คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ||||| Chapter 12 |||||
Chapter* 12.
เช้าวันใหม่อันแสนสดใสซาบซ่า...
“พี่ครับ.... พี่ซิน.... ตื่นเถอะครับ!”
ชีวอนเขย่าตัวฮีชอลที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนตักของตัวเอง... อันที่จริงไม่อยากจะรบกวนเวลาสบายๆของคนสวยเลยสักนิด แต่เพราะตอนนี้ใกล้ 9 โมงแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววว่าประตูจะเปิดเลย...
“หืม? เช้าแล้วเหรอ? งืมๆ”
ฮีชอลสะลึมสะลือพลิกตัวไปมา ลืมไปว่าตอนนี้กำลังหนุนตักชีวอนอยู่ แต่ก็ยังไม่ยอมลืมตา...
“พี่น่ะ... เช็ดน้ำลายด้วยนะ ไหลมาเป็นทางแล้วล่ะ หึหึ”
ชีวอนแกล้งแหย่เล่น เพราะเห็นว่าพี่คนสวยกำลังทำตัวเป็นเด็กๆ ไม่ยอมตื่นเสียที ซึ่งก็ดูเหมือนจะได้ผลซะด้วย ฮีชอลเบิกตาโตตื่นทันที แถมยังเอาเสื้อสูทไปเช็ดปากซะด้วย... ซกมกแต่น่ารัก!!!
“คนเราถ้านอนก็ต้องมีน้ำลายยืดกันบ้างแหละ~” แล้วตูจะบอกทำไมเนี่ย? T_______T
“ครับๆ” ^________________^
“พี่ครับผมว่าเราอันตรายแล้วล่ะ...”
“หือ? อันตราย?” ฮีชอลมองหน้าชีวอนแล้วรีบลุกขึ้นถอยห่างออกไปทันที
“อ๊ะ!!” ชีวอนจะลุกขึ้นบ้าง... แต่เพราะเมื่อคืนนั่งนิ่งๆให้ฮีชอลนอนหนุนตัก ขาก็เลยชาจนยืนไม่ได้ เดือดร้อนถึงคนที่นอนหนุนตักต้องวิ่งเข้ามาดูอย่างลืมตัว
“นาย.... เป็นไงบ้าง? นั่งลงก่อนๆ เพราะฉันสินะเนี่ย”
“ถ้าเป็นพี่... ถึงขาจะพิการตลอดชีวิตผมก็ยอม ^______^”
“แหวะ!! อยากจะอ๊วก~ ทำเป็นพูดดีไป”
“แล้วเมื่อกี้พี่ซินหนีผมทำไมล่ะ?”
“ก็นายบอกว่าอันตราย... นายคิดจะตื๊ดๆใช่มะ?”
“ตื๊ดๆเหรอครับ? มันคืออะไรน่ะ ผมแค่จะบอกว่านี่ก็จะ 9 โมงแล้วยังไม่เห็นมีใครมาเปิดประตูเลย”
“อ้าว... เหรอ? แหะๆ ชั้นคงคิดมากไปเอง - -*”
“อ๋อ~ นี่พี่คิดว่าผมจะมิดีมิร้ายพี่ใช่มั้ยล่ะ? ฮ่าๆๆ ถ้าผมคิดอย่างนั้นจริงๆผมคงทำไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ”
“ขำอะไร ห๊า!!! - -* นึกว่าชั้นจะยอมรึไง? ชั้นเชือดนายแน่~”
“ไม่เอาน่าพี่ครับ ผมแค่ล้อเล่นเฉยๆ”
“ชิส์~ แล้วตกลงชั้นจะได้ออกไปมั้ยเนี่ย???”
“นั่นสิครับ ปกติที่นี่เค้าเปิดโกดังวันอาทิตย์รึเปล่าครับ?” ชวอนหันไปถามฮีชอล
“ตายล่ะ!!! วันอาทิตย์หยุดงาน!” ฮีชอลพูด
“นี่ชั้นต้องติดอยู่ที่นี่จนถึงวันจันทร์เลยเหรอเนี่ย T____T” ฮีชอลพูดอย่างสิ้นหวัง
“เพราะนาย
ชีวอนได้แต่นั่งหน้าเหวอ... ผิดที่ตูซะงั้น... แล้วใครล่ะที่สั่งงานเยอะๆน่ะ... กำของเวร...!!!
“เอ่อ... แต่ผมอยู่ทำงานตามคำสั่งของพี่นะครับ” ชีวอนแย้งเบาๆ
“แล้วไง? ชั้นบอกรึไงว่าต้องเสร็จภายในวันเดียวน่ะ!!! คิดเองไม่เป็นชิมิ? - -* ”
“อ่า... ครับผมผิด...” ได้แต่ยอมรับผิด เถียงไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น - -“
“ดี!! ทีนี้มาคิดกันดีกว่าจะทำไงดี... ชั้นไม่ยอมติดที่นี่ทั้งวันแน่”
“นั่นสิครับ... ทำไงดี?”
ชีวอนและฮีชอลได้แต่มองหน้ากันอย่างสิ้นหวัง...
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
“อืม....”
ฮยอกแจพลิกตัว แต่รู้สึกเจ็บที่หัวไหล่ด้านขวาแปล๊บๆ “อ๊ะ... เจ็บจังเลย...” มือซ้ายกุมไหล่ขวาที่ตอนนี้ถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลสีขาวสะอาดตา ใบหน้าเรียวหันมองไปรอบๆห้อง
‘ที่นี่ที่ไหนกันนะ? แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย?’
“อ้าว... คุณตื่นแล้วเหรอ? เดี๋ยวผมไปตามหมอมาให้ก็แล้วกันนะ” คนตัวโตที่เดินเข้ามาพูด แล้วก็เดินออกไป
ฮยอกแจได้แต่อ้าปากหวอ ยังไม่ทั้นที่เจ้าตัวจะได้ซักถาม คนตรงหน้าก็ออกไปซะแล้วสิ..
‘เหมือนเคยเห็นหน้าที่ไหนนะ? ใช่แล้ว!!! ฮันคยองที่เป็นผู้จัดการคอมพิวเตอร์อะไรนั่นนี่นา แล้วเค้ามาเกี่ยวอะไรกะผมเนี่ย??’
“อีกเดี๋ยวหมอคงตามมา.. คุณหิวรึยัง?” ฮันคยองชูถุงข้าวต้มขึ้นมา
“อ่า... ก็นิดหน่อยครับ” ฮยอกแจตอบ
“ว่าแต่คุณ..เอ่อ..คุณฮันคยองสินะครับถ้าผมจำไม่ผิด”
“ใช่” ฮันคยองตอบขณะกำลังเทข้าวต้มร้อนๆใส่ชาม
“แล้วคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วผม... เกิดอะไรขึ้นเหรอ? จำได้ว่ามีคนมากระแทกผม... แล้ว.. เอ่อ... ผมจำได้แค่นั้นเอง...”
“คุณโดนรถชนน่ะ โชคดีที่อยู่ใกล้โรงพยาบาล ผมเลยอุ้มคุณมาที่นี่ เอ้า ทานสิครับ ข้าวต้มกุ้งที่นี่อร่อยมากนะ...” ฮันคยองยื่นชามข้าวต้มให้ ฮยอกแจเอื้อมมือมารับด้วยท่าทางที่ไม่ถนัด ฮันคยองจึงเปลี่ยนใจเป็นดึงเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงแทน
“ผมป้อนให้ก็แล้วกัน..”
“อ่า...เอ่อ.. ผมกินเองดีกว่าครับ -///-”
“อย่าเลย... ผมรู้ว่าคุณไม่ถนัด ให้ผมช่วยละกัน”
“งะ...งั้น.... เลิกเรียกผมว่า ‘คุณ’ จะได้มั้ยครับ เอ่อ... ผมค่อนข้างอึดอัด..” ฮยอกแจก้มหน้าหลบกลัวคนตรงหน้าจะเคืองโกรธ
“ฮ่าๆๆ ได้สิ แล้วจะให้ผมเรียกว่าอะไรดีล่ะ หือ?” ฮันคยองอดขำคนตัวเล็กนี่ไม่ได้
“ฮยอกแจครับ!!! ผมชื่อฮยอกแจ!!”
ฮยอกแจยิ้มกว้างโชว์เหงือก เวลานายนี่หัวเราะน่ารักดีแฮะ ปกติเอาแต่ทำหน้าขรึม ไม่เหนื่อยรึไงนะ...
“อืม.. งั้นก็รีบกินได้แล้วฮยอกแจ..”
ฮันคยองป้อนข้าวต้มให้คนตัวเล็กกิน ซึ่งคนตัวเล็กเองก็ขยันเขินหน้าแดงซะจนฮันคยองพลอยเขินไปด้วย
เป็นคนป่วยนี่ก็ดีเหมือนกันนะ..มีคนคอยดูแล...อิ อิ ^______________^
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
วันนี้คุณ
แม่ฝากดูแลคิบอมด้วยนะ~ อีก 3-4 วันแม่จะรีบกลับมา
รักลูกนะจ๊ะ ทงเฮ
หม่ามี๊ดาเฮคนสวย.
ทงเฮได้แต่ยืนเซ็งอยู่หน้าห้องหลังจากที่ได้อ่าน short note ที่คุณแม่ดาเฮทิ้งไว้ให้
‘ทำไมชั้นต้องไปดูแลไอ้แก้มแตกด้วย โตเท่าฟายแล้วนะนั่น แล้วทำไมคุณป๋ากับคุณแม่ไม่พาด๊องไปด้วย~!!! T________T อย่างนี้ต้องหนี!! ไปหาฮยอกจี้ดีกว่า หุหุหุ’
คิดได้อย่างนั้นแล้วก็รีบกลับเข้าห้องไปอาบน้ำแต่งตัวทันที...
1 ชั่วโมงครึ่งผ่านไป... ทงเฮชุดลำลอง เสื้อแขนยาวสีน้ำตาลอ่อน กางเกงยีนส์ตัวเก่งสีดำ และรองเท้าผ้าใบสีส้ม เตรียมพร้อมออกไปข้างนอก
“นี่เธอจะไปไหนน่ะ?”
ทงเฮหันไปทางต้นเสียง เจอคิบอมยืนอยู่ก็เกิดอาการเซ็งขึ้นมาทันที
“ธุระของชั้น... ไปล่ะ!!”
ทงเฮตั้งท่าจะเดินออกไป แต่คิบอมยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งไปให้ซะก่อน
“คุณแม่บอกให้เธอดูแลชั้นนี่... แล้ววันนี้ชั้นอยากออกไปซื้อของสักหน่อย...” คิบอมพูด
“แต่ชั้นไม่ว่าง!!! มีธุระ!!! - -*”
“งั้นชั้นจะโทรไปบอกคุณแม่ละกัน ว่าเธอทิ้งชั้นไว้ที่บ้านคนเดียว” ไม่พูดเฉย คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาทำท่ากดเบอร์ไปด้วย
“ขี้ฟ้อง!!” ทงเฮตะโกนลั่น
“อยากไปก็ไปสิ... บอกไว้ก่อนนะ ถ้านายกวนประสาทชั้นเมื่อไหร่ ชั้นทิ้งนายกลางทางแน่!!”
พูดเสร็จก็เดินออกไป คิบอมแอบยิ้มในท่าทางของทงเฮอยู่ด้านหลัง ก่อนจะรีบเดินตามออกไป
บนรถ
“ทำไมเธอไม่ให้ชั้นขับล่ะ ชั้นไม่อยากได้ชื่อว่ากินแรงคนที่อ่อนแอกว่าหรอกนะ” คิบอมถามเมื่อตนเองถูกห้ามขับรถซะงั้น
“แล้วนายรู้รึไงว่าบ้านฮยอกจี้ไปทางไหน... ” ทงเฮตอบโดยที่สายตามองถนนข้างหน้าอยู่
“เธอก็บอกทางชั้นไง”
“ชั้นขับเองสบายใจกว่า!!! แล้วก็นั่งเงียบๆไปซะ รำคาญ!!! - -*”
ในที่สุดก็มาถึงอพาร์ตเมนท์ที่ฮยอกแจอาศัยอยู่ ซึ่งเป็นตึกสูงสามชั้น บรรยากาศค่อนข้างเงียบ เพราะเป็นตึกเก่าทรุดโทรมที่คนไม่นิยมเช่าแล้ว แต่ฮยอกแจบอกว่าที่นี่ค่าเช่าถูกมากๆ เลยยังเช่าอยู่ต่อ ตอนนี้มีคนอาศัยอยู่เพียง 5 ห้องเท่านั้น และห้องของฮยอกแจอยู่ที่ชั้นสอง ห้องริมสุดตรงบันไดด้านข้าง
ทงเฮลงจากรถ โดยมีคิบอมเดินตามมาอย่างเงียบๆ
“นี่นายเป็นใบ้ไปแล้วรึไง?” ทงเฮเป็นฝ่ายถามเมื่อเห็นว่าไอ้ตี๋แก้มแตกเงียบมานานเกินไปแล้ว
“ก็เธอบอกว่ารำคาญ ชั้นเลยไม่อยากพูด” คิบอมตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ติ๊งต๊องน่า... อย่ามาขี้งอนกับชั้นนะ!!!” ทงเฮยืนกอดออก ใบหน้างอนนิดๆ
“ใครกันแน่ขี้งอน” คิบอมอมยิ้ม
“ชิส์”
ทงเฮและคิบอมมาถึหน้าห้องของฮยอกแจ แต่กดออดหลายครั้งแล้วก็ไม่มีการตอบรับ ทงเฮจึงกดโทรศัพท์หาแทน
“ฮาโหลๆ ฮยอกจี้อยู่ไหนอ้ะ ด๊องมาหาที่บ้านทำไมไม่เจอ?” ทงเฮกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ถามทันที
“ฮยอกจี้เข้าโรงพยาบาลอ่ะด๊อง ตอนนี้ยังอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย อีก 2-3 วัน หมอถึงจะอนุญาตให้ออกได้” ฮยอกแจตอบ
“จริงอ้ะ ฮยอกจี้เป็นอะไรอ้ะ~ T_________T”
“อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นอะไรหรอก~”
“อยู่ที่โรงพยาบาลไหนอ่ะ เดี๋ยวด๊องจะรีบไป!!!”
“โรงพยาบาลโซล ห้อง
“แล้วจะรีบไปนะ!!” ทงเฮวางสายโทรศัพท์ แล้วรีบดึงคิบอมให้กลับไปยังรถ
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
โรงพยาบาลโซล
ปัง!!!!
เสียงประตูเปิดออกอย่างแรง พร้อมด้วยทงเฮที่รีบแถเข้าไปยังเตียงผู้ป่วยที่ฮยอกแจกำลังนั่งกินแอปเปิลที่ฮันคยองซึ่งนั่งอยู่ข้างๆกำลังปอกให้
“ฮยอกจี้~ เจ็บตรงไหนมั่ง? ตายล่ะ นี่ต้องโดนตัดแขนเลยรึเปล่า?” ทงเฮที่กำลังกอดฮยอกแจถาม
ฮันคยองที่นั่งอยู่จับตามองทงเฮอย่างไม่วางตา
‘สงสัยจะเป็นแฟนกับฮยอกแจสินะ’
“อย่ากอดแรงน่าด๊อง~ ฮยอกจี้เจ็บแผลน๊า~”
ทงเฮจำใจต้องปล่อยเพื่อนรักออกจากอ้อมกอด
“แหะๆๆ ขอโทษนะ”
“อ้าว!! คิบอมก็มาด้วยเหรอ?” ฮยอกแจหันไปทักคิบอมซึ่งยืนอยู่ด้านหลัง
“อืม... อุบัติเหตุอะไรเหรอฮยอกแจ?” คิบอมถามกลับ
“อ๋อ.. คนเมาเดินชนฮยอกจี้อ่ะ แล้วก็เลยตกลงไปบนถนน แล้วก็โดนรถชนเอา แต่โชคดีที่ฮันคยองช่วยพามาที่โรงพยาบาล” ฮยอกแจหันไปยิ้มให้ฮันคยอง และฮันคยองก็ยิ้มตอบ
“ขอบคุณนะ~” ทงเฮสวมกอดฮันคยองเบาๆ
“เฮ้ย!!!!!!!!” O[]O
ทั้งฮยอกแจและคิบอมตะโกนออกมาพร้อมกัน คิบอมรีบเข้าไปดึงตัวทงเฮออกมา ฮันคยองได้แต่นั่งตาค้าง...
“นี่เธอ!!!! ทำอะไรน่ะ หา??!!!” คิบอมถามทงเฮ (อันที่จริงบอมตะคอก -.,- )
“อะไรของนายเนี่ย? ตะคอกทำม๊ายยยย!!! ชั้นแค่จะขอบคุณฮันคยองที่ช่วยพาฮยอกจี้มาโรงพยาบาลไงเล่า!!” ทงเฮตอบกลับหน้าใสซื่อ
“พูดขอบคุณเฉยๆก็พอ จะกอดทำไม!!! - -*”
“อะ...เอ่อ... วันหลังขอบคุณก็พอครับ” ฮันคยองที่เงียบมานานพูดขึ้นบ้าง
“อ่า งั้นเหรอ แหะๆ โทษที ติดนิสัยน่ะ” ทงเฮยิ้มแห้งๆ ก่อนเปลี่ยนเรื่อง
“ตายล่ะฮยอกจี้!!! ด๊องลืมซื้อของมาฝากง่ะ... รอแปบนึงน๊า เดี๋ยวมา คิบอมไปกันเถอะ!!!” ทงเฮคว้ามือคิบอมแล้วลากออกจากห้องไป
“แฟนฮยอกนี่ตลกดีนะ มาไวไปไวจริงๆ” ฮันคยองพูดหลังจากที่คิบอมและทงเฮออกไป
“หา??!! แฟนเหรอ? หมายถึงใครน่ะฮันคยอง นั่นน่ะเพื่อนฮยอกทั้งคู่เลย” ฮยอกแจตอบกลับ และนั่นก็ทำให้ฮันคยองยิ้มออกมา...
ความคิดเห็น