คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ลาบจานที่ 4
แน่นอนว่า การพบกันโดยมิคาดหมายของคริสและหมอโด้(ชื่อเล่นที่ชาวบ้านเรียกกันทั่วไป) นั้นทำให้จิตใจของน้อง คริสตี้กิ๊ฟช็อปสั่นไหว คริสตี้นั่งมองยางมัดผมรูปหัวใจในร้านด้วยความปริ่มสุข และเอาแต่สงสัยว่า ในตอนนี้หัวใจของเขากำลังกลายเป็นสีชมพูสดใสแบบนี้รึเปล่านะ (ถุย)
“เฮ้อ...นี่หรือรักแรกพบ” คริสตี้รำพึงรำพันกับตัวเองแผ่วเบา จิตใจของเขาหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รอยยิ้มน้อยๆปiากฎขึ้นบนใบหน้าไม่เต็มเต็งของเขา คริสตี้มองไปรอบๆร้านที่เพิ่งจัดเสร็จ ทุกอย่างเป็นสีชมพูและตกแต่งด้วยลายคิตตี้ในอิริยาบถต่างๆที่เขาชอบ มันช่างสดใส
แต่เมื่อนึกถึงคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้ว ชั่ววินาทีหนึ่งก็คิดอยากจะเปลี่ยนเอาลายเหล่านี้ ออกไป แต่นั่น..ก็เป็นความคิดชั่ววูบที่แว๊บมาก็แว๊บไป
ยังไงอ้ายหานก็ยังคงต้องพบบททดสอบอันยิ่งใหญ่นี้อยู่ดี
“พรุ่งป๊ะป๋าจะเปิดร้านแล้วนะ อึลรองงีของป๋าดีใจมั๊ย” คริสตี้เดินไปหยุดตรงหน้าตุ๊กตาหมาตัวใหญ่และพูดกับมันด้วยความรักใคร่ มันคือตุ๊กตาที่เขารักมากราวกับว่าคลอดมันออกมาเอง เขาใช้เวลาจัดร้านเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย ก่อนเดินขึ้นห้องไปพร่ำเพ้อถึงหมอหนุ่มในทวิตเตอร์อย่างไม่อายฟ้าดิน
อีกด้านหนึ่ง
อ้ายหานรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว เขาตัดสินใจกลับมาที่บ้านของตนเองพร้อมกับครูเทา ที่อาสาขับแมงกะไซค์มาส่ง หลังจากโบกมือลาครูเทาแล้ว อ้ายหานก็กลับเข้าไปในบ้าน แม้ว่าครูเทาจะเล่าให้ฟังว่าคุณคริสฝั่งตรงข้ามช่วยเก็บของที่ระเนระนาดให้แล้ว แต่ยังไงเขาคิดว่าเขาต้องพบกับสภาพที่น่าอนาถกว่านี้ ทว่ามันกลับดูเรียบร้อยมาก ไม่คิดว่าคนที่ชื่อคริสสึอะไรนั่นจะมีน้ำใจได้ขนาดนี้
อ้ายหานปิดหน้าร้านก่อนเดินกลับขึ้นห้องของตัวเอง เพราะความเพลียจากอาการหน้ามืดยังไม่ได้หายสนิท อ้ายหานทิ้งตัวลงบนเตียงและหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน แม้ในใจรู้สึกราวว่า หลังจากนี้เค้าคงต้องตื่นมาเจอบททดสอบของชีวิตขนาดมหึมาแน่ๆ
ครูเทาซิ่งรถมาที่เขียงหมูของเฮียไคด้วยความเร็วเสียง ก่อนจอดรถลงหน้าร้าน ทันทีที่เฮียไคมองเห็นร่างของครูเทากำลังวาดขาลงจากมอร์เตอร์ไซค์ เฮียไคก็รีบวางอีโต้ในมือแล้วออกมายืนยิ้มให้ครูเทาอย่างรักใคร่
“อ..เอ่อ..ท่าลงมอร์เตอร์ไซค์เซ็กซี่จังเลยนะครับ” เฮียไคใช้สายตามองครูเทาอย่างเร่าร้อน แน่นอนว่าสายตานั่นทำให้ครูนั้นเขินอายจนหน้าแดงเป็นตูดลิง
“เฮียอ่า...พูดอะไรไม่รู้ ดูสิคนเยอะแยะเลย คนผีทะเล”
“เฮียขอโทษนะ แต่เห็นท่าทางเซ็กซี่แบบนั้น เฮียอดไม่ได้จริงๆที่จะชม”
“เฮียบ้า เราเพิ่งคุยกันวันเดียวเอง พูดอะไรก็ไม่รู้อ่ะ”
“วันเดียวเฮียก็รักได้ แล้วจะเริ่มรักจากวันนี้ตลอดไปเลย”
“อ๊าย...เฮีย เค้าเขิลล์ เฮียบ้า!”
บทรักชวนฮากอยังคงดำเนินต่อไป แต่ทว่า
“เฮีย!! เจ๊แบคร้านเสริมสวยบอกให้มาเอาหัวหมูที่สั่งไว้ คุณหล่อนจะเอาไปบูชาเจ้าพ่อชานที่ตำหนัก” เสียงยียวนของเด็กเข็นผักขาโจ๋ประจำละแวกนี้ดังขึ้น เขาคือ เซฮุน หรือไอ้ฮุนเข็นผักนั่นเอง ทรงผมลำสมัยและใบหน้ากึ่งหลับกึ่งตื่นตลอดเวลาโผล่ออกมาแทรกกลางระหว่างคู่รักโรแมนติกอย่างไม่มีคำว่าเกรงใจ
“เหย่เฮท! จีบกันอยู่อะเดะ” น้องฮุนเข็นผักพูดขึ้นกึ่งแซว ก่อนจะโดนครูเทาจัดวิชากังฟูตบกระบาลแหกไปหนึ่งที ด้วยความเขินอาย
“มาเอาหัวหมูใก็ไปหยิบเอา อย่าพูดมาก เดี๋ยวตบหน้าม้าแหกรอบสอง”
“โอ้โฮรัช โหดจุงเบย เดี๋ยวเจ๊แบ๊คมาจ่ายที่เหลือนะเฮีย” ว่าจบฮุนก็เดินหิ้วถุงหัวหมูไปอย่างสบายใจ
“ครูเทาครับ...” เฮียไคพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมกับกุมมือของอีกฝ่ายมาแนบอก “เรื่องนี้สำคัญมากนะครับ....พรุ่งนี้...ก็วันที่สิบหกแล้ว...ถ้าครูเทาไม่รังเกียจ...สนใจไปขอเลขเด็ดตำหนักเจ้าพ่อชานกับผมมั๊ยครับ”
นี่เป็นการชวนเดทใช่มั๊ย!!!
ครูเทาหัวใจพองโตกับคำชวนที่ออกมาจากปากของเฮียไค มันช่างอ่อนหวานซาบซ่านและน่าประทับใจ
“คนบ้า...ไปก็ได้ แต่ว่า เฮียอ่ะเล่นหวยมากไม่ดีนะ” แม้ว่าจะเขินอายเพียงใด ก็ยังคงเอ่ยคำแสดงความเป็นห่วงออกมา
“ก็ไม่มากอะไร ตัวละสองสามร้อยเอง...ถ้าเกิดถูกขึ้นมา เฮียจะได้มีเงินไปสู่ขอครูเทาไงแล้วจะได้มีเงินมาสร้างครอบครัวเล็กๆ ลูกสองคน แล้วเลี้ยงหมาซักตัวด้วยกัน” เฮียไคพูดอย่างเพ้อฝัน
“ต...แต่..ว่า” ครูเทาพูดแทรกขึ้นอย่างติดขัด ทำให้เฮียไคหลุดจากภวังค์หันมามองว่าเจ้าตัวต้องการจะพูดอะไร “เค้า...เค้าไม่มีมดลูกอ่ะ...เค้าคงมีลูกให้เฮียไม่ได้” ครูเทาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจ
(ขอเวลาให้เฮียไคเงิบแดกสามวินาทีค่ะ)
เฮียไคตัดบทชวนเจ็บปวดด้วยการชวนไปตำหนักเจ้าพ่อชาน เขาอาสาขับรถพาครูเทาไปด้วยอย่างสุภาพบุรุษ เมื่อมาถึงที่หมาย ก็เป็นตาที่คาดไว้ คนจำนวนมากหลั่งไหลกันเข้ามาขอเลขเด็ดจากเจ้าพ่อชานตาทิพย์ ซึ่งกำลังพ๊อพพูล่าในช่วงนี้ เฮียไคจูมือครูเทาเบียดเสียดผู้คนเข้าไปในบ้านทรงเรียบๆมองหาที่นั่งที่ว่าง ก่อนนั่งลงคู่กันด้วยความเขินอาย
“อุ้ยต่ะ...เฮียไคก็มากะเขาด้วยเหรอนี่ อ้าวนั่นครูเทาเหรอ มาด้วยกันเหรอครับเนี่ย แหม..เป็นอย่างที่ไอ้ฮุนมันพูดเลยสิเนี่ย” เจ๊แบคหรือ ขุ่นแบคซาลอนเจ้าของร้านเสริมสวยชื่อดังในหมู่บ้านหันมาทักกึ่งแซวเฮียไค
“อย่าพูดน่า...ครูเทาเค้าเขิน” เฮียไคเอ่ยปรามเจ๊แบคเบาๆ
“อุ๊ยๆ เจ้าพ่อชานมาแล้วเฮีย” ครูเทาสะกิดไหล่เฮียไคด้วยความตื่นเต้น
เจ้าพ่อชานผู้เป็นที่เคารพนับถือของคนในหมู่บ้าน ให้เลขเด็ดถูกมาสี่งวดติด อีกทั้งยังมีหน้าตาที่หล่อเหลากระชากตับไตแม่ยกทั้งหลาย ทำให้ตำหนักแห่งนี้มีผู้คนหลั่งไหลมาอยู่เสมอๆ
เจ้าพ่อชานปรากฏตัวใช้ชุดทำงานประจำของเขา เสื้อและการเกงสีขาวอีกทั้งห้อยสร้อยจตุคามและวัตถุมงคลๆต่างๆไว้คอ สร้างความขลังให้กับตัวของเจ้าพ่อชานเป็นอย่างมาก เจ้าพ่อชานนั่งลงตรงที่ประจำ กวาดสายตามองผู้คนที่มานั่งรอเลขเด็ดด้วยสายตาพอใจ
“มาเอาเลขกันเหรอพวกเอ็ง”
ทุกคนต่างตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน
“เอาๆ วันนี้ก็ฤกษ์ดี ดวงดาวเรียงตัวกันเสริมดวงชะตาการเสี่ยงโชคดีมาก เอ้าเอาไป” เจ้าพ่อชายโยนขวดแฟซ่าลงไปท่ามกลางฝูงชน ผู้คนรุมทึ้งขวดแฟช่าขึ้นมาโดยที่ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“เห็นเลขในบาร์โค้ดมั๊ย นั่นล่ะๆ เอาไปจับคู่กลับกันเอาเอง ของแบบนี้ข้าขอพระอินทร์มาให้ จะให้กันง่ายๆก็กระไรอยู่ ใครบุญถึงก็ถูก ไม่ถึงก็พลาด.ฮะฮ่าๆ” เจ้าพ่อชานพูดเสียงสุขุม
ชาวบ้านต่างช่วยกันถ่ายรูปและจดจำเอาตัวเลขบนบาร์โค้ดอย่างบ้าระห่ำ แน่นอนว่าเฮียไค กับ ครูเทาก็เช่นกัน หลังจากมหกรรมชิงเลขอันโหดร้ายผ่านพ้นไป ผู้คนก็ทยอยกลับ รวมทั้งเฮียไคกับครูเทาด้วย ทั้งคู่เดินจูงมือกันออกจากตำหนักไปพร้อมกับของดีที่เจ้าพ่อชานให้ไว้ เพราะเห็นว่ากระหนุงกระหนิงอยู่ด้วยกันสองคนแทบจะตลอดเวลา เจ้าพ่อชายกล่าวว่า สิ่งนั้นจะทำให้ความรักของทั้งคู่ชูชื่นขึ้นมามากมาย
ในตำหนักไม่เหลือคนอื่นอยู่แล้วนอกจากเจ๊แบคซาลอน คุณหล่อนยกเอาหัวหมูที่เตรียมไว้มาให้เจ้าพ่อชานด้วยความนอบน้อม ค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาเยี่ยงเมียบ่าว
“เจ้าพ่อชาน...คือที่เคยบนไว้คราวก่อนนะครับ วันนี้เลยเอามาแก้บน” เจ๊แบคยกถาดหัวหมูให้เจ้าพ่อ
“ไม่สนใจแก้ล่างด้วยรึเอ็ง” เจ้าพ่อชายมองคนตรงหน้าก่อนหลุดคำพูดแปลกๆออกมาโดยไม่ตั้งใจ ทำให้เจ๊แบคที่ได้ยินไม่ถนัดหูนักมองหน้าเขาอย่างสงสัยใคร่รู้ “ข้าจะพูดว่า ดีแล้วที่รู้จักมาแก้ บนแล้วไม่แก้มันไม่ดี จะแก้บนแก้ล่างก็ควรแก้” เจ้าพ่อชานยังคนพูดถ้อยคำที่เจ๊แบคไม่ค่อยเข้าใจนัก
“เอ็งนี่หน้าตามีสง่าราศีดีนะ ถ้าได้มาอาบน้ำมนต์ตำหนักข้าซักคืนคงจะเจริญขึ้นเป็นสิบเท่าเชียว” เจ้าพ่อชานมองหน้าเจ๊แบคอย่างครุ่นคิด
“อุ้ยต่ะ...สง่า ราศี ดูดี รุ่งเรือง” เจ๊แบคพึมพำกับตัวเองเบาก่อนรีบตอบเจ้าพ่อด้วยแววตาเป็นประกาย” ไว้วันหลังจะมานะครับ วันนี้รี๊บรีบ พรุ่งนี้เจ้าพ่อว่างมั๊ยครับ เดี๋ยวมาเลย”
“เอ้อ ว่าง ว่างทั้งวัน ทั้งคืนเลย” เจ้าพ่อชานยิ้มกริ่ม
“จ้ะๆ งั้นวันนี้ฉันลาก่อนล่ะจ้ะ ทิ้งร้านไว้” เจ๊แบคไหว้เจ้าพ่องามๆก่อนคลานเข่าออกไป ท่ามกลางสายตาอันตรายของเจ้าพ่อชาน
“ก้นเซี้ยะไม่เบา....”
--------------------------------------
เอ้อ จบแล้ว ยามสุดในสามโลก ตอนนี้ยาวมาก ยาวสุดๆ
ปล่อยเจ๊แบค น้องฮุน และ เจ้าพ่อชาน ออกมา
เอ้อ เครียด เครียดมาก
ทำไมเจ้าพ่อชานมันโรคจิตจังวะ เอ้อ เครียด..(เครียดไรมากมาย)
โอ๊ะเค่ จบกันกับตอนนี้
สวัสดีวันพฤหัส อีแล้ว...
ไม่ได้ตั้งใจจะลงวันพฤหัสเลย...สาบาน - -
ความคิดเห็น