ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ฟรานเซร่าห์

    ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1

    • อัปเดตล่าสุด 19 มี.ค. 52


    />

    ท่ามกลางป่าไม้เขียวขจีนกน้อยใหญ่บรรเลงเพลงรักกันหวานชื่นแสงแดดอ่อนๆยามเช้าส่องหยดน้ำค้างปลายใบหญ้าเปล่งประกายเป็นบรรยากาศที่ชวนให้คนเข้าไปสัมผัส

     

    ตูม!!

     

    เสียงกัมปนาถดังกึกก้องพร้อมด้วยเสียงเหล่าสัตว์น้อยใหญ่ที่วิ่งมากจากทางเสียงนั้นและยังมีเงาร่างอีกสิ่งหนึ่งที่ร่วมวงวิ่งไปกับสัตว์น้อยใหญ่นี้

     

    บ้าเอ๊ยสตรีร่างบางหน้าตาเกลี้ยงเกลาสบถออกมาด้วยความโมโหดวงตากลมโตยามนี้มองล่อแล่กไปข้างทางสองขาเรียวออกกำลังวิ่งอย่างเต็มที่ผมยาวของเธอจึงสะบัดพริ้วไปตามแรงวิ่ง

     

    อะไรกันเนี่ย  รู้งี้ไปทางเรือขนส่งก็ดีหรอกเธอเหลือบมองไปข้างหลังเห็นเงาคนวิ่งตามมีประมาณสิบกว่าคนเห็นจะได้

     

    เธอออกแรงวิ่งแข่งกับสัตว์น้อยใหญ่ตามข้างทางยามนี้สองขาเธอดูเหมือนจะอ่อนแรงจนเห็นได้ชัด

     

    หยุด อย่าหนีนะว๊อยเสียงแหบห้าวตะโกนดังมาจากกลุ่มคนที่วิ่งตามมานั้นพร้อมกับแสงประกายสีแดงบางอย่างที่พุ่งออกมาเฉียดปลายผมสตรีที่วิ่งอยู่ข้างหน้า

     

    หยุดให้โง่สิเสียงเธอตะโกนดังตอบมาโดยไม่หันหน้ากลับมาดูแม้แต่น้อยสองขาวิ่งไปต่อสุดแรงก่อนจะหยุดชะงักลงทันที

     

    ......ในกลุ่มพวกมันมีผู้ใช้เวทด้วยหรอเนี่ย......

     

    เธอคิดเมื่อได้เห็นแสงที่พุ่งผ่านไปแต่ความคิดเธอก็ต้องมาสะดุดที่

     

    บ้าจริงหน้าผาใหญ่ปรากฏอยู่เบื้องหน้านี่เองเป็นสาเหตุให้สองขาหยุดวิ่งลง เธอหันกลับมาเผชิญเหล่าผู้คนที่วิ่งตามมาก่อนจะค่อยๆถอยไปทีละก้าว

     

    เหล่าคนที่วิ่งตามมาค่อยๆชะลอฝีเท้าลงก่อนจะมาหยุดไม่ห่างจากเธอมากนัก ก่อนที่จะเดินมาล้อมเธอเอาไว้เป็นเหตุให้เธอต้องถอยหลังไปชิดกับหน้าผาทีละนิด

     

    .....มีผู้ใช้เวทสองคน นอกนั้นนักสู้สินะ.....

     

    เธอสังเกตุจากการแต่งกายและในอาวุธในมือของพวกนั้นซึ่งมีคนถือไม้คทาแค่สองคน

     

    นังตัวแสบ ทำลูกน้องข้าเจ็บหลายคน แล้วอย่าคิดว่าจะหนีรอดไปได้นะชายที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าพูดขึ้นเขามีร่างกายสูงใหญ่บึกบึนใบหน้ามีแต่หนวดเครารุงรัง ทำให้เธอไม่หน้าเขาไม่ชัด

     

    เธอซึ่งดูเหมือนจะจนมุมแทนที่จะแสดงความหวาดกลัวออกทางใบหน้าแต่กลับทำหน้าบูดบึ้งแทนเธอชี้หน้าชายคนนั้นก่อนจะตะโกน

     

    แล้วพวกลูกน้องเจ้าจะมายุ่งกับข้าก่อนทำไมหล่ะ

     

    หัวหน้ากลุ่มโจรได้ยินดังนั้นก็ได้แต่หัวเราะในลำคอก่อนจะแยกเขี้ยวออกมาอย่างสะใจ พวกข้าเป็นโจรนี่หว่า คนผ่านทางมาจะไม่เข้าไปปล้นได้ไงหล่ะ  ยิ่งสาวๆสวยๆอย่างเจ้าแล้ว..หึหึประโยคหลังหัวหน้าโจรกล่าวพร้อมทำหน้าตาหื่นกาม

     

    ไปตายซะเธอตะโกนก่อนที่ลูกไฟจะปรากฏขึ้นบนมือเล็กของเธอแล้วเขวี้ยงไปที่ใบหน้าของหัวหน้ากลุ่มโจร

     

    แต่มันกลับยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมากันไว้เท่านั้น

     

    ตูม!!

     

    เสียงลูกไฟปะทะเข้ากับแขนของเขามีหลังจากที่ควันไฟหายไปปรากฏว่าแขนของเขากลับมีรอยไหม้เพียงนิดเดียวเท่านั้น

     

    แค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก แล้วไอ้ที่เจ้าทำในป่าเมื่อกี้มันยังแรงกว่านี้อีกนะมันพูดก่อนจะกระโจนเข้าใส่เธอ แต่เธอกลับเหวียงตัวหลบไปทางข้างทันก่อนจะเตะเข้าที่ท้องมันเต็มแรงแต่ก็ทำให้มันเซถอยหลังไปได้สองสามก้าวเท่านั้น

     

    อย่าอยู่เลยแก  ฆ่ามันเลยประโยคหลังมันสั่งให้พวกลูกน้องจัดการเธอ เมื่อได้ยินดังนั้นเหล่าลูกน้องมันก็วิ่งถือดาบหมายจะฟันเธอ แต่หารู้ไม่ว่า เธอได้แอบรวบรวมเวทไว้ที่มืออีกข้างหนึ่ง ก่อนที่จะกางมือข้างนั้นลงไปข้างล่าง

     

    เอิร์ท วอล์

     

    ดินบริเวณหน้าเธอพุ่งขึ้นมาเป็นกำแพงกั้นไว้ก่อนที่พวกลูกน้องหลายคนจะกระโจนเข้ามา ทำให้พวกมันกระแทกกับกำแพงดินกระเด็นถอยหลังไป ก่อนกำแพงดินนั้นจะเสื่อมลงและพังทลายลงมาซึ่งผู้ใช้เวทในกลุ่มโจรได้เล็งเอาไว้แล้วตอนที่กำแพงดินพังลงมันชี้ไม้คทามา

     

    ไฟ บอลลูกไฟขนาดเท่าหัวคนสองลูกพุ่งมาทางเธอซึ่งเธอก็ได้เตรียมการไว้แล้วมันปะทะเข้ากับกำแพงที่มองไม่เห็นอีกชั้นทำให้มันระเบิดออก ควันไฟคละคลุ้งอยู่ทั่วบริเวณนั้น เหมือนเป็นม่านอำพรางเธอไว้อย่างดี

     

    ยิงมันเข้าไปอีกหน้ากลุ่มโจรตะโกนสั่ง ผู้ใช้เวทกลุ่มโจได้ยินดังนั้นจึงยิงเวทไฟต่อเข้าไปอีกหวังว่าจะโดนเธอเข้าซักครั้ง

     

    ชิภายในกลุ่มควันเธอได้แต่กางบาเรียอีกชั้นกั้นไว้เพียงเท่านั้นเหงื่อเม็ดเริ่มผุดมาจากใบหน้าของเธอ แรงกระเทือนของลูกไฟที่พลาดเป้าไปปะทะกับหน้าผาและพื้นแถวนั้นหลายลูกทำให้พื้นบริเวณนั้นเริ่มร้าว

     

    ......แย่แล้วพื้นดินบริเวณนี้มันเปราะบางนี่.....

     

    หัวหน้าโจรที่ยืนดูจากข้างนอกสังเกตุเห็นรอยร้าวของดินออกมาจากกลุ่มควัน

     

    เฮ้ย หนีเร็วหัวหน้าโจรตะโกนเสียงดังก่อนจะหันหลังวิ่งหนีไปคนแรก พวกลูกน้องบางคนเมื่อได้สังเกตุที่พื้นจึงวิ่งตามหัวหน้ามันไปทั้งหมด เพราะรอยร้าวเริ่มมาถึงพวกมันแล้ว

     

    คลืน .. . . ตูม

     

    นี่เป็นเสียงสุดท้ายของของดินแยกออกจากกันก่อนจะถล่มลงไปเบื้องล่างที่กลุ่มโจรได้ยิน


    -----------------------------------------------------------------

    คือนิยายเรื่องเนี๊ยะเป็นเรื่องที่แต่งนานมาแล้วอ่ะครับแต่งได้ไม่กี่ตอน  เลยเอามาลงซะทั้งๆที่ไม่ได้แก้อะไรก่อนภาษาอาจจะยังไม่ค่อยดีนักนะครับ ยังไม่มีเวลามาแก้  ยังไงก็ช่วยติชมกันหน่อยนะครับ  บทนำยังคิดไม่ออกเลยครับเกี่ยวกับเรื่องนี้ หุหุ แต่พลอตเรื่องวางไว้แล้วหล่ะครับเหลือแต่จะบรรยายเรื่องยังไง

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×