คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Something,,Beginning : ภาคพิเศษ ความรักของริญลดา
++ ริญลดา ++
ให้ตายเถอะ!!!! ยัยเกี๊ยะนะยัยเกี๊ยะ โทรมาชวนเราไปเที่ยวแล้วไม่นัดเวลา
ใครจะตรัสรู้ได้ล่ะยะ ชิ
~แค่ไหนที่เรียกว่ารักกัน แค่ไหนเขาเรียกคนสำคัญ และฉันจะเป็นคนนั้น ของเธอได้ไหม
รอยยิ้มที่เคยมีให้กัน คำหวานที่เธอเคยฝากไว้ อยากขอเปลี่ยนมันเป็นหัวใจของเธอได้ไหมคนดี ~
“ฮาโหลวววว”
“เฮ้ยย นี่ชั้นรอแกตั้งนานแล้วเว้ย เมื่อไหร่จะมาซักที”
“อ้าว ชั้นจะไปรู้แกมั๊ยล่ะ แกไม่ได้นัดเวลาชั้นไว้นี่”
“อ่ะ จริงหรอ”
“เอออ ถ้าไม่เชื่อย้อนกลับไปอ่านข้างบนดิ”
“ง่ะ จริงด้วย เออ โทษละกัน เอาเป็นว่า รีบมานะตอนนี้เลย รออยู่”
“เออ บายๆ”
หลังจากโดนมันสั่งแล้ว ชั้นก็เลยรีบแปลงโฉมอย่างเร็ว เพื่อกันมันด่า เฮ้ออ
ไม่มีเวลาเลือกชุดมากซะแล้วสิ เอาตัวนี้ล่ะวะ เสื้อสีเขียวขี้ม้า กับกระโปรงพลีท
สีดำ ชั้นรวบผมขึ้นแบบง่ายๆ แล้วรีบเผ่นออกจากอพาร์ทเม้นทันที
อย่างว่าแหละนะ การจราจรในกรุงเทพมหานครนี่ช่างสะดวกสบายเหลือเกิน
รถแท็กซี่ที่ชั้นนั่งมาไม่ขยับกว่า 20 นาทีแล้ว ชั้นเลยขอลงตรงนั้น แล้วเดินไป
สถานีรถไฟฟ้าแทน การเดินเท้าไปในสภาวะอากาศแบบนี้ มันน่าหงุดหงิดจริงๆ
ชั้นนั่งรถไฟฟ้าต่ออีก 15 นาที กว่าจะถึงสยาม อากาศไม่เป็นใจเลยจริงๆ
ร้อนตับเปื่อยซะ -*-
พอไปถึงที่ร้านที่ยัยเกี๊ยะนัดไว้ ก็เห็นยัยเกี๊ยะ ยืนอยู่กับวัยรุ่นผู้ชายกลุ่มนึงประมาณ 4-5 คน
ชิ บ หั ย เพื่อนตูถูกรุมโทรม!!!!!
ความคิดแรกที่แล่นเข้ามาในโสตประสาท
แต่พอดูดีๆ เย้ยย มันยิ้มอยู่นี่หว่า แต่ว่า ผู้ชายคนนั้น คนที่ยืนอยู่ข้างเกี๊ยะ
น่ารักชิบเป๋งเลยเว๊ยยยยยยยยยย
ถึงตัวจะสูงไม่มากนัก แต่ก็ถือว่าสูง [เอ๊ะ!? ยังงัยของแกวะ ยัยริญ พิมพ์ไปพิมพ์มาชักงง]
สรุปว่าสูงกว่าชั้นมากๆ แต่ไม่มากเท่าเพื่อนของเค้า ผิวของเค้าขาวมาก
ตาค่อนข้างโต จมูกโด่งได้รูป รับกับใบหน้าที่เรียวยาว เหอะๆ ตกลงชั้นมาหาเพื่อน
หรือว่ามานั่งจ้องผู้ชายกันฟะเนี่ย -*-
ชั้นเดินเข้ามาในร้าน
“เกี๊ยะจ๋---------า ริญมาแล้วจ้--------า ^0^~ --- ○_○”
ยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งรู้ว่าน่ารัก สงสัยว่าสายตาของชั้นคงปิดความประหม่าไว้ไม่อยู่เพราะเพื่อนตัวดี
มันส่งสายตาแพรวพราวระยิบระยับมาให้ชั้น ราวกับรู้ทัน
“น้องๆจ๋า เจ้ไปก่อนน๊า กะจะไปช้อปซะหน่อย หุหุ” ยัยเกี๊ยะบอก
“บ๊ายบายนะครับเจ้ ”
ชั้นเหลือบตามอง ผู้ชายคนนั้นหน่อยนึง เค้าเงยหน้าขึ้นมา สายตาต่อสายตาสบกันพอดี
ชั้นรีบหลบหน้าเค้า รู้สึกว่า หน้าแดง ไปหมด แถมมีความรู้สึก วูบวาบ ตลอดเวลา
ทำไมนะ?!
+++นอกร้าน+++
“แกๆๆๆ น้องคนนั้นอ่ะเค้าชื่อไรหรอ เรียนรร.ไรอ่ะ มีเบอร์ป่ะ อยากได้ๆๆ” ชั้นรีบระดมยิงคำถามทันที
“ง่ะ แกทีละคำถามดิวะ น้องคนไหนคนที่ใส่เสื้อยืดสีดำ ทับเสื้อแขนยาวสีขาวอ่าหรอ”
“อื้มๆ นั่นแหละๆ”
“ก๊ากกกกๆๆๆๆ” จะหัวเราะหาพระแสงของ้าวไปฟันหัวชะนีที่ไหนวะ เส้นตื้นนักหรือไง
“หึ๊ยยย แกหัวเราะรัยว๊า บอกมาดิๆ”
“เบอร์ไอ้เด็กนั่น ก็เบอร์เดียวกะเบอร์บ้านชั้นอ่ะแหละ”
“ง่ะ หมายความว่า ?” งง ค่ะ งง เต็กก
“ก็ นั่นมันน้องชายชั้น ไอ้ก๊อกงัย จำได้ป่าว”
“อ๊ากก จิงดิ ไมชั้นจำไม่ได้อ่ะ TT TT”
“555 ไอ้บื้อ น่ารักใช่ป่ะล่ะ ตัวโคตรสูงเลย”
“หุยย น่ารักว่ะ เจ้เกี๊ยะขา อยากมีน้องสะใภ้ชื่อริญลดารึป่าวคะ อิอิ” โฮ่ะๆๆ พระเจ้า ช่วยชั้นแล้ว
“พอเลยๆ ไปเดินดูของกัน มัวแต่เดินคุยอยู่นั่นแหละของเขิงไม่ต้องดูกันแล้ว~”
“อ่ะเชๆ”
ชั้นเดินดูของอยู่พักใหญ่ได้มาแค่ สองสามชิ้น ส่วนยัยเกี๊ยะอ่ะหรอ
เต็มมือ ไม่รู้จะซื้อไปถมบ้านรึไง ซื้อซะมากมายขนาดนั้น จะบ่นรึก็ไม่ได้
เดี๋ยวมันจะไม่ช่วยเรา ชิชะ เบื่อค่ะ
“แก เดี๋ยววันนี้ไปกินข้าวที่บ้านชั้นมั๊ย”
“อะไรนะ ?”
“ชั้นถามแกว่าไปกินข้าวบ้านชั้นมั๊ย”
“อืมม คิดดูก่อนแล้วกัน” ชั้นพูดพลางจับชุดวันพีช ที่อยู่ตรงหน้า ส ว ย จั ง
“นี่ยัยริญ ชั้นอุตส่าห์หาโอกาสให้แกนะ แกสนใจชั้นหน่อยสิ”
“โอกาส ? โอกาสอะไรวะ”
“ก็แกชอบก๊อกไม่ใช่หรอ ถ้าไปบ้านชั้น แกก็ได้เจอก๊อกนะเว่ย แถมได้กินข้าวฟรีอีกตะหาก สองต่อๆ”
“งั๊นไปๆ รักแกที่สุดในโลกเลยว่ะ เกี๊ยะ มาหอมทีเด๊ะอาหมวยย”
“เย้ยย แหวะๆ ไม่เอา เหม็นขี้ฟันแก”
การนั่งรถมาบ้านไอ้เกี๊ยะใช้เวลาไม่นานนักแต่ว่าท้องฟ้าก็มืดแล้ว ช่างเหอะ ยังไงก็ไม่มีใครเค้าห่วงหรอก
“ม๊าขา สวัสดีค่ะ วันนี้ริญมาขออาศัยฝากท้องซักมื้อนะคะ^^”
“อาลิงงง แหม ม๊าม่ายเจอต้างนางง เปงงายม่างลูกกก สบายดีป่าว”
“แหง่ะ ม๊าขา ริญค่ะริญ ไม่ใช่ลิง ^^ หนูสบายดีค่ะ คิดถึงม๊ามากๆเลย”
“อ่า มากินข้าวกันเถอะ เกี๊ยะไปเรียกก๊อกมาซิลูก เมื่อเช้าออกไปข้างนอกตอนไหนก็ไม่รู้”
ก๊อก แค่ได้ยินชื่อก็ใจสั่นขนาดนี้ ถ้าเจอตัวจริงไม่ลงไปชักกับพื้นเลยหรอวะ
ถ้าทางจะเป็นเอามากนะ ยัยริญลดา -*-
ก๊อกเดินมึนๆลงมาจากชั้นสองของตัวบ้าน
“มีรายกินม่างงงงงง”
“ก๊อกเสียงแกนี่มาก่อนตัวเลยนะ” เกี๊ยะตะโกนว่า
“หุหุ ชะอุ๊ย!!!”
ก๊อกตกจัยเล็กน้อยที่เห็นว่ามีแขกมาบ้าน ก่อนจะวิ่งปราดมากระซิบกระซาบกับยัยเกี๊ยะ
“หวัดดีครับ เพื่อนเจ้เกี๊ยะ ชื่อไรหรอคับ”
“หวัดดีค่ะ พี่ชื่อริญจ้ะ ^^”
เกี๊ยะจ๋า ชั้นรักแกสุดจัยขาดดิ้ลเลยว่ะ*
ระหว่างที่กินข้าว ชั้นก็รู้สึกว่า มือไม้ แขนขา มันเก้งก้างเกะกะยังงัยก็ไม่รู้
ชั้นเอาแต่หยิกไอ้เกี๊ยจนขามันเขียวหมดแล้ว ><~ ทำไงได้คนมันเขิลล์นี่
อันที่จริง ชั้นก็อยากอยู่ต่ออีกซักนิดหรอกนะ แต่ไม่อยากใจละลายไปมากกว่านี้แล้ว^^
กลับก่อนดีกว่า เกี๊ยะกับน้องชายก็เลยเดินออกมาส่งชั้นหน้าบ้าน
ตลอดทางกลับบ้าน .. ชั้นเฝ้าแต่คิดถึงน้องก๊อก ทำไมเป็นเอามากขนาดนี้นะ
วิทยุในแท๊กซี่ ส่งเสียงหึ่งๆอยู่ตลอดเวลา อันที่จริงชั้นไม่ได้ใส่ใจฟังมันมากกว่า
‘เดี๋ยวกลับมาพูดคุยกันหลังเบรคนะคะ
ช่วงนี้จะปิดท้ายด้วยเพลง Is This Love ? ใช่รักหรือเปล่าของลิเดียค่ะ’
“~~~ฉันไม่รู้อะไรที่ฉันเป็น ที่มันเย็นๆหัวใจสั่น
ฉันไม่รู้ทำไมเมื่อพบกัน มันก็คล้ายใจมันเต้นแรงไม่เหมือนเคย
เวลาเธอสบตาฉันทีไร ใจมันพองๆแทบจะล่องลอยไป
นี้ใช่ไหมคือความรักใช่หรือเปล่า ขอบฟ้าที่เคยสีเทาๆ ดูสดใสขึ้นทันใด
ฉันไม่รู้เรียกว่ารักได้หรือเปล่า ยังไม่แน่ใจ เพียงแค่รู้ว่าเป็นไปเพราะเธอ
ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อะไรที่เคยดียิ่งดีกว่า
แม้แต่เสียงลมที่พัดมา มันก็พลอยฟังดูเพราะดีกว่าที่เคย
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นไง มองอะไรก็เป็นสีชมพู
นี้ใช่ไหมคือความรักใช่หรือเปล่าขอบฟ้าที่เคยสีเทาๆ ดูสดใสขึ้นทันใด
ฉันไม่รู้เรียกว่ารักได้หรือเปล่า ยังไม่แน่ใจ เพียงแค่รู้ว่าเป็นไปเพราะเธอ
ทำไมๆ มันไม่เหมือนก่อน ที่เคยเป็นไงในตอนที่ยังไม่เจอเธอ
เธอทำให้ฉันต้องกลายเป็นอีกคน คิดวกวนแต่เรื่องเธอ เพ้อทั้งวันทั้งคืนก็เพราะเธอ
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นไง มองอะไรก็เป็นสีชมพู
นี้ใช่ไหมคือความรักใช่หรือเปล่า ขอบฟ้าที่เคยสีเทาๆ ดูสดใสขึ้นทันใด
ฉันไม่รู้เรียกว่ารักได้หรือเปล่า ยังไม่แน่ใจ เพียงแค่รู้ว่าเป็นไปเพราะเธอ
นี้ใช่ไหมคือความรักใช่หรือเปล่า ขอบฟ้าที่เคยสีเทาๆ ดูสดใสขึ้นทันใด
ฉันไม่รู้เรียกว่ารักได้หรือเปล่า ยังไม่แน่ใจ เพียงแค่รู้ว่าเป็นไปเพราะเธอ~~~”
อืมม ... คงงั๊นมั๊ง ^^ ชั้นพูดแล้วก็ยิ้มกับตัวเอง
ความคิดเห็น