คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลาบจานที่ 2
บ๊ะ...เป็นตาซังเด้ ...
อ้ายหานสบถในใจเป็นภาษาอินเตอร์กับท่าทีกรีดกรายของลูกค้าแปลกหน้า ลูกค้าที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนในหมู่บ้าน อ้ายหานสงบอารมณ์ฉีกยิ้มรับ ก่อนลงมือทำลาบตามออเดอร์
“แถวนี้ร้อนเนาะ เฮ้อ ไม่เหมือนที่แอลเอเลย” ลูกค้าสีชมพูพูดพร้อมโบกมือพัดที่หน้าอย่างดัดจริต
ปั่ก
อ้ายจงใจสับปังตอในมือระบายความหมั่นไส้อันครุกรุ่น ก่อนฉีกยิ้มเป็นมิตร(?)ให้กับลูกค้า....อีกครั้ง
“เพิ่งย้ายมาเหรอ?”
“อุต๊ะ...รู้ได้ไงอ่ะ ใช่ เพิ่งย้ายมา อยู่ฝั่งตรงข้ามนี่แหละ” อ้ายหานพยักหน้ารับรู้คำพูดของคู่สนทนา แต่ไม่ทันที่จะอ้าปากพูดอะไรตอบกลับไป อีลูกค้าหน้ามนก็พูดแทรกขึ้นมาอีก
“ฉันชื่อคริสนะ คริสส์ ออกเสียง ส. ด้วยนิดนึง แบบ คริสสึ แต่เสียง สึ เอาเบาๆ คริสสึ คริสสิ คริสส์ โอเคมั๊ย ไหนลองออกเสียงซิ?” อ้ายหานงงเป็นห่านตาแตก “คริส? คิด? คิด?” อ้ายหายลองสปีคตามคำพูดของอีกฝ่ายแต่ไม่เป็นผล
“โนๆ แบบนั้นโซแบดมากเลยอ่ะ ทรายอเกนนะ คริสสึ คริส” คุณคริสยังคงพยายามฝึกสำเนียงให้กับอ้ายหานไม่หยุดหย่อน
“คันมันออกเสียงยากปานนั่น กะเปลี่ยนซื่อใหม่สาหล่า คริสสึ แม่นบ่อ คริส” อ้ายหายแรปภาษาอินเตอร์ด้วยความลำคาน คริสเอามือนาบอกด้วยความตกใจพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยเต็มเปี่ยม
“ขอโทษนะ เมื่อกี๊ภาษาอะไรอ่ะ คริสแค๊นท์อันเด้อสะแตน” อ้ายหานถอนหายใจก่อนคลุกเคล้าลาบด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น
“ภาษาต่างประเทศ แค๊นท์อันเด้อสะแตนก็ไม่ต้องอันเด้อสะแตน เอ้านี่ ลาบสองถุงแปดพัน เอ้ย แปดสิบบาท” อ้ายหานยื่นถุงลาบให้กับน้องคริส แต่เมื่อน้องคริสยื่นมือมารับก็ถึงกับทำให้อ้ายหายใจสั่น กระวนกระวาย รู้สึกไร้เรี่ยวแรงคล้ายจะเป็นลมขึ้นมาทันที
ที่ข้อมือของคริสมีนาฬิกาข้อมือสีชมพูอยู่ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาของอ้ายหาน... ปัญหาอยู่ที่ นาฬิกานั้นมันเป็นลาย คิตตี้!!!! อ้ายหายเบิกตากว้างมองคิตตี้โบว์สีเหลืองและผองเพื่อนในนาฬิกาไม่วางตา ก่อนที่ภาพรอบด้านจะดับวูบไป
อ้ายหานเห็นภาพที่ตนเองกำลังทุนรนทุรายจากการที่คิตตี้ประดับเค้กไหลลงคอปรากฏชัดในหัว ตัวเขาทรมานแทบขาดใจ พยายามร้องเรียกให้คนคนช่วยแต่กลับไร้ซึ่งแรงที่จะเปล่งเสียง อากาศหายใจเริ่มติดขัด จนใกล้จะหมดไปทุกที โชคที่ ที่ส้นเท้าของครูเทาพุ่งมากระทืบอกของพี่หานเอาไว้ได้ทัน ทำให้ตุ๊กตาคิตตี้ที่ติดคอ กระดอนออกมาได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้น คงจะไม่มีอ้ายหานร้านลาบเช่นทุกวันนี้ นั่นคือเหตุผลที่ทำให้อ้ายหาน “กลัวคิตตี้” เช่นทุกวันนี้ การที่เขาคิดว่า คิตตี้ตัวนั้นเป็นของกินมันผิดตรงไหน สีสันน่ารักดี ก็น่าจะกินได้ การคิดแบบนั้น มันผิดตรงไหน....
“คุณๆ รู้ตัวแล้วเหรอ?” เสียงแรกที่ได้ยิงเป็นเสียงที่คุ้นหูนัก อ้ายหานค่อยๆปรือตามองภาพรอบด้าน เขากำลังนอนอยู่ที่พื้นร้าน...ข้างถังขยะ....
“โอ้ย โล่งอก นึกว่าตายไปซะแล้ว จู่ๆคุณก็ล้มพับไป คริสล่ะตกใจ” คริสเอามือข้างที่สวมนาฬิกาขึ้นมาแนบออกพร้อมพรูลมหายใจออกมาเมื่อพบว่าอ้ายหานไม่เป็นอะไร แต่ทว่า.. เมื่ออ้ายหานเบิกเนตรไปโฟกัสนาฬิกา...
“คิตตี้....”
อ้ายหานพูดเสียงเบาก่อนจะเป็นลมไป
“อุ่ต๊ะ....คุณรู้ชื่อในวงการกิ๊ฟช็อปของคริสด้วยเหรอ..แต่ออกเสียงผิดไปนิสนะ ต้องออกเสียงว่า...คริสตี้..”
โอเค จบค่ะ ยาวขึ้นนิดหน่อย แต่แก่นสารไม่มีเหมือนเดิม อะไรคือโรคกลัวคิตตี้?
พี่หานแดกรับประทานคิตตี้เข้าไปได้อย่างไร...
แล้วคริสตี้ คือชื่อในวงการของ คริสสึ จริงหรือไม่
จำไว้...ชื่อของคริส ต้องออกเสียง สึ... ด้วยนิดนึง....
พบกันตอนหน้า ถ้าขยัน
สวัสดีวันพฤหัส...
ความคิดเห็น