เจ๊อยากเห็นวัยรุ่นไทย ไปเที่ยว!

ลำดับตอนที่ #1 : ตะลุยกรุงเก่า ราคา 42 บาท

ค้นหาความสุขใกล้บ้านกับเงิน 42 บาทเท่านั้น
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอน ๑

 

เหตุการณ์สำคัญในวันนี้ คือ มันช่างเป็นวันจันทร์ที่เงียบหงอยเหงาเสียนี่กะไร

ก็เงี้ยแหละ พอมีอะไรทำ มีชีทกองเป็นตั้งให้อ่าน กรูก็บ่นเอ๊าบ่นเอา

พอได้นอนอยู่บ้านแป๊บๆ ก็ต้องรีบกระดิกหางหาอะไรทำ ตามประสาคนไม่อยู่นิ่ง

ถ้าไม่เปิดไดอารีมาดูก็คงลืมไปแล้ว ว่าเพิ่งอยากจะนอนเอ๋ออยู่บ้านไปหยกๆ

 

นางสาวปวลี เพื่อนของข้าพเจ้าเคยปรามาสเอาไว้ตอนที่ข้าพเจ้าให้คำมั่นว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับกิจกรรมใดๆ ทั้งสิ้นอีกต่อไป

จะตั้งใจร่ำเรียนหนังสืออย่างเดียว พอกันทีชีวิตอิดโรยของนักกิจกรรม

"ขอให้จริงเห๊อะ เดี๋ยวแกก็ไม่ว่าง เชื่อเหอะ"

ตอนนั้นข้าพเจ้านึกขันเพื่อนคนนี้ยิ่งนัก ด้วยความไม่ประสาและไม่แตกฉานในเจตจำนงการเป็น 'เด็กเนิร์ด' ของข้าพเจ้า

หากแต่คำพูดของมันก็เป็นจริงในอีกไม่นานต่อมา เมื่อข้าพเจ้าได้ไปรับปากเป็นหัวหน้าประชาสัมพันธ์ โครงการประกวดวงดนตรีของคณะ

หรือจะเรียกว่า พลั้งปาก ก็ไม่ผิด

ตามมาด้วยกิจกรรมต่างๆ ที่ยาวเป็นหางว่าวทั้งในและนอกคณะ

เรียกว่า ข้าพเจ้าเป็นคนชอบหาเรื่องใส่ตัว

แกว่งเท้าหาเสี้ยน หรืออะไรก็ตาม ก็ย่อมได้

ข้าพเจ้าจึงเริ่มตระหนักในธรรมชาติของข้าพเจ้าขึ้นมาครามครัน

นิสัยอดไม่ได้ที่เห็นคนอื่นทำงานแล้วตัวเองไม่ได้ทำ จนสุดท้ายต้องขอเสนอหน้าไปทำกับเค้าด้วยนี่มันแก้ไม่หายจริงๆ

เพื่อนของข้าพเจ้าโปรดอย่าใส่ใจ หากข้าพเจ้าบ่นอะไรให้ฟัง

เพราะข้าพเจ้าทราบดี ก็ที่เหนื่อยจนต้องบ่น ก็เพราะข้าพเจ้าดั๊นไปรับมาเอง!

 

เอาล่ะ เมื่อรู้จักตัวตนของตนเองแล้ว

ข้าพเจ้าก็ไม่รีรอที่จะทำตามสัญชาตญาณดิบในตัวของข้าพเจ้าอีกต่อไป

ประกอบกับช่วงนี้ข้าพเจ้าอ้วนมาก
ใส่กระโปรงสอบแล้วคับชิบเป๋ง
เลยอยากหาอะไรทำเพื่อเผาผลาญแคลอรี บลา บลา รอบเอว

 

ในเมื่อวันนี้ มันน่าเบื่อถึงเพียงนี้

ไฉนเลยไม่ออกผจญภัยบนโลกกว้าง

แต่ด้วยทุนทรัพย์

ไฉนเลยไม่ออกผจญภัย ... แถวๆ บ้าน

แต่ด้วยทุนทรัพย์

ไฉนเลยไม่ออก 'เดิน' ผจญภัยด้วยสองแข้ง

แต่ ด้วยทุนทรัพย์อีก

ก็ไม่ต้องพกตังค์ไปแม่งเลย!

 

การผจญภัยด้วยตนเองด้วยเสื้อยืด กางเกงขาก๊วย รองเท้าแตะ

และเหรียญบาท 1 กำมือ

จึงเริ่มต้นขึ้น!

โปรดติดตาม!

 

_ _ _

 

ตอน ๒ 

 

มัดผม ใส่แว่นตากรอบแดงอันเก่ง และไม่ลืมคล้องโทรศัพท์มือถือไว้ที่คอ

ทรัพย์สินติดตัวมีเพียงเหรียญบาท 1 กำมือในกระเป๋าตุงๆ เท่านั้น

โอ้ น้ำหนักเหรียญมันหนักโขอยู่ ทำเอาขอบยางยืดของกางเกงหล่นลงไปเกือบนิ้ว

ข้าพเจ้าบรรจงดึงเชือกกางเกง ขมวดเป็นปมแน่น ป้องกันการเลื่อนหลุดระหว่างผจญภัย

 

15.47 น. สองเท้าออกเดิน จุดหมายของวันนี้คือเดินจาก เสาชิงช้า ไป สิ้นสุดที่ร้านไอติมโคน 18 บาท ณ วังหลัง

ระยะทางมิใช่น้อย แต่ข้อยสู้ยิบตา

เริ่มต้นจากซอยไบเล่ อันเป็นถิ่นของพ่อหนุ่ม แดง ไบเล่ - BAD BOY รุ่นเดอะที่ข้าพเจ้านิยมชมชอบ

ทะลุไปแถบหน้าโรงเรียนเบญจมราชาลัย แล้วข้ามถนนไปยัง วัดสุทัศนเทพวราราม

เดินทะลุวัดสุทัศน์ไปออก ถนนอะไรก็ไม่รู้ แล้วเดินทะลุตรอกเล็กๆ ตรอกหนึ่งที่จำได้ว่า

ย่าเคยพาเดินผ่านบ่อยครั้งสมัยเด็กๆ ตอนไปจ่ายตลาดยามเช้าที่ตลาดกรอกหม้อ หรือ ตรอกหม้อ

นานหลายปีแล้วทีเดียวที่ข้าพเจ้าไม่ได้เดินผ่านย่านค้าของสดแห่งนี้

ก็ตั้งแต่ชีวิตเริ่มไปพัวพันกับการเรียนพิเศษที่สยามแสควร์นั่นแหละ

คิดๆ แล้วก็น่าจะเดินผจญภัยแต่เช้า

จะได้แวะกินขนมเบื้อง ที่มาทีไรก็ต้องบอกให้ย่าซื้อทุกทีไป

 

 

 

เดินๆๆๆๆๆๆ จนถึงกระทรวงมหาดไทย ข้ามไปข้ามมาจนถึงกระทรวงกลาโหม

ตึกกระทรวงนี้สวยมากๆ ใช้เป็นที่ถ่ายหนัง โฆษณาและ MV มากมาย

 

     

 

    

 

เดินอ้อมผ่านหน้ากระทรวงกลาโหม
ก็จะเป็นถนนเลียบ วัดพระแก้ว
วัดที่สำคัญที่สุด ใกล้บ้านกรูที่สุด แต่เคยไปน้อยที่สุด!
ครั้งล่าสุดที่ไปคือ ไปนั่งยองๆ ข้างกำแพงขอพรพระแก้วก่อนขึ้นเครื่องไป AFS
น่าละอายใจจริงๆ

 

ข้าพเจ้าเริ่มเมื่อยแล้วเหมือนกันนะเนี่ย
ถึงหน้า มหาวิทยาลัยศิลปากรวังท่าพระ เพื่อนหยกก็โทรมาหาเพื่อนมดพอดี
เพื่อนหยกถึงกับขำเมื่อรู้ว่าเพื่อนมดกำลังทำสิ่งที่ดูเหมือนการประชดชีวิตมากกว่าการผจญภัยอยู่
ข้าพเจ้าเลยอาศัยโอกาสนี้ฝากฝังเพื่อนหยก ให้แจ้งพ่อของข้าพเจ้าด้วย หากข้าพเจ้าไม่กลับบ้านในอีกชั่วโมง!

ถึงท่าช้างพอดี
ข้าพเจ้าขึ้นเรือข้ามฟาก ไปวังหลัง
หันซ้ายหันขวาถ่ายรูปในเรือไว้เต็มเลย
ข้าพเจ้าพยายามคิดว่าข้าพเจ้าเหมือนคนญี่ปุ่นมาเที่ยว
ถ่ายรูปใหญ่เลย คงไม่ใช่ภาพที่แปลกสำหรับคนในเรือ
แต่ข้าพเจ้าก็ไม่แน่ใจว่าคนญี่ปุ่นเค้าใส่ขาก๊วยกันรึเปล่า?

 

    

 

    

 

ถึงวังหลัง หลังจ่าย 3 บาทค่าเรือเสร็จ
ข้าพเจ้าก็ตรงดิ่งไปยังไอศครีมโยเกิร์ตที่อยากกินมานานหลายวันทันที
สั่งกีวีสตรอเบอร์รีผสมกัน 1 โคน
แลกกับเหรียญบาท 18 เหรียญให้พี่คนขายเอาไปนับเล่น
พี่คนขายแอบเหลือบมองหน้าข้าพเจ้าเล็กน้อย
แต่ ฮ่าๆ ข้าพเจ้าไม่แคร์
ไอติมเปรี้ยวๆ หวานๆ รสชาติดีมีระดับ 1 โคนช่างเหมือนสวรรค์ หลังจากฝ่าฟันแดดเปรี้ยงๆ รายทาง
ทำให้นึกถึงเพลง More Than Lemonade ของวง T-Square
" Like a lemonade in summer day .. "

 

สิริเวลานับแต่จากบ้านจนถึงร้านไอติมได้ 45 นาทีพอดี
เดินไปกินไปจนเหลือแต่โคน ก็พลันนึกได้ว่า เชี่ยและ ลืมถ่ายรูป!
เลยต้องหันกลับไปแลกอีก 18 เหรียญกับไอติมมาอีกโคน
สรุป ไอติม 2 โคน = แคลอรีที่ข้าพเจ้าเผาผลาญมาทั้งหมดพอดี
เฮือก

 

 เออใช่ มีคนหัวเราะข้าพเจ้าด้วยตอนถ่ายรูปไอติม
แต่ข้าพเจ้าไม่แคร์ เพราะข้าพเจ้าเป็นคนญี่ปุ่น
คนต่างชาติทำอะไรก็ไม่ผิด!
 
กินไอติมเสร็จก็ลงเรือข้ามฟาก แต่คราวนี้เปลี่ยนจากกลับไปวังหลัง เป็นไปลงท่าพระจันทร์แทน
วันนี้ไม่มีขายของตรงข้างประตูธรรมศาสตร์ เพราะเป็นวันจันทร์ แต่ก็มีเด็ก 2 คนมีนั่งตีระนาดขอเงิน
คิดๆ ดู ข้าพเจ้าก็คงไม่ได้ใช้เงินทำอะไรแล้ว ก็ควักเหรียญที่เหลือทั้งหมดให้เป็นของขวัญกับเด็กน้อย
สบายใจดีแท้
 
เดินกลับบ้านด้วยเส้นทางที่ต่างไป
เดินไปหน้าโรงแรมรัตนโกสินทร์ เลียบ ถนนราชดำเนิน ไปเลี้ยวเข้าสี่แยกคอกวัว
มุ่งหน้าไปทางวัดมหรรณพาราม
ผ่านศาลเจ้าพ่อเสือ ศาลาว่าการกรุงเทพฯ
โฉบหน้าร้านทำพระมากมาย และท้ายสุด เลี้ยวเข้าซอยบ้านจนได้
ปิดประตูบ้านเวลา 18.05 น.
 
ความสุขและความตื่นเต้นง่ายๆ ราคา 42 บาทเท่านั้น
ลองกันมั่งดิ
แล้วคุณจะรู้ว่าการเดินทาง ให้อะไรมากกว่าที่คุณคิด
ฮิ้ววววว