คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลาบจานที่ 3
กลิ่นฉุนของยาเป็นกลิ่นแรกที่อ้ายหานได้กลิ่น เสียงของคนพูดคุยกันเสียงดังยังคงมีให้ได้ยินไม่ขาดสาย อ้ายหานลืมตาขึ้นมามองภาพรอบด้าน เขากำลังนอนอยู่ที่อนามัยหมู่บ้าน ข้างๆมี คริสตี้นั่งเฝ้าอยู่ แต่ว่าเมื่อมองที่ข้อมือของอีกฝ่าย ตอนนี้ไม่มีนาฬิกานั่นอีกแล้ว อ้ายหานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมายาวเหยียด
“อ่า..นาฬิกา ผมถอดแล้วล่ะ เพื่อนคุณบอกว่าคุณกลัวน่ะ” คริสตี้พูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเข้าใจเต็มที่
“มันน่าหัวเราะใช่ไหมล่ะ” อ้ายหายพูดพร้อมหัวเราะแห้งๆ
“ไม่หรอก ผมเข้าใจว่าคนเราโตกันเป็นควายอยู่แล้วก็อาจมีของที่กลัวกันบ้าง แม้ว่ามันจะงี่เง่าน่าหัวเราะแค่ไหนก็เถอะ อย่างเช่นคุณที่กลัวคิตตี้นี่ไงงี่เง่า ไร้สาระ ปัญญาอ่อน แต่มันก็ช่วยไม่ได้ คนมันกลัวนี่เนอะ” คริสตี้แย้มยิ้มออร่าพร้อมกับตบไหล่อ้ายหานเบาๆ ในขณะที่อ้ายหายได้แต่ประมวลผลคำพูดเมื่อสักครู่นี้อย่างละเอียด...
เข้าใจพ่อมึงสิ....
“อ๋อ...ขอบคุณที่เข้าใจนะครับ แล้วก็ขอบคุณที่อุตส่าห์พามาส่งที่อนามัย ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ผมจะคิดว่าคุณนี่มันขาดหรือเกิน แต่งตัวมั่นใจไม่กลัวหมาเห่าหมาหอน ชมพูมายังกะโฆษณาผ้าอนามัย แถมชอบคิตตี้ซะด้วย แอ๊บแบ๊วขัดหนังหน้าไปหน่อยมั๊ย? อายุก็ท่าจะไม่ใช่น้อยๆ ยังทำตัวยังกับเป็นเด็กสาวน่ารัก แถมเรื่องมากอีก จะสั่งลาบหรือกวนตีน เรื่องมากขนาดนี้ทำแดกเองเลยมั๊ย แต่ผมก็แค่เคยคิดนะครับ ตอนนี้คุณทำให้ผมคิดว่า คนอย่างคุณช่างมีน้ำใจเหลือเกิน ขอบคุณนะครับ” อ้ายหานส่งยิ้มจริงใจกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ทว่า กลับมีออร่าน่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมาประทะกันเสียอย่างนั้น ในขณะที่บรรยากาศกำลังมาคุ จนพลอยให้ป้าเตียงข้างเป็นลมชักจนต้องหามส่งโรงพยาบาลในเมือง ครูเทาก็เดินโลกสวยเข้ามาพร้อมกับ ขวดคาราวบาวแดงในมือ
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอพี่หาน” เทาพูดพร้อมเปิดฝาเครื่องดื่มชูกำลังและเสียบหลอดดูดอย่างกระแดะ “ ซู้ดด ฮ่าาา” ครูเทาสะบัดหน้าแสดงความสดชื่น
“เออ..ตื่นแล้ว นี่ยังไม่เลิกกินอีกเหรอวะ? เป็นครูบาอาจารย์ เป็นตัวอย่างไม่ดีแก่ลูกศิษย์” อ้ายหานขมวดคิ้วมองคนที่เพิ่งมา
“...กู...เป็น...ครู สอนแอโรบิค ลูกศิษย์อายุรวมกันหลักแสน....ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ครับ”
“อ้าว คุณเป็นครูสอนแอโรบิคเหรอครับ มิน่ากางเกงถึงได้...” คริสตี้เอ่ยทักด้วยน้ำเสียงแปล่งๆและละไว้ฐานเข้าใจ ครูเทายิ้มแป้นรับคำชมพร้อมบิดไปมาอย่างขวยเขิน
“คุณล่ะก็ชมเกินไปแล้วนะครับเนี่ย ว่าแต่นี่ไม่คุ้นหน้าเลยนะคุณน่ะ” ครูเทาย่นคิ้วมองคนแปลกหน้า
“อ๋อ เพิ่งย้ายมาน่ะ มาเปิดร้านกิ๊ฟช็อปตรงข้ามร้านลาบพี่คนนี้น่ะจ้ะ” คริสตี้ยังคงยิ้มเป็นมิตร
“ห๊ะ? ตรงข้ามร้านกู..เอ้ย ร้านผมเหรอครับ” อ้ายหานดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ขุ่นพระ!!! อย่าลุกพรวดพราดสิพี่หาน เดี๋ยวก็ตายห่าหรอก คุณคนนี้อุตส่าห์หามมาส่งอนามัย อย่าให้ใครลำบากหิ้วร่างพี่ไปวัดเลยนะ” ครูเทาจีบปากจีบคอพูดราวกับเป็นโคตรเหง้าเหล่าตระกูลของอ้ายหาน “ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับเนี่ย” เทาพูดต่อ
“คริสครับ...คือ ออกเสียง คริส-สึ เร็วๆน่ะครับ คริสสึ คริสคริส”
“......คริสชิมิ”
“โอ้ เวรี่กู๊ด” คริสปรบมือ “อ้อ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอกลับก่อนนะครับ” คริสยกมือไหว้ทุกคนอย่างนางงามก่อนลุกออกไป แต่ทว่าในจังหวะที่กำลังหมุนตัวลุกออกไปนั้น เขาก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่งเข้าจนแฟ้มเอกสารในมือของอีกคนร่วงลงระเนระนาด ทำให้คริสต้องรีบกล่าวคำขอโทษทันทีแล้วก้มลงช่วยเก็บของที่พื้น...
และดูเหมือนว่า อาถรรพ์ละครหลังข่าวจะเข้าครอบงำฟิคกูอีกครั้ง มือของคริสและชายปริศนาสัมผัสกันอย่างบังเอิญในขณะก้มเก็บของ พลันสายตาของทั้งคู่ก็สบประสานกันเข้าอย่างพอดี เขาสวมเสื้อกาวน์สีขาว คงจะเป็นหมอของที่ล่ะมั๊ง ใบหน้าของเขาหล่อเหลาไม่เบา คริสเหลือบมองป้ายชื่อของอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจ “ นพ.ดีโอ ดีดี้ดะเด้า”
“ขอโทษครับ” คริสเบือนหน้าหลบสายตาอีกฝ่ายพร้อมกับชักมือของตัวเองออก
“ไม่เป็นไรครับ ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร” หมอหนุ่มพูดอย่างนุ่มนวล เขารับเอาเอกสารจากคริสมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนลุกเดินจากไป น้องวคริสตี้ผู้ไร้เดียงสา กำลังพบกับรักแรกแล้วกระมัง.... คริสมองตามหลังร่างนั้นไปจนลับตาก่อนเดินเขินก้มหน้าออกไป ราวกับถูกเลขท้ายสามตัว
ท่ามกลางสายที่สงบนิ่งและสีหน้าไม่ไหวจะเคลียร์ของอ้ายหาน
“เทา...กูขอกระโถนหน่อย...กูอยากอ้วก...”
เออชะ อัพแล้วโว้ยยยย
ลืมอัพมาหดชาติเศษ
ปล่อยตัวละครลับออกมาแล้ว เริ่ดค่ะ
หมอโด้ค่ะ หมอโด้ ดีดี้ดะเด้า ค่ะ นาสกุลบัดซบมาก
เออค่ะ...ทะ ฟิคนี้ทำร้ายศิลปินแจร๊ะ บัยส์
สวัสดีวัน พฤหัส อีกแล้ว....
ความคิดเห็น