คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [SF] Do you think who you are? HxH part 2 END -- NC
Short Fiction Super Junior Yaoi
Warning : PG-13 + NC-17!!!
Do you think who you are? Part 2 [end]
ความเดิมตอนที่แล้ว...
"มะ..ไม่จริง!! คุณโกหก!!! ผมไม่เชื่อ!!" ฮยอกแจปล่อยโฮ
"แล้วเราจะได้เห็นกัน" ราชินีพูดจบก็เดินออกไป ทิ้งฮยอกแจให้จมอยู่กับน้ำตาและความคิดซ้ำไปซ้ำมาว่า
ที่เค้าพูดมามันจริงหรือเปล่า....
**************************************************************
วันถัดมา...(ไวเนอะ ว่ามะ?)
"เอาไอ้นี่ไปฉีดให้ไอ้เด็กนั่นซะ!!!"
ราชินียื่นขวดแก้วขนาดเล็กที่บรรจุของเหลวไว้ภายในให้กับลูกน้อง
"ฮึก...ฮือ... พี่ฮัน... ช่วยผมด้วย"
ฮยอกแจที่ยังคงนั่งร้องไห้อยู่มุมห้องตลอดทั้งคืนลุกขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ามีคนเดินเข้ามาหาตน
"นะ...นายต้องการอะไร?" ฮยอกแจสั่นสู้
"ยื่นแขนออกมาซะ" ชายร่างยักษ์สั่ง
"มะ...ไม่!!! อย่างมายุ่งกับชั้นไปซะ!!!"
ยังไม่ทันที่ฮยอกแจจะได้ต่อสู้ก็ถูกชายร่างยักษ์อัดเข้าที่ท้องจนจุก พร้อมฉีดอะไรบางอย่างเข้าสู่ร่างกาย
"ชะ...ช่วยผมด้วย...พะ.. พี่ฮัน..." ฮยอกแจถูกปล่อยให้เป็นอิสระ พร้อมสติที่เลือนลาง
***************************************************
ทางด้านฮันคยองที่ตอนนี้มาถึงที่นัดหมาย แต่ยังไม่เห็นอีกฝ่ายก็ยิ่งร้อนใจ
"ชินจูกุ... ก็ถูกแล้วนี่หว่า..." ฮันคยองพูดกับตัวเองก่อนตะโกนออกไปว่า
"ไสหัวออกมาซิวะ...!!! ดีแต่เป็นหมาลอบกัดรึไง?!"
"ปากดีเหมือนกันนี่" เสียงหนึ่งดังขึ้น
"ฮยอกแจอยู่ไหน?" ฮันคยองถาม
ราชินีออกคำสั่งให้คนติดตามเปิดท้ายกระโปรงรถ ฮยอกแจกำลังนอนสลบอยู่ภายในนั้น
"กรอด.... พวกแกทำอะไรฮยอกแจ?? หา!!!" ฮันคยองกันฟัดกรอดเมื่อพบว่าฮยอกแจไม่มีสติ
"เราเล่นอะไรกันนิดหน่อยน่ะ.." ราชินียังคงเยือกเย็น
"แกเป็นใคร? แล้วต้องการอะไร ว่ามา?"
"ชั้นชื่อ ลี ทงไห่... ชั้นปกครองเขตนี้อยู่... มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่นายเล่นงานลูกน้องของชั้น"
"ชั้นแค่ทำตามที่ถูกจ้าง... อีกอย่างฮยอกแจไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้!!! ปล่อยเค้าซะ!!!"
"ปล่อยน่ะ..ปล่อยแน่... แต่มาเล่นอะไรสนุกๆกันก่อนสิ.." ราชินีทงเฮยังคงเยือกเย็น
"ว่ามา!!"
เกมกำลังจะเริ่ม...ฮันคยอง!!! โดยมีชีวิตฮยอกแจเป็นเดิมพัน!!!
***********************************************
"20 นาที..."
"หา?"
"ชั้นให้เวลาแค่ 20 นาที เอาของที่นายยึดไปกลับมาให้ชั้น... แล้วนายก็เอาคนของนายกลับไปได้เลย"
"แต่ชั้นไม่เคยแตะต้องของพวกนั้น!!! ชั้นแค่คนคุ้มกันเท่านั้น!!!"
"นั่นมันเรื่องของนาย..." ราชินีทงไห่ตอบเสียงเรียบแบบไม่สนใจ
"เริ่มล่ะนะ... อยากยืนโง่อยู่ที่เดิมก็ตามใจ"
สิ้นเสียงราชินี ฮันคยองก็รบกระโดดขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจบึ่งตรงไปยังที่ผู้จ้างวานทันที...
*************************************************
19 นาทีผ่านไป...
ยังไม่มีวี่แววของฮันคยองเลยแม้แต่น้อย
"ราชินีครับ ผมว่าไอ้มือปืนนั่นคงไม่มาแล้วล่ะครับ เราจะจัดการกับไอ้เด็กคนนี้ยังไงดี?"
ลูกน้องเอ่ยปากถาม
"หึ... นึกว่าจะแน่ซักแค่ไหนกัน" ราชินีทงไห่แสยะยิ้มที่มุมปาก
"Do you think who you are, Hankyung. This is my area... No one can alive if they disobey my orders!!!"
"Except me!!!" ฮันคยองที่ตอนนี้ตามร่างกายเต็มไปด้วยเลือดมากมาย แต่ก็ไม่ใช่เลือดของตัวเอง
เดินโซเซเข้ามาหาราชินีทงไห่ พร้อมกระเป๋าเอกสารใบหนึ่งถูกยื่นออกไป...
"ชั้นกลับมาแล้ว เอาของๆแกมาคืนแล้ว!!! คืนฮยอกแจมาให้ชั้น!!!"
"แย่จริง... นึกว่าจะได้ดูโชว์เลือดจากเจ้าเด็กนี่ซะอีก..."
"เก็บเอาไว้คอยดูเลือดชั่วๆของแกเองเถอะ!!" ฮันคยองสบถ
"ส่งคนของชั้นคืนมา!!! หวังว่าแกคงรักษาคำพูดนะ"
"เอาตัวให้เด็กนั่นมา..."
ชายร่างยักษ์เดินไปแบกฮยอกแจที่ยังสลบไม่รู้เรื่องรู้ราวมา
"ส่งให้มันคืนไป" ราชินีออกคำสั่งอีกครั้ง
"ไสหัวของแกออกนอกญี่ปุ่นซะ รอบหน้าชั้นไม่ใจดีอย่างนี้หรอกนะฮันคยอง..."
ราชินีมองทั้งคู่ด้วยหางตา ก่อนจะเดินนำลูกน้องออกไป
"ฮยอกแจ... ฮยอกแจ..." ันคยองเรียก พร้อมตบหน้าเบาเพื่อให้คนตัวเล็กฟื้น แต่เหมือนจะไม่เป็นผลเพราะคนตัวเล็กไม่มีที่ท่าจะตื่นเลยแม้แต่น้อย
"พวกมันทำอะไรกับนาย..ฮยอกแจ"
ฮันคยองพาฮยอกแจกลับมาที่บ้าน... วางฮยอกแจลงบนเตียงอุ่นแล้วตนเองก็รีบหาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ฮยอกแจ
"อือ..."
"ฮยอกแจ.. ฟื้นแล้วเหรอ นายไม่เป็นไรนะ? ไม่มีใครทำร้ายนายอีกแล้ว" ฮันคยองกุมมือฮยอกแจไว้พร้อมกลาวปลอบขวัญ
"ปล่อยผม!!" ฮยอกแจสะบัดมือทิ้ง และพยายามยันตัวเองขึ้นจนเซลงไป แต่ฮันคยองก็รับไว้ทัน
"อย่ามาแตะต้องตัวผม!! พี่มันคนเลว!! พี่ฆ่าคน!!!"
น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาคู่สย ในขณะทีพยายามสะบัดให้พ้นจากวงแขน แต่นตัวโตกลับไม่ยอมปล่อย
"พี่ขอโทษฮยอก... พี่ขอโทษที่โกหก..." ฮันคยองยิ่งรัดคนในอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ราวกับกลัวจะสูญเสียคนตรงหน้าไป...
"ผมอยู่กับพี่ไม่ได้อีกแล้ว... ปล่อยผมเถอะ" ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"พี่จะไม่มีวันปล่อยนายไปเด็ดขาด!!" ฮันคยองอ้อนวอน
"ผมทนอยู่กับคนใจร้ายไม่ได้..ฮือ...ปล่อยผมไป..."
ฮันคยองที่ไม่อาจทนเห็นน้ำตาคนตรงหน้าได้.. คลายอ้อมกอดออก... ได้เพียงแต่ยืนมองคนตัวเล็กที่กำลังเก็บเสื้อผ้า...
ใจหนึ่ง.. อยากเดินเข้าไปคุกเข่าอ้อนวอนให้คนตัวเล็กอย่าไป
แต่สถานะตอนนี้เค้าจะยังขออะไรได้อีก
ใจหนึ่ง.. อยากจับคนตัวเล็กล่ามไว้ในห้อง อย่าให้ไปไหน
แต่เค้าจะทำร้ายหัวใจตัวเองลงได้ยังไงกัน
ใจหนึ่ง.. อยากปล่อยมือคนตัวเล็กไป
แต่สมองและหัวใจกลับเรียกร้องหาแต่คนตรงหน้า
แล้วชั้นจะมีชีวิตต่อไปยังไงฮยอกแจ!!!!
"อ๊ะ!!!"
จู่ๆฮยอกแจก็เอามือกุมหน้าอกตัวเองพร้อมอุทานออกมา สีหน้าดูเจ็บปวดมาก จนฮันคยองต้องวิ่งเข้าไปประคอง
"เป็นอะไรฮยอก... นาย... โรคหัวใจกำเริบเหรอ?"
"ปะ..เปล่า.. ทะ..ทำไม.. มะ.. มันรู้สึกร้อนๆ"
ฮยอกแจไม่รู้ตัวว่าสภาพของตัวเองตอนนี้ ยั่ว เพียงไหน
เสียงพูดที่เหมือนกับคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ ฟังดูเซ็กซี่มาก บวกกับสายตาเคลิ้มๆนั่น
"อะ...เอ่อ... ปะ...ไปโรงพยาบาลกัน...มะ.. มั้ย?"
ฮันคยองพูดติดๆขัดๆ เพราะตอนนี้คนตัวเล็กเริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองลงทีละเม็ดๆ
"อา.... พี่ฮัน...." คนตัวเล็กส่งสายตายั่วยวนให้กับคนตัวโต
"ทำไมตัวผมมันร้อนอย่างนี้..." ฮยอกแจถอดเสื้อออกเผยให้เห็นผิวชามเนียน อมชมพูระเรื่องน่าสัมผัส
ฮันคยองกลืนน้ำลายดังเอื๊อกส์ใหญ่ 'น่ากอดชะมัด...'
"พะ...พี่ว่า พี่ไปรอนอกห้องดีกว่า นายจะได้อาบน้ำให้หายร้อน"
ฮันคยองหันหลังจะเดินออกจากห้อง แต่คนตัวเล็กคว้าข้อมือไว้ แล้วประชิดตัวเข้ามาจูบ
********** ใจเย็นเน้อ.. เดี๋ยวมา ******************************
"อืม.... อื้ม...."
คนตัวโตที่ตอนแรกเหมือนจะยังตกใจกับท่าทีของคนตัวเล็ก ตอบรับลิ้นเล็กๆที่พยามยามรุกเร้าเข้ามาเต็มที่
"แฮ่กๆๆๆ"
ริมฝีปากถูกถอนออกโดยคนตัวเล็ก สร้างความงุนงงให้กับคนตัวโตไม่น้อย...
ริมฝีปากของคนตัวเล็กเบนเป้าหมายไปยังซอกคนของคนตัวโต ลินเล็กไล่เลียตั้งแต่ซอกคอมาเรื่อยๆ
จนมาถึงหน้าอกแกร่ง ฟันเล็กๆขบกัดเบาๆที่ยอดอกของคนตัวโต เรียกเสียงครางออกมาได้เป็นอย่างดี
ลิ้นร้อนไต่ลงมาเรื่อยๆจนถึงสะดือ มือน้อยซุกซนพยายามปลดเข็มขัดและรูดซิบลง
แต่คนตัวโตจับมือไว้เป็นเชิงห้าม ทำให้คนตัวเล็กต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
"ใครเค้าอนุญาตให้นายรุกพี่ หือ?" คนตัวโตพลิกกลับเป็นฝ่ายคุมเกมส์อยู่ด้านบน
ริมฝีปากบางถูประทับด้วยริมฝีปากหนา ดูดดื่ม และลึกซึ้งกว่าจูบเมื่อกี้มากนัก
ลิ้นทั้งสองผลัดกันไล่ ผลัดกันรับ อย่างสนุกสนาน....
คนตัวโตอาศัยจังหวะที่กำลังประกบจูบ.. ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนตัวเล็กออกจนหมด ซึ่งคนตัวเล็กก็ให้ความร่วมมืออย่างดี
"ฮยอก... นายจะไม่โกรธพี่ใช่มั้ย? พี่รักนายนะ" คนตัวโตกดจูบหนักที่หน้าผากก่อนจะเลื่อนมือมากอบกุมส่วนที่อ่อนไหว
"อ๊าาาา....." คนตัวเล็กครางเสียงดัง เพราะไม่เคยสัมผัสความสุขแบบนี้มาก่อน
คนตัวโตรูดส่วนอ่อนไหวขึ้นลงเป็นจังหวะ ช้าบ้าง เร็วบ้าง จนในที่สุด
"อะ...อ๊าส์~" สิ้นเสียงคนตัวเล็ก พร้อมน้ำรักที่ถูกปล่อยออกมาเต็มมือคนตัวโต
คนตัวโตอาศัยน้ำรักเป็นสิ่งหล่อลื่นช่องทางด้านหลัง... นิ้วแกร่งถูกสอดเข้าไป...
"อ๊ะ...." คนตัวเล็กหน้านิ่วด้วยความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่อก
"ผ่อนคลายนะคนดี... พี่รักนายนะ.... อื้ม...." คนตัวโตหลอกหล่อด้วยจูบและคำหวาน
"อื้อ~" คนตัวเล็กตอบรับจูบ แต่ยังรูสึกเจ็บอยู่ที่ช่องทางด้านหลัง จึงจิกเล็บลงที่หัวใหญ่คนตัวโตจนเลือดไหลซิบ
คนตัวโตค่อยเพิ่มจำนวนนิ้วจากหนึ่งเป็นสอง... จากสองเป็นสาม...
คนตัวเล็กผละจูบออก แล้วจ้องมองไปยังนัยน์ตาของคนตัวโต ก่อนจะพูดเสียงกระเส่าว่า
"พะ...พอแล้ว... ใส่...ขะ...ของพี่ฮัน...ถ..เถอะ..."
"งั้นพี่จะเข้าไปแล้วนะ..."
คนตัวโตจับส่วนสำคัญของตัวเองที่มีขนาดใหญ่กว่ามาก ค่อยๆสอดเข้าไปยังช่องทางด้านหลัง...
"อ่า......"
"อ๊า~" คนตัวเล็กครางเสียงหลง เพราะส่วนสำคัญคับแน่นเหลือเกิน
"ไหวมั้ย?" คนตัวโตหยุดการสอดใส่กลางคัน และถามคนตัวเล็กด้วยความเป็นห่วง เพราะช่องทางแคบและรัดแน่นมาก
คนตัวเล็กไม่ตอบ... แต่กลับผลักคนตัวโตให้ราบลงไปกับเตียง แล้วตนเองก็มาอยู่ด้านบนแทน
"อ๊า....อ๊า...." คนตัวเล็กเป็นฝ่ายกดช่องทางลงบนส่วนสำคัญเสียงเอง
คนตัวโตปล่อยให้ด้านบนเป็นคนเริ่มจังหวะ ส่วนตัวเองก็คอยรับเป็นจังหวะจากด้านล่าง
เสียงเนื้อกระทบเนื้อ และเสียงครางอย่างสุขสมของคนทั้งสองดังลั่นบ้าน... จนกระทั่ง...
"ฮยอก... พี่ไม่ไหวแล้ว.... อ่า..."
คนตัวโตหันมาเป็นฝ่ายรุกในช่วงท้ายของเกมส์ พลิกตัวคร่อมคนตัวเล็กไว้แล้วกระแทกหนักๆลงไป
"อ๊าๆๆๆๆๆๆๆ"
คนตัวเล็กครางออกมาอย่าไม่อาย
"อ่า..."
"อ๊า..."
น้ำรักถูกฉีดเข้าไปในช่องทางด้านหลังของคนตัวเล็ก... พร้อมๆกับคนตัวเล็กที่ปลดปล่อยน้ำรักของตัวเองมาเปรอะเปื้อนที่นอน
คนตัวโตล้มลงนอนข้างๆคนตัวเล็กอย่างหมดแรง... โดยที่ยังไม่ดึงส่วนสำคัญออกมาจากตัวคนตัวเล็ก
คิดว่าคนตัวเล็กจะหมดฤทธิ์สลบลงไปแล้ว... แต่ฮันคยองคิดผิด!! หลังเสร็จสิ้นบทรักรอบแรกไม่ถึง 5 นาที
คนตัวเล็กก็เริ่มเข้ามาคลอเคลียตัวเองอีกแล้ว...
ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนาน... จิ้งจกในบ้านคงได้ยินเสียงครางระงมทั้งคืน!!! (เกี่ยวอะไรกับจิ้งจกฟระ?)
เช้าอันสดใส.....
"อือ...." ฮยอกแจตื่นขึ้นมาแบบงัวเงีย
หันไปมองข้างๆเห็นพี่ชายคนดีหลับอยู่...
ตัวเองกำลังโดนนพี่ชายกอด....
พี่ชายไม่ใส่เสื้อผ้า....
ตัวเองก็ไม่ใส่เสื้อผ้า....!!!
"เฮ้ย!!!" ฮยอกแจอุทานออกมาเสียงดังทำให้ฮันคยองพลอยตื่นไปด้วย
"หืม... อีกรอบเหรอคนดี?" ฮันคยองรั้งตัวฮยอกแจเข้ามากอดแนบอก
"อีกรอบบ้าบออ่ะสิ... ปล่อยนะ!!!" ฮยอกแจดิ้นอยู่ในอ้อมกอด
"หมดฤทธิ์แล้วเหรอ... ฟอด~" ฮันคยองหอมเข้าไปที่แก้มแรงๆ ทำให้ฮยอกแจหน้าแดงเป็นน้ำแดงแฟนต้า
"บะ...บ้า... ปล่อยเค้านะ" ฮยอกแจเริ่มเสียงอ่อนลง
"อายเหรอ?" ฮันคยองถามซื่อๆ
"ปล่อยนะ!!! เค้าจะไปจากที่นี่!!!"
"ไม่มีทาง!!! เมียพี่ต้องอยู่กับพี่!!!"
"ใครเป็นเมียพี่กัน?"
"ต้องให้ทวนความจำใช่มั้ย?"
ฮันคยองพลิกตัวขึ้นคร่อมฮยอกแจอีกครั้ง
"อย่าน๊า~" >_<
"เค้าอยู่กับคนใจร้ายไม่ได้หรอก..." ฮยอกแจหลับตาปี๋ พร้อมกับพูดออกไป
"นั่นสินะ..." ฮันคยองลุกขึ้นมานั่งที่ขอบเตียง "พี่มันคงเลวมาก...สินะ..."
"พี่ฮัน..." ฮยอกแจลุกขึ้นหันไปมองฮันคยอง..
น้ำตา... นี่พี่ร้องไห้เหรอ?
"เค้าขอโทษ..." ฮยอกแจโอบกอดฮันคยองจากทางด้านหลัง
"ไม่หรอก... พี่จะไปเตรียมตั๋วเครื่องบินให้ นายจะได้กลับเกาหลีวันนี้..."
"แล้ว...พี่ล่ะ?"
"พี่จะกลับจีน..."
"ฮึก...ฮือ...~" ฮยอกแจปล่อยโฮออกมา ทำใฮนคยองต้องรีบหันกลับไปดู
"เพราะพี่ใช่มั้ย? นายถึงได้ร้องไห้... พี่จะรีบไปให้พ้นหน้านายเดี๋ยวนี้แหละ อย่าร้องอีกเลย..."
ฮันคยองเตรียมลุกจะเดินออกไป...
"พี่จะไม่ฆ่าใครอีกใช่มั้ย?" ฮยอกแจถาม
"ไม่... ขอแค่มีนาย..ฮยอกแจ... พี่ไม่ต้องการอะไรอีก.."
"งั้นสัญญาสิ... ว่าพี่จะไม่รับงานฆ่าใครอีก สัญญาสิ"
"พี่สัญญา.."
ฮยอกแถโผเข้ากอดฮันคยองไว้... รอยยิ้มปรากฎอยู่บนใบหน้าของทั้งสองคน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ยังกล้ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกเหรอ!!!" ราชินีทงไห่พูด เมื่อเห็นฮันคยองและฮยอกแจโผล่มาที่ชินจูกุอีก
"ชั้นจะมาขอบใจ" ฮันคยองพูด
"เรื่อง?"
"เพราะนาย... ทำให้ชั้นได้สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตกลับมา.." ฮันคยองกุมมือฮยอกแจแน่น.. ตาทั้งสองประสานกันอย่างหวานซึ้ง
"ชั้นยังไม่ได้ทำอะไร..." ราชินีทงไห่พูด
"เพราะยาที่นายฉีดให้ฮยอกแจไงล่ะ เค้าเล่าให้ฟังหมดแล้ว"
ฮยอกแจได้แต่ยืนหน้าแดงอยู่ข้างๆฮันคยอง
"เหรอ? ไสหัวไปได้แล้ว รำคาญ!!"
"ขอบคุณนะ..ทงไห่" ฮยอกแจเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกจากใจ
ทั้งคู่เดินออกจากบาร์ไปด้วยหัวใจเป็นสุข...
"ไร้สาระจริงๆ" ราชินีทงไห่พูดกับลูกน้อง
"ครับๆ" ลูกน้องพากันอมยิ้ม เพราะตอนนี้ราชินี้กำลังเขิน... ^-^
"ออกไปซะ ชั้นต้องการพักผ่อน" ราชินีทงไห่โบกมือไล่ให้ทุกคนออกนอกห้อง
หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่คุ้นเคย
"นี่~ เค้าคิดถึงคิงแล้วน๊า~ เมื่อไหร่จะกลับมาล่ะ!!"
ราชินีที่แสนจะเยือกเย็นเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงออดอ้อนแบบเด็กๆ ใครจะเชื่อ!!!
"เค้าคิดถึงบอมมี่น๊า~ เสร็จธุระที่อเมริกาเมื่อไหร่รีบกลับมาล่ะ" >0<
ถึงแม้จะเย็นชา เยือกเย็นแค่ไหน... "ความรัก" ก็สามารถละลายทุกอย่างได้
=== END ===
ขอพริ้นพล่ามนิดนุงนะ...
ขอบคุณพี่อาร์มมี่คนดี๊คนดีที่ช่วยแต่งเอ็นซีตอนนี้ให้นะคะ~ Thanks so much!!!
ขอบคุณคนอ่านทุกท่าน... มาแนะนำตัวเองกันเถอะ!! อยากรู้จักทุกคน ^-^
ขอบคุณที่อ่าน.. ขอบคุณที่เม้น.. ขอบคุณที่โหวต...
ค.ถ. ซ็องนะ :]
ปล. เนื้อเรื่องปกติรอก่อนนะ... ขอสอบกลางภาคแปบนุง 555++
ความคิดเห็น