คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ||||| Chapter 06 |||||
Chapter* 06.
หลังเลิกเรียน..
“ฮยอกแจ... รอเดี๋ยวก่อน!!”
เสียงร้องเรียกดังมากจากข้างหลัง ทำให้เพื่อนรักสองคนหยุดทันที และหันกลับไปมอง
“อ้าว~ คยูกี้... ส่งงานเสร็จแล้วเหรอ?” ทงเฮเป็นฝ่ายตอบกลับไปก่อน...
“อืม... เรียบร้อยแล้วล่ะ” คยูฮยอนตอบทงเฮ แล้วหันไปพูดกับฮยอกแจ
“ฮยอกแจนายกลับกับชั้นละกัน ชั้นมีเรื่องจะคุยด้วย”
“อะ...อืม... แล้วด๊องล่ะ?”
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวชั้นกลับเองได้ ฮยอกจี้ไปกับคยูกี้เห๊อะ เดี๋ยวด๊องแวะไปดูเค้กปลาที่ร้านเปิดใหม่หน้ามหาลัยซักหน่อย อิอิ”
ทงเฮพูดเสร็จก็รีบเดินออกไป อยากให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกัน...
‘ไม่แน่วันนี้... คู่นี้อาจได้ลงเอยกันซักกะที คิคิ’ ทงเฮคิด
หลังจากที่ทงเฮแยกตัวออกไป ทั้งคู่ก็เดินกันมาตามทางเรื่อยๆ แต่กลับเงียบทั้งคู่ คยูฮยอนก็เงียบ ฮยอกแจก็เงียบ…
ในที่สุดฮยอกแจก็เลือกที่จะทำลายความเงียบซะเอง
“นายมีอะไรเหรอ คยูฮยอน... รึว่าจะให้ชั้นช่วยทำงานเหรอ? อาจารย์ซองมินสั่งงานเพิ่มงั้นเหรอ?”
“อะ...อ๋อ...!!! ปะ...เปล่าหรอก... ที่ชั้นชวนนายกลับด้วยกันก็เพราะว่า... เอ่อ... ”
คยูอ้ำอึ้ง เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี... จะให้ถามไปเลยเหรอว่านายทำงานให้ชั้นอย่างนี้... เพื่ออะไร... นายคิดอะไรกับชั้นรึเปล่าฮยอกแจ?
“เพราะว่าอะไรเหรอ?” ฮยอกแจยิ่งรู้สึกอึดอัดมากกว่าเดิม... คยูฮยอนนายต้องการจะพูดอะไรกันแน่...
“เอ่อ... มีคนบอกชั้นมาว่า... มันไม่ดีที่ให้นายทำงานแทนชั้นอย่างนี้... ชั้นก็เลยอยากจะขอโทษแล้วก็ขอบคุณนะ ^________^” คยูฮยอนยิ้มให้
“อ่าๆๆ อื้ม มะ...ไม่เป็นอะไรหรอก... ชั้นเต็มใจน่ะ”
ฮยอกแจรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงไปถึงหู อุณหภูมิรอบข้างเริ่มสูงขึ้น หัวใจที่อกด้านซ้ายกำลังเต้นรัว ตุบตับๆ ราวกับเพิ่งวิ่งรอบสนามมา 10-20 รอบ
“อืม... แต่ชั้นคิดว่า ต่อไปนี้ชั้นจะพยายามด้วยตัวเอง เพราะงั้นนายไม่ต้องช่วยชั้นอีกแล้วนะ...”
“เอ๋?” ฮยอกแจอุทานออกมาด้วยความงงงัน...
“ชั้นจะทำเองล่ะ เพราะงั้นนายก็ไม่ต้องลำบากเพราะชั้นอีกแล้ว... เอาล่ะ แยกกันตรงนี้ละกันนะ... บายนะ กลับดีๆล่ะ”
คยูฮยอนโบกมือลา แล้วก็แยกตัวออกไป... ปล่อยให้คนตัวเล็กยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น... พร้อมกับความรู้สึกสับสนมากมายตอนนี้
เราห่างกันออกไปอีกแล้วนะคยูฮยอน... นายห่างชั้นมากขึ้นไปทุกที...
แล้วหยดน้ำใสๆก็ไหลอาบลงมายังแก้มเนียนของคนตัวเล็ก...
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันนะที่ชั้นจะเลิกเสียน้ำตาเพราะนายซักที
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
ณ บ้านตระกูลชเว
“กลับมาแล้วค้าบบบบ คุณแม่... พี่เจย์... พี่ชีวอน...”
ทงเฮกลับมาถึงบ้าน และเป็นธรรมเนียมของบ้านที่จะต้องส่งเสียงเพื่อให้รู้ว่าสมาชิกของบ้านกลับมาถึงแล้ว แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากใครเลย
“ไปไหนกันหมดน๊า?? อุตส่าห์ซื้อเค้กปลามาฝาก... งั้นคนซื้อก็กินก่อนละกัน อิอิ” ยังไม่ทันที่ทงเฮจะช้อนเค้กหม่ำ ก็ได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามา...
‘พี่เจย์กลับมาแล้วแหงเลย..’
ทงเฮรีบวิ่งออกไป เพื่อจะต้อนรับพี่ชายคนดีของตัวเอง ในมือก็ถือเค้กปลา 1 ชิ้น กะจะให้พี่ชายลองชิมดู
“พี่เจย์~ กลับมาแล้วเหรอฮะ~” ทงเฮยิ้มกว้างให้กลับพี่ชายคนดีที่กำลังลงมาจากรถ
“อ้าวทงเฮ~ นี่ไม่มีใครอยู่บ้านเลยเหรอ?” เจย์คิมยิ้มตอบกลับไป
“ฮะ !! ไม่รู้หายไปไหนกันหมด... นี่ๆ พี่เจย์ลองชิมเค้กดูสิ เค้กปลาน่าอร่อย ทงเฮซื้อมาจากร้านที่เปิดใหม่ล่ะ” ทงเฮยื่นจานเค้กที่ถืออยู่ให้กับเจย์
“มีเผื่อชั้นรึเปล่า ลี ทงเฮ?”
ทงเฮหันไปตามต้นเสียง... พบว่าไม่ใช่มีแค่พี่เจย์ของเค้าคนเดียวที่ลงมาจากรถ
“ไอ้แก้มแตก!!!” O_O
“อ้าว... รู้จักกันแล้วเหรอ? งั้นก็ดีเลย คิบอมจะมาอยู่กับเราซักพักนึงนะทงเฮ... เออใช่ๆ อายุเท่ากันเลยนี่ จะได้เป็นเพื่อนคุยกัน”
“เราเรียนที่เดียวกันครับพี่เจย์.... ห้องเดียวกันด้วย...” คิบอมตอบ
“งั้นยิ่งดีใหญ่... คงสนิทกันแล้วล่ะสิ ดีเลยงั้นพี่จะจัดห้องคิบอมใกล้ๆ ห้องของทงเฮละกัน”
“ไม่!!!”
“ดีครับ!!!”
คิบอมกับทงเฮตอบออกมาพร้อมกัน ทำให้พี่ชายคนโตของบ้านมองแบบงงๆ ตกลงสองคนนี้เรียนอยู่ที่เดียวกันจริงรึเปล่าเนี่ย?
“ขอผมคุยกับทงเฮซักแปบนะครับพี่เจย์”
คิบอมดึงตัวทงเฮไปอีกทางนึง เจย์จึงปล่อยให้วัยรุ่นตกลงกันเอง แล้วตัวเองก็เดินเข้าไปในบ้าน
“กลัวหวั่นไหวรึไงเธอน่ะ? อยู่ใกล้ชั้นแล้วใจเต้นตึกตักเลยล่ะสิ หึหึ” คิบอมถาม
“ไอ้บ้า! ชั้นเนี่ยนะหวั่นไหวเพราะนาย ไม่มีทาง!! อย่ามาหลงตัวเองหน่อยเล้ยยย” ทงเฮแทบอยากจะกรี๊ด... ไอ้นี่มันหลงตัวเองจิงจิ๊งงงง
“งั้นเธอก็ให้ชั้นอยู่ห้องข้างๆเธอสิ... ยกเว้นแต่ว่า... เธอคิดอะไร” คิบอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ได้!! คนอย่างลี ทงเฮ ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว... ยังไงชั้นก็ไม่หวั่นไหวหรอก!! แบร่~” ทงเฮแลบลิ้นใส่คนตรงหน้า ซึ่งดูน่ารักซะมากกว่า...
“งั้นก็ดี!!” คิบอมเดินออกไป ก่อนที่ทงเฮจะเดินตามเข้าไปในบ้านอีกคน
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
“ที่รัก... เลิกงานแล้วเราไปดินเนอร์กันมั้ย?” หมีถามคนตาสวยที่กำลังเคร่งเครียดกับกองเอกสารปึกใหญ่ตรงหน้า
“โธ่~ ก็เห็นอยู่ว่างานเยอะอ้ะ... รอให้อาทิตย์นี้เคลียร์งานเสร็จก่อนนะหมีจ๋า~ สัญญาว่าจะอยู่ด้วยทั้งอาทิตย์เลยเอ้า!” คนตาสวยอ้อน
“แต่... หมีอุตส่าห์ปราบนางมารให้น๊า~ ที่รักจะไม่ให้รางวัลหน่อยเลยเหรอ? ใจร้ายชะมัด...” หมีตัดพ้อ
“หมีจ๋า~ ยังไงซะเราก็ได้ชั่วโมงเพิ่มแล้วนี่... ค่อยไปวันหลังนะ... ขอเค้าเคลียร์งานก่อนน๊า~”
“ก็ได้~ แต่ที่รักต้องสัญญาก่อนว่าเสาร์อาทิตย์นี้เราจะไปเชจูด้วยกัน ตกลงมั้ย?”
“เค้าว่าฮีชอลไม่ให้ไปแหงๆอ้ะ... หมีจ๋าก็รู้อยู่...”
คนตาสวยเสียงแผ่วลง เพราะรู้ว่ายังไงฮีชอลต้องไม่ยอมแน่ ยิ่งไปกับคังอินด้วยแล้ว ยิ่งหมดหวังเข้าไปอีก...
คหมีเดินอ้อมไปด้านหลังของคนตาสวยพร้อมโอบกอดคนตาสวยไว้ในอ้อมแขนแก่ง กระซิบเบาๆที่หูว่า...
“ไม่ต้องห่วงนะ... เดี๋ยวหมีไปคุยกับน้องว่าที่ภรรยาเอง” พูดจบก็ขโมยหอมแก้มคนตรงหน้า...
“เพราะงั้นที่รักรีบๆเคลียร์งานให้เสร็จดีกว่านะ”
“อ๊ะ! บ้า~ ใครเป็นภรรยาหมีกัน!! >///< ” มันเขินนะเนี่ย~
“ตอนนี้ไม่... อีกหน่อยก็เป็น หึหึ” คังอินก้มลงกระซิบที่หูอีกครั้ง
“นี่ตอบมาตามตรงนะ หมีจ๋าทำยังไงฮีชอลถึงได้ตอบตกลงมาอย่างนี้เนี่ย??” คนตาสวยหันหน้ากลับไปถามหมีที่กำลังโอบเค้าจากทางด้านหลัง
“ความลับ... ถ้าอยากรู้ต้องให้จูบก่อน” หมีเริ่มเจ้าเล่ห์
“บะ...บ้า!! ไม่อยากรู้ก็ได้” คนตาสวยเขินจนหน้าแดง
“แต่หมีอยากให้รู้นี่~”
พูดจบก็จับตัวคนในอ้อมกอดให้หันหน้ามาหาตนเอง แล้วก้มล้มจูบ คนที่โดนจูบกลับหลับตาปี๋ ริมฝีปากถูกเม้มแน่นไม่ยอมให้อีกคนเข้ามาสัมผัสความหอมหวานง่ายๆ
แต่คนตัวโตก็ไม่ละความพยายาม มืออีกข้างเริ่มอยู่ไม่นิ่ง ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังคนตาสวย แล้วค่อยๆสอดมือเข้าไปในเสื้อ นิ้วแกร่งลูบไล้บริเวณยอดอก ทำให้คนตาสวยเริ่มอ่อนระทวยยอมเปิดปาก คนตัวโตจึงส่งลิ้นเข้าไปสำรวจความหวานอย่างเนิ่นนาน และดูดดื่ม...
Warning: Littlle NC
[Ctrl+A]
มือจอมซนเริ่มเลื้อยต่ำลงมายังขอบกางเกง... แล้วค่อยๆรูดซิบลงอย่างช้าๆ... คนตาสวยกอดคอคนตัวโตไว้แน่น และส่งเสียงครางออกมา ยิ่งไปกระตุ้นให้คนตัวโตมีอารมณ์มากขึ้น
“หยะ...อย่า... หมีจ๋า~”
คนตาสวยเผลอกัดริมฝีปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว เมื่อมือแกร่งกำลังครอบครองส่วนที่อ่อนไหวของตัวเอง
เหมือนจะอยากแกล้งคนตรงหน้า จึงขยับมือเบาๆสองสามครั้ง
“อ๊ะ.... อ๊า....หยะ... อย่า....”
สองขาหมดเรี่ยวแรงจะยืนต่อไป คนตัวโตจึงจับให้คนตาสวยนั่งลงบนโต๊ะทำงาน อย่างช้าๆ
คนตัวโตไม่ยอมให้ทุกวินาทีผ่านไปอย่างไร้ค่า ริมฝีปากประกบกันอีกครั้ง แต่คราวนี้ดูเหมือนคนตาสวยจะเป็นฝ่ายรุกซะเอง ลิ้นเล็กๆค่อยไล่ตามลิ้นของคนตัวโตไปเรื่อยๆ แต่ทว่าเร่าร้อน...
คนตัวโตผละออกมาอย่างเสียดายเมื่อคนตาสวยทุบไปที่แขนเบาๆ บ่งบอกให้รู้ว่าเริ่มขาดอากาศหายใจ มือหน้าเริ่มวุ่นวายกับส่วนล่างอีกครั้ง
เริ่มจากลูบเบาๆเพื่อเรียกเสียงคราง ก่อนที่มือหาจะครอบครองส่วนอ่อนไหวไว้ แล้วค่อยๆขยับมือทีละน้อย ตั้งใจจะแกล้งคนตรงหน้าซักหน่อย
"คังอิน~... อะ..อ๊า... อย่าสิ" เสียงคนตาสวยสั่นเครือ เพราะอารมณ์ถูกปลุกขึ้นเต็มตัวแล้ว
“อย่าทำ... รึอย่าหยุดล่ะที่รัก~”
กระซิบที่ใกล้ๆหู แล้วขบเม้มลงไปที่หูหนึ่งครั้ง ทำให้คนตาสวยต้องร้องออกมาด้วยความเสียวซ่านอีกครั้ง
มือแกร่งที่ครอบครองส่วนอ่อนไหว ขยับขึ้นลงตามจังหวะ ช้าบ้าง เร็วบ้าง สลับกันไป... ยิ่งเห็นคนตรงหน้าแสดงสีหน้าพึงพอใจมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งขยับเร็วขึ้น
"เสียงที่รักน่าฟังจริงๆ.... ร้องอีกสิ เรียกชื่อหมีจ๋า~" คังอินแกล้งขยับด้วยจังหวะหนักหน่วง
"อะ..อ๊า... ใครจะ... จะไป ระ ร้องล่ะ... หมะ.. หมีจ๋า... อ๊ะ!!" คนตัวโตเร่งจังหวะเร็วขึ้น
คนตาสวยหลับตาปี๋ ริมฝีปากถูกกัดเพื่อระบายอารมณ์ มือสองมือเริ่มไขว่คว้าร่างของคนตัวโตเพื่อเป็นที่ยึด
“อ๊า..... เร็วอีกๆๆ หมีจ๋า เกือบแล้ว~”
คนตาสวยร้องขอให้คนตัวโตเร่งจังหวะ ตอนนี้เค้าใกล้จะปลดปล่อยแล้วเต็มที...
“อ๊ะ...อ๊ะ... อย่างนั้นแหละ.... เร็วๆสิ... อ๊าาาาาาาาาาาาา”
เสียงคนตาสวยร้องลั่นไม่เป็นภาษา เมื่อน้ำขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาเต็มมือคนตัวโต...
“ดีมั้ยที่รัก?” คังอินถามคนตาสวยที่ตอนนี้กำลังซบอกของเขาอยู่
“บะ..บ้า...!! ก็ดีน่ะสิ”
คนตาสวยพยายามหลบหน้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเหงื่อ หลังจากผ่านกิจกรรมเมื่อสักครู่ มาถามอะไรตรงๆกันล่ะ เขินเป็นเหมือนกันนะ >///<
คังอินยิ้มอย่างพอใจ... "รอบหน้าหมีไม่ยอมเสียเปรียบแล้วนะ..."
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
ความคิดเห็น