5 ธันวาคม

เนื้อเรื่อง

5 ธันวาคมของเมื่อ สามปีที่แล้ว กิ่งตื่นแต่เช้า เป็นเช้าที่เหมือนทุกเช้า แต่ต่างกันตรงที่มันเป็นเช้าวันหยุด ที่กิ่งต้องตื่นแต่เช้ามาก ด้วยภาระกิจสองอย่าง ที่ไม่ได้หนักหนามากสำหรับชีวต แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ กิ่งอาบน้ำแต่งตัว ใส่เสื้อโปโลสีเหลือง สีที่ค่อนครึ่งประเทศเต็มใจที่จะใส่ในวันนี้ 

ภาระกิจแรกวันนี้ เป็นความรับผิดชอบ ที่เต็มใจของกิ่งเอง คือ การมาเก็บหอยที่ infect ไว้เมื่อวาน สิ่งที่ทำให้กิ่งเต็มใจที่จะทำและเต็มใจที่จะมาในเช้าตรู่ของวันหยุดที่กิ่งควรจะได้นอนอย่างสงบสุขบนเตียงคือ ความรัก จิตวิญญาณ ความเสียสละ ความเป็นครูของอาจารย์แจง จารย์ที่ปรึกษา ที่เป็นมากกว่าอาจารย์  เป็นทั้ง ครู พี่ เพื่อน ที่ดีที่สุดคนนึงของกิ่ง กิ่งใช้เวลาไม่นานนักในการทำ แต่ก็ต้องมาทำตั้งแต่เช้า เพราะน้องหอยของกิ่งจะหิวตายกันไปหมด 

ภาระกิจที่สอง คือ การไปเก็บตัวอย่างเพลี๊ยไฟกับเพื่อน ที่สวนใกล้เซนทรัลลาดพร้าว กิ่งรอทานข้าวอยู่ที่ใต้ตึกฟิสิกส์นานมาก เพื่อนตัวดีของกิ่งมาสาย (หรือกิ่งมาเช้ามากไปเองเหอๆ)  อืม กิ่งรออยู่นานมาก ไม่ใช่เพราะกิ่งอยากรีบไปเก็บเพลี๊ยะไฟ แต่เพราะกิ่งหิว ความขุ่นมัวแรกในอารมแรกของวันเริ่มเข้ามาในจิตใจกิ่ง ความคิดอยู่ในใจอย่างไม่มีเหตุผลว่า “ทำไมชั้นต้องรอนานขนาดนี้ด้วย” ทันทีที่ได้รับโทรศัพท์ ให้ไปที่โรงอาหารของโรงพยาบาลรามาธิบดี ความรู้สึกโกธร หงุดหงิด หิว ความต่อต้าน อะไรหลายๆอย่างเกิดขึ้นในตัวกิ่ง อืม มันคงเป็นภาวะทางอารมย์อย่างนึงที่มีหลายปัจจัยสนับสนุน จนทำให้เกิดความขุ่นมัวขึ้น
 

กิ่งเดิน ไปเรื่อยๆ ด้วยอารมย์ที่ไม่ค่อยดีหนักสำหรับกิ่ง (คนอื่นอาจมองไม่เห็นอาการ) มาหยุดอยู่ที่ด้านหน้าเพื่อนของกิ่ง เค้านั่งรอกิ่งอย่างอดทน ยิ้ม แล้วถามว่าทำไมกิ่งเดินนานจัง 

อารมย์ ความขุ่นมัวทั้งหลาย หายไปในทันที มันเป็นความแปลกประหลาดของจิตใจคน จิตใจตัวเอง อันแรก ที่ได้เรียนรู้ในวันนั้น อธิบายไม่ได้เหมือนกันว่าอะไร ที่เป็นตัวล้างความขุ่นมัวของกิ่งที่สะสมมาตลอดเวลาชั่วโมงกว่าที่นั่งรอได้ ภายในเวลาเสี้ยววินาที มันมาจากรอยยิ้ม แววตา ที่อดทน และไม่มีพิษมีภัยนั่นรึป่าว ที่ทำให้กิ่งรู้สึกว่า กิ่งไม่ควรทำอะไรไม่ดี ต่อแววตาที่เป็นมิตรคู่นั้น

ทานข้าวเสร็จในที่สุดก็ต้องมุ่งหน้า ไปเซ็นทรัลลาดพร้าว ก้าวแรกที่ออกมาสู่ท้องถนน ตรงป้ายรถเมลล์ วันนี้เป็นวันหยุดที่ผู้คนยิ้มแย้มแจ่มใสมาก ทุกคนพร้อมใจกันใส่เสื้อเหลือ พ่อค้าแม่ค้า ผู้คน มองไปทางไหนก็มีแต่คนที่ใส่เสื้อเหลือง เหมือนมีดอกไม้ มนุษย์ที่เคลื่อนไหวได้ มีชีวิตจิตใจ บานสะพรั่งพร้อมๆกันไปทั่วเมือง อืม กิ่งรักในหลวง รักประเทศไทยนี้จัง คงไม่มีประเทศไหนในโลก ที่ประชาชนพร้อมใจกันใส่เสื้อสีเดียวกัน ในวันเดียวกัน ด้วยความรัก และเทิดทูล ต่อคนๆเดียวได้มากขนาดนี้  ตอนนี้กิ่งรู้สึกว่า กิ่งเป็นคนนึงที่โชคดีที่สุดในโลก ที่เกิดมาในประเทศไทย เป็นคนที่โชคดีที่สุดในยุคที่เกิดมาภายใต้ยุคของพระบรมโพธิสมภารในในหลวง 

หลังจากที่นั่งรอเพื่อนเพื่อเก็บตัวอย่างแมลงแล้ว เพื่อนก็พากิ่งไปเลี้ยงราเม็งเป้นการตอบแทนที่กิ่งมาเป็นเพื่อน แถมยังเป็นไม้กันหมาให้ด้วย เพราะมีผู้ชายคนนึงที่เข้ามาเหมือนจะสนใจเพื่อนกิ่ง แต่ก็ต้องคุยกับกิ่งแทนจนต้องถอนตัวออกไปเอง 

เพื่อนบอกจะเลี้ยงราเม็งอย่างเดียว ความเกรงใจของคนต้องบอกว่าไม่เป็นไร หรือไม่เค้าเลี้ยงอะไรก็ต้องกิน เหอๆ แต่กิ่งอยากกินซูชิด้วย เลยอ้อนมั้ง หรือเป็นอาการเอาแต่ใจปกติของกิ่งอยู่แล้ว จนในที่สุดเพื่อนก็ยอม อืม ความรู้สึกนี้มันไม่ใช่ความรู้สึกของการดีใจที่ได้กินซุชิเพิ่ม ได้กินของฟรี หรืออะไรแบบนั้น แต่กิ่งสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เรียกว่า ความมีจิตใจดี ความรัก เมตตา เผื่อแผ่ ของเพื่อนคนนั้น ของฟรีไม่ได้มีค่าสำหรับกิ่งมากเท่าจิตใจดีๆ จากเพื่อนซักคนนึง และกิ่งก็ยินดีจะมอบใจดีๆที่กิ่งมีให้เพื่อตอบแทนเช่นกัน

หลังจากกินบูตะราเม็ง และซูชิที่สั่งมา อิ่มมากจนต้องเกี่ยงกันกินเพราะเสียดายที่มันเหลือ ก็ไปปั่นจักรยานชิวๆกันต่อที่สวนรถไฟ  มันมีขนมสายไหม ขายอยู่ตรงประตูทางเข้า กิ่งเลยซื้อมาถุงนึง เพื่อระลึกความหลังสมัยเด้กๆ ที่ปั่นจักรยานเล่นกับแก็งค์แฟนฉันในหมู่บ้าน แล้วก็กินขนมสายไหมฟูฟ่อง ความสุขเล็กๆน้อยๆ จากการได้หวนนึกถึงวัยเด็ก 

กิ่งซื้อมันมา ด้วยอารมอยากหวนนึกถึงวันเก่าๆที่เคยกิน แต่กิ่งไม่ชอบของหวานเอาซะเลย แต่ไม่น่าเชื่อ เพื่อนของกิ่งจะชอบมันมาก กินอย่างมีความสุข จนหมดถุง กิ่งยังคิดอยู่เลยว่าซื้อมาเนี่ยใครจะกิน เราจอดจักรยาน ที่ม้านั่งริมน้ำ มองแม่น้ำไป และมองเพื่อนที่กินขนมสายไหมไปอย่างมีความสุข เหอๆ กิ่งมองด้วยความขนลุกเล็กๆว่าหวานขนาดนั้นกินไปได้ไง  แต่รอยยิ้มจากการได้กินของ (ที่เค้าคิดว่าอร่อย) ในบรรยากาศดีๆแบบนี้ กิ่งก็รู้สึกดีใจ และหวังว่าสิ่งนี้จะแทนความขอบคุณ แทนความดี แทนใจดีๆ ที่กิ่งอยากจะให้เค้าบ้างเหมือนกัน 

เราปั่นจักรยานกันจนมืดค่ำ และพยายามหาทางกลับออกมาที่ถนนใหญ่ เพื่อนั่งรถกลับหอ กิ่งแยกกับเพื่อนที่ป้ายรถเมลล์เพราะเราต้องนั่งรถคนล่ะสายเพื่อกลับคนล่ะที่กัน นั่งรถเมลล์ ชิวๆ แต่ก็ติดตลอดๆๆ ตรงหน้าจักตุจักร มองข้างทาง แสงไฟ รถรา ผู้คน คิดอะไรเพลินๆ และแล้วเวลาสองทุ่ม ท้องฟ้าทั่วมหานครก็สว่างสดใสด้วยพลุไฟจากที่ต่างๆทั่วเมือง นับเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิต แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้น การยินดี การเฉลิมฉลอง ความสุขและความอิ่มเอมใจ กำลังเกิดขึ้นในหัวใจของคนไทยทั้งประเทศพร้อมๆกัน ในช่วงเวลานี้ 

5 ธันวา ของปีไหน กิ่งก็จะไม่มีวันลืมความสุขของวันนี้ไปตลอดไป