ห้องเก็บของในห้วงเวลา

ลำดับตอนที่ #154 : ใบสมัคร DEATH :: PROJECT

APPLICATION

 

"เป็นแบบนี้แล้วเครียดไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอก ได้แต่ลงมือทำให้มันสุดตัวเท่านั้นแหละ"

A_UNDEAD

ชื่อ :  ไอน์ เอรันเบิร์ก || Ein Erunberg

ชื่อเรียก : ไอน์ || Ein

เพศ : หญิง

เชื้อชาติ/สัญชาติ : เยอรมัน – เยอรมัน

อันเดธรุ่นที่ : 2

เสียชีวิตเมื่อ : 22 ปี

สาเหตุการตาย : ช่วยเหลือเด็กคนหนึ่งจากการโจมตีของสัตว์ประหลาด

ลักษณะภายนอก : หญิงสาวรูปร่างเล็ก เรือนผมยาวสีทองมัดหางม้าด้านซ้าย ดวงตาสีแดงมรกตแลดูสดใสไร้ซึ่งความกังวล บนใบหน้าเล็กนั้นมักจะมีรอยยิ้มเล็กๆแสดงความมั่นใจติดอยู่เป็นเอกลักษณ์ สูง 161 ซม หนัก 50 กก ในยามปกติจะใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวทับด้วยเสื้อกั๊กตัวโปรด ส่วนจะใส่กางเกงขายาว หรือ กระโปรงสั้นนั้นก็แล้วแต่อารมณ์ เวลาออกไปข้างนอกก็มักจะพกเสื้อโค้ทกันหนาวติดตัวไปด้วยเสมอ

รสนิยม : ชื่นชอบสุนัข และ เด็กผู้หญิงน่ารักๆ (?), รักครอบครัว และ หวงน้องสาวยิ่งชีพ

นิสัย : ไอน์จัดอยู่ในจำพวกที่เรียกได้ว่าเป็น สายชิลอย่างเต็มตัว เป็นคนที่มีแรงกระตุ้น และ เคลื่อนไหวตามอารมณ์ ชอบที่จะทำอะไรตามใจอยาก ไม่ชอบเรื่องเครียดๆ หรือ ยุ่งยากซับซ้อนอะไรซักเท่าไหร่ เวลาทำอะไรที่ไม่ใช่เรื่องจำเป็น หรือ สิ่งที่เจ้าตัวสนใจ/สนุกด้วยก็ไม่จริงจังกับมันเท่าไหร่นักแต่ในทางกลับกันถึงแม้จะเป็นเรื่องไร้สาระแต่เจ้าตัวสนุกด้วยก็จะทุ่มเทให้อย่างเต็มที่

            เธอมี ทักษะการเข้าสังคมสูง สามารถสร้างความสนิทชิดเชื้อได้กับผู้คนได้เร็ว ใช้คำพูดแบบเปิดเผยไม่มีอ้อมค้อม ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะมีคนรู้จักเยอะแต่ก็ไม่เข้าไปจุ้นจ้านเรื่องของคนอื่น ยึดแนวทางปฎิบัติตัวกับคนอื่นแบบ ดีมาดีกลับร้ายมาร้ายตอบ มีคนสองประเภทที่เจ้าตัวไม่ชอบ และ เหม็นขี้หน้าสุดๆจนไม่ยอมเป็นมิตรด้วยคือคนที่ดูถูกคนอื่น และ ดูถูกผู้หญิง

            ถึงแม้จะชอบทำอะไรตามใจ และ คาดเดาอารมณ์ไม่ค่อยได้ แต่ ภายใต้ความเอาแต่ใจนั้นเต็มไปด้วยไหวพริบ และ ทักษะการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าที่ดีเลิศ ว่ากันตามตรงคือไอน์เป็นคนที่หัวดีมากแต่ไม่ค่อยได้ใช้ ในสายตาของหลายคนมองว่าเธอน่าจะเป็นคนแรกๆที่ตายของรุ่นแต่ในยามจำเป็น หรือ คับขันเธอก็สามารถเอาตัวรอด / แก้ไขปัญหาด้วยไหวพริบกลับมาได้ทุกครั้ง

            เป็นคนที่ ไม่เรื่องมาก นี่คงเป็นหนึ่งในจุดดีของเธอก็ว่าได้ เธอนั้นมีบุคลิกที่ติดดิน อยู่ง่าย ไม่ฟุ่มเฟือยเท่าไหร่หนัก เพราะฉะนั้นจะเรื่องงาน หรือ เรื่องเล่นหากเธอได้รับหน้าที่อะไรเธอก็จะทำตามหน้าที่นั้น (แต่จะจริงจังกับมันรึเปล่าก็อีกเรื่องนึง) เรื่องกินอยู่ก็ไม่มีปํญหายกเว้นแต่มันจะเลวร้ายถึงขั้นจริงๆ แต่ขอยกเว้นเฉพาะเรื่องเบียร์ และ ไส้กรอกเพราะเธอคือกูรูของสองอาหารนี้จริงๆ

            ขี้เซาพอสมควร ไอน์เป็นมนุษย์ที่มีแรงดึงดูดกับที่นอนสูงเกิน 1.0 (?) สำหรับเธอเรื่องนอนเป็นเรื่องสำคัญมาก เวลาที่โดนปลุกกลางดึก หรือ กระชากตัวออกจากเตียงจะมีอาการเฉื่อยอยู่พอสมควร อาการเฉื่อยนั้นจะอยู่ประมาณ 1 ชั่วโมง และ จะสังเกตเห็นว่าไร้ชีวิตชีวาอย่างเห็นได้ชัด

ประวัติ : ไอน์เป็นอดีตตำรวจสาวมือใหม่ มีน้องสาวอยู่สองคน ในวันสุดท้ายของการฝึกหัดเกิดเหตุสัตว์ประหลาดบุกโจมตีขึ้น เธอช่วยอพยพผู้คนระหว่างที่ทหารยังมาไม่ถึงก่อนที่จะเหลือบไปเห็นเด็กหญิงอายุ 5-6 ขวบคนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่ในทางที่สัตว์ประหลาดขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนตัวมา ตำรวจคนอื่นๆเริ่มถอยหนีแต่เธอก็ตัดสินใจที่จะวิ่งออกไปหาเด็กน้อยคนนั้น

            สัตว์ประหลาดตนนั้นได้ยินเสียงร้องไห้ก่อนที่จะสอดส่องบริเวณเท้าของตน เมื่อมองเห็นต้นตอของเสียงก็ได้เงื้อกรงเล็บขึ้นก่อนจะตวัดลงมาด้วยความเร็วสูง สองขาของไอน์วิ่งมาช่วยอุ้มเด็กน้อยหลบจากวิถีโจมตีได้อย่างเส้นยาแดงผ่าแปดแต่ว่าเป็นตัวเธอเองที่หลบไม่พ้น

            ความเจ็บปวดไล่ขึ้นจากกลางหลัง สองมืออุ้มประคองตัวเด็กไว้แน่น สองขาที่วิ่งค่อยๆที่จะไร้เรี่ยวแรงก่อนไถลตัวล้มลง โลกค่อยๆดำมืดขึ้นเรื่อยๆเมื่อพยายามเพ่งมองก็เห็นเพียงเรือนร่างเลือนลางของสัตว์ประหลาดที่ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ ภาพชีวิตต่างๆหลั่งไหลเข้ามาก่อนที่จะนึกถึงว่าครอบครัวของตัวเองตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ทันใดนั้นหูก็ได้ยินเสียงปืนหลักของรถถังดังขึ้น ภาพสุดท้ายที่เจ้าตัวเห็นก่อนเสียชีวิตคือสัตว์ประหลาดที่โดนกระสุนรถถังระเบิดใส่เป็นจำนวนมาก และ คนกลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งหน้าไปหามัน

ทักษะพิเศษ : ยิมนาสติก และ กระเพาะหลุมดำ

การตรวจจับมานา : ดมกลิ่น

อบิลิตี้ : Psychokinesis – กระทำกับสิ่งต่างๆด้วยความนึกคิด เธอใช้ช่วยหยิบสิ่งของในชีวิตประจำวันเป็นเรื่องปกติ และ สามารถประยุกต์ใช้ในการต่อสู้ได้หลากหลาย อาทิเช่น

-          ดึง-ผลักคู่ต่อสู้

-          ตรึงการเคลื่อนไหว, เบี่ยงวิถี หรือ หยุดการโจมตี

-          ควบคุม / ใช้อาวุธหลายๆชิ้นพร้อมกัน

-          ควบคุมเศษซากปรักหักพัง หรือ สิ่งของรอบข้างให้พุ่งเข้าโจมตีอีกฝ่าย

-          ระเบิดกำแพง หรือ สิ่งกีดขวาง

-          Force Choke คนที่เข้ามาหาเรื่อง และ ไม่สบอารมณ์ด้วย

ความโดดเด่น : ความไว และ ไหวพริบ

อุปกรณ์ที่ใช้ : ปืนพก, ปืนกลสั้น, เครื่องยิงลูกระเบิด, ระเบิดมือชนิดต่างๆ, ขวานมือ และ Exo-Skeleton

รูปแบบ/สไตล์การต่อสู้ : ระยะใกล้ – ใช้การต่อสู้แบบ Hit and Run โดยจะเน้นตอดด้วยปืนกลสั้นไปเรื่อยๆ และ มีสับจังหวะด้วยการยิง/ปาระเบิดใส่บ้างอะไรบ้างแต่ถ้าหากอีกฝ่ายหนังหนามากๆจะค่อยๆใช้ระเบิดเพลิงย่างสด ในกรณีที่ต่อสู้ไปเรื่อยๆจนกระสุนปืนกลสั้นหมดเจ้าตัวก็จะเปลี่ยนสไตล์การต่อสู้เป็นเข้าคลุกวงในด้วยปืนพก และ ขวานมือ ใช้ Exo-Skeleton ช่วยเพิ่มแรงเตะ/ต่อยในการต่อสู้ระยะประชิด

จุดอ่อน : ความอึดแทบจะเป็นศูนย์ สามารถรับการโจมตีแบบจังๆได้มากสุดแค่หนึ่ง หรือ สองที ถ้ามากกว่านั้นก็มีนอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่นอน

ความประพฤติ : ตามใจตัวเอง

เพิ่มเติม :

-          ตอนยังมีชีวิตไว้ผมสั้น มาไว้ผมยาวตอนหลังโดนชุบชีวิตขึ้นมา

-          เสื้อกั๊กตัวโปรดเป็นของขวัญที่แม่ให้มาตอนผ่านการบรรจุเข้าเป็นตำรวจ

-          เวลาโกรธน่าจะเป็นช่วงที่เธอจริงจังที่สุด และ ตาจะเรืองแสงสีแดงอ่อนๆ

-          โอกาส ใช้ ส ครับ ‘ w ‘

[มุมมองของตัวละคร]

มุมมองที่มีต่อมนุษย์ : เฉยๆ เพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน ถึงจะมีคนไม่ชอบอมนุษย์อยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

มุมมองที่มีต่ออมนุษย์ : เพื่อนร่วมชะตา … อื้ม แค่นั้นแหละ ก็โดนชุบมาเหมือนกันนี่นา ถึงจะมีตัวอันตรายปนๆอยู่บ้างแต่ก็แค่คอยระวังหลังไว้ก็พอ

มุมมองที่มีต่อบีสต์ : เป็นพันธมิตร และ คนคอยช่วยดูแลเวลาบาดเจ็บ ไม่ได้รังเกียจอะไรแต่ไม่ชอบขี้หน้าพวกที่ชอบเบ่งอำนาจใส่ และ ทำเหมือนพวกเธอเป็นทาสที่ต้องฟังคำสั่งซะส่วนใหญ่

มุมมองต่อสัตว์ประหลาด : ตัวตนที่เป็นอันตรายต่อมนุษย์ชาติ และ ครอบครัวของเธอ

คิดเห็นอย่างไรกับการที่ต้องฆ่าสัตว์ประหลาดใน 13 วัน : คล้ายๆงาน เพราะสุดท้ายยังไงก็โดนชุบมาเพื่อฆ่าพวกนี้อยู่ดีเลยออกล่าเป็นกิจวัตรไปโดยจะพยายามล่าอาทิตย์ละตัวๆ

คิดเห็นอย่างไรกับหมอกสีดำ : ต้นตอของสัตว์ประหลาดที่น่าสงสัย ให้ความสนใจอยู่พอสมควรแต่ก็ไม่ได้ตรวจสอบอะไรมาก

คิดเห็นอย่างไรกับองค์กรณ์D_E_A_T_H : บ้านหลังเล็กๆ, ทีมซัพพอร์ทการจัดหาอุปกรณ์ / ออกล่า และ ที่ให้อาหารเกือบอยู่ฟรีกินฟรี

[พูดคุยกับตัวละคร]

ตอบในเชิงคาแรคเตอร์ เฉพาะอันเดธเท่านั้น

ไอน์ ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นในสถานที่อันมืดมิด ทางเดินที่ไร้พื้นและแสงระยิบระยับราวกับดวงดาว

สองมือค่อยๆยันร่างกายขึ้นพร้อมเสียงครางเล็กน้อย มือซ้ายค่อยๆเลื่อนขึ้นมาลูบศรีษะ สายตาที่เริ่มจะปรับสภาพสอดส่องไปรอบๆก่อนเอ่ยขึ้นว่า "ที่นี่คือ?"

สายลมอ่อนๆค่อยๆพัดผ่านออกมา ม้านั่งตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมาบนหน้าของเขาพร้อมกับร่างๆหนึ่ง เธอเป็นหญิงสาวผู้มีเส้นผมสีดำ เธอปิดดวงตาของเธอไว้ด้วยผ้าสีดำ การแต่งกายของเธอนั้นเป็นชุดสุภาพไว้ทุกข์สีดำเฉกเช่นเดียวกัน เธอนั่งอยู่บนม้านั่งนั้นอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะเอ่ยทักทายเธอ

"สวัสดี นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกัน และมันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย" เธอกล่าว

"ค่า~ สวัสดีค่า แต่ว่าที่พูดว่ามันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายหมายความว่ายังไงเหรอ เอ่อ … คุณพี่สาวคะ?" ไอน์ตอบด้วยน้ำเสียงชื่นมื่น

แต่มีหยุดจังหวะไปช่วงหนึ่งเพราะพิจารณาอายุ (?) ของผู้ที่เอ่ยทักทายเธออยู่

"ข้าคิดว่าข้าไม่มีชื่อเป็นของตัวเอง พวกเจ้าเรียกข้าว่า 'ความตาย'" เธอกล่าวแนะนำตัวเอง

"ค่ะ เจ๊ความตาย นี่พี่อำหนูเล่นใช่มั้ยเนี่ย?" น้ำเสียงเนือยๆที่ตอบกลับมาแสดงถึงความไม่เชื่อของคำพูดก่อนหน้า

ก็แน่ล่ะมีพ่อแม่ที่ไหนจะชื่อลูกว่า “ความตาย” กันเล่า

"...." เธอนิ่งเงียบซักพัก ปล่อยคำพูดของเขา/เธอไป ราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เธอจะพูดคุยด้วย

สายลมค่อยๆพัดผ่านอีกครั้ง เสียงแอด... ของประตูดังมาจากข้างหลังเธอ ความว่างเปล่าสีดำกลับกลายเป็นประตูบานใหญ่ที่มีเพียงแสงอันเจิดจ้าเท่านั้นที่บดบังความจริงทุกอย่างอยู่ ไอน์ค่อยๆหันไปอย่างช้าๆและรู้สึกถึงความอบอุ่นบางอย่างที่แผ่ออกมาจากประตูนั้น

"เจ้าได้รับโอกาสในการกลับไปอีกครา" เธอกล่าว

"แต่จงจำไว้ ข้าไม่ได้ให้โอกาสใครฟรีๆ เจ้าจะต้องตอบแทนข้าอย่างเหมาะสม" เธอยิ้มให้กับเธอ

"เดี๋ยวก่อนนะ!! นี่เจ๊จะบอกว่านี่คือโลกหลังความตายจริงๆอย่างงั้นเหรอ?!" ไอน์พูดพร้อมแสดงท่าทีตื่นตระหนก จริงอยู่ว่าเธอเชื่อเรื่องโลกหลังความตายอยู่บ้าง แต่พอมาเจอเข้าจริงๆกับตัวนี่มันก็เป็นอีกเรื่องนึง

"หึ.. ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ ไปสิ ไปเร็วเข้า ประตูอาจจะปิดในไม่ช้า ข้าไม่ใช่คนที่กำหนดเวลาคงอยู่ประตูหรอกนะ" เธอกล่าวพลางโบกมือและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

"โอเคค่ะ! เจ๊จะคิดค่าตอบแทนอะไรก่อนมาเข้าฝันหนูนะ ถ้าทำได้เดี๋ยวหนูจะทำให้" เสียงตอบกลับผันจากตื่นตระหนกไปเป็นเต็มไปด้วยชีวิตชีวาก่อนที่สองขาจะพาร่างตัวเองไปหยุดอยู่หน้าประตูใหญ่

ร่างของเธอค่อยๆเดินผ่านประตูไปอย่างรวดเร็ว ฉับพลันในตอนนั้นร่างของหญิงสีดำได้เอ่ยคำพูดขึ้น

"สิ่งที่เจ้าต้องตอบแทนข้า..."

"คือการตายที่ได้พบกับความสุข มิใช่การโห่ร้องคร่ำครวญอยู่หน้าประตูอันไร้ทางเปิดอีก..." เธอยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเลือนหายไปพร้อมกับม้านั่ง