คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : SiLLy Game 05 (100%)
SiLLy Game 05
ฮีชอลพาน้องชายทั้งสองคนย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหม่ ซึ่งดูคยูฮยอนจะถูกอกถูกใจกับห้องหนังสือขนาดใหญ่ของบ้านมาก จึงขอใช้ห้องที่อยู่ติดกับห้องสมุดอย่างไม่ลังเล
“แล้วพี่ชอลจะอยู่ห้องไหนล่ะครับ?” คยูฮยอนถามเพราะจะขนของไปเก็บให้
“เอ่อ... พี่... เอ่อ... ว่าไงดีล่ะ” ฮีชอลคิดนิดหนึ่งแล้วตอบว่า “คืองี้นะกี้!! บ้านหลังนี้มันใหญ่ใช่มะ?”
คยูฮยอนพยักหน้าแทนคำพูด
“นั่นไงๆ เพราะงั้นนะ... พี่ก็เลยต้องทำงานตอบแทนเจ้านายไง” ฮีชอลอธิบาย “แล้วงานเนี่ยมันก็ต้องทำที่บ้านเจ้านาย เพราะงั้นพี่จะย้ายไปอยู่บ้านเจ้านายแทน”
“ได้ไงกัน!!” คยูฮยอนพูด “งั้นเราไปอยู่ที่อื่นก็แล้วกัน บ้านใหญ่ก็จริง แต่ถ้าพี่ไม่อยู่ ผมก็ไม่อยากได้”
“อย่าทำให้ชอลลำบากใจสิกี้” พี่ชายอีกคนปราม
“อีกอย่างก็ไม่ได้ไปแล้วไปลับนี่ ใช่มั้ย?” ประโยคคำถามถูกส่งไปยังพี่ชายฝาแฝด
“อะ...อื้ม!!” พูดพลางพยักหน้าหงึกหงัก
“ผมขอโทษนะครับ” คยูฮยอนออดอ้อนพลางโอบเอวพี่ชายเอาไว้
“เป็นไรหรอก ^^” ฮีชอลส่งรอยยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“งั้นผมขอเอาหนังสือนี่ไปเก็บในห้องก่อนนะครับ แล้วจะรีบมาทำอาหารเย็นให้ ^^” คยูฮยอนยกกล่องกระดาษกล่องใหญ่ไปยังห้องนอนของตัวเอง
“ขอบใจนะชอลจิ” ฮีชอลหันไปบอกน้องชายฝาแฝด
“เรายังมีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ” พูดเสร็จฮินชอลก็ลุกขึ้นเดินออกไปขนของเข้ามาในบ้านต่อ
ปี๊นๆๆๆๆ
เสียงแตรรถยนต์ดังขึ้นที่หน้าบ้านหลังใหม่ของสามพี่น้อง ฮีชอลชะเง้อมองออกไปดูเห็นรถยนต์คันหนึ่ง ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรั้วให้รถวิ่งเข้ามาจอดในบ้าน
“สวัสดีครับบ้านใหม่ของพวกคุณเป็นยังไงบ้าง?”
“เอ่อ... คุณคือ?” ฮีชอลถาม
“อ๋อ... ลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อฮันเกิงครับ ต่อจากนี้ไปผมจะเป็นคนดูแลบ้านหลังนี้และน้องๆของคุณให้ช่วงที่คุณไม่อยู่ รวมทั้งมารับคุณไปยังบ้านของนายท่านด้วยครับ”
ขณะที่คนมาใหม่กำลังแนะนำตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกันที่ฮินชอลและคยูฮยอนออกมาพอดี
“นี่ใครอ่ะ?” ฮินชอลถามเพราะรู้สึกคุ้นๆหน้า
“นี่คุณฮันเกิง เค้าจะมาดูแลพวกนายให้ช่วงพี่ไม่อยู่” ฮีชอลบอกน้องๆ “ส่วนนี่... ฮินชอลกับคยูฮยอน” ฮีชอลแนะนำน้องๆให้ฮันเกิงรู้จัก
“ผมทราบแล้วล่ะครับ นายท่านให้ข้อมูลมาแล้ว ว่าแต่คุณฮีชอลพร้อมรึยังครับ? เราต้องเดินทางอีกไกลเลยล่ะ” ฮันเกิงบอก
“อะไรกัน แกจะไปตอนนี้เลยเหรอชอล?” ฮินชอลหันมาถามฮีชอลที่กำลังยืนหน้าเหวออยู่
“ตะ...ตอนนี้เลยเหรอ?” ฮีชอลหันไปถามฮันเกิงซ้ำ
“ครับ นายท่านสั่งมาอย่างนั้น!!” ฮันเกิงตอบ
“แต่ของยังไม่ได้เตรียม” ฮีชอลบอก
“ไม่ต้องห่วงครับของถูกเตรียมให้หมดแล้วที่โน่น ^^” ฮันเกิงบอก “รีบไปดีกว่าครับเดี๋ยวจะถึงที่โน่นค่ำมืดซะก่อน”
“ขอเวลาแปบนึง... ให้ฉันได้ลาน้องๆก่อน” ฮีชอลพูดเสียงเศร้า
“งั้นผมไปคอยที่รถนะครับ” ฮันเกิงพูดเสร็จก็เดินกลับไปที่รถ
“ทำไมต้องรีบไปขนาดนี้ด้วยล่ะครับ?” คยูฮยอนที่อ่อนไหวที่สุดเริ่มขอบตาชื้น
“ยังไงพี่ก็ต้องไปอยู่ดี...”
“แล้วพี่จะกลับมาอีกทีตอนไหนน่ะ?”
“เร็วที่สุด... พี่จะกลับมาให้เร็วที่สุด” ฮีชอลบอก
“ผมจะรอพี่นะ” คยูฮยอนบอก
หลังจากที่ร่ำลาน้องชายคนเล็กเสร็จ ฮีชอลก็หันมาหาน้องชายฝาแฝดบ้าง
“ไอ้ชอลจิ!!” ฮีชอลเรียก “ฝากดูกี้ด้วยนะเว้ย...”
“อืม”
“แกอย่าทิ้งน้องเด็ดขาดนะ”
“อืม”
“อย่าไปมีเรื่องกับใครอีกล่ะ”
“อืม”
“ห้ามดุกี้แรงๆนะ แกก็รู้ว่ากี้น่ะอ่อนโยนไม่แข็งกระด้างเหมือนแก... เข้าใจมั้ย?”
“อืม”
“แกจะพูดแค่อืม คำเดียวรึไง?!”
“อืม”
“ไอ้ชอลจิ!!”
“ทำอย่างกะจะสั่งเสียก่อนตาย ยังไงถึงแกไม่กลับมาฉันก็จะตามไปลากแกกลับมาแน่ชอล”
ฮีชอลรู้ดีว่านั่นคือคำพูดที่แสดงถึงความห่วงใยของฮินชอล คราวนี้ถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ฮีชอลกอดน้องชายทั้งสองคนไว้แน่น...
เมื่อร่ำลากันเสร็จแล้ว ฮีชอลจึงขึ้นรถไปกับฮันเกิง โดยมีน้องชายทั้งสองคนมองตามจนลับตา
------------------------------------- SiLLy Game -------------------------------------
ฮีชอลก้าวลงจากรถเมื่อฮันเกิงขับเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่งซึ่งใหญ่โตกว่าบ้านใหม่มากนัก
“หมดหน้าที่ของผมแล้ว... เดี๋ยวจะมีคนมาดูแลคุณต่อเอง หวังว่าคงสนุกนะครับ ^^” ฮันเกิงพูดเสร็จก็ขับรถออกไป ทิ้งให้ฮีชอลยืนเคว้งอยู่หน้าบ้าน
ฮีชอลถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่มือเรียวจะเคาะประตูบานใหญ่ รอไม่นานก็มีชายคนหนึ่งมาเปิดประตูให้เข้าไปในบ้าน
“เอ่อ... ผม...” ฮีชอลกำลังจะบอกสาเหตุที่มาที่นี่ แต่ชายคนดังกล่าวกลับชิงพูดเสียก่อนว่า
“ตอนนี้นายท่านไม่อยู่... ดึกๆโน่นแหละกว่าจะกลับ” พูดเสร็จก็เดินนำฮีชอลมาที่ห้องๆหนึ่งซึ่งเป็นห้องขนาดเล็กหากเทียบกับความใหญ่โตของตัวบ้าน... ฮีชอลไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะการมาเป็นคนรับใช้ของที่นี่ แค่ทีห้องส่วนตัวให้ก็หรูแล้ว
“นี่เป็นห้องของคุณนะ บ้านหลังนี้มีคนอยู่แค่ 3 คน ผม ป้าอึนจอง แล้วก็นายท่าน รวมคุณด้วยก็เป็นสี่สินะ” ชายหนุ่มบอก
“แต่ว่าตอนนี้ป้าอึนจองแกไม่อยู่นะ กลับบ้านนอกไปงานแต่งลูกสาวแกน่ะ เพราะงั้นเรื่องอาหารเย็นก็เลยเป็นหน้าที่ของผมแทน”
“เอ่อ... แล้วชื่อ” ฮีชอลถาม
“ผมชื่อเซตะ” ชายหนุ่มยิ้มให้
“ฉันชื่อฮีชอล” ฮีชอลตอบ “แล้วเจ้าของบ้านนี่ชื่ออะไรเหรอ?”
“นายท่านชื่อ... ชเว ชีวอน!”
------------------------------------- SiLLy Game -------------------------------------
หลังจากที่จัดการเก็บข้าวของทุกอย่างไว้ในบ้านเรียบร้อยแล้ว คยูฮยอนก็เดินสำรวจรอบๆบ้าน ไม่เพียงแต่ตัวบ้านที่มีขนาดใหญ่แล้ว ตรงสวนข้างบ้านก็มีขนาดใหญ่ไม่แพ้กัน
“น่าจะเปิดสวนเก็บตังค์ค่าเข้าชมดอกไม้นะเนี่ย” คยูฮยอนรำพึงกับตัวเอง เมื่อเห็นสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ที่ประดับตกแต่งไปด้วยดอกไม้หลากพันธ์หลายสีสัน
เจ้าตัวตั้งใจจะเก็บดอกทานตะวันไปใส่แจกันใบใหญ่ที่วางอยู่หน้าบ้าน
“เฮ้ย!!” คยูฮยอนร้องตะโกนด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่ามีตัวอะไรสักอย่างยืนขู่ฟ่ออยู่ใกล้ต้นทานตะวัน
“อ้าวเฮ้ย! ไอ้แมวผีตัวนั้นนี่นา ขู่ยังกะหมา” คยูฮยอนพูดกับแมว(?) “หลีกไปน่า ฉันจะเก็บดอกไม้สักหน่อย ชิ่วๆ”
ฟ่อออออออ!!!
ดูเหมือนแมวฮีบอมตัวน้อยน่ารัก(?)จะไม่ยอมง่ายๆ ยังคงเดินวนรอบต้นทานตะวัน พร้อมกับส่งเสียงขู่ในลำคออยู่เรื่อยๆ
“เฮ้~ นี่มันแปลงดอกไม้ของฉัน... แกจะมาทำอย่างนี้ไม่ได้นะ!!” คยูฮยอนยังทะเลาะกับแมว(?)ต่อไป
“คิคิคิ” ใครบางคนหัวเราะคิกคักอยู่ทางด้านหลังของคยูฮยอน
“นายทะเลาะกับฮีบอมด้วยเหรอ? นี่คุยกันรู้เรื่องเหรอเนี่ย??”
“อ้าว... เจ้าของแมวนี่นา... ช่วยเอามันออกไปทีสิ ฉันจะเก็บดอกไม้” คยูฮยอนบอก
“ไม่ได้หรอก... ขนาดฉันน่ะนะ ฮีบอมยังยอมให้ได้แค่เข้าไปรดน้ำเท่านั้นแหละ”
“มีงี้ด้วย” คยูฮยอนมองแบบงงๆ “เดี๋ยวสิๆ แล้วเจ้าของแมวกับแมวเข้ามาอยู่ในบ้านฉันได้ยังไง?”
“คิคิคิ” คนน่ารักยังคงหัวเราะไม่เลิก “นายนี่โคตรความรู้สึกช้าเลยอ่ะ ฮีบอมมานี่มา” หันไปเรียกแมวของตัวเอง ซึ่งฮีบอมเองก็กระโดดเข้าหาอ้อมแขนของเจ้าของอย่างเชื่อฟัง
“บ้านฉันอยู่ข้างๆนี่เอง” มือข้างหนึ่งชี้ไปยังบ้านอีกหลังที่อยู่ติดกัน “เจ้านี่ชื่อฮีบอมนะ แล้วฉันก็ชื่อซองมิน ไม่ใช่ชื่อเจ้าของแมว จำไว้นะคยูฮยอน ^w^” พูดเสร็จก็อุ้มฮีบอมเดินกลับบ้านตัวเองไป
คยูฮยอนมองตามคนน่ารักกับแมวน่าเตะที่กำลังเดินข้ามสวนไปยังบ้านที่อยู่อีกฝั่ง
“แล้วใครบอกล่ะ ว่าฉันจำชื่อเธอไม่ได้ซองมิน?” คยูฮยอนยิ้มกับตัวเอง “ต้องไปทำความรู้จักกับคนข้างบ้านซะหน่อยแล้ว” ว่าแล้วคยูฮยอนก็เดินตามซองมินไปด้วย
“จะตามมาทำไมน่ะ?” ซองมินหันกลับไปถามเมื่อเห็นว่าคนตัวสูงกำลังเดินตามมา
“ไหนๆบ้านก็อยู่ติดกันแล้ว มาสนิทสนมกันไว้ดีกว่านะ ^_______^” คยูฮยอนยิ้มอย่างร่าเริงแล้วก็เดินเข้าบ้านของซองมินไปโดยไม่ต้องรอให้เชิญ
“ยังไม่ได้ชวนให้เข้าบ้านเลยอ่ะ ” เจ้าของบ้านมองอย่างงงๆก่อนจะอุ้มแมวตัว(ไม่)น้อยเดินตามเข้าไปข้างใน
“บ้านเธอน่าอยู่ดีเนอะ ” คนตัวสูงที่ถือวิสาสะนั่งลงบนโซฟาบอก
“อืม...” ซองมินตอบพลางนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัว ก่อนจะปล่อยให้ฮีบอมให้วิ่งไปซุกตัวนอนในตะกร้าหวายสีน้ำตาลเข้มที่วางอยู่มุมห้อง
“แต่น่าเสียดายนะ ที่ฉันอยู่กับฮีบอมแค่สองคนเท่านั้นแหละ” ซองมินเล่าต่อ
“จริงเหรอ? เหมือนฉันเลยอ่ะ ตอนนี้ก็อยู่กับพี่ชอลจิแค่สองคน” คนพูดน้ำเสียงอ่อนลงเมื่อนึกถึงพี่ชายอีกคนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วในตอนนี้
“อ๊ะ! เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้ดื่มดีกว่านะ” ซองมินพูดแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องๆหนึ่งที่คยูฮยอนคิดว่าคงจะเป็นห้องครัว
ระหว่างที่ถูกทิ้งให้รออยู่ในห้องรับแขก คยูฮยอนเดินมองไปรอบๆห้อง น่าแปลกที่บ้านใหญ่ขนาดนี้กลับไม่มีรูปถ่ายสักรูปเดียว แต่ก็พักความสงสัยไว้แค่นั้น ก่อนจะนั่งลงลูบหัวฮีบอมที่กำลังนอนหลับอยู่ในตะกร้าอย่างเอ็นดู
“เวลาแกนอนนี่ก็น่ารักอยู่หรอกนะ แต่ทำไมถึงได้เป็นแมวที่ดุขนาดนี้ได้กันนะ?”
“เพราะเป็นแมวของฉันไงล่ะ” ซองมินเดินกลับมาพร้อมกับน้ำส้มสามแก้วในถาด
“เอ้า... ดื่มน้ำซะก่อนนะ” พูดเสร็จแล้วก็หยิบแก้วหนึ่งส่งให้คยูฮยอน
“ขอบใจนะ” รับแก้วมาพลางพูดขอบคุณ แต่ก็เอะใจเมื่อเห็นน้ำส้มถึงสามแก้ว “แล้วอีกแก้วนึง...” คนตัวสูงชี้ไปยังแก้วน้ำส้มอกแก้วที่ดูแล้วไม่น่าจะมีเจ้าของ
“อ๋อ... ฉันชอบดื่มน้ำเยอะๆน่ะ เลยเอามาเผื่อตัวเองอีกแก้วนึง ^^” ซองมินตอบ
“เธอนี่แปลกคนดีแฮะ” คยูฮยอนบอก “ใช่ๆ เมื่อกี๊ฉันลองทำซูชิดูน่ะ เดี๋ยวจะเอามาให้ชิมนะ ตอบแทนที่เธอเลี้ยงน้ำส้มนี่ไง เดี๋ยวมานะ” คยูฮยอนพูดก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน เพื่อไปนำซูชิมาให้ซองมินตามที่บอกไว้
“นายต่างหากล่ะที่แปลกคนน่ะ มาไวไปไวชะมัด คิคิ” ซองมินแอบขำในท่าทางของคยูฮยอน
“ร่าเริงเหมือนท่านผู้นั้นไม่มีผิดเลยนะ”
“นั่นสิ... เอ้านี่น้ำส้มของนายนะ” ซองมินพูดพลางยกแก้วน้ำส้มไปให้ใครบางคน
“รู้สึกว่าร่างกายของข้ายังไม่ชินกับอากาศร้อนอย่างนี้เลยนะ” น้ำเสียงบ่งบอกว่ากำลังเหนื่อยอ่อน
“อืม... เติมน้ำแข็งอีกสักนิดมั้ย?” ซองมินถาม
“ได้ก็ดีแฮะ”
------------------------------------- SiLLy Game -------------------------------------
/>
“นี่ๆเซตะ... ทำไมชื่อนายออกแนวญี่ปุ่นจ๋าอย่างนี้ล่ะ?” ฮีชอลที่ตอนนี้กำลังนั่งเล่นอยู่บนโซฟาเพราะไม่มีอะไรทำหันไปถามเซตะที่นั่งอยู่เป็นเพื่อน
“เห็นอย่างนี้ผมก็เป็นลูกครึ่งนะ” เจ้าตัวกอดอกภูมิใจ “พ่อผมเป็นคนญี่ปุ่น แม่เป็นคนเกาหลีน่ะ”
“อืมๆ แล้วนายมาทำงานที่นี่นานรึยัง?”
“อืม... สัก 2 ปีแล้วมั้ง?”
“นิสัยเจ้านายของนายเป็นไงบ้างอ่ะ?” ฮีชอลอดถามไม่ได้ เพราะขนาดครั้งแรกที่เจอกัน ผู้ชายคนนั้นยังแสดงกิริยาที่ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย
“นายท่านน่ะเหรอ? เป็นคนดีมากๆ หล่อ ใจดี มีเสน่ห์ สาวติดตรึม แถมฉลาดสุดๆ” เซตะบอก
“แหยะ!!” ฮีชอลไม่เห็นด้วยทันที “แน่ใจเหรอ?”
“แน่นอน!! ผู้ชายที่เพอร์เฟ็คกว่านายท่านไม่มีอีกแล้วบนโลกนี้” เซตะบอกอย่างมั่นใจ
“งั้นมั้ง!! แล้ว... ฉันต้องทำอะไรบ้างอ่ะ? เค้าคงไม่จ้างมานอนเล่นเฉยๆอย่างนี้แหง” พูดพลางล้มตัวลงนอนยาวบนโซฟา
“นายท่านคงจะบอกเองมั้ง” เซตะบอก “ว่าแต่ฮีชอล คิดยังไงมาทำงานเป็นเด็กรับใช้ที่นี่ล่ะ ดูๆโหงวเฮ้งแล้วน่าจะทำงานที่ดีกว่านี้นะ”
“เอ่อ... คือ...” ฮีชอลตะกุกตะกักไม่รู้จะตอบยังไงดี
‘จะให้บอกว่าไอ้บ้านั่นมันบังคับมาท่าจะไม่ดีแฮะ’ ฮีชอลคิด
“ก็... รายได้มันดีอ่ะ แหะๆ” ฮีชอลตอบก่อนจะถามกลับบ้างว่า “แล้วนายล่ะเซตะโหงวเฮ้งนายก็น่าจะทำงานอย่างอื่นเหมือนกัน”
“ไม่รู้สิ เพราะนาย
ทั้งสองคนยังคงพูดคุยกันอย่างถูกคอ การได้แลกเปลี่ยนความคิดระหว่างกันครั้งนี้ทำให้ฮีชอลได้รู้ว่าเซตะนั้นดูจะยกย่องบูชานายท่านเสียมากมาย ผิดกับตัวของฮีชอลเองที่รู้สึกเกลียดชังชายคนนี้เหลือเกิน เพราะทำให้ต้องห่างจากน้องทั้งสองคนมาอย่างนี้
ตกค่ำ (ย่ำสนธยา เหล่านกกระทา(?)ออกหากิน(?)~ by ไรท์เตอร์)
ฮีชอลนอนกอดหมอนข้างอยู่บนเตียงในห้องของตัวเองอย่างเหม่อลอย พลางนึกถึงน้องชายทั้งสองคน
‘ไม่รู้ว่าป่านนี้จะกินอาหารเย็นกันรึยัง?
จะอยู่บ้านใหม่ได้มั้ยนะ? ’
ถึงจะมีฮินชอลคอยดูแลแต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี
“เฮ้อ~” ฮีชอลถอนหายใจยาว แล้วเอื้อมมือไปปิดโคมไฟที่หัวเตียง
เมื่อไฟในห้องดับลง เจ้าของห้องก็เข้าสู่ห้วงนิทราในไม่ช้า เพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง
ประตูห้องนอนของฮีชอลถูกเปิดออกอย่างเงียบเชียบ ชายร่างสูงเดินเข้ามาในห้องแล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ที่อยู่มุมหนึ่งของห้อง สายตาจับจ้องใบหน้าของคนที่กำลังหลับสบายอยู่บนเตียง
ชีวอนสังเกตใบหน้าหวานอย่างถี่ถ้วน พลางนึกถึงรูปถ่ายที่ได้มาเมื่อคราวก่อน
‘ช่างเหมือนคนในรูปไม่มีผิด... สมแล้วที่เป็นพ่อลูกกัน...’
รู้สึกเสียดายที่มาไม่ทันตอนที่ยุนโฮกับแจจุงยังมีชีวิต ไม่อย่างนั้นเขาคงพาทั้งสองคนไปหาใครบางคนแล้วฆ่าทั้งสองคนต่อหน้าคนๆนั้นซะ แต่ในเมื่อทั้งยุนโฮและแจจุงต่างก็เสียชีวิตแล้วทั้งคู่ เป้าหมายในครั้งนี้เลยกลายมาเป็นสามพี่น้องแทน
ยิ่งคิดก็ยิ่งรังเกียจฮีชอลมากขึ้น ที่จริงอยากจะฆ่าทายาทของยุนโฮให้ตายด้วยมือของตัวเอง แต่เมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่คนที่ตัวเองเคารพรักได้รับมาตลอดชีวิต ก็กลับนึกแผนการนี้ขึ้นมาได้
ทันทีที่รู้ข่าวว่าปาร์ค ฮยองซูฆ่าตัวตาย แผนการต่างๆก็ผุดขึ้นมาในสมอง หอพักถูกชีวอนกว้านซื้อในราคาสูงกว่าราคาจริงมาก ทุกอย่างเพื่อบีบคั้นให้ทั้งสามคนไม่มีทางเลือก และฮีชอลก็เป็นคนที่ถูกเลือกมาเป็นเครื่องมือในเกมส์นี้.. เกมส์ที่จะทรมานผู้เล่นอย่างฮีชอล โดยมีชีวอนเป็นผู้ลิขิตทางเดินให้!!
“อือ.... เซตะเหรอ?” ฮีชอลสลึมสลือตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด
“หึ... มาวันแรกก็หว่านเสน่ห์ให้ลูกน้องของฉันเลยเหรอ สันดานเหมือนพ่อไม่มีผิด!!”
ฮีชอลลืมตากว้างด้วยความตกใจ น้ำเสียงและคำพูดที่คอยดูถูกคนอื่นอย่างนี้ ฮีชอลรู้จักเพียงคนเดียวเท่านั้น
“นายเข้ามาได้ยังไง?!” ฮีชอลถาม
“ลืมแล้วหรือไงว่าที่นี่น่ะมันบ้านของฉัน” ชีวอนตอบเสียงเรียบ
“มีอะไรก็พูดมา!!” ฮีชอลตวัดเสียงสูง
“ไปทำอาหารมาซะ ฉันจะรออยู่ที่โต๊ะอาหาร” ชีวอนตอบพลางลุกขึ้น
“ทำไมไม่ให้เซตะทำล่ะ” ฮีชอลถามต่อ
“แล้วฉันจะให้เธอมารับใช้ฉันทำไมล่ะ?” ชีวอนเดินเข้าไปใกล้เตียงนอนมากขึ้นจนฮีชอลเห็นใบหน้า... ทว่าเป็นเพียงหน้ากากที่ถูกสวมไว้เท่านั้น... ชเว ชีวอนสวมหน้ากากปกปิดใบหน้าตัวเองไว้
“เอ่อ... หน้ากาก...” ฮีชอลรู้สึกตกใจไม่น้อย เพราะไม่คิดว่าชีวอนจะสวมหน้ากากไว้
“นี่น่ะเหรอ” มือหนาแตะลงบนหน้ากาก “เพราะเธอมันต่ำเกินกว่าที่จะได้เห็นใบหน้าของฉัน” ชีวอนตอบด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “รีบๆลงไปทำอาหารซะ!!” สั่งอีกรอบก่อนจะเดินออกไป
“เพราะหน้าตานายมันทุเรศเหมือนจิตใจล่ะสิ... เชอะ!!” ฮีชอลบ่นกับตัวเองแต่ก็ลุกจากเตียงไปเตรียมอาหารให้ตามคำสั่งโดยดี
------------------------------------- SiLLy Game -------------------------------------
เพียงแค่ 20 นาทีฮีชอลก็เตรียมอาหารง่ายๆสองสามอย่างให้กับชีวอนเสร็จเรียบร้อย
“มีปัญญาทำได้แค่นี้รึไง?” ชีวอนมองอาหารที่วางบนโต๊ะถามขึ้น
“ก็มันดึกแล้ว... อีกอย่างเรื่องอาหารฉันไม่ค่อยถนัดน่ะ” ฮีชอลบอกอย่างใจเย็น
“แล้วอย่างเธอมันถนัดเรื่องอะไรบ้างล่ะ? อา... ถ้าฉันทายไม่ผิด เธอคงจะถนัดแต่เรื่องเลวๆเหมือนพ่อเธอสินะ?”
ฮีชอลได้ยินดังนั้นก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่อีกต่อไป น้ำตาแห่งความเจ็บแค้นแทนพ่อของตัวเองที่โดนดูถูกไหลลงมาจากตาคู่สวย
“ทำไมนายต้องว่าพ่อของฉันด้วย!! อยากจะว่าก็ว่าฉันนี่สิ~!!!” ฮีชอลตะโกนทั้งน้ำตา
“สำออย!!!” ชีวอนตวาดลั่น “ใครใช้ให้เธอร้องไห้!!! ฉันขอสั่งให้หยุดร้องเดี๋ยวนี้!!”
“ไม่!!! นายไม่มีสิทธิ์มาห้ามน้ำตาของฉันและไม่มีสิทธิ์มาดูถูกพ่อของฉันด้วย!!!”
ชีวอนลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้าไปกระชากตัวของฮีชอลลงบนโต๊ะอาหารทันที
“อ๊ะ!!!” ฮีชอลอุทานอย่างตกใจที่อยู่ดีๆก็โดนเหวี่ยงลงมาบนโต๊ะ มือบางตั้งใจจะยันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่กลับไปปัดโดนหน้ากากที่อยู่บนหน้าชีวอนออกเสียแทน
ฮีชอลตะลึงไปชั่วขณะ ใบหน้าที่คิดว่าคงน่าเกลียดน่ากลัว กลับดูดีเกินกว่าที่คิดไว้มากนัก...
“หึ... เลิกร้องไห้แล้วรึไง?” ชีวอนถามในขณะที่มือทั้งสองข้างยึดข้อมือบางเอาไว้แน่นกับพื้นโต๊ะ
“ปล่อย!!” ฮีชอลได้สติกลับคืนมาก็เรียกร้องทันที
“นึกว่าฉันอยากแตะต้องเธอนักงั้นสิ?”
“ถ้าไม่อยากก็ปล่อยฉันสิ!!!”
มือหนาบีบคางของร่างบางอย่างแรง ก่อนจะเน้นคำพูดช้าๆว่า
“ที่นี่!! ฉันคือความถูกต้อง และเธอต้องทำตามที่ฉันสั่งโดยไม่มีสิทธิ์ขัดขืน จำไว้!!!”
“โอ๊ย!!!” ร่างบางร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อชีวอนดึงตัวร่างบางลงกระแทกบนพื้นอย่างแรง เท่านั้นยังไม่พอ ชีวอนยังยกอาหารที่ฮีชอลเตรียมไว้ให้เทลงบนตัวของฮีชอลด้วย
“นะ...นายจะเกินไปแล้วนะ!!!” ฮีชอลปัดเศษอาหารตามตัวออกอย่างรวดเร็ว แล้วลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับชีวอนอย่างไม่เกรงกลัวอีกต่อไป
มือบางหยิบเหยือกน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาสาดใส่หน้าชีวอนบ้าง
ซ่าาาาาา~!!!
“กล้าดียังไงมาทำแบบนี้!!??” ชีวอนลูบใบหน้าตัวเองที่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำที่ฮีชอลสาดใส่มา
“อยากลองดีกับฉันใช่มั้ย??!!” ชีวอนที่ตอนนี้กำลังโดนอารมณ์โกรธแค้นเข้าครอบงำเดินเข้าไปลากฮีชอลขึ้นไปยังชั้นบนของตัวบ้าน
“ปล่อยนะชีวอน!! นายจะพาฉันไปไหน?!” ฮีชอลพยายามแกะมือหนาออกจากแขนของตัวเอง แต่ทว่ากลับสู้แรงของชีวอนไม่ได้
“เดี๋ยวก็รู้!!”
ชีวอนลากฮีชอลมายังหน้าห้องหนึ่งก่อนจะดึงตัวฮีชอลเข้าไปในห้อง แล้วล็อกประตูห้องทันที
“นะ... นี่นาย... อย่าบอกนะว่า!!” ฮีชอลตัวสั่นด้วยความกลัว
ชีวอนเดินสาวเท้าเข้ามาหาฮีชอลที่ยื่นตัวสั่นอยู่ด้วยความย่ามใจ
“หึหึหึ อย่างที่เธอคิดนั่นแหละ!!!”
------------------------------------- SiLLy Game -------------------------------------
คราวนี้จึงมีเวลาให้กับเรื่องนี้มากขึ้น ^^
จะอัพบ่อยขึ้น! และจะมาอัพเองแล้วด้วย
(ดีใจมั้ย??)
แต่ไรท์เตอร์ดีใจมากๆเลยนะที่จะได้กลับมาอัพเอง
มันจะได้ไม่รู้สึกแย่อย่างตอนนี้,,
ตอนนี้ครบ 100% แล้วด้วยนะฮะ ^^
อย่าลืมดูแลสุขภาพตัวเองกันด้วย~ XDD
ความคิดเห็น