คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ||||| Chapter 02 |||||
Chapter* 02.
ณ บ้านตระกูล Choi
มื้อค่ำเป็นไปอย่างรื่นเริงเมื่อครอบครัวอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง บนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยหลากหลายเมนู
คุณ
ด้านซ้ายเป็นคุณแม่ดาเฮ ที่กำลังตักไข่เจียวฝีมือทงเฮให้สามีลองชิม
ด้านขวาเป็นเจย์ คิม ที่ยังคงคอนเซปท์เดิม เงียบ ขรึม และนิ่ง
ถัดจากเจย์เป็นชีวอน การอยู่พร้อมกันทั้งครอบครัวอย่างนี้ ทำให้เขารู้สึกดี เพราะตลอดเวลาที่อยู่นอกเกาหลี เขาไม่ค่อยได้ร่วมโต๊ะอาหารกับใครมากนัก
ส่วนทงเฮนนั่งอยู่ตรงข้ามกับชีวอน และกำลังตั้งหน้าตั้งตากินอาหารในจานของตัวเองโดยไม่สนใจใครแม้แต่คนเดียว (อย่างนี้เค้าเรียกตะกละชิมิ?--คนแต่ง)
“ชีวอน พรุ่งนี้ลูกต้องไปทำงาน พ่อเตรียมไว้แล้ว... เข้างานตอน 8 โมงครึ่ง เข้าใจมั้ย?” คุณป๋าจุนกิหันมาสั่ง
“ค้าบบบบ ว่าแต่ป๋าจะให้ผมทำอะไรล่ะค้าบบ ผมจบด้านการถ่ายภาพมา จะถ่ายรูปในบริษัทให้ละกัน” ชีวอนหันกลับไปตอบแบบกวนๆ
“หึ! ชั้นส่งแกไปเรียนบริหาร แกกลับเอากล้องถ่ายรูปกลับมาให้ชั้น เพราะฉะนั้นชั้นเลยเอาแกไปฝากไว้ที่บริษัทคุณคิม หน้าที่แกเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้เอง”
“อ้าวป๋า~ ไหงไม่ให้ผมทำที่บริษัทเราล่ะ?” ชีวอนถาม
“เพราะทั้งป๋า ทั้งชั้น เราสองคนไม่ไว้ใจแก..” เจย์ตอบแทนบิดา
“แล้วกัน!! แล้วบริษัทคุณคิมของป๋าเนี่ยมันอยู่ตรงไหนอ่ะ?”
“อ๊ะๆๆๆ เดี๋ยวผมพาพี่ชีวอนไปเองครับ อยู่ใกล้มหาลัยผมเอง” ทงเฮตอบทั้งที่ปากยังคาบกุ้งเทมปุระอยู่
“ป๋าฝากพี่ด้วยนะหนูทงเฮ~ อย่าให้เถลไถลล่ะ” คุณป๋าจุนกิพูดอย่างอารมณ์ดี
“งั่มๆ งับๆ” ทงเฮตอบ
(= [] = “) <- หน้าชีวอน (ตกลงใครเป็นพี่เป็นน้องฟระ?)
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
อรุณเบิกฟ้า~ นกกาโบยบิน~
เช้าวันใหม่อีกวัน..ผมเลือกที่จะใส่สูทสีขาว ทับเสื้อเชิ้ตสีครีม เพื่อให้ดูเป็นงานเป็นการมากที่สุด ต้องขอบคุณพี่เจย์ ที่ให้ยืมเสื้อผ้าชุดนี้ เมื่อวานกลับมาก็ค่ำแล้ว เลยยังไม่มีเวลาออกไปเลือกซื้อเสื้อผ้า
อืม.. เอาเน็คไทสีดำ ลายจุดเหลืองละกัน.. ถึงผมจะเป็นช่างภาพ แต่ยอมรับว่ารสนิยมเรื่องเสื้อผ้า เรื่องแฟชั่นเอย.. ไม่ได้เรื่องซักอย่าง!! อย่างว่าล่ะ ก็ผมน่ะ มันศิลปินนี่นา~ คนหล่อๆใส่อะไรก็ดูดี ^^y
“พี่ชีวอน~ พี่ชีว๊อนนนน!!! ถ้าพี่ยังไม่ลงมาผมไม่รอแล้วนะ -*-” ทงเฮตะโกนดังลั่นบ้าน
“มาแล้วๆๆๆ มีใครเคยบอกมั้ยว่าเธอน่ะ เสียงแสบหูดีชะมัด” ชีวอนรีบลงมาเมื่อได้ยินเสียงใสๆแว๊ดใส่ตั้งแต่เช้า
“อ่า~ ก้อพี่ช้านี่นา~ ผมจะสายแล้วอ้ะ” ทงเฮออดอ้อนพี่ชาย
“ขอโทษละกัน มัวแต่หลงความหล่อของตัวเอง หึหึ ไปกันเถอะ!!”
“ค้าบบบ” ทงเฮรีบเดินนำหน้าออกไป สายกว่านี้อีก 10 นาที มีหวังไปเรียนไม่ทันแหง
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
“พี่ชีวอนฮะ ผมคงไปกับพี่ไกลกว่านี้ไม่ได้แล้วฮะ~ เอางี้ๆ พี่ขับรถตรงไปนะ แล้วเลี้ยวซ้ายตรงแยกไฟแดง จะเห็นตึกสูงๆ ที่มีป้ายสีแดงข้างหน้า นั่นแหละบริษัท Kim Operation ล่ะ ผมไปก่อนน๊า~”
ยังไม่ทันที่ชีวอนจะพูดอะไร ทงเฮรีบวิ่งลงจากรถไปซะก่อน..
“เอาวะ! ทางแค่นี้คนอย่างชเว ชีวอนไม่หลงร๊อก 555++”
แต่เหมือนจะไม่เป็นอย่างที่คิด ตอนนี้ 8 โมง 20 นาทีแล้ว ยังไม่มีวี่แววแยกไฟแดงอย่างที่ทงเฮบอกไว้เลย เขาขับรถวนอยู่ที่เดิมมากว่า 4 รอบแล้ว
ยิ่งคิดก็ยิ่งกระวนกระวาย เพราะไม่อยากไปทำงานสายตั้งแต่วันแรกอย่างนี้ ดีไม่ดีคุณป๋าจะฆ่าเขาได้ ที่สำคัญถ้าพี่เจย์รู้ ฮึ่ย!! ไม่อยากจะคิด โดนด่าทีไรเจ็บไปถึงไส้ติ่ง T^T
“ทำไมมันหายากจังวะ ไอ้ตึกใหญ่ๆ ป้ายแดงๆ เนี่ย??? จอดรถถามทางใครซักคนดีกว่า..”
ชีวอนชะลอความเร็วของรถลง แล้วกวาดายตามองหา(เหยื่อ)ในระยะใกล้ๆ หวังจะถามทางไปตึกบริษัท คิม คอเปอเรชั่น
“คุณครับๆ ผมขอถามทางหน่อยสิครับ.. คือบริษะ..... O_______o”
ชีวอนถึงกับตะลึงเมื่อคนที่ตัวเองถามหันกลับมาประจันหน้ากับตัวเอง...
....สวย.... ประโยคเดียวที่แว่บเข้ามาในสมองของเขาตอนนี้
คนตรงหน้า...ผมยาวที่ถูกรวบไว้ด้านหลัง ถ้าหากปล่อยลงมางยาวประบ่า บวกกับใบหน้ามนรูปไข่คงจะเข้ากันได้ดีเหลือเกินกับริมฝีปากสีชมพูระเรื่อนั่น ร่างบางดูอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอมซะจริง
แต่ที่สะดุดตาเขามากที่สุด คงเป็นแววตานั่น ดูเด็ดเดี่ยว มั่นใจ และน่าค้นหาอะไรอย่างนี้ จนเขาเองเผลอสบตากับคนตรงหน้าอยู่พักหนึ่งเลยทีเดียว
...นางฟ้าลงมาทำอะไรบนโลกมนุษย์เนี่ย??...
คงจะมองได้นานกว่านี้ ถ้าคนสวยตรงหน้าไม่พูดออกมาเสียก่อน
“นี่คุณ!!! คุณยังสบายดีอยู่ป้ะ?” คนสวยถามเพราะเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ดีๆก็เงียบไป ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง
“คุณๆๆๆๆๆ” คนสวยเดินตรงไปเขย่าตัวชายหนุ่มเพื่อเรียกสติ
“หอมชะมัด...” ชีวอนเพ้อ..
“หา??!!” คนสวยตวัดเสียงสูง แสดงความไม่พอใจ
“เอ่อๆ เปล่าๆครับ!! อ่า... ทางไปบริษัทคิม เนี่ยทางไหนเหรอครับ?”
“อ๋อ~ ไปทางนั้นนะ แล้วคุณก็เลี้ยวขวา ป้ายใหญ่ๆ สีแดง ^________^”
...อ๊ากกก ยิ้มทำม๊ายยยย ผมจะละลาย....
“ว่าแต่คุณไปที่นั่นทำไมเหรอ?” คนสวยหันมาถาม
“อะ...อ๋อ! ผมจะไปทำงานที่นั่นน่ะครับ” ตอบพร้อมส่งรอยยิ้มหวานๆไปให้
“แปลกจัง ทำไมชั้นไม่เห็นรู้มาก่อน..” คนสวยพึมพำกับตัวเอง
“งั้นคุณก็รีบไปเถอะ.. จะสายแล้วนะ”
“ครับ...สายแล้ว...” ชีวอนพูดออกมาอย่างเลื่อนลอยราวกับคนไร้สติ
“งั้น....ไปก่อนนะ!” สติของชีวอนกลับคืนมาเมื่อคนสวยตรงหน้ากำลังบอกลาเขา
มือที่ไวกว่าความคิด คว้าไปที่ข้อมือของคนตรงหน้า แล้วดึงตัวคนที่ตัวเล็กกว่าเข้ามา จนคนที่ถูกดึงเซไปปะทะกับหน้าอกแกร่ง..
“ทำอะไรขะ....อุ๊บ!!”
ไม่รู้ว่าสมองส่วนไหนสั่งการ.. ชเว ชีวอนก้มลงจูบคนตรงหน้า แบบที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว จูบแบบเบาๆ แต่เนิ่นนาน ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย..
คนอะไรน่ารักแล้วยังน่าจูบอีก
ความคิดเห็น