คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ||||| Chapter 03 |||||
Chapter* 03.
ณ Seoul International University (ชื่อมหา’ลัยแบบคิดสั้น เหือๆๆๆ)
“ด๊อง~ นายทำให้ชั้นรอนานรู้มั้ย?? โกรธแล้ว…เชอะ!”
ฮยอกแจเพื่อนสุดซี้ของทงเฮสะบัดหน้าหนี บวกอารมณ์น้อยใจนิดๆที่คนตรงหน้าปล่อยให้ตัวเองต้องมายืนรออยู่นาน..
“โธ่~ ฮยอกจี้จ๋า~ ด๊องขอโทษน๊า >_< ก้อๆๆ ด๊องต้องพาพี่ชีวอนไปส่งบริษัทนี่นา”
ในกลุ่มเพื่อนที่สนิทกัน ทงเฮจะแทนชื่อตัวเองว่า “ด๊อง” เสมอ
“ใครง่ะพี่ชีวอน? ไม่เห็นจะเคยได้ยินชื่อแฮะ” ฮยอกแจเลิกงอนชั่วคราวแล้วหันมาถามทงเฮ
“พี่ชีวอนน่ะเป็นน้องชายของพี่เจย์ แล้วก็เป็นพี่ชายของด๊องไง ^______^”
“น่าอิจฉาอ้ะ มี่พี่ตั้งสองคน... ชั้นสิเป็นลูกคนเดียว เหงาจะตาย~”
“ฮยอกจี้ก็มีด๊องแล้วไง” ทงเฮหยิกแก้มเพื่อน(สาว)คนสนิทเบาๆ ก่อนจะพากันวิ่งไปเข้าห้องเรียน
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
ปัง!! ปึ้ง!! โครม!! ปัง!!! แคว่กกก~ กก!!!
เสียงดังโครมครามเรียกความสนใจจากคนรอบข้างเป็นอย่างดี ทุกคนต่างเปิดประตูออกมาจากห้องทำงาน เพื่อชะโงกดูต้นเหตุของเสียงเหล่านั้น..
“เสียงอะไรน่ะ!? รึว่าในออฟฟิศเรามีระเบิด?? ว๊ากกกกก ทุกคนรีบหนีลงทางบันไดหนีไฟเร็วๆเข้า”
ลีทึก รองประธานคณะกรรมการบริษัท Kim Coperation เปิดประตูห้องทำงานของตนเอง ออกมาด้วยความตกใจอีกคน แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นต้นเหตุของเสียงดังกล่าว ซึ่งกำลังจับผ้าม่านที่ตอนนี้ขาดลงมาเป็นทางยาว..
“เมนส์ขาดรึไงห๊า!!! ถึงได้พยายามพังออฟฟิศอย่างนี้ คิมฮีชอล!!!!!”
คนตาสวยถามออกไปด้วยอารมณ์โมโหนิดหน่อย เมื่อพบว่าเก้าอี้ล้มลงบนพื้นพร้อมรอยบุบที่พนักพิง โต๊ะราคาเหยียบแสนที่สั่งนำเข้าจากอิตาลีมีรอยขาเก้าอี้ปรากฏอย่างเด่นชัด
ผ้าม่านลายสีฟ้าสดใสที่ขาดอยู่ในมือของฮีชอล อีกทั้งของที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นนั่นอีก ไม่โมโหก็คงจะแปลกล่ะ..
“โง่รึไง? ผู้ชายประเทศไหนมันมีเมนส์ล่ะ รึพี่มี?? พี่ทึก!!!” ฮีซอลตอกกลับด้วยอารมณ์ที่มีจุดเดือดสูงกว่าหลายองศานัก
“แล้วอะไรมันทำให้น้องรักของพี่หงุดหงิดล่ะ?” เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังอารมณ์เสียแบบสุดๆ จึงต้องหันมาใช้ไม้อ่อนแทน
“ไอ้โรคจิตวิตถาร!!!!” ฮีชอลตะโกนออกมาสุดเสียง
“หา!! นี่ๆอยู่ดีๆมาว่าพี่โรคจิตได้ไง พี่ไม่โรคจิตนะ!”
ลีทึกรีบแก้ตัว.. ถึงเค้าอาจจะดูน่ารักเหนือมนุษย์ทั่วไป สวยกว่าผู้หญิง มีหมีมาป้วนเปี้ยนบ้าง แต่เค้าก็ไม่โรคจิตน๊า~
“ชั้นไม่ได้ว่าพี่ซักหน่อย... ชั้นหมายถึง..ฮึ่ย!!!”
ฮีชอลหันไปคว้าตุ๊กตาหมาที่นอนรอโชคร้ายอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดึงทึ้งด้วยอารมณ์โกรธที่แทบจะระเบิดออกมา จนหัวตุ๊กตาเกือบขาด
ลีทึกเห็นท่าไม่ดี จึงค่อยๆถอยออกมาแล้วกลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง เพราะยังไงซะท่าทางวันนี้คงจะคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ๆ ปล่อยตุ๊กตาหมาที่น่าสงสารรับกรรมไปก่อนแล้วกัน
“ใครไปปลดสลักลูกระเบิดกันเนี่ย??” ลีทึกบ่นกับตัวเองเมื่อพาตัวเองพ้นจากโซนอันตรายมาได้
“บ่นอะไรครับที่รัก~ หือ?”
เสียงคุ้นเคยดังขึ้น พร้อมกับเข้ามากอดคนตาสวยเอาไว้ แล้วฉวยโอกาสขโมยหอมแก้มคนตรงหน้า
“อ๊ะ! หมีบ้า~” >///<
คนตาสวยตีที่แขนกลับไปเบาๆ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเองไว้ แต่คงไม่เป็นผล เพราะตอนนี้หน้าแดงก่ำขึ้นทุกที
คังอิน ชายหนุ่มที่เคยโชคร้ายที่สุดในเกาหลี เพราะกล้ามาจีบลีทึก พี่(สาว)คนสวย ที่ฮีชอลหวงนักหวงหนา แต่ก็รอดชีวิตมาได้อย่างเฉียดฉิว ด้วยความช่วยเหลือจากลีทึก ทำให้ฮีชอลยอมรับได้ ในระดับหนึ่ง..
ถ้าต้องการพบคนรักเมื่อไหร่ ต้องได้รับอนุญาตจากฮีชอลเสมอ เฉลี่ยอาทิตย์ละไม่เกิน 4 ครั้ง และครั้งละไม่เกิน 3 ชม. ยกเว้นวันพิเศษอย่างวันคริสมาสต์ หรือวันเกิด อนุญาตให้อยู่ด้วยกันนานขึ้นเป็น 4 ชม. แต่ห้ามเกินเที่ยงคืนเด็ดขาด
“ยังไม่ตอบผมเลยนะ.. ที่รักหงุดหงิดอะไรกัน” ถามไปขณะที่แขนแกร่งทั้งสองข้างยังโอบกอดคนตรงหน้าไว้ไม่ยอมปล่อย
“ไม่ใช่เค้าหรอกนะ~ ฮีชอลตะหาก ไม่รู้ใครทำให้หงุดหงิด ตอนนี้ห้องโดนถล่มยับไปแล้ว... นี่ฟังอยู่รึเปล่าน่ะ?” คนตาสวยถามกลับไปเมื่อเห็นว่าหมีเอาแต่สนใจซอกคอของตัวเอง
“หมีจ๋าก็ฟังอยู่ไง” พูดออกไปทั้งที่จมูกยังสูดเอาความหอมจากซอกคออยู่อย่างนั้น “เอางี้มั้ย? เดี๋ยวหมีจ๋าไปจัดการให้ รับรองฮีชอลต้องหายหงุดหงิดแน่นอน!!!”
คนตาสวยมองอย่างสงสัย เค้าเป็นพี่ชายแท้ๆยังไม่กล้าเข้าใกล้เกิน
“นะครับคนดี... รับรองได้ผลแน่ เดี๋ยวหมีมานะจ๊ะ จุบส์!”
ฉวยโอกาสตอนที่คนตาสวยกำลังเหม่อขโมยจูบบนริมฝีปากบางไปทีนึง ก่อนจะรีบเดินออกไป จุดหมายปลายทางคือ Dead Zone
‘มีชีวิตรอดกลับมาให้ได้นะหมีจ๋า...’
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
“เอ้าๆๆ มาแล้วก็รีบๆนั่งลงซะสิ ยืนบื้อกันอยู่นั่นแหละ นึกว่าตัวเองหน้าตาดีรึกันรึไงน่ะ หา?”
เสียงเจื้อยแจ้วมาจากปากอาจารย์ซองมิน อาจารย์สอนวิชาวรรณคดีเกาหลี ซึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติมากๆ เพราะไม่มีนักศึกษาคนไหนที่ไม่เคยได้ยิน และรู้สึกรำคาญใจเลยแม้แต่น้อย ถือเป็นบุคลิกฉพาะตัวและเป็นเสน่ห์อย่างนึงที่ทำให้นักศึกษาชายพากันไล่จีบ แต่ก็ยังไม่มีใครมีความสามารถพอที่จะกุมหัวใจไว้ได้สักที
“ทงเฮ~ ฮยอก~ ทางนี้ๆ” คยูฮยอน เพื่อนสนิทอีกคนของทงเฮ เรียกให้ทั้งสองคนมานั่งในที่ๆถูกจองไว้
“ฮยอกจี้~ นายนั่งกะคยูกี้นะ ด๊องจะแอบไปหลับตรงริมหน้าต่างโน่นซักหน่อย ^ ^ ”
ฮยอกแจหันไปยิ้มให้กับทงเฮ พร้อมส่งสายตาราวกับจะบอกว่า ‘ขอบคุณนะด๊อง’
‘ก็แล้วทำไมด๊องจะไม่รู้ล่ะ..ว่าเพื่อนรักใคร อิอิ’
ทงเฮมุ่งตรงไปยังโต๊ะมุมซ้ายสุด ซึ่งอยู่ด้านหลังของห้องเรียน อีกทั้งยังติดกับหน้าต่างบานใหญ่พอดี นี่แหละมุมแอบหลับที่ดีที่สุดในมหาลัย!!!
“ข่าวดีสำหรับทุกคน...” อาจารย์ซองมินพูด
“ด้วยความฮอทและมีเสน่ห์ของชั้น ทำให้มีคนมาลงทะเบียนเรียนเพิ่มเมื่อเช้านี้อีก 1 คน คริ คริ แหม~ ก็ชั้นมันน่ารักนี่นะ เอาล่ะๆ เข้ามาสิ!”
อาจารย์ซองมินเรียกให้คนที่อยู่หน้าห้องเข้ามา.. ชายหนุ่มผิวค่อนข้างคล้ำเมื่อเทียบกับคนเกาหลีทั่วไปที่มีผิวขาว แว่นตากรอบหนาและผมที่ปรกลงมา แทบจะมองไม่เห็นลูกกะตา คงจะมีเพียงแก้มป่องๆสองข้างนั่น ที่ปิดยังไงก็คงไม่มิด ราวกับว่าคนๆนี้ทำแก้มพองลมอยู่ตลอดเวลา..
“แนะนำตัวเองซะ!” อาจารย์ซองมินสั่ง
“เอ่อ.. Hi เฮ้ย สวัสดีครับ ผมชื่อคิม คิบอม เพิ่งย้ายมาจากอเมริกาเมื่อ 2 วันก่อน อ่า.... คงอยู่ที่เกาหลีอีกซักปีสองปี ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
พูดไปพร้อมกับท่าทางที่ออกจะขี้อายนิดๆนั่น ทำให้ทุกคนต่างมองด้วยความเอ็นดู..
ยกเว้น!!!!
“ทำเป็นเจี๋ยมเจี๊ยม!!! แอ๊บแบ๊ว แต๋วแตกรึไงน่ะ??”
“ด๊อง~ ไม่เอาน่า~” ฮยอกแจปรามเพื่อนตัวดี เมื่อดูเหมือนว่าคนแก้มแตกจะได้ยินทุกคำพูด
“ไปนั่งที่ว่างๆ ข้างๆลี ทงเฮละกันนะ เอ้าทงเฮยกมือสิ!” อาจารย์ซองมินสั่งอีกครั้ง
‘ทำไมต้องมานั่งข้างๆชั้นด้วยเนี่ย????’
‘ทำไมยัยนี่ถึงได้ปากจัดชะมัด หน้าตาน่ารักซะเปล่า เฮ้อ~’
“เอาล่ะ วันนี้เราจะมาเรียนวรรณคดีอันยิ่งใหญ่ของเกาหลี... ชื่อเรื่องว่า...” อาจารย์ซองมินเริ่มสอน
“ชั้นไม่เคยแอ๊บแบ๊ว!!” คิบอมพูด แต่คนข้างๆกลับเมินเฉย
“แล้วชั้นก็ไม่ได้แต๋วแตก แมน 1000%” คิบอมพูดต่อไป
“หยุดเจ๊าะแจ๊ะ เป็นผู้หญิงแล้วเรียนซะคุณแก้มแตก~” พูดเสร็จก็ฟุบลงกับโต๊ะ (เตรียมพร้อมหลับ...)
“นี่ๆ คยูว่า.. สองคนนั้นนั่งใกล้กัน ด๊องจะงับหัวคิบอมป้ะ?”
“งั้นนายก็ไปแลกที่กับทงเฮซะสิ แล้วให้ทงเฮมานั่งใกล้ชั้นแทน แค่นี้คิบอมก็ปลอดภัยแล้ว” คยูฮยอนตอบแบบซื่อๆ แต่คนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆ กลับคิดว่าคนตัวโตกำลังรำคาญตัวเองอยู่...
ไม่มีบทสนทนาระหว่างคาบเรียนอีกเลย จนกระทั่ง....
“เอาล่ะ!! อย่าลืมทำการบ้านมาล่ะ กำหนดส่งวันจันทร์หน้า 50 หน้าเป็นอย่างต่ำ เข้าใจนะ!!!!” อาจารย์ซองมินสั่งการบ้านเมื่อใกล้หมดเวลา...
“คยูฮยอน.. นายไปพบฉันที่ห้องด้วย!!! อ้อ.. เอางานที่ค้างส่งไปด้วยนะ!” พูดเสร็จก็เดินออกไป..
“ด๊อง~ ด๊อง~ ด๊อง!!!! ”
ฮยอกแจเรียกเพื่อนที่กำลังหลับแบบไม่รู้เรื่องราว แต่ไม่มีทีท่าว่าทงเฮจะตื่นเลย จึงต้องหันมาใช้เครื่องทุ่นแรง..
ป๊าบบบ!!!
เสียงสมุดโน้ตเล่มบางฟาดลงบนหลังทงเฮ.. ได้ผล.. ทงเฮตื่นขึ้นมาทันที
“อารายว๊า ฮยอกจี้~ นายทำร้ายเพื่อนได้ไง?” ทงเฮพูดแบบงอนๆ
“เช็ดน้ำลายแล้วรีบๆตามมาซะ หิว!!!”
โดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายตอบ ฮยอกแจเดินออกไปนอกห้องทันที ทำให้ทงเฮต้องรีบปาดน้ำลาย แล้ววิ่งตามไป
“เฮ้! นายลืมกระเป๋า...” คิบอมตะโกนบอกคนตัวเล็กที่กำลังวิ่งออกไป แต่ก็ไม่ทัน
“ปากจัด ซกมก ขี้ลืม นาย
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
ความคิดเห็น