[SJ]shortfictioneverycouples;;

ลำดับตอนที่ #1 : [WonKyu] คู่เกียม(?) ยังไม่จบค่ะ

“Short Fic” สบายสมอง สไตล์ไรเตอร์;

        WonKyu ;;

          ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง ~~ แกล้งทรมานให้ฉันได้เจอ~~  ฮะจิเมะ มาชิเตะ คอนนิจิวะ ผมชื่อโกโบริ เย้ยยยย!!! ผิดเรื่อง เอาใหม่ๆ อันนยองฮาเซโย ผมชื่อคยูฮยอนสุดหล่อ ไร้เทียมทานที่สุดในโลกหล้านภาลัยและเอกภพนี้  ผมหล่อ ใจดี สปอร์ต โซล และเมะมาก ผู้หญิงนี่ติดตรึมอะ แค่กระดิกนิ้ว ก็วิ่งมาซบอกพี่ยูยอนคนนี้เป็นแถบ เมื่อไม่นานนี้ ผมได้ Pocket money จากปะปี๊ให้มาตะลอนaroundราชอาณาจักรไทย แต่ก็ได้เกิดเหตุการณ์วิกฤตใหญ่ยักษ์สะบึมบึ้มตูมตามน่ากลัวมาก และไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและไม่ได้เกิดง่ายๆนั้นคือ ....... กระเป๋าตังค์หายครับ-..- ผมโดนไอ้โจรเลวทรามต่ำช้าทรพีนี่นี้ใครครอง .. ไม่ใช่ละ เอาเป็นว่ามันเลวมาก จนผมไม่สามารถบรรยายได้ ประมาณว่าไม่ต้องมีคำบรรยายใดใดสักคำให้ลึกซึ้ง -*-   มันขโมยของของท่านโจวไปหมดเลย มันทำให้ผมต้องใช้กลยุทธ์ในการดิ้นรนเอาตัวรอด จากสถานที่ที่ผมไม่สามารถสื่อสารกับใครได้ แต่แล้วผมก็ได้เจอกับคนๆนึง คนที่ฟ้าส่งมาช่วยท่านโจว  

ระหว่างที่ผมนอนอยู่ที่พักชั่วคราว(ป้ายรถเมย์)- - ผมอยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่น มีสุภาพบุรุษบอยแบนด์คนนึง ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ ผมว่าภาษาคุ้นๆนะ ทำไมผมเข้าใจที่เขาพูดละ มันคล้ายๆเหมือนจะเป็นภาษาเกาหลี เฮ้ยย ผมเจอคนบ้านเดียวกัน!!! เท่านั้นละ สมองอันปราดเปรื่องของท่านโจวก็คิดแผนการเอาตัวรอดได้...... หึหึหึ เสร็จแน่ไอ้หล่อ(น้อยกว่าผม)

“เฮ้ย นาย นายอะ นายนั้นแหละ” ผมย่างสามขุมเข้าประชิดตัวเขาอย่างรวดเร็ว เขามองหน้าผมงงๆเอานิ้วชี้หน้าตัวเองคล้ายจะถามกรายๆว่าเรียกกูเหรอ

“พูดกับฉันหรอ??”เขาถามครับพอมามองใกล้ๆจึงได้พบกับสัจธรรมว่าไอ้หมอนี่มันหล่อมากแต่งตัวดูดีท่าทางจะมีกะตังค์ครับแต่ก็ไม่ได้อะไรหรอกก็แค่ผิวพรรณผุดผ่องปากแดงหน้าใสจมูกโด่งตัวสูง..ก็ไม่เท่าไหร่หร๊อกกกก

“เป็นคนเกาหลีหรอ ?”

“แล้วนี่เราไม่ได้พูดภาษาเกาหลีกันอยู่หรอครับ” เออวะ พูดภาษาเกาหลี ไม่ใช่คนเกาหลีหรือไงวะ แล้วดูมัน ดูมันทำหน้า กลั้นหัวเราะจนหน้าเขียวหน้าแดงอย่างนี้หัวเราะใส่หน้าผมเลยดีกว่า- -

“ถ้าอยากหัวเราะ ก็หัวเราะออกมาเลย เชิญ” สิ้นสุดคำพูดผมเท่านั้นแหละ มันระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ดังสนั่นหวั่นไหว อีห่า เกิดมาไม่เคยหัวเราะหรือไงวะ

        “...ขอโทษครับ ” พูดไปยังยิ้มไปมีลักยิ้มด้วยยย..เฮ้ยๆๆพอๆ  ไม่ได้ๆ เราจะลืมแผนการของเราไปไม่ได้ งงอะดิ ว่าแผนการคืออะไร แผนการของผมคือ......... ยุทธวิธีพิชิตเงินตราจากเทพบุตรนำมาซึ่งหนทางที่สว่างไสว.. (?)พูดง่ายๆคือ เกาะเขากินนั่นเองครับก็รู้สึกว่าตัวเองเลว แต่เพื่อความอยู่รอด เอาวะ! เริ่มแม่งเลยละกัน อะแฮ่มมม

          “ฮึก...ฮึก ฮือออ ฮึก ฮื้ออออออออออออออ~~ ” ผมเริ่มคุกเข่าและบีบน้ำตาอย่างสุดแรง ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่าผมกำลังหยิกแขนตัวเองอย่างเต็มแรง เจ็บชิบหายยย

          “เฮ้ย ทำอะไรเนี่ย ” ไอ้หมอนี่ทำหน้างงๆ คงจะช็อคมากสินะ แน่นอนกูแสดงขั้นเทพเว้ยไอ้น้อง อุวะฮะฮ่า.. ไอ้หน้าหล่อดึงแขนผมให้ลุกขึ้นอย่างแรง เบาๆก็ด้ายยยยยยยย กูเจ็บบบบบบบบ!!!

“ฮื้อออๆๆๆๆๆฮึกก..นายต้องช่วยฉันน..ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้วววว ฮืออออออๆๆ”ผมโผเข้ากอดมันอย่างแนบแน่นจนจมูกผมเฉียดไปโดนซอกคอไอ้หล่อโดยไม่ได้ตั้งใจ..แม่เจ้า!!!!ห๊อมมหอมมม ไม่ใช่ละๆๆๆๆๆผมไม่ได้หวั่นไหวนะเมะด้วยกันจะรู้สึกอะไรได้ไง

“ทำอะไรของนาย ปล่อยๆ”มันดันหน้าผมออกครับ-.-

“ ฮื้อออออๆๆๆนายจะหนีไปไหนนนน”ไอ้หน้าหล่อมันเดินหนีครับแต่ผมก็วิ่งตามไปติดๆมันหันหน้ามามองผมอย่างหน่ายๆก่อนจะพูดประโยคทิ้งท้ายที่ทำให้ผมเงิบ..

“ต้องการอะไรก็บอกกันดีๆเถอะผมพูดฟังรู้เรื่องครับไม่เห็นต้องลงทุนหยิกแขนตัวเองจนเลือดออกขนาดนี้เลยครับ”แม่งรู้ว่าผมตอแหลอีก=__= ไอ้ห่า ทำไมแม่งไม่โง่เหมือนพระเอกในละครไทยวะ กูหาเป้าหมายใหม่ก็ได้ และแล้วผมก็ยืนนิ่ง มองแผ่นหลังนั้นเดินไปในรถสปอร์ตคันหรู เชี่ยแม่งรวยวะ เสียดายนะเนี่ย

“แล้วกูจะกินอะไรวะเนี่ย” ระหว่างที่ผมกำลังคิดถึงของกิน รถสปอร์ตหรูคันเดิมก็มาหยุดอยู่ที่หน้าผม

“ขึ้นมา” มันกดกระจกลงมาพูดกับผมเสียงเข้มด้วยมาดเจ้าชาย อี๋ นึกว่าตัวเองหล่อหรือไงวะ ใส่แว่นเรย์แบรนด์ ถุ้ยยย ตอนกูอยู่เกาหลีมีเป็นโหล ยังไม่อวดเลย แสรดดดด ห้ะ แต่เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรนะ -_______-

“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?”

“หูหนวกรึยังไงกันนะ..ขึ้นมา!” มันตะโกนใส่หน้าอย่างรุนแรง ไอ้เถื่อนดิบเอ้ย นึกหรอว่ากูจะขึ้น เมื่อกี้มึงทำกูเงิบแดก กูงอน ชิชะ เชอะ

ปัง!

สุดท้าย...

กูก็ขึ้นมา(-_-;), ระหว่างทางมันก็เริ่มพรรณนาถึงข้อตกลงต่างๆที่มันตั้งขึ้นเพียงผู้เดียว ผมก็เล่าถึงความซวยที่เกิดขึ้นกับผม มันก็บรรยายสรรพคุณของตนเองว่ามันจะยอมช่วยผมวันนึงวันเดียวเท่านั้นนน ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับมันโปรโมชั่นแม่งคุ้มชิบหาย ไม่ต้องทำส้นตีนอะไรมีที่ให้นอนมีข้าวให้แดกมีตังค์ให้ยืม ชีวิตช่างหวานชื่นรื่นรมย์อะไรเช่นนี้ มันบอกว่าเหตุผลของมันคือไม่อยากเห็นคนเกาหลีคนอื่นโดนแบบมันอีกและเราควรเห็นใจและช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเอง แล้วมันก็เริ่มเพ้อถึงพระเจ้าของมันครับ ผมก็หายไปในภวังค์ของผม(-.-)Zzz

...............................................................................................................