คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : A s h i ♡ Chapter 1 {47%}
A S H I
มันหมดโอกาสตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
แต่นายรู้อะไรไหม? ฉันลืมนายไม่ได้ L
ตอนนี้แบคฮยอนอยู่ที่คอนโดของชานยอลที่แต่ก่อนมันเป็นทั้งของเขาและชานยอล สิ่งที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้คือกับเก็บของๆเขาให้หมด เขาตัดสินใจที่จะย้ายออกตั้งแต่วันนี้โดยไม่สนใจอะไร ยังไงก็ไม่มีคนสนใจเขาอยู่แล้ว เขาโทรบอกให้คนที่บ้านมารับซึ่งพ่อแม่ของเขาก็ไม่ถามอะไรมาก
แบคฮยอนตัดสินใจเก็บแค่ข้าวของจำเป็นกลับไปส่วนที่เหลือก็ปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้น เขาทิ้งทุกอย่างที่ชานยอลซื้อให้ทั้งหมด เขาแบกกระเป๋าพร้อมจะเดินออกจากห้องนี้ทิ้งความทรงจำต่างๆไว้ในห้องนี้ และเขาจะไม่กลับมาอีก...
ประตูห้องนอนค่อยๆเปิดออกมาพร้อมร่างใหญ่ของชานยอลและร่างเล็กของหญิงสาวเกาะอกสีแดง ชานยอลปรายตามองแบคฮยอนนิดหน่อยแล้วหันไปสนใจผู้หญิงตรงหน้าต่อ ชานยอลไม่สนใจจะถามเขาแม้แต่น้อยว่าจะไปนอนที่บ้านหรอ มันดึกแล้วค่อยไปก็ได้ หรือให้ไปส่งใหม่ เหมือนแต่ก่อน
แบคฮยอนค่อยๆลากกระเป๋าผ่านพวกมันทั้งสองเดินตรงไปยันประตูทางออก ออกจากเรื่องเลวร้ายนี้ ออกไปจากชีวิตที่เจ็บปวดนี้ เขาจะไม่มีทางกลับมาที่นี่อีก
เพล้ง!
เสียงสิ่งของบางอย่างตกลงมาจากในห้องนอนที่แต่ก่อนเป็นของแบคฮยอนและชานยอล และถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นกรอบรูปที่เขากับชานยอลถ่ายด้วยกัน เหอะๆ นี่ขนาดขว้างทิ้งเลยหรอ ชานยอลคงไม่สนใจเขาจริงๆแล้วสินะ
ไม่รู้ทำไมน้ำตาก็ไหลออกมา ความรู้สึกที่อัดอั้นไว้ถูกปลดปล่อยพร้อมน้ำตา แบคฮยอนสะอื้นนิดหน่อยพยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ขาทั้งสองข้างพยายามก้าวออกจะห้องนี้ ออกไปให้พ้นจากห้องนี้ มือสั่นเทาจับลูกบิดประตูพร้อมจะออกทุกเมื่อ ทั้งที่เขาตัดสินใจจะออกจากชีวิตของชานยอลแล้วทำไมเขาถึงต้องร้องไห้เพราะรู้ว่าชานยอลกำลังมีอะไรกับคนอื่นในที่นอนของเราทั้งสองด้วยล่ะ
“ออกไป!!!” เสียงใหญ่ของชานยอลตะโกนเสียงดังลั่นจนแบคฮยอนสะดุ้ง นี่อยากไล่เขาออกเร็วๆขนาดนี้เลยหรอ เขาคงขัดความสุขของชานยอลมากเกินไป
“กรี๊ดดดด” เสียงหญิงสาวเกาะอกแดงกรีดร้องออกมา นี่ชานยอลรุนแรงขนาดนี้เลยหรอ อยากให้แบคฮยอนได้ยินเสียงที่ชานยอลกับผู้หญิงคนนั้นมีความสุขกันหรือไง
ผลัก!
ร่างบางของแบคฮยอนเซนิดหน่อยหลังจากได้รับแรงกระแทกบางอย่าง เขาหันไปมองหน้าตัวต้นเหตุอย่างตกใจ เธอมองหน้าเขาอย่างกับเขากับเธอเคยแค้นกันมาก่อน
“แก!!! แกมัน!!!” เธอหันมาชี้หน้าแบคฮยอนก่อนที่จะรีบออกไป เขามองอย่างอึ้งๆนี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน
“หึ...แบคฮยอนกลับเข้าห้อง” แบคฮยอนหันไปมองตามเสียงเรียกชื่อผม ชานยอลค่อยๆเดินตรงมาที่เขาก่อนจะลากกระเป๋าของเขาเข้าไปในห้อง
ตอนนี้แบคฮยอนทำไรไม่ถูกนอกจากรีบปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน ชานยอลกำลังเก็บสิ่งของทุกอย่างของเขาเข้าที่ให้หมด
“มึงไม่ควรทำอย่างนี้...คนที่บ้านกูรออยู่”
“ไม่ต้องห่วงกูบอกให้เขากลับไปล่ะ”
“งั้นกูเรียกแท็กซี่ก็ได้”
“แบคมึงเข้าใจอะไรไหม ว่ากูจะไม่ให้มึงไปไหน” ชานยอลหยุดทำกิจกรรมทุกอย่างก่อนจะเงยขึ้นมามองหน้า เขามองหน้าแล้วเลิกคิ้วตอบกลับไปพยายามบอกว่า ‘แล้วไง’
“รู้ไหมทำไมกูถึงไม่ปล่อยมึงไป” ชานยอลค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาที่แบคฮยอน เขาค่อยๆถอยหลังกลัวชานยอลจะทำอะไร
“เพราะมึงท้องลูกของกูไงล่ะ ลูกของกูและมึง” ชานยอลเดินเข้ามากอดแน่น แน่นจนผแบคฮยอนเกือบจะจมเข้าไปในตัวของชานยอล “ลืมแล้วหรอที่เราสัญญากัน”
นั่นสิ ไม่เคยลืมเลย...
“ว่าถ้ากูเรียนจบเมื่อไร มึงกับกูจะแต่งงานกัน” แบคฮยอนค่อยๆกอดตอบเขชานยอล โชคดีที่เชานยอลไม่ลืมมัน “ช่วยรอกูหน่อยนะอีกแค่ปีเดียวเท่านั้น”
“อืม...จะรอ” แบคฮยอนกอดตอบชานยอลทันที ใบหน้าซบไปที่อกของชานยอล เขาหวังว่าชานยอลจะทำอย่างที่พูดจริงๆ
.
.
.
“ชานยอลอ่า ตื่นได้แล้วนะ” แบคฮยอนพยายามดันชานยอลให้ออกห่างจากตัวเอง ทุกๆคืนมักจะเป็นงี้แหละชานยอลมักจะนอนกอดเขา แต่ยกเว้นเมื่อเดือนก่อนถึงจะทำแบบเดิมแต่กลับมาตี 1 ออกจากบ้านตี 5 มันน่าไม่ละครับ?
“5 นาทีนะครับ” ชานยอลกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิมจนแบคฮยอนแทบจะสิงร่างชานยอล
“งื้อออ...ชานยอลหายใจไม่ออก” แบคฮยอนเริ่มงอแงพยายามดันตัวเองออกจากตัวชานยอล ชานยอลยิ่งกอดเขาแน่นขึ้นกว่าเดิมอย่างกลับว่ากลัวเขาจะหายไปไหน เอ๊ะ!คงไม่มั่งนะ
“ชานยอลอ่า จะเตรียมข้าวเช้าให้ไงครับ” ใบหน้าแบคฮยอนดิ้นไม่มาเหมือนกับอ้อน ในที่สุดชานยอลก็ยอมปล่อยออก พอชานยอลคลายอ้อมกอดเขาก็รีบผลักและวิ่งเข้าห้องครัวทันที
ตอนนี้แบคฮยอนไม่รู้ว่าชานยอลกำลังทำสีหน้าอย่างไร แต่รู้แค่ว่าช่วงเวลานี้เขามีความสุขมาก มีความสุขที่ชานยอลไม่ทำตัวเหมือนเมื่อเดือนก่อนๆแล้วทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวทั้งวันกลับมาตี 1 ด้วยกลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งแถมยังไม่ยอมอาบน้ำมานอนกอดเขาพอ ตี 5 ก็ออกไปข้างนอกโดยไม่ลืมที่จะอาบน้ำ ชานยอลไม่รู้เลยแม้แต่สักครั้งว่าลูกของเรากำลังดิ้นอยู่นะ โทรไปก็ตัดสายทิ้ง นั่นคือเหตุที่เขาตัดสินใจไปหาเข้าที่ผับ
แบคฮยอนเตรียมอาหารเช้าง่ายๆอย่างข้าวต้มหมูใส่ไข่ต้มไว้สองถ้วยของเขาและชานยอล เวลาเราทะเลาะกันมักจะขึ้นมึงกูใส่กันประจำ แต่เวลาปกติเราจะพูดด้วยคำพูดน่ารักๆออกแนวไปทางอ้อนมากกว่าแต่ชานยอลนะหรอแข็งกระด้างตลอดเวลา L
แบคฮยอนเดินเข้าไปในห้องนอนยังเห็นชานยอลนอนมุดตัวกับผ้าห่มอยู่เขาค่อยๆเดินเข้าไปสะกิดให้ชานยอลตื่นแต่ไม่มีท่าทีว่าชานยอลจะตื่นเลยแม้แต่น้อย
“ชานยอลครับ ข้าวเช้าเสร็จแล้วนะ” ผมพยายามปลุกให้เขาตื่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนสมัยผมยังไม่ท้องก็คงจะกระโดดทับหรือถีบเขาตกเตียงประมาณนี้ แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้วเพราะผมกำลังมีลูกตัวน้อยอยู่ในท้อง
“วันนี้ทำอะไรกิน” ชานยอลค่อยลุกขึ้นมานั่งแล้วหันมามองหน้าแบคฮยอน
“ข้าวต้มหมูใส่ไข่ต้ม” แบคฮยอนพูดก่อนจะจับมือชานยอลให้ลุกแล้วพาเดินไปนั่งบนโต๊ะกินข้าวเขาลงตัวไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับชานยอลแล้วยิ้มตาหยี๋ใส่
“ไม่ต้องมายิ้มเลย” ชานยอลพูดก่อนจะตักข้าวต้มเข้าปาก
“เป็นไงมั่ง อร่อยไหม”
“ฝีมือแบคต้องอร่อยอยู่แล้ว” ชานยอลพูดเสียงแผ่วเบา
“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลยยย” แบคฮยอนพูดลากเสียงย้อนใส่ชานยอล
“ของดีมีครั้งเดียวครับ” มือใหญ่ของชานยอลยื่นมาหยีผมของแบคฮยอนอย่างเอ็นดู
ช่วงเวลานี้แบคฮยอนมีความสุขมากจริงๆแต่ก็กลัว...กลัวว่าชานยอลจะทิ้งเขาไปอีก
เวลาล่วงเลยจนเกือบจะ 8 โมงเช้าใกล้ถึงเวลาที่ชานยอลจะต้องออกไปข้างนอกเพื่อจะไปเรียน ไม่อยากให้ไปเลย ไม่รู้ว่าชานยอลจะมีคนอื่นอีกไหมนอกจากยัยผู้หญิงเกาะอกสีแดงหน้าไม่อายมาชี้หน้าผมนี่ถ้าไม่ติดว่ากำลังอึ้งนะ...ไม่รอดแน่
“สามีออกไปเรียน ภรรยาต้องทำไงครับ?” ชานยอลถามแบบนี้ทุกครั้งก่อนออกไปข้างนอกยกเว้น 2 เดือนก่อน L ถ้าชานยอลจะปากแข็งอย่างไงก็มีมุมน่ารักอยู่บ้างอ่ะนะ
“ทำไงหรอครับ?” แบคฮยอนแกล้งเอียงคอทำเป็นสงสัย
“งั้นไม่เอาก็ได้” ชานยอลกลับมาพูดเสียงเข้มเหมือนเดิมแล้วเดินออกไป ถ้าสามีงอนต้องทำไงครับ? แบคฮยอนเดินตามหลังชานยอลไปก่อนจะจับแขนชานยอลไว้ให้หันมาก่อนจะเขย่งตัวหอมแก้ชานยอล
ฟอด!
“ออกไปเรียนได้แล้วนะครับ”แบคฮยอนก้มหน้างุดไว้ด้วยความอาย ตอนนี้ใบหน้าของเขาคงแดงเทือกไปยังใบหูเหมือนกับมะเขือเทศที่กำลังสุกได้ที่
ฟอด!
“ครับ จะรีบกลับมานะ” ชานยอลก้มลงหอมแก้มแบคฮยอนก่อนจะเดินออกไป เขาเดินกลับเข้าห้องทำความสะอาดบ้านเหมือนเคย
...
หลังจากทำความสะอาดบ้านเสร็จก็เลยเวลาไปหลายชั่วโมง ในเวลาตอนบ่ายกว่าๆแบคฮยอนแบกร่างกายอันหนักอึ้งที่เจ้าตัวน้อยนอนหลับสบายอยู่ลงไปร้านกาแฟข้างๆคอนโดที่เขาและชานยอลอาศัยอยู่
“พี่แบค วันนี้เอาเหมือนเดิมไหมครับ” โอ เซฮุนถามแบคฮยอนพร้อมรอยยิ้ม
“เหมือนเดิมแหละ” แบคฮยอนเดินไปนั่งที่ว่างภายในร้าน
ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
“มาแล้ว สตอเบอร์รี่ สมูทตี้สูตรลับของเซฮุน” เซฮุนนำเครื่องเดิมมาเสริฟก่อนจะนั่งฝั่งตรงข้างกับแบคฮยอน “เป็นไงบ้างครับ”
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ” แบคฮยอนเผยอยิ้มให้กับเซฮุน “ แล้วนายกับจงอินล่ะ”
“ก็ดีแหละครับ...เหมือนเดิมทุกอย่าง”
“เซฮุนพยายามเข้านะ ต้องรุกหนักกว่านี้นะ” แบคฮยอนพยายามให้กำลังใจรุ่นน้องคนสนิท
ตั้งแต่ที่เขาย้ายมาอยู่คอนโดของชานยอลร้านกาแฟร้านนี้ก็มีอยู่แล้วโดยมีจงอินเป็นเจ้าของร้าน และเซฮุนเป็นบาริสต้าปกติแล้วลูกค้าจะรอรับออเดอร์แล้วเดินไปนั่งแต่เพราะเขาเป็นลูกค้าพิเศษเซฮุนเลยมาเสริฟให้ถึงที่ ร้านนี้เป็นเพียงร้านเล็กๆที่ไม่ใหญ่โตมากแต่ลูกค้านั้นเต็มร้านเลยทีเดียว บางครั้งเขาก็อยากจะช่วยถ้าไม่ติดว่ามีลูกตัวน้อยๆอยู่ในท้องเขาคงช่วยไปแล้ว ในระยะนี้แบคฮยอนเสี่ยงต่อการแท้งที่สุดเพราะงั้นเขาจำเป็นต้องระวังเป็นพิเศษ
แค่คิดแล้วก็พลางนึกถึงสามีของเขา สามีภาษาอะไรภรรยาของตัวเองท้องแท้ๆแต่กลับหายตัวออกจากบ้านเป็นระยะเวลาร่วมหลายเดือนแต่พึ่งกลับมาบ้านเมื่อวานนี้เองถ้าเขาไม่ตามไปถึงผับคงจะไม่กลับมาสินะ แล้วสามีอะไรกันให้ภรรยาตัวเล็กๆแบบเขาหาอาหารกินเองกัน
แต่แล้วสายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นผู้ชายร่างสูงที่แสนคุ้นตาและคนๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก ‘ปาร์ค ชานยอล’ สามีของเขานั่นเอง แต่ทว่ากลับไม่ได้มีแค่ชานยอลเพียงคนเดียวแต่กลับมีร่างบางที่แสนไม่คุ้นตาเดินขนาบเคียงข้างทั้งสองหยอกล้อกันไปมาถ้าหากไม่รู้จักกันเขาคงคิดว่าสองคนนี้ต้องเป็นแฟนกันแน่ๆ แบคฮยอนเอื้อมหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาก่อนจะเปิดแอปพลิเคชั่นแชทชื่อดังขึ้นมา
BAEKHYUNEE ლ PCY
ชานยอลอยู่ไหน
PCY
อยู่มหาลัยนะทำงานอยู่
มีอะไรไหม จะฝากซื้ออะไรป่าว
BAEKHYUNEE ლ PCY
อ่อ ป่าวไม่มีอะไร
รีบๆกลับมานะ
47%
มาอัพให้ตั้ง 2 เปอร์เซ็นแหนะโหวดและเม้นกับเยอะๆนะ
ขอบคุณทุกคนที่ยังรอฟิคเราอยู่่
ความคิดเห็น