Villain's hide จอมวายร้ายซ่อนรัก

ลำดับตอนที่ #3 : จริง ? หลอก ใครจะรู้ ~-* ( แก้ไข )

 ในโลกใบนี้ มีแต่คนใส่หน้ากากเข้าหากัน  รวมทั้งผมด้วย... ~-*

               ณ ด่านฟ้าของโรงเรียนเอกชนโอลิมปัส นับเป็น อันดับ 1 ใน ประเทศไทยชายผมสีดำสนิท ใบหน้ารูปไข่ ดวงตาสี แดงเพลิง สูง 175 เดินเข้ามา
          " มาช้านะคูสิท" เจ้าของเสียงนี่คือเฟนรินเพื่อนผม
          '' เออน่า ช้านิดหน่อยอย่าโมโหเลยน้าา เฟนริล '' 
          " ช้าทั้งปีหละไอคูสิท มันก็แบบตลอดแหละ " 
          " ชั้นช้าเพราะติดธุระมาน่า " -3-"
          " ธุระของนายก็ไม่พ้นสาวๆ อยู่ดีนั้นแหละ "
          " เออ น่า มันก็ กิจของผู้ชายที่ควรกระทำแหละน่า "     
       เอ้อ ใช่ ลืมแนะนำ ชื่อของผม " คูสิท แบล็คเทล" แล้วนี่ก็พวกเพื่อนๆของผม   เฟนริล   ไลแคนท์   แวร์วูฟ  พวก พ่อแม่ ของพวกเรา เป็นเพื่อนกัน ตั้งแต่เล็ก เลยจะให้รุ่นของพวกผมเป็นเหมือนตัวเอง เลยสร้างบ้านติดอยู่ด้วยกันซะเลย  และ พ่อของ ไอแคนท์ วูฟ ก็เป็นเจ้าของโรงเรียน  แต่ที่ๆพวกผมชอบที่สุดก็ไม่พ้นด่านฟ้าของโรงเรียนนี่แหละ 

                          
                            เอ๋!!! อย่าคิดว่าพวกผม เป็นเด็กไม่ดีเชียวนะ จะเรียกว่าไงดีละ เอ.. เอาเป็นว่า  วายร้าย  ก็แล้วกัน ^^  พวกผมไม่ได้ทำอะไรมากมายเลยนะ ก็แค่ ทำตามใจตัวเองนิดหน่อยเท่านั้นเอง ก็แค่หาของเล่น แก้เบื่อ!! พอพวกผมเบื่อ!!  ก็แค่ทิ้งไปก็เท่านั้น   ก็ช่วยไม่ได้นะผมไม่ได้บังคับพวกเธอเลยน้า ^^ เสนอตัวมาเองทั้งนั้น ผมไม่ได้ต้องการเอง  แต่เมื่อมีคนเสนอ ก็ต้องสนอง จริงไหม !! ~-*
                           
             บ็อก บ็อก บรู้ววววว   ไม่ต้องตกใจ เสียงเรียกเข้าของผมเอง  ^0^  
                  "ไงตัวดีหนีเรียนอีกสินะ"  
                  "โถ่พ่อพวกผมไม่เรียนพวกผมก็ได้ที่ 1 ควบ 4 คนทุกๆปีอยู่แล้วละไม่ต้องห่วงหรอก "
                  "ให้มันจริงเถอะไอ้ลูกไม่รักดี งั้นวันนี้ รีบกลับมาให้หมด มีเรื่องสำคัญจะคุย เข้าใจไหม "  ผมไม่ใช่เด็กแล้วน้า
                  "ครับบบบบ  เข้าใจแล้ว  "
                  "พ่อนายโทรมาว่าไง"  เฟรินถาม
                  "แค่เรียกไปคุยแล้วพวกนายด้วย เฟนริล ฉันว่ามันแปลกๆ นายว่าไหม
                  "อืม" ไลแคนท์ ตอบเสียงเรียบ
                  "งั้นออกไปหาอะไรกินกันก่อนค่อยไป พวกนายว่าไง"
                  "ไม่" เสียงไลแคนท์ กับ แวร์วูล์ฟ  
                  "ไปใครไปมันเจอกันที่บ้าน จบ!!" พูดเสร็จ เฟนริล เดินหายไปคนแรก
                  เฮ้อ!! -3- ที่แหละ พวกเพื่อนผม  ไปกินร้านราเม็ง เจ้าประจำดีกว่า ว่าแล้ว ก็ ขับ ninja 650 R สีแดงเพลิง ออกไป 

          เอี้ยดดดด!!  โครม!! ชิ รถใครฟระนี่ เกะกะจริง พารถฉันเป็นรอยจนได้ ลูกพ่อ T_T  ไป หาไรกินดีกว่า
                 "เจ้ดรีม มิโซราเม็ง หน่อย ครับบบบบ  หิวจะกินวัวได้ทั้งตัวแล้ววว"  
                 " รู้แล้วๆ  ใจเย็นๆ หน่อยจะรีบทำให้ "
         กรี้ด!!!!! พรวด!!  แค็ก แค็ก เสียง ใครวะ ขอดูหน้าหน่อย ซิ พาแสบจมูก ไปหมดแล้ว อู้ย ซี้ด ถ้าไม่สวยละ น่าดู~-*
                "รถฉัน ใครทำรถฉันเป็นแบบ นี้ เนี่ย ลูกแม่ไม่เป็นไรนะลูก "  

                " นี่ เธอ เสียงดังโวยวาย เรื่อง อะไร ของเธอเนี่ย ทำเอาฉันสำลัก น้ำ แทบตาย เข้าใจไหม แทบ-ตาย เฮ้ คุยด้วย ไม่ตอบ เธอนี่มันคนยังไงเนี่ย"
    ผมสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนน่าชวนมอง  กำลังนำรถของตัวเองขึ้นมาจากพื้นอย่างทุรักทุแร
               "นี่ นายเห็นเจ้าของรถเห่ยๆ สีแดงคันนี้มะ แม่เจอแม่จะจับตบให้ คิดว่าใหญ่นักหรือไง ถึงไม่สนใจ คนอื่น ชั้นละเกลียด คนพวกนี้ที่สุด"
               สวยใช้ได้แต่ทำไมปากจัด แบบนี้ อย่างนี้ ต้องเล่นอะไรซักหน่อยแล้ว
               "โทดนะครับ ไม่ทราบว่ามีปันหาอะไร คุยกับผมได้เลย ผมนี่แหละเจ้าของรถคนนั้น เอาเป็นว่าผมจะชดเชยให้ แต่เธอก็ต้อง นั้งกิงข้าวกับผมซักมื้อจะรังเกลียดไหมครับ แล้วผมจะไปส่ง ไม่ทราบว่าเธอจะไปที่ไหนหรอ"
               "ฉันจะไป คฤหาสน์เทล จะไปนายรู้จักไหมละ"