ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : DS 1-1 : ไขตำนาน 1
ม่านแสงสีเขียวเรืองรองส่องเป็นประกายอยู่กลางนภาเทาเข้ม ลมหนาวที่พัดผ่านหิมะขาวแผ่ไอเย็นไปทั่วบริเวณ ผ้าม่านยักษ์ที่แขวนอยู่เหนือฟ้ากว้างสะบัดพลิ้วไปเรื่อยๆเปลี่ยนมุมกระทบกับแสงจันทร์และดวงดาว หากความเงียบเหงาที่ครองนภากว้างอยู่ด้วยกันได้ครอบคลุมอาณาบริเวณเหนือสุดแห่งเส้นขอบฟ้ามานานนับหมื่นแสนราตรี
ท่ามกลางทุ่งหิมะกว้างและลอนเขาไกลสุดลูกตา กลับมีเพียงหอคอยเงียบเหงาตระหง่านอยู่กลางชะง่อนผากว้าง อิฐสีดำทมึนแกร่งกล้าอยู่ริมผาสูง ท้าสายลมและพายุหิมะอยู่ตลอดทิวาราตรี นานๆทีจะมีเสียงกระพือปีกของมังกรตัวใหญ่โบกปีกผ่านท้องฟ้ากว้าง รังสรรค์ให้หอคอยสูงไม่เงียบเหงาจนเกินไป
พลันเสียงคำรามหนึ่งก็ดังกึกก้องมาตามกัน ทรงพลัง และเปี่ยมด้วยอำนาจ มันสั่นไหวหอคอยสูงชะลูดให้สั่นคลอน ก่อนที่ความเงียบงันยามราตรีที่สิ่งมีชีวิตขั้วโลกหลับใหลจะพากันตื่นเมื่อถูกกระตุ้นด้วยเสียงคำรามอันรุนแรงของหนึ่งนักโทษแห่งหอคอยพันธนาการ
_________________________________________________________
สายตาของเจ้ามองเห็นอะไร แสงสว่างหรือความมืด
อิสระที่เจ้าคาดหวัง คือการหลบหนี หรือการคุมขัง
สิ่งที่เจ้ารอคอย คือท้องฟ้ากว้างใหญ่ผืนนั้น หรือท้องน้ำอันเป็นนิรันดร์
บุคคลที่เจ้าค้นหา ใช่หญิงสาวนางนั้น หรือเพียงเสียงคีตะที่เบาบางราวสายลมของยามค่ำคืน
หากเจ้าตอบไม่ได้ ก็จงอย่าเรียกหาข้า หากเจ้ายังคงสับสน ก็อย่าพยายามค้นหา เพราะข้าจะไม่มีวันช่วยเหลือตัวเจ้าเป็นอันขาด
_________________________________________________________
ชายหนุ่มสะดุ้งน้อยๆก่อนที่ตะเกียงจะถูกจุดขึ้นเรียกให้เขาหันไปมอง อากาศยามบ่ายดูราวกับโกหกเมื่อเมฆครึ้มเข้าครอบคลุมพื้นที่ทั่วบริเวณ ความมืดมิดนั้นสว่างขึ้นเล็กน้อยจากตะเกียงดวงเล็กที่ถูกแขวนขึ้นริมผนัง ปากกาด้ามเงินยังคงคาอยู่ในมือเมื่ออีกฝ่ายก้าวเข้ามา
“น่าเอาไปฟ้องนะว่าหัวหน้าหน่วยที่แปดแอบหลับกลางกองงานที่สุมท่วมหัวอย่างนี้” เสียงนั้นดังขึ้นจากด้านล่าง หากมองจากบนโต๊ะทำงานตัวสูงแล้วก็คงจะไม่มีทางมองเห็นต้นเสียงเป็นอันแน่
“งั้นข้าก็น่าจะไปบอกผู้บัญชาการเหมือนกันสินะว่าให้เลิกจ้างพวกแฟรี่มาทำงานให้ได้แล้ว เพราะมันชักจะหนวกหูได้กวนประสาทข้าทุกวัน” เสียงเย็นๆดังมาจากชายหนุ่มผู้นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ดวงตาสีฟ้ามองตรงไปยังเบื้องล่าง หากก็ยังไม่พบท่าทีว่าอีกฝ่ายจะปรากฏตัวให้เห็น
“แหม ท่านแอคเนส ท่านก็รู้ว่าพวกผู้คุมน่ะงานยุ่งเสียจนไม่มีเวลาแม้แต่จะจุดตะเกียง ท่านรู้ไหม ถ้าข้าไม่เข้ามานะ อีกไม่เกินสิบนาทีหรอกได้แข็งเหมือนหนอนแก้วข้างนอกแน่”
“ไม่ยักรู้ว่าขั้วโลกมีหนอนแก้วกะเขาด้วย”
“มีสิ! เอ๊ะ หรือว่าผู้รอบรู้แห่งหอพันธนาการไม่เคยรู้ นั่นสินะวันๆคงมองแต่เอกสารบ้างานอยู่หรอก”
“ไอฟี่... ข้าจะพูดอีกครั้งนะ ออกมาจากตรงนั้นแล้วก็รีบๆไปใช้แรงงานชนชั้นกรรมกรของเจ้าต่อเลย ก่อนที่ข้าจะจับเจ้าไปขังรวมกับพวกคิเมร่าชั้นสามนั่น”
ต้นเสียงเงียบไปอีกสักพัก ก่อนที่เสียงหัวเราะจะดังคิก แสงสว่างเรืองๆก้อนเล็กวาวขึ้นจากโต๊ะไม้สนสัก ฉับพลันก็ปลิวมาวางกองอย่างสวยงามบนเอกสารตั้งสูงของคนตรงหน้า
“ในที่สุดท่านก็ยังวางมาดไม่เปลี่ยนเลยนะแอคเนส สมกับที่เจ้าหญิงคอยมองมาตั้งนมนาน นี่ท่านจะไม่ถามข้าสักหน่อยหรือ” ร่างจิ๋วนั้นปรากฏแก่สายตา แสงสีฟ้าเหลืองส่องอยู่รอบปีกเล็กเหมือนผีเสื้อ หากเจ้าตัวเล็กกลับยังทำสีหน้ายียวน “ว่าต้นเหตุที่ท่านให้ข้าไปสืบเมื่อคืนน่ะ เป็นเสียงของใคร?”
หัวหน้าหน่วยผู้คุมแห่งหอพันธนาการลุกพรึ่บ คว้าหมับเข้าที่เจ้าตัวจิ๋วเร็วเกินกว่าที่แฟรี่ตัวน้อยจะหลบทัน
“โอ๊ย! เถียงสู้ไม่ได้เลยจะใช้กำลังกันงั้นเรอะ”
“บอกมา ไอฟี่ มันคืออะไร” อีกฝ่ายใช้เสียงเย็นแบบเดิมๆ
“ข้าได้ข่าวมานะว่าเป็นนักโทษที่อยู่ชั้นใต้ดินของคุกนี้ ถ้าท่านลองไปหาดูละก็..”
“อย่าล้อข้าเล่นนะ! ใต้ดินนั่นเป็นที่คุมขังที่ไหนกัน มันเป็นแค่ที่เก็บฟืน!”
“ไม่ได้ล้อเล่น โอ๊ย ข้าเจ็บนะแอคเนส นี่ท่านออกจะเป็นหนอนหนังสือขนาดนี้เรื่องลึกลับของที่นี่นี่ท่านจะไม่เคยรู้เลยงั้นหรือ!?”
“อ้อ.. นั่นทำให้เจ้าเรียกข้าว่าหนอนแก้วงั้นสินะ ถ้าเจ้าหมายถึงเรื่องที่ว่าหอนี้เคยเป็นที่คุมขังมังกรมาก่อนละก็เก็บเอาไปเล่าให้ลูกฟังก่อนนอนเถอะ”
“ข้าบอกเท่าที่ข้ารู้แล้วนะแอคเนส! ปล่อยข้าซะทีสิ”
แอคเนสยักไหล่น้อยๆ ก่อนจะคลายมือออก แฟรี่ตัวเล็กกระพือปีกหนีให้พ้นระยะโจมตีก่อนจะทิ้งท้ายไว้ให้ชายหนุ่มตรงหน้า
“เรื่องหนอนแก้วน่ะท่านเดาได้ถูกเผงเลยแอคเนส!”
____________________________________________________________
นานเนิ่นนานที่เรื่องของหอคอยพันธนาการแห่งนี้ถูกเล่าขานต่อๆมา มันเป็นเพียงเรื่องเล่าที่คุณยายจะอ่านให้ลูกหลานฟังที่ริมเตาผิง หากนั่นก็เป็นนิทานที่สถานที่แห่งนี้ยังคงรับสืบต่อกันรุ่นต่อรุ่น
ว่ากันว่าหอคอยพันธนาการถูกสร้างขึ้นด้วยอิฐดำตั้งอยู่กลางขั้วโลกทุ่งหิมะไกลสุดสายตา หากก็ไม่มีใครรู้ที่มาแน่ชัดว่าสร้างขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่และเพื่ออะไร วีรบุรุษผู้ชูดาบศักดิ์สิทธิ์เหนือดินแดนกล่าวไว้ว่าได้ทำการปราบมังกรดำตัวหนึ่งได้ แต่มังกรตัวนั้นก็ยังมิสิ้นชีพ หากยังพยศด้วยท่าทีโกรธเกรี้ยวและสาปแช่งต่อพสุธา
วีรบุรุษได้ทำการกักขังลงอาคมมังกรตัวนั้นไว้ที่หอคอยแห่งหนึ่งซึ่งถูกสร้างเพื่อคุมขัง มังกรยังคงพิโรธ แต่ก็ไม่สามารถจะหลุดพ้นจากโซ่ตรวน ปีกของมันไม่เคยกางอีกตลอดหลายพันปี สิ่งที่หลงเหลือให้ผู้อื่นได้รับรู้ตัวตนมีเพียงเสียงคำรามอย่างสาปแช่งต่อทุกสิ่ง ที่นานนักจะตอบรับกับการร่วงหล่นของดาราสีเงินในยามค่ำคืน
ชื่อของมันคือ อานาเบล ราชาผู้ถูกพันธนาการ
ปัจจุบัน หอคอยพันธนาการทำหน้าที่เปรียบประหนึ่งคุกโลก นักโทษเศษเดนที่ไม่มีที่ใดในโลกใบนี้รับจะถูกส่งมากองรวมกันที่นี่ สัตว์ทดลองเวทย์มนตร์ของพ่อมดที่มิอาจควบคุม จอมเวทย์จิตวิปลาส หรือแม้แต่ผีแบนชีที่มิได้รับสิทธิ์ให้ไปสู่สุขติ ทุกสิ่งจะถูกกองรวมกันอยู่ที่นี่ราวกับที่ทิ้งขยะชั้นดี
แต่ที่นี่มิใช่คุก..
สิ่งใดก็ตามที่ถูกส่งมาสายเกินเยียวยาจะถูกกำจัดทันทีที่มาถึง หรือแม้แต่บางสิ่งที่จะถูกขังลืมโดยไม่มีการรอลงอาญา ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆใครก็ตามล่วงผ่านเข้ามาจะมีโอกาสได้รับสิ่งที่เรียกว่า “ความหวัง” หากแต่เป็น “โทษขั้นสูงสุด” ที่รับประกันได้ว่าจะไม่มีฎีกาสูงส่งอันไหนมาลบล้างคำตัดสินของที่นี่ได้
กระนั้นที่ๆเปรียบเหมือนนรกบนดินนี้ก็ยังต้องมีคนดูแล ดุจกองเพลิงที่ต้องมีคนควบคุม ผู้คุมที่นี่มีมากเสียจนเป็นกองทัพย่อมๆ เพื่อที่จะจัดการทุกสิ่งได้อย่างมีประสิทธิภาพหากเกิดเหตุการณ์มิคาดฝัน แน่ล่ะว่าไม่ใช่เสียทุกคนที่เต็มใจ หนึ่งในผู้คุม ที่มีคดีต้องตัวเป็นนักโทษเสียเองก็มีไม่น้อยเลย
ดังนั้นแล้วตำนานเรื่องหอคอยพันธนาการมังกรก็เป็นอันลบล้างไปด้วยเพลิงสมัยใหม่ ที่แห่งนี้กลายเป็นเพียงกลุ่มก้อนมีชีวิตที่เคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลาอย่างชุลมุนขัดกับบรรยากาศรอบด้าน เด็กๆหลายคนเคยคิดใฝ่ฝันจะได้มาสืบค้นหาตำนานลึกลับ หากก็ต้องผิดหวังเมื่อเรื่องเล่านั้นมักจะถูกตบท้ายด้วยคำว่า “มันเป็นเพียงตำนาน” ทุกครั้งไป
แอคเนส ราการิส อาจจะเป็นหนึ่งในนั้น เขาถูกดึงดูดด้วยตำนานแห่งหอคอย และคงจะหลุดรอดพ้นจากคำว่าเป็นเพียงตำนานมาได้ และได้มาสัมผัสที่นี่ด้วยตัวเอง แล้วสิ่งที่เขาพบนะหรือ ก็มีเพียงเศษเดนที่โลกไม่ต้องการเท่านั้น แต่ตัวเขาก็ไม่เคยปฏิเสธว่าเขาไม่เคยคิดจะออกไปจากที่นี่เลย
มนต์ขลังอันใดที่ตรึงจิตใจเขาอยู่..
คงเป็นเสียงเพลงกระมัง เพลงที่ดังอยู่ในหัวตลอดเวลายามฝัน เมื่อดวงจันทร์ถูกเทพีชักขึ้นกลางฟ้าหม่น เสียงนั้นก็จะคลอมาเบาๆทุกครั้งที่หัวของเขากระทบหมอน หากเมื่อตื่นขึ้นก็ต้องพบว่าไม่มีท่อนไหนเลยของเพลงนั้นที่ตัวเขาจะจำได้..
แอคเนสจึงต่อต้านตำนาน คำทุกคำที่ไม่มีวันเป็นจริง...
เครื่องแบบสีขาวของผู้คุมลากผ่านตามตัวหอคอยส่วนนอก ผู้คุมหลายคนวิ่งวุ่นอยู่ตรงส่วนสำนักงาน บ้างก็หอบเอกสาร บ้างก็กำลังโวยวาย นานๆทีจึงจะมีเสียงโหวกเหวกให้รู้ว่าพ่อมดจิตไม่ปรกติคนไหนเริ่มร่ายเวทย์อาละวาด เหนือสุดของชั้นหินสีดำที่คงจะพอเรียกได้ว่าเป็นบันไดมีโต๊ะใหญ่ตัวหนึ่งตั้งอยู่ เอกสารนั้นไม่ได้น้อยไปกว่ากองที่แอคเนสทำอยู่เท่าไหร่นัก หากท่ามกลางเสียงโวยวาย ชายวัยกลางคนตรงหน้าก็ยังคงทำงานอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ผู้บัญชาการ ถ้าเสียงดังขนาดนี้ทำไมไม่ใช้ห้องส่วนตัวละครับ ไม่น่าเอามาให้ผมใช้เลยนะ” ชายหนุ่มหยุดลงที่หน้าโต๊ะสีน้ำตาลเข้ม มือไขว้ไว้ข้างหลังอย่างพึงระเบียบ ใบหน้าเย็นชาระบายยิ้มๆน้อย
“สมาธิเป็นสิ่งที่นักรบพึงมี” เสียงเข้มตอบลอดเอกสารเรียบๆ
“ข้ามีเรื่องรายงานครับ” คราวนี้ชายหนุ่มหุบยิ้ม ส่งสายตาต่างไปจากเดิม “เรื่องของ.....เสียง”
ผู้บัญชาการแห่งหอพันธนาการเงยหน้าขึ้นเป็นครั้งแรก ดวงตาสีเหล็กทอแกร่งกล้าให้อีกฝ่าย ก่อนจะถอนหายใจลึก พลางโบกมือข้างหนึ่งไปยังระเบียงด้านหลังโต๊ะทำงานตัวเขื่อง
ลมเย็นพัดปะทะหน้า แม้ท้องฟ้าจะไม่สดใส หากก็ยังดีกว่าภายในหอชั้นในที่มืดทึบมากนัก
“ข้าได้ข่าวจากไอฟี่.. แฟรี่ที่ทำหน้าที่จุดตะเกียงหอชั้นในมาว่าเสียงนั้นดังมากจากใต้ดิน” ชายหนุ่มเปิดธุระทันทีที่เดินมาถึงสุดระเบียง หากอีกฝ่ายที่เดินตามมากลับเงียบ ร่างสูงใหญ่แม้จะสูงวัยไปบ้างยังคงเป็นที่น่าเกรงขามอยู่เสมอ ผมสีดอกเลาตัดสั้น และดวงตาแข็งกล้าที่ข่มได้ทุกนักโทษอันคึกคะนอง
“ข้าคิดว่าเรื่องนี้มีเงื่อนงำ จริงที่ว่าแฟรี่มีนิสัยขี้แกล้ง แต่ข้าคิดว่าไอฟี่ไม่ได้โกหกทั้งหมด” แอคเนสร่ายยาว มองอีกฝ่าย ขณะที่ผู้บัญชาการแห่งหอเอาแต่มองออกไปนอกระเบียงสู่ภูเขาไกล เมื่อความเงียบดูท่าจะสร้างความอึดอัด ฝ่ายนั้นจึงผินหน้ากลับมาช้าๆ
“แอคเนส..”
“ครับ?”
“ข้าไม่อยากให้เจ้ามายุ่งกับเรื่องนี้” เสียงนั้นเรียบจนน่าแปลกใจ ชายหนุ่มขวดคิ้วสูงทันที ด้วยไม่เข้าใจสักนิดว่าคนอย่างเขาที่โดนใช้งานมาตลอดเหตุใดจึงถูกบอกปัดง่ายๆ
“ท่านหมายความว่าอย่างไร? ผู้บัญชาการ? ไม่อยากให้ยุ่ง?”
“ งั้นข้าจะพูดตามตรงละนะ แอคเนส... พรุ่งนี้เจ้าหญิงจะเสด็จมาที่นี่ ดังนั้นเจ้าไม่ควรจะไปยุ่งเรื่องนักโทษ สิ่งที่เจ้าต้องทำน่ะคือการต้อนรับเจ้าหญิงให้ดีที่สุด เข้าใจไหมแอคเนส”
“เจ้าหญิง? จะทรงเสด็จทำไม”
“เรื่องนั้นก็รอถามพระองค์เองเถอะ.. เอาอย่างนี้เจ้ากลับไปทำงานของเจ้าได้แล้ว และอย่าลืมว่าข้าสั่งอะไรไว้”
ไม่ทันจะพูดสิ่งใดต่อ เสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้นทันทีที่ด้านในผ่านซุ้มประตูสู่ระเบียงกว้าง
“ท่านผู้บัญชาการ! ท่านหัวหน้าหน่วย! คิเมร่าของพ่อมดแดนเหนืออาละวาดแล้วครับ! คราวนี้มันแปลงร่างเป็นมังกรตัวใหญ่ทีเดียว ช่วยไปดูทีเถอะครับ!!”
“อะไรนะ!?”
ภาพของมังกรตัวใหญ่กระจ่างชัดในห้องคุมขังชั้นสาม คิเมร่า หรือสัตว์ผสมที่เกิดจากอาคม กำลังแปลงร่างเป็นมังกรใหญ่ น่าแปลกที่คิเมร่านั้นจะไม่สามารถแสดงอำนาจได้หากไร้ซึ่งพ่อมดอยู่ใกล้ๆ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ คิเมร่าตัวนั้นกำลังคำรามกึกก้อง ผู้คุมหลายคนส่งเสียงโวยวายวิ่งวุ่น นักอาคมหลายคนกำลังสะกดสัตว์ ด้วยลูกกรงนั้นทำท่าว่าจะรับไม่ไหว
ทหารส่งข่าวนั้นกระวีกระวาดพาชายหนุ่มมาถึงที่ ก่อนจะตะโกนแข่งกับเสียงที่ดังเซ็งแซ่รอบตัว
“หรือว่าจะเป็นต้นเสียงคำรามของเมื่อคืนครับ!? บางทีมันอาจจะเริ่มกลายร่างตั้งแต่เมื่อคืนแต่เราไม่รู้ตัวก็ได้” แอคเนสไม่ตอบ เขาตะลึงงันกับภาพตรงหน้าเสียจนทำอะไรไม่ถูก หากท่ามกลางเสียงที่ดังราวกับจะถล่มหอพันธนาการได้เป็นเสียง กลับมีเพียงเสียงหนึ่งเท่านั้นที่ดูจะกระจ่างชัดในหัวสมองของชายหนุ่ม
สายตาของเจ้ามองเห็นอะไร แสงสว่าง หรือความมืด?
“ไม่ใช่....” เสียงพร่าพึมพำผ่านริมฝีปากบาง
“อะไรนะครับ? ท่านแอคเนส”
“ไม่ใช่!” ชายหนุ่มกะโกนลั่น “นี่ไม่ใช่ต้นเสียงของเมื่อคืน! แต่เป็นอีกคนต่างหาก!”
“อีกคน? ใครครับ!?”
“อานาเบล!!”
สิ้นเสียงคำตอบที่ต่างพาให้ผู้คุมเหล่านั้นหันกลับมามองเป็นตาเดียว แอคเนส ราการิส ก็สาวเท้ารวดเร็วชนผู้คุมบางคนและลับหายไปเรียบร้อยแล้ว ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น มีเพียงเสียงของคิเมร่าที่ดูจะดังขึ้นยิ่งกว่าครั้งไหน เรียกให้เหล่าผู้คุมไม่มีเวลาไปสนใจกับพฤติกรรมของหัวหน้าหน่วยแม้เพียงนิด
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างเหมาะเจาะเหลือเกิน วินาทีที่เหล่าผู้คุมพากันถูกดึงความสนใจด้วยคิเมร่าอาละวาด เท้าของหัวหน้าหน่วยก็ได้สาวลงมาถึงชั้นใต้ดินเพียงลำพังเสียแล้ว
สายตาของเจ้ามองเห็นอะไร แสงสว่าง หรือความมืด?
เขาจำได้ดี เพลงนั้นเองที่เขาไม่เคยจะนึกออกเมื่อยามลืมตาตื่น ครั้งนี้กลับหระจ่างชัดจนจำได้ขึ้นใจ มนต์ขลังแห่งตำนานครอบงำจิตใจของชายหนุ่มอีกครั้ง ขณะที่สายตาคู่สวยนั้นค่อยๆพร่าเลือนลงทุกทีด้วยกลิ่นประหลาดต้องนาสิกประสาทให้หลุดลอย
ขาที่วิ่งนั้นค่อยๆล้าซึ่งเรี่ยวแรง และภาพตรงหน้าก็ดับมืดลงในที่สุด ก่อนที่จะไปถึงส่วนที่ลึกที่สุดของชั้นใต้ดิน ที่ๆได้ชื่อว่ามังกรแห่งสงครามผู้บิดเบือน อานาเบล หลับใหลอยู่
_____________________________________________________________
ข้าไม่เคยรู้เลยว่าทำไมจู่ๆเพลงนั้นถึงดังขึ้นในตอนนั้น
ข้าไม่เคยรู้เลยว่าเหตุใดตำนานที่ข้าเคยหลงเชื่อเมื่อยามเด็ก บัดนี้ดูราวกับจะปะทุขึ้นมาในอกอีกครั้ง
ข้าไม่เคยรู้เลยว่าเพราะอะไร ข้าถึงมุ่งตรงไปที่นั่น ทั้งๆที่ข้าก็หมดความศรัทธากับคำว่า ตำนาน ไปนานแล้ว
จนถึงตอนนี้ ข้าก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าหอคอยนี้สร้างมาเพื่ออะไรกันแน่?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น