คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ||||| Chapter 05 |||||
Chapter* 05.
“ซวยจริงๆ กระเป๋าชั้นจะหายมั้ยเนี่ย???” ทงเฮบ่นไปวิ่งไปจนมาถึงห้องเรียน
“กลับมาช้านะเธอน่ะ... ชั้นรอเกือบ 30 นาทีแล้ว...” คิบอมนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียนตัวเดิม ข้างๆมีกระเป๋าผ้าลดโลกร้อนวางอยู่
“ชั้นมั่นใจว่าไม่เคยบอกให้นายรอ... เอากระเป๋าชั้นคืนมา!!”
“ก็หยิบไปสิ... รึต้องให้ชั้นประเคนให้” คิบอมยิ้มกวนๆ ทำให้หน้าที่พอง(อืด)อยู่แล้ว ยิ่งบวมมากกว่าเดิม
“เออ!!” ทงเฮเดินมาหยิบกระเป๋าผ้าลดโลกร้อน แล้วหันหลังกลับ กำลังจะเดินออกไปจากห้อง
“ลี ทงเฮ... เธอแอบชอบชั้นเหรอ?”
“ห๊า!!!”
ทงเฮชะงักไปในทันที
“ชั้นเนี่ยนะชอบนาย?? หล่อให้ได้ซักครึ่งนึงของพี่เจย์ก่อนเหอะ แล้วค่อยหลงตัวเอง..”
“พี่เจย์.... นี่เธอรู้จักพี่เจย์คิมด้วยเหรอ?” คิบอมถาม
“แน่นอน... ชั้นนี่แหละน้องชายสุดน่ารักหมายเลขหนึ่งของพี่เจย์ล่ะ โฮ่ๆๆ ว่าแต่นายรู้จักพี่เจย์ได้ไงน่ะ? ชั้นมั่นใจว่าพี่เจย์ไม่เคยพูดถึงมนุษย์แก้มแตกมาก่อน...” ทงเฮถามกลับ
“หึหึหึ... งั้นเราคงได้เจอกันบ่อยขึ้นล่ะ” คิบอมยิ้ม
“อ้อ... เธอนี่ไม่มีมารยาทซะเลยนะ... กับคนที่ตัวเองชอบน่ะ ไม่เห็นจำเป็นจะต้องใช้วิธีนี้เพื่อเรียกร้องความสนใจหรอกนะ... บอกกับชั้นตรงๆเลยก็ได้”
“หา? นายหมายความว่าไงไอ้แก้มแตก” ทงเฮชักเดือด
“ก็ที่เธอแกล้งทำเป็นลืมกระเป๋านี่ไงล่ะ...” คิบอมตอบ
O[]O <- หน้าทงเฮ
“ชั้นไปก่อนล่ะนะทงเฮ... หึหึ” คิบอมเดินออกไปจากห้อง
O[]O <- หน้าทงเฮ
ผ่านไป 2 นาที....
“อะ...ไอ้แก้มแตก!!! ไอ้คนหลงตัวเอง! ” ทงเฮตะโกนออกมาแล้ววิ่งออกไป...
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...
“อาจารย์ซองมิน ผมคยูฮยอนครับ... จะเข้าไปล่ะนะครับ~”
แกร๊ก...
“คยูฮยอน เธอค้างงานเยอะม๊ากกกก... เอามาครบแล้วใช่มะ?” อาจารย์ซองมินลากเสียงสูง
“ครับๆ นี่ไงๆ” คยูฮยอนวางงานลงบนโต๊ะทำงาน
“ดีมากๆ แต่ชั้นว่าเธอต้องบังคับลี ฮยอกแจให้ทำให้อีกแล้วใช่มะ? แย่จริงๆ” อาจารย์ซองมินเริ่มสวด
“ฮยอกแจน่ะ เค้าเต็มใจทำให้ผมตะหากล่ะ...” เถียงกลับไป
“เฮ้อ~ เธอนี่มันซื่อบื้อจิงจิ๊งงง ชั้นถามหน่อยเถอะ จะมีใครมั้ย ที่ยอมทำงานให้เธอ ยอมจดงานให้เธอ ยอมมาขอร้องชั้นให้เธอส่งงานทั้งๆที่มันหมดเวลาตั้งแต่เดือนที่แล้วน่ะ ถ้าหากว่าเค้าไม่คิดอะไรกับเธอ!”
“เอ๋?”
คยูฮยอนอึ้งกับคำพูดของคนตรงหน้า.. ก็เพื่อนกัน.. ช่วยเหลือกัน... มันแปลกงั้นเหรอ...
“ชั้นล่ะสงสารฮยอกแจจิ๊งงง คนข้างๆน่ะหันมองซะบ้าง เค้ารู้กันทั้งมหาลัยแล้ว... แต่เจ้าตัวอย่างเธอไม่ยักรู้แฮะ เอาล่ะๆ เธอไปได้แล้วล่ะ แล้วอย่าค้างงานอีกนะ!!!”
“คะ...ครับ....” คยูฮยอนออกมาจากห้องด้วยอาการมึนๆ
‘หันมองคนข้างๆ... หมายถึงฮยอกแจน่ะเหรอ? อาจารย์ต้องการจะบอกอะไรผมกันแน่....’
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
“ด๊องๆ ทางนี้ๆ มานั่งนี่...” ฮยอกแจเรียกทงเฮ
“เป็นอะไรอ่ะ ทำหน้ายังกะยักษ์....”
“ฮยอกจี้เชื่อมะ ไอ้แก้มแตกคิดว่าชั้นแอบชอบมันแหละ โอ๊ย!!! คนอะไรหลงตัวเองชะมัด! นี่ยังหาว่าด๊องแกล้งลืมกระเป๋าอ่อยมันด้วย อยากจะบ้า!!” ทงเฮบ่น
“ฮ่าๆๆๆๆ คิบอมนี่ก็ช่างคิดเนอะ.. แล้วด๊องชอบคิบอมจริงเปล่าล่ะ?”
O[]O <- หน้าทงเฮ
“ถ้าขืนฮยอกจี้ยังพูดอย่างงี้อีกนะ.. เลิกคบกันเลยดีกว่า!!!” คนพูดนั่งหน้างอน ซึ่งดูน่ารักซะมากกว่า ใครมันจะไปกลัวกันล่ะเนี่ย...
“โอเคๆ ฮยอกจี้ไม่พูดแล้วๆ กินสเต็กเหอะ ชืดหมดแล้ว”
“ชิส์.. เอาปลามาให้ด๊องชิ้นนึงด้วย...”
ทงเฮและฮยอกแจเริ่มลงมือกินอาหารของตนเอง
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
“ฮ้า~ มาถึงซักที.... บริษัทใหญ่พอๆกับบริษัทคุณป๋าเลยนะเนี่ย...”
ชีวอนรู้สึกทึ่งเมื่อเดินเข้าในบริษัท แค่ลานน้ำพุตรงด้านหน้าก็กินพื้นที่ราวๆ 1 สนามฟุตบอลแล้ว ตกสูง 46 ชั้น พนักงานคงมีเป็นหลักหมื่น บริษัทคงใหญ่พอๆกับบริษัท Choi Cooperation
ชีวอนมุ่งหน้าไปยังเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์
“เอ่อ...สวัสดีครับ ผม ชเว ชีวอน ครับ... คุณเจย์คิมส่งผมมา ไม่ทราบว่าผมต้องไปติดต่อใครครับ?”
“อ๋อค่ะ... คุณชเว ชีวอนไปที่ชั้น 13 นะคะ ห้องทางขวามือ พบคุณจีเฮได้เลยค่ะ” พนักงานประชาสัมพันธ์ตอบกลับมา
“ขอบคุณมากครับ..!!”
ชั้นที่ 13
“สวัสดีค่ะคุณ ชเว ชีวอน.. เชิญนั่งก่อนค่ะ” เลขาจีเฮเรียกให้นั่ง
“ขอบคุณครับ.. เอ่อ ผมต้องฝึกงานกับคุณจีเฮใช่รึเปล่าครับ?” ชีวอนถาม
“ไม่ใช่หรอกค่ะ.. ดิฉันเป็นเลขาส่วนตัวของคุณฮะ...เอ่อ...คุณซินน่ะค่ะ.. ดิฉันเรียนคุณซินไปแล้วค่ะ ว่าคุณมาถึงแล้ว สักครู่ท่านจะมาพบคุณค่ะ”
ไม่ถึง 10 นาที ประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมกับนางฟ้าที่เขาเจอเมื่อเช้านี้....
“คุณ... เจอกันอีกแล้วนะครับ” ชีวอนยิ้มกว้างอย่างพอใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง
“คุณจีเฮไปทำอย่างอื่นเถอะ เดี๋ยวที่นี่ชั้นจัดการเอง” ฮีชอลหันไปสั่งเลขา
เมื่อเลขาจีเฮออกไป ฮีชอลจึงหันจ้องหน้าชีวอน...
“เมื่อเช้าผมต้องขอโทษนะครับ... ที่เอ่อ... จูบคุณไป ผมเข้าใจครับว่าที่เกาหลี ผู้ชายไม่ควรจูบกับผู้หญิงถ้าไม่ใช่คนรักกัน ผมคงชินกับการอยู่กับฝรั่งมากไป... ยกโทษให้ผมนะครับ” ชีวอนเอ่ยขอโทษเมื่อเห็นว่าคนสวยตรงหน้า กำลังแสดงท่าทีโกรธตนเองอยู่...
‘นี่ไอ้โรคจิตเข้าใจว่าชั้นเป็นผู้หญิงเหรอเนี่ย?? ดีล่ะ....’
“เอาเถอะ... ชั้นเข้าใจว่าคุณน่ะเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ แต่กรุณาอย่าทำแบบนี้อีกนะ แล้ววันแรกคุณก็เข้างานสายมาก... ถึงคุณเจย์คิมจะรับรองคุณก็ตาม ชั้นเองก็จำเป็นต้องลงโทษคุณนะ คุณชีวอน” ฮีชอลยิ้มให้
“ขอบคุณครับที่คุณไม่โกรธ เอ่อ... เรียกผมว่าชีวอนเฉยๆเถอะครับ แล้วผมก็ยอมให้คุณซินลงโทษทุกอย่างเลย ^___________^”
“งั้นชีวอนก็เรียกชั้นว่าพี่ซินละกัน เพราะชั้นดูประวัติแล้วชีวอนอายุน้อยกว่า...” ฮีชอลยังคงยิ้มให้
“ครับ... พี่ซิน” ชีวอนยิ้มตอบ
“เอาล่ะถ้างั้นเรามาเริ่มงานแรกกันเลยดีกว่านะ... ชีวอน นายรู้อะไรเกี่ยวกับบริษัท Kim Cooperation บ้างล่ะ?”
“เอ่อ.. ก็... พี่เจย์ส่งผมมา และพี่ซินเป็นคนดูแลผม บริษัทกว้างดี ผมชอบลานน้ำพุครับ” ชีวอนตอบซื่อๆ
‘ตอบมาได้!!! นอกจากโรคจิตแล้วเอ็งยังปัญญานิ่มอีกเร๊อะ!!! - -* ’ ฮีชอลคิด
“คือ ซินถามว่า... รู้มั้ยว่าที่นี่ทำธุรกิจเกี่ยวกับอะไรต่างหากล่ะ... ” ฮีชอลยังยิ้มต่อไป แม้ว่าใจจริงอยากจะกรี๊ด แล้วกระโดดงับหูคนตรงหน้าซะ
“อ๋อ~ ผมนึกว่าพี่ซินถามเรื่องตึกซะอีก... แหะๆ ผมไม่รู้หรอกครับว่าทำงานอะไร.. พี่เจย์ไม่ได้บอกไว้ก่อน...”
‘ไม่ให้พี่เจย์เลือกกางเกงในให้ใส่ด้วยเลยล่ะ!!! ไม่มีสมองคิดเองรึไงห๊า!!!!’ ฮีชอลคิด
“งั้นถือซะว่าเป็นการบ้านละกันนะ... ชีวอนไปหาคำตอบมาล่ะ... แล้วนี่กินอะไรมารึยัง เที่ยงแล้ว... ไปหาอะไรกินกันเถอะ” ฮีชอลยิ้มโลกละลายให้กับคนตรงหน้า
ได้โอกาสใกล้ชิดคนสวยทั้งที มีเหรอคนอย่างชีวอนจะพลาด จึงรีบตอบตกลงทันที
“ดีเลยครับพี่ซิน... ผมหิวมากๆ ^___________^”
ภัตตาคารอาหารไทย (มาได้ไง??)
“นี่ชีวอนรู้เปล่า... ซินน่ะชอบอาหารไทยมากๆ เคยกินมั้ย?”
ฮีชอลเอียงคอประมาณ 45 องศา แล้วถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงน่ารักสุดชีวิต ซึ่งนั่นก็ทำให้ชีวอนละลายได้เลยทีเดียว
“ไม่เคยครับพี่ซิน... พี่อยากกินอะไร ผมก็อยากกินอันนั้นแหละ...แหะๆ”
ที่จริงแล้วแค่ได้มานั่งทานอาหารกับคนตรงหน้านี่ก็เหนือความคาดหมายแล้ว.. จะกินอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ~
“งั้นซินสั่งให้ละกันนะ!”
ยิ่งเห็นคนสวยตรงหน้ามีอาการราวกับเด็กตัวๆที่กำลังพอใจเมื่อพ่อแม่พามากินไอศกรีม ก็ยิ่งดูน่ารักเข้าไปอีก ทีแรกเขานึกว่าคนสวยจะโกรธตัวเองซะอีก แต่นอกจากจะไม่โกรธแล้วยังพาออกมาทานอาหารด้วยกันสองต่อสองอีกด้วย
บรรยากาศในร้านซึ่งจัดเป็นซุ้มหลังคาเรือนไทยเล็กๆ บวกกับการจัดต้นไม้ในร้าน ทำให้ดูเป็นส่วนตัวมากเลยทีเดียว... อา... รู้สึกมีความสุขจัง อยากนั่งกินข้าวไปนานๆ
“อาหารมาแล้วคร้าบบบ” เสียงพนักงานเสริฟชายพร้อมกับอาหาร ซึ่งถูกวางลงบนโต๊ะเรียบร้อย
“อันนี้ซินชอบมากเลยล่ะ... อยากให้ชีวอนลองทานดู” ฮีชอลตักอาหารตรงหน้าให้กับชีวอน
“ทานเยอะๆ เลยนะ ^___________^”
“ขอบคุณครับ... แล้วเค้าเรียกว่าอะไรล่ะครับเนี่ย??” ชีวอนถามขณะตักอาหารกำลังจะใส่ปาก
“ประเทศไทยเรียกว่า... ส้มตำ!!”
‘อืม.. ส้มตำงั้นเหรอ สีสวยน่ากินดีแฮะ’ ชีวอนคิด แล้วก็กินเข้าไป....
เฮือก!!!
‘อะไรวะ!!! เผ็ดโคตรรรรรรรรรรรรร Y___________Y ’
“มีอะไรเหรอชีวอน ทำหน้าเหมือนโดนเหยียบเท้า ไม่อร่อยเหรอ?” ฮีชอลถามเสียงอ่อย
“ปะ...เปล่าครับ อร่อยมากๆ อร่อยที่สุดในโลก”
ชีวอนไม่กล้าตอบไปตามความจริง เมื่อเห็นคนตรงหน้าเสียงอ่อยลง ไม่ได้ๆ พี่ซินอุตส่าห์ชวนเขามา เดี๋ยวจะเสียใจ...
“งั้นก็กินเยอะๆนะ กินให้หมดเลย พี่ยกให้ทั้งจาน!!”
“หา?!! เอ่อ... ครับๆ” ชีวอนจำใจต้องฝืนกิน ไม่น่าบอกว่าอร่อยเลยตู Y_________Y
เมื่อมื้อเที่ยงอันแสนสุขสรรค์ผ่านพ้นไป พร้อมๆกับผู้ชายตัวโตที่กำลังดื่มน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะคนสวยเล่นสั่งเพิ่มมาอีก 1 จาน ทั้งๆที่เขาอุตส่าห์พยายามฝืนกินจานแรกจนหมด คนสวยกลับนึกว่ามันอร่อยมาก เลยใจดีสั่งให้อีก
“อ๊ะ!! ตายล่ะซินลืมไป.. ตอนบ่ายโมงนัดกับคุณกึมซอกไว้... งั้นฝากชีวอนจ่ายตังค์ด้วยนะ ไปล่ะ~ เจอกันพรุ่งนี้น๊า~ วันนี้กลับบ้านได้เลย! บ๊ายบาย”
แล้วฮีชอลก็เดินออกจากร้านไป ทิ้งให้ชีวอนนั่งงงอยู่ตรงนั้น
“ทั้งหมด 16,450 วอนครับ คุณผู้ชาย” พนักงานยื่นบิลให้กับชีวอน
“อ่า... รับการ์ดมั้ยครับ?” ตอนนี้เขาไม่มีเงินสดติดตัวเลยแม้แต่วอนเดียว - -“
“ขอโทษครับ ที่นี่รับเฉพาะเงินสด เราติดป้ายบอกไว้แล้วที่หน้าร้าน...”
‘ซวยแล้วตู... ตอนเดินเข้ามาไม่ได้หันมองเว้ย!!!!! Y____________Y’
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สะใจจิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” ฮีชอลหัวเราะลั่นรถ
“ไม่เผ็ดก็แปลกแล้ว... นี่ชั้นไม่สั่งส้มตำปลาร้ายังถือว่าปราณีนายมากแล้วนะ... คิคิคิ กะอีแค่พริก 10-20 เม็ด ทำเป็นจะตายขึ้นมา... คุณหนูชะมัด”
“คิดจะมาลวนลามคนอย่างคิมฮีชอลน่ะเหรอ... โดนแค่นี้ยังน้อยไป!!! พรุ่งนี้สนุกกว่านี้อีกแน่ชเว วอน!”
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
ความคิดเห็น