คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ||||| Chapter 08 |||||
Chapter* 08.
เช้าวันถัดมา
สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน... ผมชีวอนครับ... วันนี้เป็นวันเสาร์ก็จริง แต่ว่าบริษัทที่ผมไปฝึกงานด้วยเนี่ย วันเสาร์ถือเป็นวันทำงานครับ...
วันนี้ทงเฮไม่ต้องไปเรียน ดังนั้น ผมเลยต้องออกมาคนเดียว แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ เพราะผมจำทางได้แล้วว่าไปทางไหน แหะๆ
พูดถึงบริษัทคิมนี่ก็เป็นบริษัทระดับชาติอยู่เหมือนกันนะครับ จากที่ฟังพี่เจย์เล่ามาเมื่อคืน.. Kim Cooperation เป็นธุรกิจด้ารการโทรคมนาคมที่ใหญ่ที่สุดเลยล่ะ... ผมล่ะไม่แปลกใจเล้ยย ว่าทำไมเสาร์อาทิตย์ต้องทำงานตลอด เพราะว่างานด้านนี้ต้องให้บริการทุกวันน่ะสิ!!
แต่เอาเถอะครับ ผมเองก็ไม่ซีเรียสอะไร.. ดีซะอีกผมจะได้เจอพี่ซินทุกวัน... อิอิ ผมชักจะเพี้ยนแล้วล่ะตอนนี้...
เมื่อคืนก็ฝันถึงพี่ซินด้วยครับ ผมไม่เคยฝันเห็นคนที่เจอกันแค่ครั้งสองครั้งมาก่อน... นี่แสดงว่าพี่ซินกับผมน่ะดวงชะตาสมพงศ์กัน ว่ามั้ยครับ?
วันนี้ผมกะออกจากบ้านเร็วหน่อย ว่าจะแวะไปซื้อดอกไม้ซักช่อ... ก็ผู้หญิงชอบดอกไม้นี่ครับ... อืม.. ดอกอะไรดีล่ะ? ผมไม่เคยซื้อดอกไม้มาก่อนซะด้วยสิ... คาร์เนชั่นดีมั้ยนะ? หรือว่าเยอบีร่าดี? ดอกหน้าวัวก็แนวไปอีกแบบ... ไม่สิๆ ผู้หญิงที่ดูอ่อนหวานใจดีอย่างพี่ซินต้องกุหลาบตะหากล่ะ... กุหลาบขาวกับชมพู... นี่ล่ะ Perfect!!
อา... ตอนที่พี่ซินรับจะทำหน้ายังไงนะ? แปลกนะครับ แค่คิดผมก็มีความสุขแล้ว.. ^__________^
เอาล่ะครับ... ตอนนี้ผมมาถึงบริษัทแล้ว เป้าหมายแรกต้องเอาดอกไม้ช่อนี้ไปให้พี่ซินก่อน...
ผมชักรู้สึกตื่นเต้นแล้วสิ ทำไมมือผมมันไม่ยอมเอื้อมไปจับลูกบิดล่ะเนี่ย?? ตั้งใจหน่อยชีวอน... แกไม่อยากได้รับรอยยิ้มหวานๆนั่นรึไง? เอาล่ะๆ แค่เอื้อมมือไปจับ... ใช่ๆอย่างนั้นแหละ แล้วทีนี้ก็บิด ดีมาก....
“สวัสดีครับพี่ซิน... เอ่อ... ผมเห็นว่าเหมาะกับพี่น่ะครับ!” ผมยื่นช่อดอกไม้ต่อไป พร้อมกับก้มตัวเป็นการทักทาย
“เอ๋?” เสียงใสๆของพี่ซินดังขึ้น
“ให้ชั้นเหรอเนี่ย??”
อา... พี่ยิ้มแล้ว... ผมมีความสุขจัง...
“แต่ชั้นเกลียดดอกกุหลาบน่ะ เอาออกไปเถอะ…”
เพล้ง!!! (เสียงชายชเวหน้าแตก)
“วันหลังจะเข้ามาก็อย่าลืมเคาะประตูด้วยล่ะ... เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าไม่มีมารยาทน๊าาา”
พี่ซินยิ้มให้ผม... แต่ทำไมผมรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ เหมือนกำลังโดนด่ายังไงก็ไม่รู้ - -“
“อ่าครับ... งั้นผมเอาดอกไม้ไปทิ้งก่อนนะครับ”
“ขอโทษนะชีวอน แต่ชั้นไม่ชอบกุหลาบจริงๆ”
ใครจะไปโกรธลงล่ะครับ เล่นส่งสายตาอ้อนมาให้อย่างนั้น ถ้าผมยังโกรธอีก ก็แสดงว่าผมนี่ใจร้ายสุดๆเลยล่ะ...
ชิส์ เอาดอกไม้มาล่อเหรอ? ง่ายไปมั้ยไอ้โรคจิต!!! สมน้ำหน้าเดินจ๋อยออกไปเลย...
วันนี้พี่ทึกไม่อยู่... ชั้นจะกดขี่นายเอาให้ทนไม่ไหวเด้งออกไปจากบริษัทเล้ยยย เด้งได้วันนี้เลยยิ่งดี!!
“นายจะมาโทษชั้นไม่ได้นะชเว ชีวอน โรคจิตอย่างนาย... ลวนลามชั้นยังไม่พอ...
ยังคิดจะฝึกงานที่ บ.คิม คอเปอเรชันน่ะ ไม่ใช่แค่พ่อรวยก็ผ่านนะเว้ย!! ชั้นจะทำให้นายรู้ว่าโลกแห่งความจริงมันเป็นยังไง ”
“เกมส์มันเพิ่งเริ่มต้น.....”
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
ณ เกาะเชจู
ลีทึกและคังอินมาถึงบ้านพักตากอากาศส่วนตัว ถึงแม้ตอนนี้จะเข้าช่วงหน้าหนาวแล้ว แต่อากาศที่นี่กลับดีกว่าที่คิด แสงแดดที่กำลังสากส่องทำให้คนที่อุดอู้อยู่แต่ในห้องทำงานรู้สึกดี
“ว้าววว อากาศดีจังเลยหมีจ๋า~ นานแล้วนะเนี่ยที่ไม่ได้มา... ตั้งแต่เกิดเรื่องตอนนั้น…” ลีทึกเสียงอ่อยลง
“ไม่เอาน่าที่รัก... เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้ว” คังอินเข้ามาปลอบคนตาสวย
“ฮึก...ชั้นไม่รู้จะทำไงดี... ฮึก... ทำยังไงมันก็ไม่ลืมซักที! ชั้นไม่ได้อยากจำมันซักนิดเดียว” ลีทึกปล่อยโฮออกมา
“หมีจ๋าก็อยู่ตรงนี้แล้วไง... อยู่ข้างๆที่รักเสมอ เชื่อสิ”
คังอินกอดลีทึกอย่างอ่อนโยน หวังว่าจะทำให้คนตรงหน้าลืมเหตุการณ์ร้ายๆนั้นไปได้
“ถ้าหากว่าชั้นลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอหมีจ๋าล่ะ…. ถ้าหากว่าหมีจ๋าต้องหายไปเหมือนกับคนๆนั้น ฮึก ชั้นจะทำยังไง..... ชั้นคงอยู่ไม่ได้...”
“ถ้าที่รักไม่ไล่... เราจะอยู่ด้วยกันอยากนี้ไปจนตาย เข้าใจมั้ย?” คังอินให้ความมั่นใจ
“อะ...อื้ม” ลีทึกพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
ใครที่มาเห็นภาพคนสองคนที่กำลังยืนกอดกันอยู่ คงเข้าใจว่าทั้งคู่กำลังมีความสุขมาก... แต่จริงๆแล้ว คนนึงเต็มไปด้วยอดีตที่ยากจะลืม.. ส่วนอีกคนเต็มไปด้วยความกังวลใจ...
“เราไปเล่นน้ำกันมั้ย?”
เป็นคังอินที่ชวน เพราะรู้ว่าถ้าไม่ชวนทำอะไรซักอย่าง คนตรงหน้าคงยิ่งหมองลงกว่าเดิมแน่
“อื้ม... เอาสิ เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ จะได้เอาของไปเก็บด้วย..” ลีทึกผละออกจากอ้อมกอดคว้ากระเป๋าเสื้อผ้า แล้วหายเข้าไปในห้อง
“ลีทึก... นายยังเจ็บปวดขนาดนี้... ชั้นนึกไม่ออกจริงๆว่าฮีชอลจะเจ็บปวดแค่ไหน” คังอินรำพึงกับตัวเอง
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เมื่อเอาของไปเก็บในห้องเสร็จ และเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ลีทึกก็ออกมาจากห้อง แต่กลับไม่พบวี่แววของหมีตัวใหญ่ คนที่ชวนเค้าไปเล่นน้ำเลย
“หายไปไหนแล้วเนี่ย??”
ลีทึกเดินไปดูยังห้องต่างๆของบ้านพัก ถึงแม้จะเป็นแค่บ้านพักตากอากาศ แต่ก็กว้างไม่ใช่เล่น... ชั้นล่างมีห้องครัว ห้องนอน 2 ห้อง และห้องรับแขกส่วนชั้นสองมีเพียงห้องนอน 3 ห้อง กับระเบียงกว้างที่มองเห็นทะเล
บ้านพักตากอากาศหลังนี้ปกติจะมีคนดูแล แต่เนื่องจากคนดูแลต้องกลับบ้านเกิดกะทันหัน ตอนนี้ทั้งบ้านจึงมีแค่ลีทึก และคังอินเท่านั้นเอง...
แล้วอีกคนหายไปไหนล่ะเนี่ย?
ลีทึกเดินสำรวจทุกตารางในบ้าน เมื่อไม่พบใคร จึงเปลี่ยนมาหารอบๆตัวบ้านดู เผื่อว่าเจ้าหมีจะออกมาขุดหัวมันกินเป็นอาหาร... (ดูมันคิดได้ - -*)
‘รึว่าออกไปซื้อเสบียงเข้าบ้านกันน๊า? ’
“ว้าว~~ ทะเลตอนหน้าหนาวสวยชะมัด...” ลึกหันไปสนใจทัศนียภาพตรงหน้าแทน
“งั้นชั้นขอลงไปเล่นน้ำก่อนละกันนะหมีจ๋า คิคิ” พูดเสร็จก็เดินลงบันไดที่ทอดยาวจากระเบียงชั้นล่างลงสู่ทะเล
แทบไม่ต้องรอสัญญาณอะไร ทันทีที่ปลายเท้าสัมผัสน้ำทะเล คนตาสวยก็เปลี่ยนโหมดอารมณ์ให้ตัวเองรื่นเริงได้ทันที... เดินลุยน้ำเล่นอยู่ซักพักหนึ่งเพื่อให้ร่างกายได้ปรับอุณหภูมิ ก่อนจะลงไปเล่นน้ำทะเลแบบเต็มตัว
คนตาสวยยืนเตรียมตัวรอรับคลื่นจากทะเลที่ซัดเข้าสู่ฝั่งอย่างใจจดจ่อ...
ครืน.... ครืน.... ซ่าาาาาาา!!!
คลื่นลูกแรกเข้ามากระทบตัว
“ฮ่าๆๆๆ เค็มชะมัด” คนตาสวยที่เพิ่งโผล่ขึ้นมาพ้นน้ำหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“มาอีกแล้วๆ” คลื่นลูกใหม่กำลังก่อตัวอยู่ และเคลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“ลีทึกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!!!”
เพราะตกใจเสียงตะโกน... คนตาสวยจึงหัดกลับไปมองที่ชายหาด เห็นหมีตัวโตที่ตนเองกำลังตามหายืนอยู่.. จึงโบกมือให้เป็นเชิงเรียกให้มาเล่นด้วยกัน
“หมีจ๋า~ มานี่เร็ว” คนตาสวยตะโกนกลับไป
“วันนี้พายุเข้า... นายรีบขึ้นมาก่อน!!!”
คังอินตะโกนบอก แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน เพราะเสียงคลื่นลูกใหญ่มันดังกลบไปหมด จึงตัดสินใจวิ่งลงทะเลไป เพื่อจะคว้าตัวเด็กดื้อที่แอบหนีมาเล่นน้ำคนเดียวกลับขึ้นฝั่ง
“ลีทึกระวัง!!!!!!”
ลีทึกที่มัวแต่สนใจคนบนชายหาด จนลืมนึกไปว่าตัวเองกำลังยืนรอรับคลื่นอยู่ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าคลื่นลูกใหม่ที่กำลังจะซัดมาถึงตน สูงราวๆ 1-2 เมตรเลยทีเดียว
ครืน....ตูม!!!!!!!!
“ลีทึก!!”
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
ความคิดเห็น