" ยกเว้นบางกอก"

เนื้อเรื่อง

เมื่อวานคุยกะอาจารย์ว่า สมัครงานที่ไหนไว้ยัง ก็บอกอาจารย์ไปว่ารองานสอนอยู่

ว่าจะได้ที่ไหนบ้างหรือป่าวจารเลยถามว่าอยากกลับไปอยู่ใกล้บ้านมั้ย

ก็บอกว่าถ้าได้ใกล้บ้านก็ดี แต่ถ้าเป็นงานที่โอเคอยู่ส่วนไหนของประเทศนี้ก็ได้

 " ยกเว้นบางกอก"

อาจารย์หันมามองหน้า คงน้อยคนนักที่จะไม่เลือกบางกอกเป็นอันดับสองรองจากงาน

ที่ใกล้บ้านของตัวเอง ก็ยิ้มรับ และบอกอาจารย์อย่างชัดถ่อยชัดคำอีกครั้งว่า

 ให้ไปอยู่ในป่าในเขา ทุรกันดารแค่ไหนก็อยู่ได้ ให้มีสนามบินถึงก็พอ

 และ "ยกเว้นบางกอก"

บางกอก ดินแดนแห่งความหวังและโอกาส หลายคนเปลี่ยนตัวเอง

จากคนจนธรรมดา เป็นคนรวยได้ที่นี่ หลายคนเข้ามาเพื่ออีกหลายชีวิตที่อยู่ข้างหลัง

บากกอกมีอะไรอีกหลายๆอย่างที่บางอื่นๆไม่มี และหลายคนก็มาตายอยู่ที่นี่ด้วย

นอกจากโอกาสและความหวัง แล้ว บางกอกยังเป็นแหล่งรวมของสิ่งของ

และสิ่งอำนวยความสะดวกอีกด้วย หลายคนเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้คือคุณภาพที่ดีกว่าของชาวบางกอก

ทันทีที่ก้าวลงจากบ้านไม่มีขี้ดิน ขี้วัวขี้ควายให้เปื้อนเท้า ระบบการคนส่ง

ที่แทรกไปได้ทุกซอกหลืบ ไฟฟ้าที่ไม่เคยดับนานเกินห้านาที ระบบประปา

ที่ส่งน้ำสะอาดอย่างไม่เคยหลุดไหลสัญญาโทรศัพท์ อินเตอร์เน็ต ไวไฟ (Wi-fi)

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทั้งโลกนี้มีหาได้ที่บางกอก ทั้ง iPhone Blackberry I-berry ChippyCream

 หรือของจีนแดงก็อยู่ที่บางกอก

หลายคนทิ้งบ้าน ทิ้งที่ทำกิน ทิ้งครอบครัวเพื่อมาอยู่ที่บางกอก

เราก็เป็นอีกคนนึง ที่เข้ามาบางกอกเพื่อแสวงหาโอกาสทางการศึกษา

ที่หลายคนเชื่อว่าสิ่งที่ดีที่สุดอยู่ที่บางกอก

ถึงมันจะไม่ใช่ความเต็มใจนักที่ต้องมาอยู่ แต่เราก็อยากรู้อยากเห็นเหมือนกันว่า

บางกอกมีดีอย่างไร ใครจึงเข้ามากันนัก

และปีที่ 8 แล้วที่เราอาศัยอยู่ที่นี่

และเราก็พบว่าชีวิตที่บางกอกนี้มัน "บัดซบสิ้นดี"

กระเบียดกระเสียน แก่งแย่งกันทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่อากาศที่จะหายใจ

เริ่มจากที่พักเท่ารูหนู น้อยกว่าแมวดิ้นตาย พื้นที่จำกัดที่ต้องทำทุกสิ่งทุกอย่าง

อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆในราคาที่คนบ้านนอกสามารถเลี้ยงครอบครัวหนึ่งได้ทั้งเดือน

ผืนดินที่มีต้นหญ้า มีปลาที่ว่ายอยู่ในน้ำ มีต้นไม้ใหญ่ๆที่มีนกกาอาศัย หาแทบไม่เจอ 

อาหารการกินที่ผลิตจากพื้นที่เล็กๆ ที่สกปรกโสมม เต็มไปด้วยขยะ ฝุ่น ควัน มลพิษ

ถ้าอยากได้ของที่ดูสะอาดหน่อย ก็ต้องจ่ายมากกว่าราคาจริงของสิ่งนั้นซัก 20 เท่าเป็นอย่างน้อย

ซึ่งแรงงานขั้นต่ำที่กฎหมายกำหนด ไม่พอที่จะกินอาหารแบบนั้นซักมื้อเลยด้วยซ้ำ

การสื่อการและคนส่ง เริ่มจากมารยาทของคนขับรถ ที่ไม่รู้เมายาบ้า เป็นโรคจิตเภท

 หรือเกิดจากความเครียดสะสมมานานเกินเยียวยา ที่ทำให้ไม่เค้ารบกฎจราจร ไม่มีน้ำใจ

 แถมถ้าเป็นรถเมลล์คนขับยังจะบ้าระห่ำ อยากเห็ฯคนหน้าขมำ คนล้ม

หรือเยียบคนให้ตายกันนักหรือไง 

ผู้โดยสารเอง ก็แก่งแย่ง มือใครยาวสาวได้สาวเอา ไม่รู้ว่านี่เด็ก นี่คนท้อง ที่คนแก่

 หรือแม้แต่ผู้หญิง เท่าที่เคยเห็นบางบางกอกเป็นเมืองเดียวที่ผู้ชายนั่ง

แต่มีผู้หญิงยืนโหนอยู่บนรถเมลล์

และก็เวลาที่เสียไปบนรถในแต่ล่ะวัน ที่ติดแง๊ะอยู่บนถนน ทำงานจริงเก้าโมง

แต่ต้องตื่นตั้งแต่ตีห้า เลิกงานห้าโมงแต่กลับถึงบ้านสองทุ่ม เวลาเล่านี้มันบั่นทอน

และเบียดเบียนเวลาของชีวิตไปมากมายแค่ไหน

หลายคนเลือกที่จะเดินเท้าแทน ก็บนกับความแออัดของคนและร้านค้าที่มาเบียดเสียดกัน

บนทางเท้า ที่สะภาพไม่พร้อมสำหรับคนเดินเลย ทั้งหลุม บางตอนก็มีอะไรโผล่ขึ้นมา

ให้สะดุด เช้าๆก็มีสาระพัดขี้ ทั้งหมา ทั้งคนจรจัด เดินเบียดไปเบียดมา โดนล้วงกระเป๋า

ไม่อยากเบียดก็ลงมาเดินบนถนน วันดีคืนดี ก็โดนรถชน

ความแตกต่างของฐานะทางสังคม ที่มีทั้งอภิมหึมามหาเศรษฐี กับบรถคันนึงเป็นร้อยล้าน

วิ่งผ่านขอทานที่นอนดิ้นตายอยู่ข้างถนน ผ่านไปโดยไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอ

เพราะในรถสปอตหรู ติดิมล์ดำนั้น ไม่รู้เลยว่ามีชีวิตที่ไม่แม้แต่พื้นที่จะอยู่นอนอยู่ข้างทาง

 พอๆกับชีวิตที่ไม่รู้จะหายใจไปเพื่ออะไรข้างทางนั้น คิดว่ารถสปอตที่ขับผ่านไปนั้น

เป็นเทวดา ที่ชาติหน้าหรืออีกหลายชาติกว่าที่ตัวเองจะได้เป็นแบบนั้น

และยังมีความหลอกลวง กลโกง กลไกทางการตลาด ค่านิยม วัตถุนิยม ความไม่มีน้ำใจ

ความเห็นแก่ตัว ความหยาบคาย อาชญากรรม และอีกมากมายที่มารวมกันอยู่ ณ บางกอกนี้

อืมมมมมมมมมมมมมมม

การที่ต้องมีชีวิตที่เหลือ ชีวิตอีกทั้งชีวิต ไปในเมืองแห่งนี้ไปตลอด

ไม่ให้เรียกว่าเป็นชีวิตที่บัดซบสิ้นดี แล้วจะให้เรียกว่าอะไรดี

เราขอทำงานที่ไหนก็ได้ "ยกเว้นบางกอก"