ที่ปลายสุดของขอบเหว

เนื้อเรื่อง

ที่ปลายสุดของขอบเหว

กิ่งใช้เวลาสามปีที่ผ่านมา พยายามจะเข็นครกขึ้นภูเขา พยายามที่จะทำในสิ่งที่ยากที่จะเป็นไปได้ให้มันเป็นไปได้ วิ่งบ้าง หยุดบ้าง ออกนอกลู่นอกทางบ้าง แต่กิ่งก็ค่อยๆปีนผ่านภูเขาสูงที่ที่เต็มไปด้วยอุปสรรคและขวากหนาม โดยหวังว่าหากกิ่งไม่ละซึ่งความพยายามแล้ว วันนึงกิ่งจะขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของภูเขาลูกนี้ได้อย่างเต็มภาคภูมิ

และแล้ววันนี้นี้ก็มาถึง วันที่กิ่งเดินมาถึงจุดที่สูงชันที่สุด จุดที่ยากที่สุด ที่กิ่งจะต้องพยายามปีนป่ายข้าวไป แรงกาย แรงใจทั้งหมด เฮือกสุดท้ายที่กิ่งขอ ขอใช้กับการผ่านหน้าผาที่สูงชันนี้ไปให้ได้  

กิ่งพยายามจนเฮือกสุดท้าย ขวากหนามชิ้นสุดท้าย ที่รออยู่ตรงหน้า ที่กิ่งผ่านพ้นมันไปไม่ได้ มารู้ตัวอีกครั้ง ตอนที่พบว่า ตัวเองยืนอยู่ ที่ปลายสุดของขอบเหว ที่ลึกและหน้ากลัวจนน่าขนลุก ยืนอยู่บนปลายขอบบนดินที่ร่วนชุย กระแสลมที่พัดแรงและเย็นยะเยือก ที่พร้อมจะหอบเอาทุกสิ่งทุกอย่างให้ดำดิ่งลงไปในเหวมืดนั่น

แรงเฮือกสุดท้ายที่มีไม่พอให้ถอยกลับไป และก็น้อยมากจนแทบจะต้านแรงลมที่น่าขนลุกนั่นไว้ไม่อยู่  สองขาที่อ่อนล้า สองมือที่เต็มไปด้วยบาดแผล ใบหน้าที่เลอะเทอะเปรอะเปื้อน  ร่างกายที่ค่อยๆทรุดฮวบลงมากับพื้นดิน

ณ ที่ปลายสุดของขอบเหวนี้  เสียงแว่วจากดินแดนแสนไกลตะโกนบอกให้กิ่ง สู้ น้ำตาลที่หามาที่มาไม่ได้ไหลพรั่งพรูมา แล้วถามตัวเองว่า กิ่งจะทำยังไงต่อไป ทุกทางมีแต่ความมืด ความมืดที่พร้อมจะลากกิ่งลงไปในเหวได้ทุกเมื่อ

วันนี้เป็นวันนึงที่กิ่งโทรหาแม่ และบอกแม่ว่า ลูกของแม่เจอทางตันอีกแล้ว ลูกของแม่ล้มเหลวอีกแล้ว กิ่งไม่แน่ใจเหมือนกันว่าความจิงแล้ว ความหวังที่แท้จิงของแม่คืออะไร แต่พันธกิจอย่างนึงที่กิ่งต้องทำให้พ่อ ให้แม่ คือ การไปโรงเรียน การตั้งใจเรียน ทำตัวให้ดีไม่ให้มีปัญาหาอะไรที่แม่ต้องมาหาอาจารย์ฝ่ายปกครอง สอบให้ผ่าน เอนท์ให้ติด เรียนให้จบ

เฮ้อ เป็นสิ่งเดียวมั้ง ที่กิ่งรู้ว่ากิ่งทำให้พ่อให้แม่ได้ นอกนั้นกิ่งไม่รู้เลยว่าพอกับแม่ต้องการอะไรจากกิ่งอีก กิ่งไม่เคยสอบตก กิ่งไม่เคยโดนเรียกผู้ปกครอง กิ่งไม่เคยสอบไม่ได้ กิ่งไม่เคยเอนท์ไม่ติด กิ่งไม่เคยบอกแม่ว่ากิ่งล้มเหลว กิ่งทำไม่ได้ หรือกิ่งยอมแพ้

แต่วันนี้ เป็นครั้งที่สองที่กิ่ง โทรไปหาแม่ เพื่อที่จะบอกแม่ว่า กิ่งแพ้แล้ว เฮ้อ รู้สึกอัดอั้น ตันใจบอกไม่ถูก ความรู้สึกของคนแพ้นี่มันอธิบายออกมาไม่ได้จิงๆ ยิ่งคนที่ได้ฟังประโยคนี้เป็นแม่ด้วยแล้ว กิ่งพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ ให้มันดูเป็นเรื่องธรรมดา ที่ต้องได้บ้างเสียบ้าง ลองกันใหม่ดูซักตั้ง  นึกถึงคำที่แม่พูดตลอดว่า คนที่ไม่เคยทำอะไรพลาดคือคนที่ไม่ทำอะไรเลย แม่พูดแบบนี้ทุกครั้ง เวลาที่กิ่งโดนโจมตีจากพี่ๆน้องๆ เวลาที่กิ่งพยายามจะทำ ”บ้า” อะซักอย่าง แล้วกิ่ง ก็ทำมันพังหรือทิ้งมันไปในที่สุด  (โดนเฉพาะการพยายามลองทำอาหารแปลกๆที่คนอื่นเค้าไม่ทำกัน)

เฮ้อ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง ความรู้สึกไม่ต่างจากครั้งแรก ได้แต่หวังว่ามันคงไม่เลวร้ายเท่ากับครั้งแรก ........ ครั้งแรกเป็นไง  อยู่ที่ปลายสุดของขอบเหว 2