ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
1.
ยามสาย...
... บวนรถไฟสายอีสาน่อยๆแล่นออาสถานี...
มุ่หน้าไปยั . เมือึ่ห่าไลาแสสี ยัมอเห็นป่ารึ้ม มีเพียแสอาทิย์ยามเย็นที่พอะลอผ่านไ้ ้นไม้น้อยให่พาันลู่ามระแสลมที่พัแรเพราะรถไฟแล่นผ่าน
วามิอแพทยัวนเวียนอยู่ับภาพในฝันเมื่อืน สัหร์ใทำให้นร่าเริอย่าเา ลับเียบรึมนอาฟมอ้วยวามประหลาใในท่าทีอเพื่อน มีเพียแ่น้ำที่อยถอศอมาโนเาแล้วยิบาใหู้ท่าทีอแพท้วยวามเป็นห่วเป็นใย
อาฟเป็นายหนุ่มลูรึ่ไทย-อเมริันหน้าาหล่อเหลา ผิวาวสู สายาอ่อนโยน เาเป็นายหนุ่มสุภาพและอ่อนน้อม รัารอ่านเป็นีวิ
“ปล่อยให้เาิอะไรีแล้วล่ะน้ำ ไปถึที่โน่นะุยับเราเอ” เาเอ่ยบอับเพื่อนสาวแสนน่ารั
รถไฟแล่นออารุเทพมาไ้ราวๆ 3 ั่วโม็ถึที่หมายปลายทา...
“นั่นไพวเพื่อนๆลมาแล้ว” เสียอแเอ่ยึ้นอย่าร่าเริาปลายานาลา มอเห็นเพื่อนรั 3 น เินลมาารถไฟามที่นัหมายไว้ แพทเินลมาารถไฟพร้อมับน้ำและอาฟ ทั้ 3 เป็นลุ่มสุท้ายที่สอบปลายภาเสร็้าว่านอื่นๆ ึถูทิ้ให้ึ้นรถไฟมาันเอ เามอ้ายมอวาหาเพื่อนๆอี 4 น เสียทุ้มหนัอายนหนึ่็ัึ้น้าๆอาฟ
“ให้รอนานเลยนะพวแ บอให้มารถทัวร์ ทำไมมารถไฟวะ อยาิถึบรรยาาศเ่าๆหรือไ”
เสียโน้นั่นเอ ... เาเป็นหนุ่มี๋ ร่าเล็ โผผาและร่าเริลอเวลา
“อบในะที่มารับันรบเลย” อาฟเอ่ยึ้น้วยเสียสุภาพ หน้าาหล่อเหลาเสียนผู้หิหลายนที่านาลาเหลียวมอเมื่อเินผ่าน
“็อาฟมาแ็เลย้อมา... ิถึอาฟะแย่ ั้แ่อยู่นละมหาลัยแทบะไม่ไ้เออาฟเลยนะ”
แนั้นเป็นเ็สาวผมสั้นท่าทาระับระเ มีวามมั่นใในัวเอสู พูเ่ ทันสมัยแ่เป็นที่รู้ันีว่า เวลาเิเรื่อทีไระหนี่อนใรทุที
“อ้าว... มาันแ่นี้หรอ แล้วโทล่ะ” น้ำถามึ้น มอไปรอบๆหาเพื่อนที่หายไปอีน ในบรราเพื่อนผู้หิอลุ่ม น้ำูะเป็นผู้นำที่สุ เป็นเพื่อนสาวที่สนิทที่สุในลุ่มอแพท เธอแ่ัวทะมัทะแมสะพายระเป๋าใบให่พอๆับระเป๋าผู้าย
“รออยู่ที่รถน่ะ พอีหาที่อรถไม่ไ้ เลย้อับวนไปเรื่อยๆ” น้ำเสียอ่อนหวานเอ่ยอบลับมา
แพทมัหวั่นไหวทุรั้ที่เาไ้ยินเสียนี้ นับั้แ่วันแรที่เาไ้พบับเธอ ๋านั่นเอ หิสาวผมยาว าสวยเสียนแพทอะแอบมอไม่ไ้ลอเวลาที่เรียน้วยัน นระทั่เิเรื่อเมื่อึ้น เทอม 2 อม.6
รั้นี้แพทเผลอมอแ่็หลบาลับมา
“ไปเถอะ หิวแล้ว ป่านนี้แม่เาทำับ้าวรอแล้วล่ะ ไปิน้าวบ้านเราัน” แพทบอเสียัลบเสียทัทายันอทุน โยเพาะน้ำ ๋า แที่แย่ันพูนเหมือนนระอแรั น่ายินีอยู่หรอนะที่วันนี้ไ้มาเอัน แ่อนนี้เาไม่มีอารม์มาเฮฮาเอาเสียเลย
“เฮ้ย สาวๆเม้าท์แอยู่ไ้ไปันสัทีสิ ระเพาะันะย่อยัวเอแล้วนะ” โน้่วยเสริมอีแร่อนที่ะไม่สามารถหยุารสนทนาอสาวทั้ 3 นไ้
เมื่อเินออมาาานาลา...
โน้็เป็นนเินนำเพื่อนๆไปที่ลานอรถแบ มีที่อรถอยู่เพีย 2 แถวเท่านั้น โทเลี้ยวรถเ้ามารับทันทีที่เห็นลุ่มเพื่อนเินออมา รถระบะสีน้ำเินันใหม่เอี่ยมสำหรับใ้านในไร่อเทียบ ายร่าสูโปร่ ผมสั้นั้ ิ้วเ้มหน้ามเินลมาารถ แพทเพิ่สัเว่านเอลายเป็นนผิวล้ำที่สุในบรราเพื่อนผู้ายทั้หม รถอโทเหมาะับารนั่หลัมวิวไปลอทาแถวนี้ ทุนึแย่ันนั่้าหลันโท้อะโนออมานอรถ
“เฮ้ย นี่ันไม่ใ่นับรถนะ มานั่้าหน้าบ้าสิ”
“เี๋ยวันไปนั่้วยแล้วัน” แพทเอ่ย เาวาระเป๋าไว้ที่นั่หลันับแล้วเินไปนั่เบาะ้านับ
ลอ 2 ้าทาที่รถระบะแล่นผ่าน บรรยาาศรอบๆ่อยๆเปลี่ยนไป...
ั้แ่สถานีรถไฟึ่เป็นสถานีเล็ๆ นเ้ามาถึในัวเมือ็มีร้าน้าไม่ี่ร้าน มีลาสและบ้านเรือนที่สร้าเป็นึแถวเพื่อทำาร้า แทบะไม่มีึให่ๆปราให้เห็น ลมร้อน่อยๆเปลี่ยนเป็นลมเย็นพัระทบใบหน้า อาาศสื่นเสียน้อเผลอสูลมหายใลึๆรับ๊าออิเนเ็มปอ
พอับรถออาัวเมือเล็ๆนั้นมา รถผ่านเ้าสู่ถนนเส้นหลัึ่่า็ับัน้วยวามเร็วสู เส้นทานี้เป็นประูสู่เมืออีสาน รถแทบทุันที่ะไปภาะวันออเียเหนือ้อผ่านทานี้.
โทลับรถ ่อนะเลี้ยวเ้าอยเล็ๆอีฟาฝั่
าบ้านเรือน ถนนสายให่ ลายมาเป็นถนนลายาเล็ๆที่ยัใหม่เอี่ยมมีเลน้ายวาสำหรับพอะับสวนันไ้ ้าทาลายเป็น้นไม้น้อยให่ั้ระห่านเรียราย ล้อมรอบไป้วยทิวเาสูัน
ิถึที่นี่ริๆ...
แพทนึในใ เายื่นหน้าออาหน้า่าให้ประทะับลมเย็นๆ รถไม่ำเป็น้อเปิเรื่อปรับอาาศ เพราะธรรมาิให้วามสื่นอย่าเพียพอ
เายัำสมัยที่ถนนยัเป็นทาลูรัไ้ี ถนนสายนี้ลึเ้าไปอี 15 ิโลเมราปาทา ึะถึบ้านอเา
ะมีใริไหมนะ ว่าที่ห่าไลวามเริแบบนี้ะมีวามเริแอบ่อนอยู่ในโรเรียนที่เาเรียน...
“ูนายเรียๆนะแพท” โทเอ่ยึ้นเพราะรู้สึอึอัับบรรยาาศในรถ เมื่อแพทไม่วนุย ไม่แม้แ่ยิ้ม เอาแ่เหม่อมอ รับลม และนั่เียบ เาปรับระหน้า่าให้ลมเย็นๆาธรรมาิพัผ่านเ้ามาในรถ ามมา้วยเสียุยันอย่าสรวลเสเฮฮาอเพื่อนๆที่ระบะหลั
“ทำไไ้ พิมหายไปทั้น”
“เพราะอย่านั้นไ พวเราถึลับมารวมันวันนี้เพื่อนาย มรมปริศนาหลัเลิเรียน ้อลับมาามหาน้อสาวนายไล่ะ”
“อือ ... อบใมาๆ ไม่ิเลยว่าโทรไปบอแล้วพวเราะว่าันหมทุน” แพท้อพูเสียัแ่ับเสียลมและเสียเพื่อนๆ้านหลั
“ไม่ใ่แ่นั้นหรอนะ พวเราเอเห็นพิมเป็นน้อันทุน แล้วัน็ฝันถึพิม้วย” โทบอเสียเรียบ แ่ลับทำให้อีฝ่ายหันวับมามอ้วยวามประหลาใ
“เหรอ ฝันว่าไ”
“เามาอให้่วย เมื่อเ้าันเล่าให้โน้ แ แล้ว็๋าฟั ทุนฝันเหมือนันหม น่าใไหมล่ะ”
แพทอึ้ไป... ยัำใบหน้าอพิมไ้ี าที่าวอยู่แล้ว ใบหน้านั้นลับยิ่าวีนเาเอยันลุ
“เป็นอะไรหรือเปล่า” โทหันมาถามแพท้วยวามห่วใย เาเห็นว่าแพทเริ่มสีหน้าไม่ี
“เฮ้ย...! อ๊า...! หยุๆ”
เสียเพื่อนายหิ้าหลัรถะโนึ้นทำให้โทหันมา เารีบหมุนพวมาลัยทันทีเมื่อเห็นว่ารถัวเอเอียไปอีเลนนเือบประสานานับรถยน์ที่สวนมา แ่แล้วเมื่อหัลับเ้าสู่ทาอนเา็นับลูแมวัวหนึ่อย่าั
ลูแมวสีำสนิทนัยน์าวาวัวนั้นไม่มีโอาสแม้แ่ะรีร้ออีวิ
“โอ... ให้ายสิ” โทอุทาน เาะหยุรถเพื่อไปูแมวที่ัวเอเพิ่ับนไป แพทมอู้านหลัผ่านทาระ้ารถ ลูแมวสีำนอนนิ่สนิท เสียเพื่อนๆเียบไป
โทปลเ็มันิรภัยอนออ แพทยัไม่ละสายาาระ้ารถ
พลันสายาเหลือบไปเห็นเาประหลาล้ายับมีใรยืน้อมออยู่ที่ใ้ร่มไม้ให่ใล้ับรที่ลูแมวสีำัวนั้นนอนแน่นิ่
แพทว้ามืออโทไว้่อนโทะล...!!
“อย่าลไป ไม่้ออับออไปเลยีว่า”
“แ่ว่า...”โทพยายามะอธิบาย แ่แพทพูเสียั
“ไปเลย เื่อันสิว่ามันายแล้ว ลไป็่วยไม่ไ้หรอ”
“แ่...”
“ไปเถอะ อร้อล่ะ” เสียอเาูแ็ร้าว มือที่ับโทไว้บีบแนโทนแน่น โทึปิประูรถ ัสินใับออไป
..................
..................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น