คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter4
Chapter 4
‘ฮัลโหลน้ำ วันนี้เราไปดูหนังกับน้ำไม่ได้แล้วอ่ะขอโทษทีนะ’ เสียงปลายสายจากชายหนุ่มดังขึ้นหลังจากน้ำรับสายโทรศัพท์
“อ้าวหรอ อืมๆไม่เป็นไรค่อยวันหลังก็ได้”
‘…’
“น้ำคิดถึงอาร์มนะ” บทสนทนาเงียบไปน้ำจึงพูดออกมา
‘อืม... เราต้องวางสายแล้วแค่นี้ก่อนนะ’ ปลายสายตอบกลับมาสั้นๆ แล้วตัดสายไป
น้ำนั่งอยู่ในห้องคนเดียวเพราะหญิงสาวอีกคนที่ตัวติดกับเธอตลอดก็ไม่อยู่
น้ำพยายามโทรหหาหญิงสาวคนนั้นแต่ไม่มีการตอบรับใดๆกลับมา
“อยู่ไหนนะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์” น้ำพยายามแล้วพยายามอีกแต่ก็ไร้การตอบรับเช่นเดิม
น้ำนั่งรอจนเผลอหลับไปและตื่นขึ้นมาในตอนที่หญิงสาวอีกคนเปิดประตูเข้ามา
“ไปไหนมา” น้ำถามอีกคนทันทีที่ก้าวเดินเข้ามาในห้อง
“ไปเที่ยวกับเพื่อนมา” หญิงสาวตอบขณะที่กำลังเดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนชุด
“แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์เค้า” น้ำยังถามจี้ไม่เลิก
“อ้าวโทรมาหรอเค้าปิดเสียงไว้อ่ะไม่ได้ยิน” หญิงสาวเดินไปหยิบโทรศัพท์มาเช็ค
“โหวโทรมาเยอะขนาดนี้เลยหรอ เค้าขอโทษนะตัวเองเค้าไม่เห็นอ่ะ” หลังจากหยิบโทรศัพท์มาเช็คมิสคอลก็พบว่าน้ำโทรมาเยอะมากจริง
“อืมช่างมันเถอะ เค้าก็แค่อยู่คนเดียว3ชั่วโมงกว่าๆเอง” น้ำเสียงประชดประชัน
“โอ๋ๆงอนเค้าหรอ ดีกันนะๆๆๆ” หญิงสาวทำท่าน่ารักใส่ให้อีกคนหายงอน
เมื่อเห็นหญิงสาวอีกคนทำท่าน่ารักก็อดที่จะยิ้มไม่ได้แต่ก็พยายามจะกลั้นไม่ให้ตัวเองยิ้ม
“แหน่ะ หายงอนแล้วใช่ป่ะยิ้มแล้วๆ” หญิงสาวแซวจนน้ำหลุดยิ้มและหัวเราะออกมาทั้งสองยังคงแกล้งกันไปกันมาต่อไป
“เฮ้ยน้ำเมื่อวานแกไปดูหนังกับอาร์มมาหรอสวีทจังนะแก” เพื่อนสาวในกลุ่มแก๊งค์ที่นั่งอยู่ด้วยกันแซวน้ำ
“เออใช่ๆ เดินจับมือกระหนุงกระหนิงเข้าโรงหนังกันสองคน” เพื่อนอีกคนเสริมขึ้น
น้ำนั่งเงียบไม่ตอบโต้และไม่แม้แต่ที่จะยิ้ม คนที่โทรบอกเธอเมื่อวานว่าไม่ว่างแต่เพื่อนเธอกับเห็นเขาคนนั้นเดินเข้าโรงหนังกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ เพื่อนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรก็ยังแซวเธอต่อ
ทำให้เธออยากรู้ว่าผู้หญิงที่เพื่อนเห็นว่าเป็นเธอคือใคร
“เห้ยน้ำกลับบ้านกันนเถอะ เค้าเห็นอาร์มมารอหน้าโรงเรียนแล้วอ่ะ” หญิงสาวคนที่เธอคุ้นชินเดินมาหาเธอที่โต๊ะและกล่าวชื่อผู้ชายที่เธอไม่อยากได้ยินตอนนี้สักเท่าไร แต่เธอก็ยอมลุกขึ้นและกลับบ้านตามที่หญิงสาวบอก
“เห้ยน้ำดูดิอาร์มมันแย่งลูกชิ้นเค้าอ่ะ” หญิงสาวหันฟ้องคนที่อยู่ตรงกลางระหว่างเธอกับชายหนุ่มหลังจากที่ชายหนุ่มยื่นหน้ามางับลูกชิ้นเธอ
แต่ไม่มีการตอบโต้ใดจากคนที่อยู่ตรงกลาง
“ถึงหน้าปากซอยแล้วเดินเข้ากันดีๆนะ” อาร์มเดินมาส่งสองสาวที่หน้าปากซอยเหตุที่ไม่ไปส่งถึงหน้าบ้านเพราะไม่อยากให้แม่น้ำรู้
“น้ำเป็นอะไรอ่ะ ทำไมวันนี้เงียบจัง” หญิงสาวสังเกตเห็นอาการที่ไม่ปกติของอีกคนที่เอาแต่เงียบตั้งแต่ตอนกลับบ้านมาจนถึงในห้องนี้น้ำก็ยังไม่พูดอะไรสักคำ
“อาร์มมันนอกใจเราอ่ะ เพื่อนเค้าบอกว่าเห็นมันไปดูหนังกับผู้หญิง” น้ำพูดในสิ่งที่ยังค้างตาใจอยู่
“ไม่มีอะไรมั้ง...แล้วทำไมไม่ถามมันล่ะอาจจะพี่สาวน้องสาวก็ได้” หญิงสาวพูดในสิ่งที่ดีไปก่อน
“อืมงั้นเค้าขอโทรถามมันก่อนล่ะกันนะ” น้ำเดินออกไปที่ระเบียงพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ
หญิงสาวรอไม่นานน้ำก็เดินกลับเข้ามา
“สงสัยเค้าจะคิดมากไปจริงๆ อาร์มบอกว่าผู้หญิงคนนั้นคือพี่สาวอย่างที่ตัวเองบอกแหล่ะแล้วก็บอกว่าที่ต้องยกเลิกนัดเค้าเพราะพี่ขู่ ปอดจริงๆเลยเนอะ” หลังจากที่ฟังจากปากชายหนุ่มแล้วก็ทำให้น้ำสบายใจขึ้นและยิ้มออกและนั่นก็ทำให้หญิงสาวอีกคนยิ้มไปด้วยแม้จะรู้สึกกังวลก็ตาม
คิ้วที่ขมวดเป็นปมในขณะที่ยังหลับตาอยู่ สีหน้าที่ดูทรมานและเหงื่อที่ซึมออกตามหน้าผากและลำตัว
“โอ้ยยยยย” เสียงครวญครางที่บอกถึงความทรมานดังขึ้น
คนไข้ที่นอนอยู่บนเตียงกำลังดิ้นทุรนทุรายอย่างลำบาก มือเริ่มปัดป่ายไปทั่ว
เพล้ง!!!
แก้วน้ำที่วางไว้ข้างหัวเตียงถูกปัดลงบนพื้นและแตกกระจาย
เมื่อได้ยินเสียงแก้วที่ตกลงพื้นพยาบาลจึงวิ่งเข้ามาดูทันทีและเมื่อเห็นคนไข้กำลังดิ้นทุรนทุราย
จึงกดออดให้พยาบาลที่เคาท์เตอร์เรียกคุณหมอ
หมอเอมรีบวิ่งมาดูคนไข้ของตัวเองที่กำลังดิ้นอย่างทรมาน
“น้ำๆๆๆ น้ำตื่นสิน้ำ น้ำได้ยินเอมไหม” หมอเอมพยายามเรียกคนไข้ให้ตื่นจากฝัน
“คุณพยาบาลขอยาระงับประสาทให้หมอที” หมอเอมหันไปบอกพยาบาลที่ยืนอยู่ด้านหลัง
หลังจากได้รับคำสั่งพยาบาลก็รีบวิ่งออกไปเอายามาทันที
เมื่อได้ยาที่ต้องการหมอเอมก็ฉีดให้น้ำทันที
เวลาผ่านไปสักพักอาการก็เริ่มหายไป น้ำค่อยๆลืมตาขึ้น
“เป็นยังไงบ้าง โอเคไหม” น้ำพยักหน้าตอบเบาๆ
“คุณฝันหรอ” คุณหมอลากเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียง น้ำพยักหน้าตอบ
“เอมคิดว่าอาการมันรุนแรงมากเลย น้ำช่วยลืมมันได้ไหมเอมไม่อยากให้น้ำทรมาน” หมอเอมลูบมือคนไข้เบาๆ
“เอมน้ำอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร เอมช่วยบำบัดให้น้ำได้ไหม” น้ำไม่ตอบแต่กลับขอร้องให้คุณหมอทำการบำบัดขุดจิตใต้สำนึกของตัวเอง
“ไม่น้ำ น้ำไม่ไหวเชื่อเอมสิอาการเมื่อกี้มันรุนแรงแค่ไหนน้ำรู้ไหม” คุณหมอปฏิเสธเสียงแข็ง
“น้ำรู้เอมน้ำรู้ แต่ช่วยน้ำเถอะนะจะให้น้ำลืมมันน้ำคงทำไม่ได้ถ้าเอมไม่ช่วยน้ำ น้ำก็จะฝันถึงมันต่อไป ได้โปรดเอมช่วยน้ำที” เมื่อเห็นสายตาเว้าวอนของคนไข้บนเตียงก็ทำให้เธอลังเล
“น้ำต้องสัญญากับเอมก่อนว่าน้ำจะตื่นมา ตื่นมาหาเอมสัญญานะ” คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงที่กลัว กลัวว่าคนที่อยู่บนเตียงจะไม่ตื่นขึ้นมาหาตัวเอง
“น้ำสัญญา” น้ำค่อยหลับตาลง
คุณหมอสูดลมหายใจเข้าแรงๆเพื่อสงบสติอารมณ์และระงับความกลัว
“น้ำลองคิดถึงเหตุการณ์สุดท้ายในฝันเมื่อกี้นะ แล้วบอกเอมสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น” คุณหมอเริ่มทำการบำบบัด
“ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม อาร์มและน้ำไปเที่ยวด้วยกันพร้อมกับผู้หญิงอีกคน เราไปเที่ยวกันบ่อยมากดูเหมือนเมื่อผู้หญิงคนนั้นจะไม่ชอบอาร์มเท่าไรแต่ตอนนี้ทั้งสองคนดูสนิทกันมาก” คิ้วคนไข้เริ่มขมวดเล็กน้อย
“อืมแล้วไงต่อบอกเอมซิ” คุณหมอดำเนินการบำบัดต่อ
“จนวันนึงแม่ก็รู้เรื่องที่น้ำกับอาร์มคบกัน แม่เรียกอาร์มมาที่บ้านแต่ก็แค่เป็นการกินข้าวด้วยกันเฉยไม่ได้ต่อว่าอะไร” น้ำเงียบไปสักพัก คิ้วเริ่มขมวดเป็นปมมากขึ้น
“น้ำไม่สบายเลยไม่ได้ไปโรงเรียน แต่ผู้หญิงอีกคนยังไปโรงเรียนตามปกติแต่กลับจากโรงเรียนช้าขึ้น ผู้หญิงคนนั้นบอกน้ำว่ามีงานห้องเลยต้องอยู่เย็น น้ำถามถึงอาร์มแต่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าอาร์มไม่ได้มาเพราะรู้ว่าน้ำไม่สบาย ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะมีแฟนเพราะติดโทรศัพท์มากขึ้นไม่สนใจน้ำเลยในขณะที่ป่วย” คิ้วที่ขมวดปม มือเริ่มจิกลงบนเตียง หมอเอมกำลังจะหยุดการบำบัดแต่น้ำยังพูดต่อ
“ด้วยความที่น้ำไม่เจออาร์มนานทำให้น้ำกับอาร์มทะเลาะกัน เพราะเพื่อนน้ำก็ยังพูดอยู่เสมอว่าเจออาร์มกับผู้หญิงไปเที่ยวด้วยกัน น้ำร้องไห้หนักมากเพราะทะเลาะกันหนักถึงขั้นหายหน้าและไม่สามารถติดต่อได้เลย แต่ก็ยังมีผู้หญิงคนนั้นคอยปลอบน้ำเสมอ น้ำร้องไห้หนักอย่างนั้นอยู่เป็นเดือนจนน้ำคิดว่าน้ำคงเลิกอาร์มแล้วเพราะอาร์มไม่สนใจน้ำเลย แต่แล้วอาร์มก็โทรกลับมาหาน้ำแล้วบอกกับน้ำว่าขอโทษและขอคืนดีกับน้ำ น้ำยังรักอาร์มน้ำยอมคืนกับอาร์ม ผู้หญิงคนนั้นยังอยู่กับน้ำเสมอไม่เคยทิ้งน้ำ ผู้หญิงคนนั้น...ผู้หญิงคนนั้นๆๆ...โอ้ย...ผู้หญิ..ง...คน..นั้.น” คิ้วขมวดเป็นปมแน่น มือจิกผ้าปูที่นอนลำตัวเกิดอาการเกร็งอย่างรุนแรง
“น้ำตื่นเดี๋ยวนี้น้ำ...เอมบอกให้ตื่น” คุณหมอรีบเข้าไปประคองคนไข้ไว้แล้วปลุกด้วยความกลัว
คนไข้กระตุกเกร็งอย่างแรงหนึ่งครั้งแล้วนิ่งไป
คุณหมอกอดคนไข้ไว้ในอ้อมอกอย่างแนบแน่น น้ำตาของความกลัวไหลรินอย่างไม่ขาดสาย
“น้ำจะตื่นไม่ใช่หรอ ไหนน้ำสัญญากับเอมแล้วไง” เสียงสั่นเครือปนเสียงสะอื้นดังออกมาจากคุณหมอที่กำลังกอดคนไข้ไว้ในอ้อมอก
“น้ำ...ตื่..นมา...ไ..ด้...ไ..หม” น้ำตาไหลออกมาอย่างกับสายน้ำ น้ำตาบดบังทัศนียภาพการมองเห็น
“ตื่นแล้วนี่ไง” น้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนคนหมดแรงดังขึ้นจากคนในอ้อมกอด มืออ่อนแรงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ยังคงเอ่อรินอยู่ที่ดวงตาของคุณหมอ คุณมองก้มหน้ามองคนในอ้อมกอด
น้ำตายิ่งไหลด้วยความดีใจ ดีใจที่อีกคนตื่นขึ้นมา
“น้ำสัญญาแล้วไงว่าน้ำต้องตื่น เอมจะร้องไห้ทำไม” คนไข้ประคองหน้าคุณหมอไว้ในมือ
“เอมกลัวน้ำ เอมกลัวน้ำจะไม่รักษาสัญญา กลัวน้ำหนีไปจากเอมหนีไปอยู่ในความแล้วไม่ตื่นมาเจอเอมอีก” คุณหมอพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
“ไม่ต้องกลัวนะเอม น้ำอยู่ที่นี่แล้วไงที่นี่ตอนนี้น้ำอยู่กับเอมแล้ว”
____________________________________________________
สวัสดีค่ะเรากลับมาแล้วค่ะ
อัพช้าเดี๋ยวโดนรีดเดอร์รุมค่ะ
ตอนนี้เศร้ามากอ่ะไรท์แต่งแล้วจะร้องไห้
ตอนหน้าไคลแมกซ์ค่ะยิ่งกว่านี้แน่นอน
อ่อไรท์มีเรื่องจะถามทุกคนอยากให้ฟิคเรื่องจบ10ตอนหรือจบ20ตอนคะ
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะและก็ฝากติดตามต่อไปด้วยนะคะ
ด้วยรักและจุ๊บๆ
ความคิดเห็น