คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 เพื่อนเก่า!!
“เฮ้ย!! แกเลี้ยงนะฉันเอาเหมือนแกอะ โกโก้ๆ”ฉันยืนสั่งยัยเพื่อนตัวดีที่ยืนยิ้มระรื่นอยู่หน้าร้านขายน้ำข้างทาง
“เออ ก็บอกแล้วไงว่าจะเลี้ยง พี่ๆเอาโกโก้ไข่มุกสองแก้วค่า!!!”ยัยมิลยืนสั่งโกโก้พร้อมกับควักหาตังค์ในกระเป๋าก่อนจะยื่นตังค์จ่ายพี่คนขายไป
“อ๊ะ!!”ยัยมิลยื่นแก้วโกโก้มาให้ ฉันรับมาดูดแบบสบายใจพลางเดินเข้าโรงเรียนประถมเก่าที่ฉันเคยเรียนอยู่ไปพร้อมกับมัน
“เอ้!เพื่อนแกอยู่ไหนอะ”ไอ้มิลหันมาถามพลางดูดโกโก้เข้าปากไม่ได้ทุกข์ได้ร้อนอะไรเล้ย ทั้งๆที่พวกเรายืนตากแดดกันอยู่กลางสนามบาส
“ไม่รู้แมร่ง! แปปนึง!!”ฉันหันไปบอกกับไอ้มิลก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเจ้าเพื่อนเก่าสมัยประถม พลางชะเง้อคอมองหามันไปพลางๆด้วย
“เฮ้ย!!มึงอยู่ไหนเนี้ย...กูอยู่ข้างล่างตรงโรงอาหาร...อ๋อ เพื่อนกูๆ....เออ!!”ฉันกดตัดสายทันทีที่คุยจบ ไอ้มิลเหลือบมามองแบบสงสัย ส่วนฉันเองก็ยังคงสอดสายตามองหาเพื่อนเก่าตามอาคารเรียน
“เพื่อนแกถามว่าอะไรหรอ?”ไอ้มิลถามขึ้นหลังจากมองอยู่นาน ดูมันสายตาบ๋องแบ๊วมาก
ไอ้สตอเบอรี่เอ้ย!~
“มันถามว่ามึงเป็นใคร กูก็บอกว่าเพื่อนกู”ฉันบอกไอ้มิลก่อนจะหันไปดูดโกโก้จากแก้วตัวเองต่อแต่ก็ยังไม่ละสายตาจากอาคารเรียน วุ้ย!!!ทำไมมันร้อนจั่งซี้ว่ะ!!!
“งื้มม”ไอ้มิลพยักหน้าหงึกๆก่อนจะมองไปบนอาคารเรียนเหมือนกับฉันบ้างก่อนจะหันไปหันมาเหมือนจะสำรวจโรงเรียนเก่าฉันให้ได้ทุกซอกทุกมุมยังไงยังงั้น
“แล้วเพื่อนแกจะลงมาทางไหนอ่ะ”
“ไม่รู้แมร่ง! มันลงได้หลายทาง ทางนั้นก็ได้ ทางนี้ก็ได้ ทางนู้นก็ได้”ฉันตอบไอ้มิลไปพร้อมกับมองหาเพื่อนต่อ ไอ้มิลเองก็หันไปหันมาไม่หยุด
“เอ้ๆ ใช่ป่ะๆ”จู่ๆไอ้มิลก็จิ้มๆไหล่ฉันพลางถาม ฉันหันไปมองไปมองตาปริบๆ
“เออๆใช่ๆ”ฉันมองเด็กหนุ่มสองคนที่เดินมาด้านหลังฉันกับไอ้มิล สองคนนั้นก็มองพวกฉันแปลกๆเหมือนกัน ส่วนไอ้มิลก็มองเพื่อนฉันตาแป๋ว วุ้ย!!ไอ้เวรนี้น่าตบกะบาลยุบจริงๆโว้ย!~
“มายืนตากแดดกันทำไมเนี้ยร้อนจะตายห่า เข้าไปในโรงอาหารดิ๊”ไอ้แบงค์เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ อยู่ประถมด้วยกันมาตั้ง6ปีกว่าบอกฉันกับไอ้มิลที่ยื่นเอ๋อศรีอยู่กลางแดด เออนั้นดิแล้วพวกตรูจะมายืนตากแดดทำแมวอะไรวะเนี้ย ฉันกับไอ้มิลก็พากันเดินตามหลังเจ้าพวกเพื่อนเก่าฉันไปต้อยๆ
“เอ้>.<~ข้างในนั้นอะไรอ่ะ”ไอ้มิลเริ่มเปิดบทสนทนาหลังจากเดินเข้ามาในโรงอาหารได้ซักพัก
“โรงอาหารไง ทำไม...อย่าบอกนะว่าแก”ฉันพูดพลางมองไอ้มิลเหลือบๆประมาณว่า’นี้เมิงยังจะกินอีกหรอ โกโก้ในแก้วเมิงก็ยังไม่หมดนะวุ้ย’
“เอ้!!~ป่ะกินกัน>.<ฮี่ๆ”นั้นไงตรูว่าล่ะ ไอ้มิลลากแขนฉันเข้าไปในหลืบเล็กๆที่มีร้านขายของกินอยู่ ไม่ได้สนใจไอ้แบงค์กับเนตเพื่อนอีกคนหนึ่งของฉันเลยซักนิด
“เอาอันนี้ค่ะ”มันคว้ามาม่าถ้วยเล็กๆยื่นไปให้ลุงคนขาย แขนอีกข้างของมันก็รั้งฉันไม่ให้หนี เออเจริญเจรงๆ
“เท่าไหร่ค่ะลุง”ไอ้มิลบอกพลางยิ้มแป้นให้ลุงคนขาย ก่อนจะควักกระเป๋าตังค์มาเตรียมจ่ายเงิน
“ห้าบาท เครื่องปรุงอยู่นี้นะหนู”ลุงคนขายบอกกับมันพลางส่งถ้วยมาม่ามาให้
“ค่า!!!~”แหกปากลั่นโลก พร้อมกับจ่ายตังค์ให้ลุงคนขายไปมือที่ล็อคแขนฉันก็ปล่อยด้วยเพื่อไปรับถ้วยมาม่ามาปรุง รันทดเจรง มาอยู่กับไอ้บ้านี้แล้วรู้สึกละอาย อ๊าก! หลังจากซื้อมาม่ามาเรียบร้อยฉันกับมันก็พากันเดินออกมาจากโรงอาหาร พวกไอ้แบงค์ก็ยังยืนคุยกันอยู่ ไอ้มิลก็โซยมาม่าไม่หยุดพลางจิ้มลูกชิ้นในถ้วยกินแบบเอร็ดอร่อย
“กินป่ะเอ้!”ไอ้มิลจิ้มลุกชิ้นอีกลูกมาจะป้อนฉัน โอ้~ชั่งเมตตาจริงๆเพื่อนเอ้ยแต่ก็ไม่แดกเว้ย!!!
“ไม่เอา= =...มึงรีบๆแดกเหอะจะได้กลับไปเรียนเย่”ฉันพูดกับมันพลางหันไปมองไอ้แบงค์กับเนตที่ยืนจ้องพวกเราสองคน ซักพักไอ้มิลก็โซยมาม่ากับโกโก้เกลี้ยงพลางควักมือถือในกระเป๋ามารับ
“อ่าอยู่กะเอ้ที่โรงเรียนเก่ามาน อื้อ! แกก็ออกมาดิ๊ จ้า!!!~”พอคุยเสร็จมันก็กดวางสายพลางมองไอ้แบงค์กับไอ้เนต
“เออเอ้...นี้ใครว่ะไม่เคยเห็นหน้า”ไอ้เนตถาม ไอ้แบงค์เองก็พยักหน้า
“ควาย! พวกมึงจะเคยเห็นได้ไงนี้เพื่อนกู ไม่ได้เรียนที่นี้เว้ย มาเจอกันที่สตรีXXXโน้น”ฉันบอกไอมิลก็ยิ้มแป้นเสียจริงเป็นห่าอะไรว่ะเนี้ย
“อ๋อ ก็ว่าทำไมไม่เคยเห็น”ไอ้แบงค์พูด ฉันได้แต่ยืนเกาหัวปลงๆ ส่วนไอ้มิลหรอ นู้นหันไปมองเพื่อนอีกคนนึงที่กำลังจะเดินเข้ามา
“แพร>.<~เข้ามาเลย!!~”ไอ้มิลยืนตะโกนเย้วๆกวักมือเรียกเพื่อนอีกคนที่อยู่นอกรั่ว ไอ้แพรก็พยักหน้าก่อนจะเดินข้ามฝั่งมาพร้อมกับเดินไปทางประตูโรงเรียน
“ใครอีกวะ= =….”ไอ้แบงค์ถามหน้าเอ๋อเหรอมาก
“เพื่อนเค้าเอง!!~>.<~ เพื่อนเอ้ด้วย!”ไอ้แบงคืกับไอ้เนตทำหน้าแบบว่าเอิ่ม...ยัยนี้เหอะๆ
“ไม่ไปเรียนกันหรอ”ไอ้แพรเพื่อนอีกคนนึงของฉันเดินเข้ามาถาม อู้ว์!แม่เด็กเรียนกูก็อยากไปอยู่หรอกแต่อีมิลสิ ว๊าก!!
“เรียน?...เรียนไรกันอ่ะ”ไอ้แบงค์ถามแบบอยากรู้อยากเห็นมาก กูเหลือบๆมองแบงค์ประมาณว่าเสือกเจรงมึงพวกกูคุยกันเว้ยอย่าสอด
“เรียนฝรั่งเศส”ฉันตอบไอ้แบงค์ไป ไอ้มิลกับไอ้แพรก็พยักหน้าหงึกๆ
“ห่าปานนี้เย่ด่าตายห่าไปเรียนกันเหอะ”ฉันพูดกับไอ้มิลไอ้แพร ไอ้มิลเกาะแขนฉันไว้ก่อนจะทำหน้าเบื่อโลก ไอ้แพรก็มอง
“โหยไปเรียนทำไมอ่ะ เนี้ยต้องยังงี้ โดดมาเนี้ย เทพๆ”ไอ้แบงค์พูดเหมือนประมาณว่ามันเก่งมากที่สามารถโดดออกมาจากโรงเรียนได้’เออ!ไอ้เทพ!!!!~กลับหลุมขี้ไปเว้ย!!”
“เอ้~>.<~ เค้าขี้เกียจเรียนแล้วอ่ะ แฮะๆ”ไอ้มิลเขย่าๆแขนฉัน นั้นไงเพื่อนกรูไปแล้วหนึ่ง
“เราปวดท้องด้วยล่ะเอ้ ไม่อยากเรียนแล้วอ่ะ”ไอ้แพรก็เป็นไปด้วยอีกคน เออเจริญจริง
“= =…ควาย!”ฉันด่าพวกมันแบบไม่ต้องคิดกันเลยทีเดียว
“เห็นไหมไอ้เอ้ โดดไปเหอะ ไปเรียนทำไมว่ะ”ไอ้แบงค์สมทบด้วยอีกคนมีไอ้เนตคอยพยักหน้า เห็นดีเห็นงามกันซะจริง
“เออๆ ไม่เรียนก็ไม่เรียน ไปเอากระเป๋าไอ้ห่า ปานนี้เย่ด่าตายโหง”ฉันบอกเพื่อนๆก่อนจะโดนไอ้มิลลากไป โรงเรียนที่พวกฉันเรียนอยู่ห่างจากโรงเรียนเก่าของฉันไม่มากนักเดินไป100ก้าวก็ถึง ไอ้มิลรีบลากฉันกับไอ้แพรเข้าไปหยิบกระเป๋า ส่วนไอ้แบงค์กับไอ้เนตก็นั่งหน้าเหลออยู่ข้างนอก ซักพักพวกฉันก็หอบกระเป๋าออกมา ไอ้แบงค์กับไอ้เนตนั่งหน้าเสร่อมากเลยตอนนี้
“ไปกินเตี๋ยวกัน”จู่ๆไอ้เนตก็พูดบ้าง โอ้จอร์ช!!ไอ้เนตพูดอีกแล้ว ประเสริฐศรีจริงๆ
“เลี้ยงป่ะล่ะ”ไอ้มิลเจ้าเดิม หวังจะกินอย่างเดียวอีนี้ ส่วนไอ้แพรหายหัวไปไหนอีกแล้วไม่รู้เมื่อกี้ยังยืนอยู่ข้างๆเลย
“>.<~ แพร!!!!!!!! กินมั้ง!!!!”จู่ๆเสียงแปดหลอดของไอ้มิลก็ดังลั่น แน่นอนก็ไอ้แพรเดินถือน้ำแข็งใสมาล่อตาล่อใจซะขนาดนั้น โอ้แพรเอ้ยเหอะๆ หม่ำด้วยเด้!!!
“ไปกินเตี๋ยวกันเหอะไป”ไอ้แบงค์พูดมองพวกฉันที่ไปจกน้ำแข็งใสไอ้แพรกินแบบไม่เหลือคราบ
“เลี้ยง!!!>.<~”และอีกครั้งที่ไอ้มิพูด ไอ้แบงค์ก็มองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะพากันเดินไปร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆกับโรงเรียนของฉัน
“พี่เอ๋ค่า!!!!~ เส้นเล็กสิบบาทชามนึงค่ะ”โอ้= =ไอ้มิลสั่งแบบชำนาญมาก ไอ้นี้แมร่งแดกทุกร้านแล้วหรอไงฟร่ะ!
“เอาไรกันอ่ะ>.<”มันหันมาถามฉันกับแพรไม่ได้สนใจไอ้สองตัวที่เหลือเล้ย
“เอาเหมือนแกอ่ะ”ฉันพูดไอ้แพรเองก็พยักหน้าเหมือนกัน
“พี่เอ๋!!เส้นเล็กสิบบาทสามชามค่า!!!”ไอ้มิลสั่งให้ฉันกับแพร ไอ้แบงค์กับเนตก็หันไปสั่งของพวกมัน นั่งๆกินกันอยู่ได้ซักพักก็เกิดศึกฉันกับไอ้แบงค์เริ่มด่ากันข้ามโต๊ะ(นั่งกันคนละโต๊ะ)
“หุบปากไปเลยไปไอ้เกรียน!”ฉันด่าไอ้แบงค์ไป
“แกนั้นแหละหุบปากไอ้ไฝ!!”ไอ้แบงค์ก็ด่าฉันกลับ
“ควาย!!!!”
“แกนั้นแหละ คนบ้าอะไรว่ะชื่อเอ๋!”สงสัยมันจะออกเสียงเกินไปหน่อย ชื่อมันเลยไปตรงกับพี่เจ้าของร้านที่ขายก๋วยเตี๋ยวเลยเป็นเรื่อง ฮะๆไอ้แบงค์เกือบโดนพี่เจ้าของร้านเอาที่ลวกเส้นฟาดกะบาล กร๊าก!!เอาเป็นว่าศึกนี้ฉันชนะไอ้แบงค์ขาดลอย
หลังจากกินกันอิ่มพวกฉันก็ออกมายืนหน้าร้านก๋วยเตี๋ยว รู้สึกนักเรียนโรงเรียนฉันนี้จะสนใจไอ้แบงค์น่าดู เออมันหล่อ~~มันน่ารัก~~~แต่ไอ้พวกล่าแต้มเอ้ย อย่าพยามมันไม่สนพวกแกหรอกก
“เอ้กลับทางไหนอ่ะ>.<~”ไอ้มิลถามฉันหน้าระรื่น เหอะๆไม่ได้จ่ายตังค์เองนี้หว่าหน้าระรื่นเลยนะ
“มิลๆเรากลับทางด้านหลังนะ”ไอ้แพรพูดขึ้นมา อ้าวแล้วกูกลับไงละปากซอยคนเดียวเรอะ!!
“><~เอ้อ่ะๆๆๆ”ไอ้มิลถามใหญ่
“ไปทางด้านหลังซักวันก็ได้”ฉันบอกกับไอ้มิล พอพูดจบปั๊บไอ้มิลก็ลากฉันไปลิ่ว ไอ้แพรก็เดินตามไปติดๆส่วนพวกไอ้แบงค์ก็เดินตามหลัง เดินไปซักพักฉันก็เดินตัวปลิวไปอยู่ด้านหน้าไอ้มิลกับไอ้แพรก็เดินคุยกับเจ้าแบงค์ส่วนเนตก็เดินรั้งท้าย ถุย!!ไอ้ขี้หลี!!!
“สองคนนี้แฝดกันหรอ?”ไอ้แบงค์ถามไอ้มิลกับไอ้แพร เอิ้กไอ้บ้า หน้าไอ้สองตัวนี้มันเหมือนกันตรงไหนว่ะ ประสาท!
“ห๊ะ!!เราไม่ได้เป็นแฝดกับไอ้แพรน๊ะ!!”ไอ้มิลพูดเสียงดัง อู้ยไอ้นี้ก็แปดหลอดได้อีก= =….ไอ้แพรก็ได้แต่ทำหน้างงๆประมาณว่าหน้ากูกะมันเหมือนกันตรงไหนฟร่ะ เดินไปซักพักเนตก็เดินแยกไปอีกทางไอ้แพรเองก็เหมือนกัน คราวนี้ก็เหลือฉันกับไอ้มิลแล้วก็ไอ้แบงค์ที่เดินไปทางเดียวกัน ไอ้มิลลากฉันไปถึงสะพานลอยก่อนจะส่งฉันให้ข้ามไปอีกฟาก อู้ว์!!~ ฝรั่งสาวขาวสวย>.<~555+กรูปลื้มมมม ฉันก็เดินลิ่วทิ้งไอ้มิลกับไอ้แบงค์ไว้สองคน
“คุยกับไอ้เอ้นี้สนุกดีเนาะ”ผมพูดกับเพื่อนของเอ้ที่ยืนเหลือกันอยู่สองคน
“อื้อ!>.<~ ไอ้เอ้ก็งี้แหละ”เพื่อนของเอ้หันไปมองเอ้อีกฟากหนึ่งของถนนยืนชูนิ้วทำท่าทำทางได้แบบว่า 555+ ฮาได้อีก ส่วนเพื่อนของเอ้นั้นก็ทำท่าทางได้ตลกไม่แพ้กัน
“เออนี้ รถซูบุรุคันไหนไปxxxหรอ”ผมถามเธอ เธอหันมามองหน้าผมนิดนึงเหมือนตึงๆอะไรซักอย่าง
“ก็ไปถามคนขับรถสิ=_=…”คำตอบที่เธอบอกมาช่วยผมได้เยอะเลยครับ เหอะๆ แถมยังทำหน้าได้แบบว่าฮ่าๆ = =ไม่ได้รู้สึกถึงความเป็นมิตรเลยซักนิดแต่ก็นะ
“81มาแล้วนี้”ผมบอกเธอ
“อ่าเห็นแล้ว>.<”เธอหันมาตอบผม เหอะๆตอนนี้รู้สึกเหมือนผมเป็นไอ้งั่งเลยน่าจะรู้ว่าเธอเห็นแล้ว ก็มันมาซะข้างหน้าแล้วนี้หน่า ประสาทจริงๆเลยผม รถซูบุรุอีกคันก็มาเหมือนกันผมเลยตัดสินใจที่จะขึ้นซูบุรุคันนั้นกลับบ้าน
“ไปนะ”ผมบอกเธอ เธอก็หันมาพยักหน้า
“ระวังหลงอ๊ะ หาทางกลับบ้านไม่เจอไม่รู้ด้วย”เธอบอกพร้อมยิ้มร่าเริงก่อนจะวิ่งขึ้นรถเมล์ไป ใครจะไปหลงละครับ= =โธ่ ถ้าหลงจริงๆขึ้นมาเดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่กลับเอาก็ได้ไม่ยากหรอกจริงม่ะ
ความคิดเห็น