คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter : 10
Pairing : D18
Rating : NC – 12
Chapter : 10 (บันทึกพิเศษของคาบัคโรเน่ ดีโน่)
“ดีโน่...!!”ชายวัยกลางคนเจ้าของผมสีทองท่าทางใจดีสาวเท้าเข้ามาหาเด็กชายวัยสิบขวบที่กำลังแย่งลูกฟุตบอลที่เปื้อนโคลนกับอัลฟิลสุนัขตัวใหญ่พันธุ์ลาบาดอร์อย่างสนุกสนาน
“ครับ ป๊าป๋า”เด็กชายหันมายิ้มแฉ่งให้ผู้เป็นพ่อ
“ป๊าป๋ากำลังจะไปญี่ปุ่นล่ะ >[]<!!!!”
“กรี๊ดดดด!! *[]*~”(ทำไมนายต้องกรี๊ดด้วยะดีโน่! = =^)
“อิอิ..^^ ดีใจมั้ยล่ะ”
“มากๆ เลยครับ T^T”เด็กชายดีโน่ถึงกับหลั่งน้ำตาอย่างปลาบปลื้ม..
“ดีแล้วล่ะ เราจะได้ไปหาพวกโกคุเทระกันด้วย เนอะๆ”เจ้าของเสียงยิ้มอย่างใจดีก่อนที่ลูกชายจะโผเข้ากอดคนเป็นพ่ออย่างดีใจ
“ครับ ป๊าป๋า”
…
………
…………….
Dino boy’s talk
ผมพูดภาษาญี่ปุ่นไม่เก่ง... อ่า ผมลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี้ย T[]T!!!
แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะเนี้ย... แง้วๆ(?) แถมตอนนี้พ่อของผมก็ยังไม่อยู่ด้วย แล้วผมจะทำยังงายยยยยย!!!! =[]=!!!
ภาษาญี่ปุ่นผมฟังไม่ออก ครั่นจะอยู่แต่ในห้องของเรียวกังที่ผมมาพัก ก็น่าเบื่อ หรือจะออกไปเดินเล่นคุยกับคนอื่น ผมก็พูดไม่เก่งอีก เฮ้อ...
ผมนั่งเซ็งอยู่ตรงระเบียงของห้องพัก ก่อนจะเหลือบมองนก มองไม้ แก้เบื่อไปพลางๆ
“คุณหนูฮิบาริ.. อยู่ตรงไหนคะ ออกมาหาพี่สิสึกะเร๊ววว!!”เสียงภาษาญี่ปุ่นที่ผมฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ก็สามารถทำให้ผมพอจะจับใจความได้ว่า มีลูกคุณหนูมาวิ่งเล่นแถวนี้ หึ.. คงเป็นลูกหลานของเจ้าของคฤหาสน์ญี่ปุ่นข้างๆนี้ล่ะมั้ง
ตึก ตึก ตึก...เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ก่อนจะมีอะไรแว้บๆมาโดดเกาะอยู่ข้างหลังผม
“ขอหลบก่อนนะ..”เสียงแหลมๆติดจะเย้อหยิ่งดัมาจากบุคคลที่เกาะหลังเขาอยู่
แว๊กกก!! ตัวอะไรมาเกาะหลังผมง่ะ =[]=!!!
ใบหน้าเล็กๆซุกแนบอยู่กับแผ่นหลังของผมทำเอาผมหัวใจสั่นเบาๆ นี่ผมเป็นพวกโชตะงั้นเหรอ -0-;;;
“สิสึกะไปรึยัง”คนข้างหลังส่งเสียงอู้อี้ถาม
“อ่า.. ไปแล้วล่ะ แหะๆ”ผมตัดสินใจส่งภาษาญี่ปุ่นแปร่งๆของตัวเองออกไป
“นะ..นาย”คนตัวเล็กปล่อยแผ่นหลังอีกฝ่ายที่เกาะอยู่ก่อนจะหันกลับมาพิจารณาใบหน้าคนที่ตัวโตกว่าให้ชัดเจน “นายไม่ใช่คนที่นี่นี่นา..”ฮิบาริมองผมสีทองอร่ามก่อนจะทำหน้าพิจารณา
ทำเอาดีโน่อดยิ้มออกมากับความน่ารักของใบหน้าสวยนี้ไม่ได้
“สวัสดี ฉันฮิบาริ เคียวยะ เอาเถอะเห็นแก่ที่นายช่วยฉันให้หนีสิสึกะพ้นจะเรียกฉันว่าเคียวยะเฉยๆก็ได้ ฉันอนุญาตนายคนเดียวนะ”เด็กน้อยชี้หน้าคนที่กำลังหัวเราะร่วน
“ฉัน ดีโน่ คาบัคโรเน่”ดีโน่ส่งยิ้มกว้างให้
“อ่า..เอ่อ อื้ม”เด็กชายผมสีนิลพยักหน้า “นายไม่ใช่คนที่นี่ มาจากไหนล่ะ - -”
“อ่อ อิตาลีน่ะ ^ ^~”
-0-… คนตัวเล็กอ้าปากค้าง
“มันอยู่แถวไหนเหรอ ฮอกไกโด หรือ ฮิโรชิม่า รึเปล่า”
“อุ๊บ! ฮ่าๆๆ มันไม่ได้อยู่ในญี่ปุ่นหรอกนะเคียวยะ ^^”เด็กชายที่โตกว่าหัวเราะร่วนให้กับความไร้เดียงสาของเด็กน้อยตรงหน้า
หลายวันผ่านไป.. เด็กชายฮิบาริ เคียวยะ ที่มักจะคอยหลบพี่เลี้ยงมาเล่นซน กลับมาขลุกอยู่กับเพื่อนใหม่ต่างวัยชาวอิตาลีนี่ ดีโน่ ที่ไม่ได้ออกไปไหนก็กลับมีเพื่อนเป็นเด็กชายวันสี่ขวบที่สรรหาวัฒนธรรมญี่ปุ่น และขนของเล่นมากมายมาเพื่อให้เขาที่ไม่ได้ออกจากห้อง... (เพราะไม่รู้จักใครและพูดกับชาวบ้านเขาไม่ค่อยจะได้)ให้เขาไม่เบื่อ
เช่นวันนี้ที่คนตัวเล็กอุตส่าห์หอบหิ้วแตงโมลูกใหญ่อย่างทุลักทุเลมายังโรงแรมข้างๆ
“อ๊ะ..กินกัน” ฮิบาริวางแตงโมลงบนเสื่อทาตามิ
“ว๊าววว~ อร่อยจังเลยเคียวยะ”
“ใช่มั้ยล่ะ ร้อนๆก็ต้องกินนี่แหละ”เจ้าของเสียงว่าเปลือกแตงโมก่อนจะล้มตัวลงนอนตักคนที่ตัวโตกว่า ตอนนี้มันกลายเป็นที่ๆคุ้นเคยของคนตัวเล็กไปซะแล้ว
“อ่า..เคียวยะ ฉันกำลังจะกลับอิตาลีนะ..”
“หา อิตาลี ที่โอกินาว่าน่ะเหรอ!!?”
“ฮ่ะๆ ไม่ใช่เหรอกน่า.. แต่ว่ามันไกลกว่านั้นอีกนะ”ดีโน่ส่งยิ้มบางๆให้คนตัวเล็ก
“อื้อ.. อย่าไปนานล่ะ”ฮิบาริหลับตาลงช้าๆ
“ก็คงจะนานนะ... ขอบใจนะเคียวยะ ไว้โตแล้วฉันจะพาไปอิตาลีนะ”ดีโน่แย้มรอยยิ้มเล็กๆก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากเนียนเบาๆ
“อื้อ.. อย่าลืมสัญญาล่ะ”
ในที่สุดก็จบ พยายามเร่งเต็มที่แล้วค่ะ T T คลอดออกมาได้แค่นี้ แง้วๆๆๆ สู้ต่อไปเคอะ
ความคิดเห็น