คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SiLLy Game 02
SiLLy Game 02
เพราะงานที่เพิ่มขึ้นของทั้งฮีชอลและฮินชอล ยิ่งทำให้คยูฮยอนมุ่งมั่นที่จะสอบเข้าให้ได้... ตำรากว่า 20 เล่มถูกกางออกกระจายทั่วห้อง...
คยูฮยอนมีความสามารถพิเศษอย่างหนึ่ง... ความจำเป็นเลิศ... ชนิดที่ว่าแค่มองปราดเดียวก็จำได้ไม่มีวันลืม...
“อืม... อนุกรมภาพ... บลาๆๆ... การ Mapping… บลิงๆๆ... ” คยูฮยอนไล่สายตาไปที่หนังสือทีละเล่มไปเรื่อยๆ
“อ๊ะ.. เล่มนี้ข้อสอบเก่างั้นเหรอ...?” คยูฮยอนหยิบหนังสือเล่มที่เยินที่สุดขึ้นมาพิจารณา “เก่าจริงๆซะด้วยแฮะ - -” ” หน้าหนังสือถูกพลิกผ่านๆอย่างรวดเร็ว
สายตาของคยูฮยอนไปสะดุดกับลายมือที่ถูกเขียนลงบนหน้าหนึ่งของหนังสือเล่มนี้
‘สู้ตายน๊า~ ซองมินสู้ๆ!! ^O^/’
“ซองมินงั้นเหรอ? ชื่อเหมือนคนที่เจอเมื่อวานเลยแฮะ” คยูฮยอนอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงหน้าอวบๆนั่น
“แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง?... ชื่อนี้น่ะโหลจะตายไป...”
สายตาเหลือบไปมองนาฬิกาลายโปเกม่อนที่ฮินชอลให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว
“ตายล่ะ... จะบ่ายสามแล้วเหรอเนี่ย? ยังไม่ได้ซักผ้าเลย”
คยูฮยอนรีบลุกขึ้น... ทิ้งกองหนังสือไว้ข้างหลัง แล้วออกไปทำงานบ้านตามปกติ...
ปี๊นๆๆๆๆ
เสียงแตรรถดังขึ้นหน้าไซต์ก่อสร้าง... เป็นที่รู้กันของคนงานว่านางฟ้าแวะมาเยี่ยมซาตาน
“ฮินชอลโว้ย!! นางฟ้ามาหาแกว่ะ ฮ่าๆๆๆ” เสียงคนงานรุ่นราวคราวเดียวกันล้อเลียน
“ไหนวะนางฟ้า?? มีแต่คนหน้าปลาบู่ชนเขื่อน” ฮินชอลพูดออกมาต่อหน้าฮีชอล
“ก็พิมพ์เดียวกันแหละว๊า~” ฮีชอลตอกกลับ “พูดมากนักไม่ต้องเอามันดีไหมของฝากน่ะ?” ถึงปากจะพูดไปอย่างนั้นแต่มือบางก็หยิบถุงหน้ารถส่งให้กับแฝดผู้น้อง
“วันนี้มีอะไรกินเนี่ย?” คนรับปรับโหมดเป็นอารมณ์ดีอย่างรวดเร็ว
“ถามจริงเหอะชอลจิ... แกไปหว่านเสน่ห์ยังไง คุณนายซองอึนถึงได้ฝากของมาให้ทุกวันๆเนี่ย หา?!” ฮีชอลอดสงสัยไม่ได้ เพราะตัวเองก็หน้าเหมือนน้องชายฝาแฝดนี่แท้ๆ แต่คุณนายซองอึนกลับไม่มีทีท่าว่าจะพิศวาสตัวเองสักนิด แปลกจริงๆ
“แกไม่มีวันเข้าใจหรอก.. นางฟ้าชอล~ ฮ่าๆๆๆ” ฮินชอลหัวเราะด้วยใบหน้ายียวนตามปกติ
“เฮอะ... สงสัยคุณนายนั่นคงชอบของแปลก” ฮีชอลยังไม่วายแขวะกลับ
“จริงสิ... เมื่อเช้าลืมบอกกี้... ฉันได้งานเพิ่มแล้ว คงไม่กลับไปกินข้าวเย็นนะ ฝากบอกกี้ด้วยล่ะ” ฮีชอลบอกฮินชอล
“งานอะไรวะชอล?” โหมดหวงพี่ชายของฮินชอลกำเริบในทันที
“ทำงานกับมีโซน่ะ...” ฮีชอลเล่า
“มีโซ... มีโซ... อ๋อ! ยัยตัวเล็กหน้าอกตู้มนั่นน่ะเหรอ?”
“ดูเรียกเข้า... -*- คนนั้นแหละ...” ฮีชอลส่ายหัวให้กับนิสัยของน้องตัวเอง “ไม่ต้องรอด้วย.. เข้านอนได้เลยนะ... ไปล่ะ”
พูดจบนางฟ้าก็สตาร์ทมอเตอร์ไซค์... แล้วขี่ออกไป.. ฮินชอลมองตามแปบนึง ก่อนจะหมุนตัวกลับไปทำงานของตัวเองตามปกติ...
ฮีชอลแวะจอดมอเตอร์ไซค์เป็นระยะเพื่อดูแผนที่ที่ผู้จ้างวานส่งของให้มา
“ถนนสายนี้แหละ!” ฮีชอลพูดด้วยความดีใจ “คราวนี้ก็ต้องหาอพาร์ทเมนท์ที่ชื่อ @Town ให้เจอ”
ฮีชอลขับช้าๆเพื่อมองหาป้ายชื่ออพาร์ทเม้นท์... ในที่สุดก็เจอ... ฮีชอลเลี้ยวมอเตอร์ไซค์เข้าไปจอดที่หน้าตึกสูงกว่า 10 ชั้น... ก่อนจะหอบหิ้วของเดินเข้าไปในตึก
“ผมเอาของมาส่งตามนี่ครับ” ฮีชอลยื่นกระดาษใบหนึ่งให้กับรปภ.ด้านหน้า
“เข้าไปเลยน้องสาว... ลิฟท์อยู่ด้านซ้ายนะ” รปภ.ส่งกระดาษคืนให้พร้อมรอยยิ้มแปลกๆ
‘น้องสาวที่ไหนฟะ? น้องชายตะหากเว้ยยย!!’ ฮีชอลคิดอย่างหงุดหงิดแต่ก็ยิ้มตอบกลับไปให้ตามมารยาท
มือเรียวกดปุ่มชั้น 11 เมื่อเข้ามาอยู่ในลิฟท์แล้ว... เพราะลิฟท์ถูกสร้างให้เป็นกระจกใสที่สามารถมองทะลุออกไปนอกตึกได้... ฮีชอลจึงหันไปมองทิวทัศน์ของกรุงโซล... สวยจริงๆ
ติ๊ง!
ลิฟท์เคลื่อนตัวมาหยุดอยู่ที่ชั้น 11 แล้ว... ฮีชอลก้าวออกมาจากลิฟท์ แต่ก็ต้องตะลึง...
‘ข้างล่างก็ดูไฮโซแล้วนะ... โอ้โห~ ข้างบนเริ่ดสุดๆไปเลยอ่ะ’
บรรยากาศของอพาร์ทเม้นท์นี่ราวกับโรงแรม 5 ดาวเลยทีเดียว...
“ห้อง 1112...”
สายตามองหาห้องที่ถูกระบุในช่องผู้รับของบนกระดาษใบเล็ก
กิ๊ง...ก่อง~
ฮีชอลกดปุ่มออด... สักครู่ก็ได้ยินเสียงตอบกลับทางอินเตอร์โฟนว่า
“ใครน่ะ?” เป็นเสียงผู้ชายทุ้มๆ
“เอ่อ... ผมเอาของมาส่งให้ครับ...” ฮีชอลยกกล่องของขึ้นให้กล้องได้จับภาพอย่างชัดๆ
“เข้ามาแล้ววางไว้บนโต๊ะแล้วกัน... ฉันกำลังอาบน้ำ” พูดเสร็จเสียงก็โดนตัดไป
ฮีชอลเปิดประตูห้องเข้ามาข้างใน
‘โอ้มายก็อด!!! ทำไมมันดูหะรูหะหรา หรูหรา แอนด์เวรี่ไฮโซเช่นนี้!!’
ห้องโทนสีขาวเทา... ขนาดของห้องคงใหญ่กว่าห้องรูหนูของฮีชอลเกือบ 2 เท่าเห็นจะได้... ภายในห้องมีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน โซฟาชุดใหญ่ โคมไฟสูงวางอยู่ข้างๆกัน ทีวีจอแบนหน้าจอโคตร wide screen คอมพิวเตอร์โน๊ตบุควางอยู่บนโต๊ะ เป็นอะไรที่ฮีชอลและน้องๆไม่เคยเห็น
ฮีชอลวางกล่องของไว้บนโต๊ะตามคำสั่ง... แอบลอบมองห้องกว้างอีกครั้ง
‘สักวันนะ... ชอลจิ... กี้... ฉันจะพาพวกนายมาอยู่ในห้องใหญ่ๆแบบนี้... สักวัน...’
ฮีชอลคิดเรื่อยเปื่อยก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
ร่างกายกำยำตามมาตรฐานชายเกาหลี... ที่ตอนนี้สวมเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กที่ส่วนล่าง โชว์ six pack ที่หน้าท้องแบนราบ... เดินออกมาจากห้องน้ำ... มือหนาหยิบกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาแกะดูของด้านใน
ชายหนุ่มยิ้มอย่างพึงพอใจ... ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นที่ยังไม่มีวางขายกดเบอร์ที่คุ้นเคยลงไป
“ขอบใจมากสำหรับของขวัญ... ฉันชอบมาก!” ชายหนุ่มพูด
“ฮ่าๆๆ คิดแล้วว่านายต้องประทับใจ... นั่นน่ะออกแบบเพื่อนายโดยเฉพาะเลยนะ” เสียงปลายสายตอบกลับมา
“หึหึหึ งั้นฉันจะตั้งชื่อให้มันว่า ‘ลินดา’ ก็แล้วกันนะฮงกิ”
“ตามใจนายเลยชีวอน... เพราะมันเป็นของๆนาย”
ชายหนุ่มนามว่าชีวอนวางสาย... แล้วหยิบ ‘ลินดา’ ขึ้นมาพิจารณาอย่างใกล้ๆ
“ถูกใจฉันจริงๆ”
เกิดอยากจะเป็นลินดาขึ้นมากระทันหัน กรี๊ดดดดดดดด >///<
แต่งเอง... บ้าเอง... เพ้อเอง... เวรกรรม!!
อะไรนะ? ตอนนี้สั้นกว่าตอนที่แล้วเหรอ??
แล้วไง...
(ฟิ้วววว.. รองเท้าลอยมาตรึม - -")
เพราะว่าไรเตอร์กำลังเครียดเรื่องมินคยูและคยูมิน... ปัญหาระดับชาติ
แก้ปัญหาได้เมื่อไหร่... คึคึคึ... แต่ง+อ่านกันให้แหลกไปข้างนึง
ไปเรียนแล้วนะเบบี๋ที่รัก... จ๊วบๆคนอ่าน แอนค์ คนเม้นท์ แอนด์ คนโหวตทุกท่าน
อีกนิดๆ ใครที่ชอบคิเฮ วอนซิน ฮันฮยอก (+ คยูมินนิดๆ)
อ่านกันหรือยัง? The Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง
http://writer.dek-d.com/printerenola/story/view.php?id=469216
เกือบจะจบเต็มทีแล้วล่ะ ^^
ความคิดเห็น