คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ||||| Chapter 13 |||||
Chapter* 13.
หลังจากที่ทงเฮลากคิบอมออกมาจากโรงพยาบาลแล้วก็รีบดิ่งตรงไปยังซุปเปอร์มาเก็ตทันทีเพื่อซื้อของเยี่ยมไข้ให้ฮยอกแจ แต่เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์คนเลยเยอะเป็นพิเศษ ซุปเปอร์มาเก็ตจึงคับคั่งไปด้วยฝูงชนไม่ต่างจากตลาดนัดเลยทีเดียว
“ซื้ออะไรไปฝากฮยอกจี้ดีนะคิบอม เมื่อกี๊เห็นมีแอปเปิลแล้ว เอาเป็นนมกล่องดีมะ?” ทงเฮหันไปถามความเห็นจากคนข้างๆ
“อืม เอาสิ แล้วก็เอาฝรั่งไปฝากด้วยนะ” คิบอมตอบ
“โอเค!! ว่าแต่วันนี้คนเยอะจริงๆนะเนี่ย?” ทงเฮบ่น
“งั้นจับมือกันไว้จะได้ไม่หลง” พูดเสร็จก็คว้ามือทงเฮมาจับไว้ดื้อๆอย่างนั้น
“ไม่เอา!! ทำเป็นเด็กๆไปได้!!” ทงเฮสะบัดมือ แต่คิบอมไม่ยอมปล่อย
“เอาน่า~ รีบๆไปซื้อกันดีกว่า” แล้วก็ลากทงเฮเดินไป
“เผด็จการชะมัด...” ทงเฮบ่น แต่คิบอมทำเป็นไม่ได้ยิน
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังเลือกซื้อของอยู่นั้น ทงเฮสังเกตเห็นเด็กน้อยคนหนึ่งยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ใกล้ๆ เหมือนกับว่ากำลังหาใครศักคนอยู่ จึงเดินเข้าไปหา
“หนูน้อย... กำลังหาใครอยู่เอ่ย?” ทงเฮถาม
“ฮึก... แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
แทนที่จะตอบ เด็กน้อยกลับส่งเสียงร้องไห้จ้าออกมาแทน ทำให้ทงเฮต้องหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากคิบอม
“ไม่ร้องนะครับ เด็กผู้ชายต้องไม่ร้อง” คิบอมลูบหัวเด็กเบาๆ
“ฮึก... กั๊บ...” เด็กน้อยหยุดร้องไห้แล้วหันมาบอก ทงเฮคอยเช็ดน้ำตาให้
“ไหนร้องทำไม บอกพี่นะครับ?” คิบอมถามต่อ
“ป๋ม... ฮึก... โดนทิ้ง... ฮึก... กั๊บ”
เด็กน้อยพูดพร้อมเสียงสะอึกสะอื้น คิบอมและทงเฮมองหน้ากัน... ใครกันนะทิ้งเด็กน่ารักขนาดนี้ได้ลงคอ...
“หนูมากับใคร หืม?” ทงเฮถามบ้าง
“ป๋มมากะพี่เยี้ยงกั๊บ เค้าบอกว่าป๋มเปนเด็กดื้อ เค้าเลยทิ้งป๋ม แงๆๆๆ”
“ไม่เอา ไม่ร้องนะ โอ๋ๆๆๆๆ” ทงเฮกอดเด็กน้อยแน่นเพื่อปลอบขวัญ
“เอาไงดีอ่ะคิบอม?”
“ลองให้เค้าประกาศหาผู้ปกครองดูแล้วกัน” คิบอมพูด
“แล้วหนูชื่ออะไรครับ?” คิบอมถามเด็กน้อย
“ฮึก... เมสันกั๊บ... ฮึก...”
“ประกาศค่ะ ท่านผู้มีอุปการคุณทุกท่าน ผู้ปกครองน้องเมสัน สวมเสื้อสีแดง หมวกลายหมีพูห์ กรุณามาที่ห้องประชาสัมพันธ์ด้วยค่ะ ประกาศอีกครั้ง..... ผู้ปกครองน้องเมสันนะคะ สวมเสื้อสีแดง และหมวกลายหมีพูห์ กรุณามาที่ห้องประชาสัมพันธ์ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“ขอบคุณมากครับ”
คิบอมพูดขอบคุณพนักงานประจำซุปเปอร์ที่ช่วยประกาศให้ ตอนนี้เด็กน้อยหรือเมสันกำลังนั่งอยู่กับทงเฮที่โซฟาตัวยาวในห้องประชาสัมพันธ์เพื่อรอให้ผู้ปกครองมาติดต่อ
“เดี๋ยวคงจะติดต่อมาล่ะ ” คิบอมพูดกับทงเฮ
“อืม...” ทงเฮรับคำ
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
ทางด้านชีวอนกับฮีชอล... นอกจากจะโดนขังไว้ในโกดังแล้ว ท้องก็ร้องมาตั้งแต่ 10 โมง ตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว ท้องเลยยิ่งร้องดังเข้าไปอีก..
“ทำไมพวกเราไม่ติดอยู่ในโกดังอาหาแทนนะ หิวชะมัด~” ฮีชอลบ่นออกมา
“พี่อย่าพูดมากเลยครับ เดี๋ยวจะคอแห้ง ไม่มีน้ำให้ดื่มซะด้วย” ชีวอนบอก
“นั่นสิ พูดแล้วหิวน้ำแฮะ...”
“พี่มานั่งเถอะครับ ผมว่านั่งเฉยๆจะประหยัดพลังงานได้ดีกว่า”
ฮีชอลหย่อนตัวลงนั่งข้างๆชีวอน
จ๊อกกกกกกกกก~~~~~!!!!
เสียงท้องร้องดังเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ฮีชอลถอนหายใจยาวก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
“ชีวอน...”
“ครับ?”
“นายว่ากระดาษมันกินได้ป้ะ?”
“ผมว่าเราไม่ควรเสี่ยงครับ”
“เหรอ? แต่นี่ชั้นก็เสี่ยงที่จะขาดอาหารตายแล้วนะเนี่ย~ T_______T พรุ่งนี้หนังสือพิมพ์ทุกหน้าคงลงข่าวพาดหัวว่าชั้น!! เจ้าของคิมคอเปอร์เรชั่นขาดอาหารตายในโกดังพร้อมกับนาย! ชเว ชีวอน พนักงานฝึกหัดโชคร้าย.. มาฝึกงานแค่สองวันก็กลายเป็นผีเฝ้าโกดัง...”
ฮีชอลหันไปมองหน้าคนที่นั่งข้างๆอย่างหมดแรง
“ฮ่าๆๆ นั่นสินะครับ แต่ผมว่าได้ตายพร้อมพี่ก็ดีนะ เผื่อชาติหน้าจะได้เจอกันอีก ^_________^”
“อย่ามาเลี่ยนตอนนี้น่า~ เฮ้อ~ หิวจางงงงงง~ T________T”
“พี่หลับตาเถอะครับ การนอนก็เป็นการรักษาพลังงานที่ดีนะ”
“อืม... ราตรีสวัสดิ์” ฮีชอลปิดตาลงพยายามข่มตานอนจะได้ไม่หิว ชีวอนก็ทำเช่นกัน
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
“นี่ก็หลายชั่วโมงแล้วนะเนี่ย~ ทำไมยังไม่มีใครมารับเมสันอีกล่ะ?” ทงเฮถามคิบอมขณะกำลังลูบหัวเด็กน้อยที่ตอนนี้หลับอยู่บนโซฟาไปแล้ว
“นั่นสินะ... ชั้นว่าเธอโทรไปบอกฮยอกแจก่อนดีกว่า... วันนี้คงไม่ได้เข้าไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ”
“อืม... งั้นฝากดูเมสันแป๊บนึงนะ เดี๋ยวชั้นไปโทรศัพท์ข้างนอก...”
ทงเฮเดินออกไปจากห้อง คงเหลือแต่คิบอมกับเมสัน คิบอมมองเด็กน้อยด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ.. ใครนะใจร้ายทิ้งเด็กที่น่ารักขนาดนี้ได้ลงคอ
“ฮัลโหล ฮยอกจี้~”
“อ้า ด๊องเหรอ? ทำไมไปซื้อของกันนานจัง?” ฮยอกแจถามด้วยความสงสัย
“ขอโทษน๊า~ ด๊องว่าคงไปหาฮยอกจี้ไม่ได้แล้วนะ มีปัญหานิดนึง เดี๋ยวพรุ่งนี้ด๊องค่อยเข้าไปใหม่ละกัน ฮยอกจี้อยู่คนเดียวได้ป่ะ?”
“อืม... ไม่เป็นไรหรอก พอดีว่าฮันคยองเค้าก็อยู่ด้วยน่ะ”
“แหม~ คุณฮันคยองเทคแคร์เกินหน้าเกินตาไปนิดนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ” ทงเฮแซว
“บะ...บ้าสิ!! ก็...ฮันคยองเค้าเป็นคนดีอ่ะ อีกอย่างคงไม่มีใครมาเยี่ยมหรอกด๊อง... นอกจากด๊องกับฮันคยองน่ะ...” เสียงฮยอกแจอ่อนลงจนคนฟังสังเกตได้
“อ๊ะ!! คุณหมอเข้ามาตรวจแล้วล่ะ วางก่อนนะ บะบ๊ายด๊อง!!”
“อืม... บาย”
หลังจากที่ทงเฮวางสายแล้ว ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงกดโทรศัพท์หา... คยูฮยอน
“อ้าว... เมสันตื่นแล้วเหรอ?” ทงเฮถามเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเล็กลุกขึ้นมานั่งตาแป๋วอยู่ข้างๆคิบอม
“เมสันหิวแล้วล่ะ อันที่จริงชั้นก็หิวแล้ว.. เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า” คิบอมพูดพร้อมลุกขึ้นจูงมือเมสันกับทงเฮออกไป
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
“อืม... ฟุดฟิดๆ หอมจัง” คิมฮีชอลเพ้อออกมาขณะที่เปลือกตายังปิดสนิท
“ชีวอน... ชั้นคงกำลังใกล้ตายแล้วล่ะ~ ได้กลิ่นไก่อบโชยมา... รึว่านี่ชั้นตายไปแล้ว... จริงสินะ พี่ทึกคงทำไก่อบในงานศพชั้นสินะ... T_____T ดีจัง~ ฮ้า!!! ตายแล้วเค้าไปไหนกันนะ...”
“ตายแล้วก็ไปที่ชอบๆไง”
“อืม... จริงด้วยเนอะ... เอ๊ะ!!!!” ฮีชอลลืมตาขึ้นมา เพราะว่าเสียงเมื่อกี๊มันคุ้นๆแฮะ
“พี่ทึก!!! ไอ้หมี!!! มาอยู่นี่ได้ไง?” ฮีชอลถามด้วยความสงสัย ขณะที่คนที่ถูกเรียกชื่อทั้งสองคนพากันหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
“พี่ทานก่อนเถอะครับ... หิวมากใช่มั้ย?” ชีวอนยื่นข้าวกล่องให้ฮีชอล
“ก็พี่กับคังอินน่ะกลับมาเร็ว เห็นเด็กที่บ้านบอกว่าเมื่อคืนเราไม่ได้กลับบ้าน เลยมาตามที่บริษัทดู” ลีทึกพูดขณะที่ฮีชอลกำลังยัดข้าวเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ชั้นเห็นรถจอดอยู่ เลยถามยามดู... ก็เลยรู้ว่ามีคนแอบเข้าไปพลอดรักกันในโกดัง ฮ่าๆๆๆ” คังอินเสริม
“อากอายอึ๊ไอ?!” ฮีชอลพูดทั้งๆที่ข้าวเต็มปาก
“ใจเย็นๆครับพี่ เดี๋ยวข้าวติดคอ... นี่น้ำครับ” ชีวอนยื่นน้ำให้
“รีบๆกินซะนะ จะได้กลับบ้านกันซักที... ฮีชอลเรามีเรื่องต้องคุยกัน” ลีทึกพูด
“ฮีชอล? พี่ซินชื่อฮีชอลเหรอครับ?” ชีวอนตาโตหันไปถามฮีชอล
“เอ่อ... อืม... แต่ชื่อเล่นซินไง แหะๆ” ฮีชอลหัวเราะกลบเกลื่อน
“เอ้า!! กินๆกันเถอะ” แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อโดยไม่สบตาใคร
‘ซวยแหงตู T___________T’ ฮีชอลคิด
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
“กลับมาแล้วค้าบบบบบบ” ทงเฮตะโกนเมื่อกลับมาถึงบ้าน
“ตะโกนทำไม? ลืมแล้วรึไงไม่มีใครอยู่บ้าน” คิบอมส่ายหัวระอาในความติ๊งต๊องของคนตรงหน้า
“เออเนอะ แหะๆ ก็มันติดง่ะ... เมสันเข้ามาสิลูก”
ทงเฮหันไปเรียกเด็กน้อยให้เดินเข้ามาในบ้าน เพราะไม่มีผู้ปกครองมาติดต่อ คิบอมและทงเฮจึงตัดสินใจพาเมสันกลับมาที่บ้าน กะไว้ว่าพรุ่งนี้จะกลับไปที่ซุปเปอร์มาเก็ตเดิม แล้วค่อยตามหาผู้ปกครองต่อ
“แปลกจัง... ทำไมพี่วอนยังไม่กลับน๊า~” ทงเฮบ่น
“เธอนี่มันขี้บ่นชะมัด... หยุดพูดมากแล้วไปหาห้องให้เมสันเถอะ!!” คิบอมบ่นบ้าง
“แล้วทำไมนาย
“แล้วนี่มันบ้านเธอไม่ใช่เหรอ? ชั้นจะไปรู้มั้ยว่าห้องไหนว่างไม่ว่างน่ะ?”
“แล้วทำไมนายไม่ไปถามคุณแม่บ้านล่ะ? คิดไม่เป็นรึไง?”
“แล้วถ้าหาเองตอนนี้มันจะเร็วกว่ามั้ย? ทำไมเธอไม่คิดบ้าง??”
“แล้ว...” ทงเฮอ้าปากจะเถียงต่อ
“แย้ว... ป้อกับแม่จะเถียงกันทำไมกั๊บ” เมสันหยุดสงครามไว้ได้ทัน
“เมสัน... เมื่อกี้หนูเรียกว่าพ่อกับแม่เหรอ? ดีมากลูก!!! มามะให้คุณพ่อหอมแก้มทีนึง ^________^” ทงเฮคว้าตัวเมสันขึ้นมากอดแล้วหอมแก้มไปสองข้าง
“กั๊บแม่...” เมสันพูด
“เธอน่ะ... เป็นแม่... ชั้นต่างหากที่เป็นพ่อ” คิบอมพูด
“มามะให้พ่อหอมบ้าง” คิบอมกดจมูกลงกับแก้มเมสันไปหนึ่งครั้ง
“ไหงเป็นงี้อ่ะ?? ไม่ยุติธรรมนี่... เมสันครับ ต้องเรียกว่าพ่อสิ... ไม่ใช่แม่นะ” ทงเฮบอกเด็กน้อยที่กำลังเอียงคออย่างไม่เข้าใจ
“เปนแม่กั๊บ” เมสันพูดและจิ้มลงไปที่แก้มของทงเฮ ก่อนจะหันไปทางคิบอมแล้วทำแบบเดียวกัน
“เปนป้อกั๊บ ^________^”
“เง้อ~ ไม่ยุติธรรมๆๆๆๆๆๆๆ” ทงเฮเอะอะโวยวาย
“เธอนี่เด็กกว่าเมสันซะอีก... แอบดีใจที่ได้เป็นภรรยาชั้นก็บอกมาเถอะ!” คิบอมพูด
ทงเฮอ้าปากจะด่าเสียหน่อย แต่ไม่ทันซะแล้ว.. คิบอมพาเมสันขึ้นไปหาห้องว่างๆซะก่อน
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
หลังจากที่แยกย้ายกันกลับบ้านแล้ว ฮีชอลถูกลีทึกจับลงมานั่งสอบสวนอยู่ที่บ้านตัวเอง
“ไหน... เล่ามาซิน้องรัก... ทำไมชีวอนถึงได้งานตรวจโกดังไปทำได้... งานของชีวอนน่ะคือเป็นผู้ช่วยงานฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์ไม่ใช่เหรอ หืม?”
ลีทึกถามยิ้มๆ แต่ฮีชอลเสียวสันหลังวาบไปแล้ว
“ก็...ก็...เอ่อ...ทดสอบความอดทนไง!!! ใช่ๆ เป็นการทดสอบว่าอดทนมั้ย? แหะๆ”
“แล้วเป็นไง? ทดสอบเสร็จรึยังล่ะ?” ลีทึกยังคงยิ้ม
“สะ...เสร็จแล้วล่ะ...”
“ดี!!! หวังว่าคงไม่มีแบบนี้อีกนะ!!! น้องรัก...”
ลีทึกเน้นคำว่า “น้องรัก” บวกกับรอยยิ้มแปลกๆที่ส่งมาให้ ฮีชอลแทบอยากจะร้องไห้
‘พี่ตูโหดชะมัด T________T’
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
หลังจากที่คยูฮยอนรู้จากทงเฮว่าฮยอกแจเข้าโรงพยาบาลก็รีบตามมาเยี่ยมทันที
“นายเป็นยังไงบ้าง?” คยูฮยอนเปิดประตูเข้ามาพร้อมคำถาม แต่ก็ต้องชะงัก เพราะฮยอกแจไม่ได้อยู่คนเดียว
“อ้าว... คยูรู้ได้ไงว่าเราอยู่โรงพยาบาล” ฮยอกแจดีใจจนเหงือกบานจนคนข้างๆสังเกตได้
“เอ่อ.. ทงเฮโทรมาบอกน่ะ ชั้นนึกว่านายอยู่คนเดียวซะอีกเลยรีบมา”
“งั้น... ถ้าฮยอกแจมีคนมาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว ผมกลับก่อนก็แล้วกันครับ เป็นห่วงลูกด้วย” ฮันคยองที่อึดอัดกับบรรยากาศที่เหมือนตัวเองเป็นคนนอกขอตัวลาทันที
“อ้าวจะไปแล้วเหรอครับ?” ฮยอกแจหันมาถาม
“ครับ... เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมค่อยมาใหม่ก็แล้วกัน” ฮันคยองบอก
“นายกินอะไรรึยัง? ชั้นซื้อข้าวต้มปลามาฝาก” คยูฮยอนถาม
“ยังเลย... นายกินกับชั้นด้วยสิ” ฮยอกแจยิ้มให้อย่างมีความสุขออกนอกหน้า
ฮันคยองลอบสังเกตท่าทางของฮยอกแจ... ท่าทางมีความสุขซะขนาดนี้นี่สินะแฟนตัวจริงของนาย... ฮันคยองค่อยๆเดินออกไปเงียบๆไม่อยากทำลายบรรยากาศของทั้งสองคน
‘แล้วทำไมชั้นต้องรู้สึกไม่พอใจด้วยล่ะเนี่ย....’
ความคิดเห็น