คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CONTIG 1 : ซอยข้างธนาคารเดอะมันนี่
“ งานนี้หมูสุดๆ ”
หญิงสาวผมสีน้ำเงินเข้ม ไว้ผมสองข้างต่างระดับ ข้างหนึ่งยาวเท่าติ่งหู อีกข้างยาวถึงต้นคอ นั่งอยู่บนริมฟุตบาท พูดพร้อมๆกับยิ้มที่มุมปากอย่างมีชัย
“ มันแน่อยู่แล้วล่ะเชอร์รี่ ฉันล่ะบอกท่านเทเรสแล้ว ว่าไม่จำเป็นจะต้องให้ไอ้สตรองตัวเบ้อเร่อไร้สมองนั่นมา ในเมื่อเรามีหญิงสาวที่ทั้งสวยและเก่งอย่างสโนไวท์อยู่ทั้งคน ”
หญิงสาวอีกคนหนึ่ง ผมยาวสีน้ำตาลเข้มประบ่า ดวงตาสีน้ำตาล พูดพลางเป่าควันบุหรี่ออกมาจากปาก เธอหันมายิ้มหวานให้กับหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่มองตอบกลับมาด้วยสีหน้าเย็นชา ผู้หญิงคนสุดท้ายดูแตกต่างจากอีกสองคนอย่างสิ้นเชิง เธอมีใบหน้าขาวซีด ซีดเสียจนเหมือนไร้ซึ่งเลือดหล่อเลี้ยง ผมสีดำยาวถึงพื้นนั้นถูกมัดไว้ด้วยผ้าสีแดงสดราวกับเลือด ดวงตาสีเงินคู่นั้นมองตอบคู่สนทนาของเธออย่างว่างเปล่า ยากจะคาดเดาถึงความหมาย
“ งั้นก็ได้เวลาซักทีล่ะนะ”
เชอร์รี่พูดขึ้น เธอลุกจากฟุตบาท และคว้ากระเป๋าใบใหญ่สองใบข้างตัวขึ้นพาดบ่า
“’ใช่ เราควรจะกลับกันได้แล้ว นายรอเราอยู่”
โม พูดพร้อมกับดับบุหรี่กับเสาไฟฟ้า เธอทำท่าจะลุกขึ้นเช่นกัน
“โอ้ ฉันไม่ได้หมายความว่าจะกลับไปหานายหรอกนะ”
เชอร์รี่พูด ส่งสายตาดูหมิ่นมายังโม
โมขมวดคิ้ว
“เธอหมายความว่ายังไงล่ะเชอร์รี่ ฉันไม่เข้า….”
และในนาทีนั้นเอง โมก็เข้าใจทุกอย่าง เมื่อหญิงสาวผมสีน้ำเงินตรงหน้าเธอนั้นมีบางอย่างค่อยๆเปลี่ยนไป ใบหน้าที่ผอมเพรียวนั้นขยายกว้างขึ้น ผมสีน้ำเงินสดค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้มเส้นต่อเส้นและหดสั้นลง คิ้วที่บางกลับดกหนาขึ้น ดวงตาสีฟ้าที่ดูดุดัน กลับกลายเป็นดวงตาสีดำที่แฝงไปด้วยความทะเล้น ร่างกายที่ผอมเพรียวค่อยๆกำยำขึ้น ไขมันถูกเปลี่ยนเป็นกล้ามเนื้อ เขาคนนั้น(หรือ เธอก่อนหน้านี้) ขยิบตาให้อย่างเจ้าเล่ห์
“เพราะว่าฉันไม่ใช่เชอร์รี่ไงจ๊ะ คนสวย”
“ แกกกกก !!! ”
โมผายมือออกเป็นครึ่งวงกลม พลังสีส้มแดงถูกปลดปล่อยออกมาอย่างรวดเร็ว แต่ไม่เร็วพอที่จะสาดโดนชายหนุ่มเปลี่ยนหน้าคนนี้ได้ เขาออกวิ่งอย่างรวดเร็ว ตรงไปยังปากทางเข้าซอย โมยังคงสาดพลังออกมาอย่างต่อเนื่อง ทว่าไม่โดนชายหนุ่มเลย
“หลีกไป…”
สโนไวท์ผลักโมออกไปข้างทาง ดวงตาสีเงินคู่นั้นดูกราวเกรี้ยวและดุร้าย เส้นผมของเธอที่ผูกรัดไว้ด้วยผ้านั้นสยายออก ผ้าปลิวหายไปกับสายลมที่ค่อยๆแรงขึ้น พายุหิมะค่อยๆก่อตัวขึ้น มันทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกที..ทุกที และ … จู่ๆสโนไวท์ก็เสียหลัก สมาธิของเธอหายไปพร้อมๆกับมหาพายุหิมะที่เธอสร้างขึ้น เมื่อลูกไฟร้อนฉ่าพุ่งลงกลางหลังของเธอ
“จุ๊ยๆๆ ฉันไม่ค่อยชอบอากาศหนาวๆเลยนะ”
ชายหนุ่มเจ้าของลูกไฟ พูดพร้อมยิ้มกว้าง เขาเป็นผู้ชายผมยุ่งๆสีทองยาวถึงต้นคอ ฝ่ามือของเขานั้นร้อนระอุและดำเกรียมจากลูกไฟที่เพิ่งปลดปล่อย ควันฉุยลอยออกมาจากเส้นลายมือ เขารีบวิ่งอย่างรวดเร็วตามหลังชายคนแรก
“ทำได้ดีมาก วัตสัน”
เขากล่าวชื่นชมสหาย คว้ากระเป๋าใบหนึ่งมาจากเพื่อน นัยว่าจะช่วยแบ่งเบาน้ำหนัก
“ขอบใจนะเพื่อน แต่เรารีบหนีจากยัยหิมะเน่าดีกว่า ฉันไม่ชอบเวลายัยนี่เหวี่ยงเลย”
สโนไวท์ดูกราดเกรี้ยวขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ความเจ็บปวดของแผลทำให้เธอยิ่งโกรธ บัดนี้เส้นผมของเธอแผ่ออกชี้ขึ้นฟ้าไปทุกทิศทาง อภิมหาพายุหิมะก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรงและรวดเร็ว มันระเบิดออกจากฝ่ามือของเธออย่างน่ากลัว พุ่งตรงไปยังชายหนุ่มสองคนที่วิ่งอยู่ข้างหน้า จ่อหลังของพวกเขาไม่ถึงครึ่งมิล
“ บับเบิ้ล !”
ความคิดเห็น