คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ||||| Chapter 09 |||||
Chapter* 09.
เพล้ง!!!!
เสียงรูปถ่ายบนผนังห้องทำงานของฮีชอลตกลงมา... เป็นรูปที่เขากับลีทึกถ่ายด้วยกันตอนไปเที่ยวที่ญี่ปุ่น.. กรอบกระจกด้านหน้าแตกกระจายเป็นชิ้นเล็ก ฮีชอลก้มลงเก็บรูปถ่ายขึ้นมา แต่มือพลาดไปโดนเศษกระจกบาดจนเลือดไหลออกมา
“พี่ซิน!!”
ชีวอนที่กำลังหอบแฟ้มกองโตตามคำสั่งฮีชอลเดินเข้ามาในห้อง กลับตกใจเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากมือคนตรงหน้า
“พี่ไปจับได้ยังไงน่ะครับ มันอันตรายนะ... คราวหน้าเรียกผมรึไม่ก็แม่บ้านมาจัดการดีกว่า...” ชีวอนที่ทิ้งแฟ้มลงข้างๆตัวเข้ามาจับมือคนตรงหน้า แล้วรีบดูบาดแผล
“ต้องหยุดเลือดก่อนนะครับ”
พูดจบก็จับมือฮีชอลไว้แล้วก้มลงใช้ปากของตัวเองดูดกลืนเลือดจากมือเพื่อเป็นการปฐมพยาบาลเบื้องต้น
ฮีชอลทำได้เพียงนั่งตาค้างมองการกระทำของคนตรงหน้า... ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยทำอย่างนี้กับใครมาก่อน.. แล้วทำไมหัวใจมันเต้นแรงอย่างนี้ล่ะ...
“เอาล่ะครับ เดี๋ยวเราไปล้างแผลกันนะ”
“มะ...ไม่ต้อง!!! นายออกไปได้แล้ว เดี๋ยวชั้นตามคุณจีเฮมาดูแลเอง”
ฮีชอลตวาดไล่ ก็เพราะตอนนี้น่ะรู้สึกได้ว่า... ถ้าอยู่กับไอ้เด็กโรคจิตนี่ต่ออีกซักวินาทีเดียว ใบหน้าที่เริ่มแดงมันจะชัดขึ้นน่ะสิ
“แต่ว่า....”
“ออกไป ชเว ชีวอน!! อย่าต้องให้พูดซ้ำ งานเช็คสต็อกสินค้า 4 โกดังยังไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ รีบๆไปทำซะ”
อย่างที่ฮีชอลพูด งานวันแรกก็คือเช็คสต็อกสินค้าที่โกดังครึ่งหนึ่งของทั้งหมด(ที่นี่มี 8 โกดัง)ให้เสร็จก่อนพระอาทิตย์ตก..
“งั้นเดี๋ยวผมตามคุณจีเฮให้ดีกว่านะครับ” พูดจบก็เดินออกไป
ปัง!
‘เป็นอะไรไปอีกเนี่ยชั้น?!’
ฮีชอลก้มลงหยิบรูปถ่ายขึ้นมาพินิจดู
‘ทำไมชั้นลางสังหรณ์ไม่ดีเลยล่ะพี่ทึก....’
------------------------------- the Secret of Heart || แฉหัวใจนายปากแข็ง ------------------------------------------
หลังจากคลื่นลูกใหญ่ซัดเข้าสู่ฝั่งแล้ว เมื่อฟองคลื่นจางลง คนตาสวยที่เคยอยู่ที่เดิม บัดนี้หายไปกับเกลียวคลื่นซะแล้ว... นั่นยิ่งทำให้คังอินรู้สึกคลั่งยิ่งกว่าท้องทะเลที่กำลังคำรามเสียอีก
“ลีทึก... นายอยู่ไหน?!!!”
คังอินตะโกนออกมา พร้อมดำน้ำลงสู่ใต้พื้นทะเลเพื่อตามหาตัวคนรักที่หายไป
คลื่นลูกใหญ่ผ่านมาอีกหลายระลอก ทำให้ทรายถูกพัดขึ้นมาจนแทบมองไม่เห็นพื้นท้องทะเล แต่คังอินก็ไม่ละความพยายาม ทุกครั้งที่โดนคลื่นซัดเข้าฝั่ง เขาจะพยายามว่ายน้ำออกไปอีกครั้ง ทำอยู่อย่างนั้นหลานต่อหลายครั้ง จนรู้สึกว่าแขนเริ่มล้าเต็มที แต่ก็ยังหยุดไม่ได้ ตราบใดที่ท้องทะเลยังไม่คืนคนสำคัญที่สุดในชีวิตมา
‘ได้โปรด แลกด้วยชีวิตผมก็ยอม... ลีทึกนายอยู่ที่ไหนกัน??’
เหมือนเทพแห่งท้องทะเลจะได้ยินเสียงร้องขอจากหัวใจของชายหนุ่ม คังอินเหลือบไปมองเห็นร่างคนๆนึงที่กำลังลอยเคว้งไปว่า ราวกันธงที่กำลังโบกสะบัดตามกระแสลม คังอินรีบว่ายน้ำเข้าไปคว้าตัวคนตรงหน้าไว้ได้ แล้วรีบพาร่างอันไร้สติกลับขึ้นมาบนชายฝั่ง
ไร้ประโยชน์ที่จะช่วยกลับมา... ในเมื่อคนตรงหน้าไม่หายใจอีกแล้ว
“ไม่!!! ผมไม่ยอม!!! กลับมานะ... กลับมาฟังก่อนว่าผมรักคุณแค่ไหน”
คังอินทั้งผายปอดและทำการปั๊มหัวใจคนตาสวยที่ดูเหมือนร่างกายจะไร้วิญญาณซะแล้ว
“ตื่นขึ้นมาก่อน!! ตื่น!!!”
“ค่อก...อะ...แค่กก....” คนตาสวยสำลักน้ำออกมาทางปาก แต่ดูเหมือนจะยังไม่ได้สติ
“รอก่อนนะหมีจะรีบพาที่รักไปหาหมอเดี๋ยวนี้” คังอินอุ้มลีทึกมุ่งตรงกลับไปยังบ้านพัก
ตอนนี้ลีทึกกำลังหลับอยู่บนเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาลประจำเกาะเชจู ใบหน้าซีดเซียว มีรอยฟกช้ำที่แขน หมอบอกว่าคงไปกระแทกโดนโขดหินตอนที่คลื่นซัดมา...
ผมนั่งอยู่ตรงนี้ที่เดิมข้างๆเตียงตลอด ทำได้แค่คอยมองและกุมมือดวงใจของผมเอาไว้... ผมผิดเอง... ทั้งๆที่บอกว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอด แต่ผมกลับพลาด ผมปล่อยให้คนรักต้องอยู่ลำพัง และเกือบจะสูญเสียเค้าไป...
“อือ...”
“ลีทึก นายฟื้นแล้วเหรอ? เจ็บตรงไหนบ้างมั้ย? เดี๋ยวหมีจ๋าไปตามหมอมาให้นะ”
“อย่าไป... อยู่กับชั้น...ได้โปรด” ลีทึกเอ่ยออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง
“หมีขอโทษนะ... ที่ทำให้ที่รักต้องเจ็บตัวอย่างนี้”
“อย่าโง่หน่อยเลยน่า.... เพราะชั้นแอบไปเล่นน้ำเองตะหากล่ะ...” คนตาสวยยิ้มตอบกลับ
“เพราะหมีดูแลที่รักไม่ได้ตะหากล่ะ หมีขอโทษจริงๆ ใช้ไม่ได้เลย!!”
“งั้นหมีก็ต้องรักที่รักให้มากๆนะ” คนตาสวยยิ้มหวานเยิ้มให้กับคนรัก ในใจไม่เคยคิดจะโกรธคนๆนี้ลงเลยสักครั้ง... แข็งกร้าว.... แต่จิตใจอ่อนโยน นี่แหละคังอินคนที่ลีทึกรักสุดหัวใจ
“อืมครับ หมีจะรักทึกกี้ให้มากขึ้นไปอีก...” คังอินสบสายตากลับ
แต่ยังไม่ทันที่คังอินจะต่อประโยคของตนเองจบ ร่างบางก็รุกประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากหนาของร่างหนาทันทีเพื่อไม่ให้ร่างหนาได้พูดต่อ
แขนเรียวยาวทั้งสองข้างโอบกอดรอบคอเอาไว้ ราวกับจะพันธนาการไม่ให้หนีไปไหน ลิ้นเรียวบางแทรกเข้าไปในโพรงปากอันอบอุ่นของร่างหนาอย่างรู้งาน แม้ไม่เคยลิ้มลองสัมผัสรักทางกาย แต่การแสดงออกความรักด้วยการจูบ... คังอินเป็นคนสอนให้ลีทึกได้รับรู้เองทั้งสิ้น
ด้วยเกรงว่าจะโดนครหาว่าไม่มีน้ำยา ต้องรอให้คนรักเป็นฝ่ายเริ่มรุก ลิ้นของร่างหนาจึงตอบสนองการสัมผัสภายในโพรงปากเป็นอย่างดี ลิ้นร้อนแอบหยอกเย้าหลบหลีกลิ้นเล็กเล่น หลอกล่อให้คนตาสวยไล่จับเสียวุ่นวาย ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาเสียเองเมื่อรู้สึกว่าตนเริ่มไม่มีอากาศหายใจ
“หมีสัญญานะว่าจะรักเค้า ไม่ทิ้งเค้าไปไหน...” คนตาสวยพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
Warning: NC Shot
[Ctrl+A]
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนร่างหนา มีเพียงร้อยยิ้มกว้างถูกส่งมาให้แทนคำสัญญา ก่อนที่ร่างหนาจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ร่างบางเรื่อยๆจนริมฝีปากทั้งสองประกบกันอีกครั้ง คราวนี้ลิ้นอุ่นๆของร่างหนาเริ่มสอดแทรกหาความหอมหวานภายในโพรงปากของร่างบางอย่างเร่าร้อน
ส่วนมือหนาก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อคนไข้ ทีละเม็ด เผยให้เห็นหน้าอกอันขาวเนียนของร่างบางทีละน้อย ยอดอกสีชมพูที่เริ่มตั้งชันเพราะความเสียวซ่าน
ร่างหนาผละริมฝีปากออกจากร่างบาง และไปเริ่มซุกไซร้ที่คอระหงส์ของร่างบาง ทุกส่วนร่างกายที่ริมฝีปากลากผ่านถูกประทับรอยกุหลาบไว้จน ก่อนจะค่อยๆไล้ลงไปถึงยอดอกสีชมพูของร่างบาง ร่างหนาค่อยดูดเม้ม ยอดอกของร่างบางเพื่อสร้างความเสียวซ่าน ให้แก่ร่างบาง
“อ๊ะ!!!!” ร่างบางครางในลำคอเบาๆกับสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้
ร่างหนาค่อยๆเลื่อนมือมาปลดกางเกงของร่างบาง จนตอนนี้ร่างบางอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า
“ที่รักหมี ขอนะ..”
ร่างหนาไม่พูดเปล่า เริ่มค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางรักด้านหลัง เพื่อให้ร่างบางเกิดความเคยชินเสียก่อน
“เจ็บ หมี เค้าเจ็บ” ร่างบางร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด
“ที่รักทนหน่อยนะ” ร่างหนาพูดพร้อมกับสอดนิ้วข้าไปในช่องทางรัก จากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสามทำให้ร่างบางเกิดความเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก
จริงอยู่ที่ที่ลีทึกรู้สึกคับแน่นไปหมดทางด้านหลัง
เจ็บ... แต่ก็ไม่เจ็บปางตาย
เป็นความเจ็บในความสุขเสียมากกว่า
มือบางกดจิกลงบนไหล่กว้างเพื่อระบายความรู้สึกที่อัดอั้น ร่างสูงรู้ดีว่าคนรักกำลังเกร็งร่างกาย จึงจูบพรมไปทั่วไปหน้าเพื่อปลอบประโลมให้หายตกใจ
ร่างหนาค่อยๆขยับนิ้วเข้าๆออกๆอย่างช้าๆและเร็วขึ้นตามจังหวะเมื่อรู้ว่าร่างบางเริ่มจะชินแล้วร่างหนาก็หันมาจัดการถอดกางเกงของตนออกทันที เผยให้เห็นแก่นกายที่ตั้งชันขยายตัวเต็มที่
แกนร้อนถูกสอดใส่เข้าไปในตัวของร่างบางด้วยความใจเย็นที่สุด แต่กระนั้นก็ยังคงเรียกเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออกมาอีก คงเพราะขนาดของคังอินน้อยที่ออกจะใหญ่เกินกว่าช่องทาง
“เจ็บ.... หมีเอาออกเถอะ เค้าเจ็บ..!!” ร่างบางร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ทนหน่อยนะที่รักอีกนิดเดียว” ร่างหนาบอกร่างบางด้วยเสียงที่แหบพร่า บ่งบอกถึงอารมณ์ที่อยากจะปลอดปล่อยเต็มที่ร่างหนาดันแก่นกายเข้าไปจนสุดความยาว
ร่างหนาประกบริมฝีปากกับร่างบางทันที และก็ค่อยขยับแก่นกายเข้าๆออกอย่างช้าๆและเร็วขึ้นเรื่อยๆตามจังหวะ ร่างบางไม่กล้าที่จะส่งเสียงออกมาดังๆ จึงทำได้แต่เพียงจิกผ้าปูเตียงและคลางในลำคอด้วยความเสียวซ่าน
ร่างหนาเมื่อใกล้ถึงจุดยอดแล้วก็กระแทกแก่นกายลงไปอีก2-3ทีแล้วจึงปลดปล่อยน้ำสีข้นขาวเข้าไปในช่องทางรักของร่างบาง
“ที่รัก... หมีจ๋ารักที่รักมากนะ...” คังอินลูบไล้ปอยผมที่เต็มไปด้วยเหงื่อไคลออกเบาๆ
“เค้าก็รักหมีจ๋ามากที่สุดเหมือนกัน” ใบหน้าหวานแดงกล่ำ ดวงตาคู่สวยเองก็คอยแต่จะหลบสายตาด้วยความเอียงอาย สภาพของลีทึกในตอนนี้ทำให้คังอินอยากจะรุกเริ่มบทรักอีกครั้ง แต่เพราะตระหนักว่าคนรักเพิ่งหายป่วยจึงได้แต่อดกลั้นอารมณ์ จุมพิตลงบนหน้าผากหนึ่งครั้งแทน
“พักผ่อนนะ.... คืนนี้หมีจ๋าจะดูแลที่รักเอง ^^” คังอินจัดการเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่ ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมให้ด้วยความห่วงใย
ร่างหนานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียง... นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเตียงผู้ป่วยแคบๆ คังอินก็อยากจะสวมกอดคนตาสวยไว้ทั้งคืนให้สมกับที่เป็นห่วงขนาดนี้
ความคิดเห็น