ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 1.2
“มินยอน...ลูกเป็นยังไงบ้าง” (พอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีฉันก็มานอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วล่ะ)
คนแรกที่ฉันเห็นก็คือ พ่อ...
“รู้สึกยังไงบ้างลูก...เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า” พ่อลูบหัวฉันเบา ๆ แต่ฉันสะบัดหน้าหนี...เพราะตอนนี้ฉันก็เกลียดพ่อไม่น้อยไปกว่าเกลียดแม่ ไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น
“เป็นยังไงบ้างจ้ะ...หนูมินยอน” แล้วผู้หญิงคนที่ฉันเกลียดมากที่สุดก็โผล่เข้ามาในห้องที่ฉันนอนอยู่...
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!!! ออกไป!!!! ออกไป!!! ไปให้พ้น ๆ จากชีวิตของฉัน ไป!!!!!” ฉันกำลังจะเป็นบ้าแล้วล่ะตอนนี้...ฉันเขวี้ยงหมอนใส่ตัวอีทีที่กำลังทำหน้าซีดเผือด ราวกับจะถูกเชือดคอก็ไม่ปาน...อย่ามาทำเป็นห่วงใยฉัน...เพราะแกไม่มีสิทธิ์...ยัยอีที
“มินยอน...มินยอน...ลูกฟังพ่อนะ...ลูกฟังพ่อนะ” พ่อรีบเข้ามากอดฉันไว้ เพราะฉันกำลังหายใจดังฝืดฝาดเหมือนกับคนบ้า พ่อค่อย ๆ ปลอบฉัน พยามอย่างมากที่สุดที่จะทำให้ฉันสงบสติอารมณ์...ตอนนี้ยัยอีทีนั่นออกไปแล้ว...แต่ฉันก็ยังไม่หายบ้า...”มินยอน...ลูกไม่เป็นไรแล้วนะ...ไม่เป็นไรแล้ว...ต่อไปนี้พ่อจะทำตามที่ลูกต้องการทุกอย่าง...ทำทุกอย่างที่ลูกต้องการ...ขออย่างเดียว...ลูกอย่าเป็นแบบนี้นะ...มันจะทำให้พ่อใจจะขาด...ได้โปรดเถอะลูก...กลับมาเป็นมินยอนคนเดิมของพ่อนะลูก...” พ่อกำลังร้องไห้เพราะฉัน...พ่อกำลังเจ็บปวดมากที่สุดเพราะฉัน...ฉันทำให้พ่อต้องเสียใจ...ทำให้พ่อต้องร้องไห้...ทำให้พ่อต้องเป็นทุกข์...เป็นเพราะฉันคนเดียว...ฉันคนเดียวเท่านั้น...
ไดอารี่ของมินยอน
แม่ค่ะ...ตอนนี้หนูเจ็บปวดเหลือเกิน...ไม่ใช่แค่หนูเท่านั้นนะค่ะที่เจ็บปวดพ่อกับพี่แจวอนก็เจ็บเหมือนกันค่ะ...เจ็บยิ่งกว่าหนูอีกมั้งค่ะ...แม่คงเกลียดหนูแล้วใช่ไหมคะ...หนูไม่โทษแม่หรอกค่ะ เพราะหนูมันเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจ อย่างที่คิมซออึน ลูกชายสุดที่รักของแม่ว่าจริง ๆ นั่นแหละค่ะ...แต่จะให้หนูทำไงได้ล่ะค่ะ...หนูรอคอยแม่มาทั้งชีวิตของหนู...หนูคิดถึงแม่ทุกลมหายใจเข้าออกของหนู...แต่แม่กลับเกลียดหนู...เกลียดที่มีหนูเกิดมาบนโลกใบนี้...บ่อยครั้งที่หนูถามตัวเอง...หนูใช่คนที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องเลิกร้างกันหรือเปล่า...เป็นเพราะหนูหรือเปล่า...ครอบครัวเราถึงได้กลายเป็นแบบนี้...เป็นครอบครัวที่ไม่มีความสุขอีกต่อไป
16 กรกฎาคม 2548
- - เช้าวันต่อมา - -
“ตื่นแล้วเหรอ...” พี่แจวอนเดินหน้ามุ่ยเข้ามาในห้อง
“พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อวาน...ตอนห้าทุ่ม”
“พี่ไม่ไปโรงเรียนเหรอ”
“เดี๋ยวไป...”
“มินยอน...” พ่อฉีกยิ้มกว้างตั้งแต่เดินเข้าประตูมา “นอนพักอีกหน่อยนะลูก...พ่อเขียนใบลาให้แล้วล่ะ...ไม่ต้องเป็นห่วงไป”
“พ่อทำยังกับว่ายัยนี่อยากไปโรงเรียนใจจะขาดงั้นแหละ”
“แกไปโรงเรียนได้แล้ว...มานั่งทำหน้าบึ้งอยู่ได้” พ่อไล่
“เย็นนี้ผมไม่ว่างมารับนะ...ผมมีประชุมกรรมการนักเรียน” พี่แจวอนบอก ก่อนจะเดินทำหน้าซังกะตายจากไป
“จริง ๆ เล้ยไอ้ลูกคนนี้...เป็นไงบ้างมินยอน...ตอนนี้รู้สึกปวดหัวบ้างรึเปล่า”
ฉันส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะหลับตานอนอีกครั้ง...ฉันไม่อยากมองหน้าพ่อเลย...หนูขอโทษนะคะพ่อ
นามกือเตมาหงือซาราเฮโย ~~~ เสียงโทรศัพท์ของพ่อดังขึ้น คงต้องไปทำงานอีกตามเคย...ฉันต้องอยู่คนเดียวอีกจนได้
“มินยอน...” พ่อเรียกฉันเบา ๆ “พ่อต้องไปดูเรื่องราคารูปสักหน่อยนะ...
ลูกอยู่คนเดียวได้ไหม” ฉันพยักหน้าทั้ง ๆ ที่หลับตาอยู่ “เย็น ๆ พ่อจะมาหาอีกทีนะ...ไม่แน่ลูกอาจได้ออกเลยก็ได้” แล้วพ่อก็ออกจากห้องไป ฉันลืมตาขึ้นมา...เห็นแต่เพดานสีขาวที่อยู่สูงขึ้นไป...ฉันค่อย ๆ ยกมือขึ้นไปในอากาศ มันอยู่ห่างจากเพดานมากเลย...ถึงแม้จะไขว่คว้าสักเท่าไหร่ก็ไปไม่ถึงเพดานสักที...ไม่เหมือนกับอากาศที่ไม่ต้องพยายามเลยสักนิด...มันก็สามารถสัมผัสกับเพดานได้ตลอดเวลา…
ไดอารี่ของมินยอน...
ขอโทษนะคะแม่...ขอโทษที่ตบหน้าแม่...ขอโทษที่เกิดมาเป็นลูกของแม่...ขอโทษที่ทำตัวน่ารังเกียจ...ขอโทษที่ทำให้ลูกชายสุดที่รักต้องเจ็บตัว...ขอโทษที่ไปหาแม่...ขอโทษที่ทำให้แม่ต้องเดือดร้อน...ขอโทษที่ทำให้แม่ต้องเอือมระอา...ขอโทษที่ทำให้แม่เกลียด...ขอโทษที่ทำให้แม่รู้สึกขยะแขยง...ขอโทษที่ทำให้แม่วุ่นวาย...
ขอโทษ...ที่หนูรักแม่มากมายเหลือเกิน...
17 กรกฎาคม 2548
ฉันปิดไดอารี่ลง...เพราะมันทำให้ฉันต้องร้องไห้อีกครั้ง...เหงาเหลือเกิน...ทำไมถึงรู้สึกเหงามากมายอย่างนี้นะ...ปาเข้าไปสี่โมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย...พ่อทำไมยังไม่มาอีกนะ...
แล้วประตูก็เปิดออก...นางพยาบาลเดินเข้ามา
เธอส่งยิ้มให้ฉัน...”คุณหมอให้กลับได้แล้วล่ะจ้ะ...”
“แต่พ่อ...ยังไม่มาเลยค่ะ”
“คุณลีกวางมินได้จ่ายค่ารักษาเรียบร้อยหมดแล้วจ้ะ...หนูจะกลับเลยก็ได้นะจ้ะ...หรือจะรอคุณพ่อก่อนก็ได้...ฉันแค่มาบอกให้รู้ไว้” เธอยิ้มให้ก่อนจะเดินออกประตูไป...กลับก็กลับ...พี่กับพ่อคงไม่มารับฉันแน่ ๆ
ฉันเดินพ้นประตูโรงพยาบาลตอนห้าโมงเย็น...ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการอาบน้ำ...แล้วก็อีกนิดหน่อยสำหรับเก็บข้าวของ...เป็นอะไรที่แย่มากเวลานี้ที่ฉันต้องขึ้นรถกลับบ้านเอง...แต่ไหน ๆ ก็ได้ออกมาข้างนอกทั้งที ไปเดินเล่นในตัวเมืองสักหน่อยดีกว่า...จะได้หายบ้า
“ดอกไม้สวยจัง...” ฉันพึมพำเบา ๆ เมื่อมองเห็นดอกไม้หลากหลายชนิดวางขายอยู่ในถังน้ำเล็ก ๆ แม่ก็ชอบดอกไม้เหมือนกัน โดยเฉพาะดอกกุหลาบสีขาว
“กุหลาบสีขาวหมดเลยครับ” แล้วก็มีคนมาซื้อมันไป ทำไมถึงรู้สึกเศร้าแบบนี้นะ...ฉันมองตามหลังผู้ชายคนนั้น เขาวิ่งไปยังคนอีกสามคนที่รอเขาอยู่ที่หน้าร้านหนังสือ ซึ่งถัดจากร้านดอกไม้ไปสองร้าน...ผู้ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงโปร่ง พี่สาวหน้าตาน่ารัก แล้วก็ผู้หญิงที่เขาเรียกว่าแม่...
“แม่ครับ...” เขายื่นกุหลาบสีขาวให้หญิงคนนั้น เธอยิ้มอย่างดีใจแล้วก็ดึงเขาเข้าไปหอมแก้ม...คนพวกนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน....แต่เป็นครอบครัวของคิมซออึน
“มินยอน...” พี่ซองอาที่เห็นฉันคนแรกอุทานออกมา คิมซออึนรวมทั้งลุงคิมและแม่...คุณป้า...หันมามองฉัน “เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า...” พี่ซองอาเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง “พี่ต้องขอโทษแทนซออึนที่ทำแบบนั้น...เขาอารมณ์ร้อนไปหน่อย...”
“...”
“มินยอน...แจวอนเขาโกรธมากไหม...”
ที่พี่แจวอนหน้าบึ้งยกใหญ่...ก็เพราะโกรธนี่เอง...ฉันไม่น่ามองพี่ชายสุดแสบผิดไปเลย...เขารักฉันยิ่งกว่าแม่ฉันเสียอีก
“ไม่โกรธเลยสักนิด...”
“ไปเถอะพี่ซองอา...” คิมซออึนเข้ามาเรียก
“ขอโทษจริง ๆ นะมินยอน...” พี่ซองอาโค้งให้ฉัน
“ฉันไม่อยากรับมันหรอกค่ะ...” พี่ซองอาเงยหน้ามองฉัน “เก็บมันไว้ดีกว่า...เอาไปบอกพี่แจวอนก็ได้...ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับฉันหรอก...ฉันมันต่ำต้อยเกินไป” ฉันมองตรงไปยังแม่ที่ยืนเงียบอยู่ด้านหลัง “ขอตัวนะคะ...คุณคิมยอนนา”
“พี่ไม่น่าไปขอโทษยัยนั่นเลย...” คิมซออึนหน้าบึ้งสุด ๆ
“ถ้าไม่เป็นเพราะนาย...พี่ก็คงไม่ทำหรอก”
ฉันกลับมาถึงบ้านก็เกือบทุ่มเศษ ๆ ตอนนี้รู้สึกคิดผิดที่ไปเดินเที่ยวในตัวเมืองก่อนกลับบ้าน....ทำไมต้องเจอยกครอบครัวด้วยก็ไม่รู้...รู้สึกแย่ชะมัด
“กลับมาแล้วเหรอมินยอน...” พ่อถามเมื่อเห็นฉันเดินเข้าไปในห้องครัว “พ่อต้องขอโทษลูกจริง ๆ นะที่ไม่ได้ไปรับ...วันนี้พ่อขายรูปได้ราคาดีทีเดียว...เอาไว้ช่วงวันหยุดเราไปเที่ยวทะเล ไม่งั้นก็ไปปีนเขากันดีไหมลูก...ไปกันหมดนี่แหละ”
“...” ฉันยังคงยืนมองพ่อเงียบ ๆ
“มินยอน...ลูกยังไม่หายโกรธพ่ออีกเหรอ”
ฉันส่ายหน้าเบา ๆ “พ่อเกลียดหนูมากไหมคะ”
“ถามอะไรแบบนั้นล่ะ...พ่อจะเกลียดลูกของพ่อได้ยังไงกัน” พ่อเขามาลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา “ต่อจากนี้ไป...พ่อจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นมาทำร้ายลูกได้อีกแล้ว...เลิกคิดถึงเขาเถอะนะลูก...เขาไม่มีวันกลับมาหาเราหรอก...”
“พ่อรักแม่มากไหมคะ...?”
“...”
“อย่าให้ตัวอีทีเข้ามาในบ้านอีกนะคะพ่อ”
“อือ...”
ไดอารี่ของมินยอน...
แม่คะ...? แม่ไม่รักหนูแล้วเหรอคะ...ทำไมแม่ไม่ยิ้มให้หนูบ้างล่ะคะ...ทำไมถึงไม่หัวเราะเวลาหนูอยู่ด้วย...ทำไมไม่ชอบมองหน้าหนู...ทำไมไม่คุยกับหนูล่ะคะ...ทำไมต้องผลักไสหนูให้ออกไปจากชีวิตของแม่ หนูเข้าไปกั้นกลางระหว่างแม่กับ
ซออึนลูกชายสุดที่รักของแม่ไม่ได้เลยรึคะ...ทำไมต้องผลักไส ทำไมต้องทิ้งหนูไว้แบบนี้ ทำไมถึงต้องทำให้หนูเจ็บ เจ็บมากมายอย่างนี้ด้วยล่ะคะ...แม่ไม่รู้สึกเหรอคะ...ไม่คิดถึงหนูเหรอ...แม่ไม่เคยฝันถึงหนูเลยใช่ไหมคะ...แม่ลืมมินยอนคนนี้แล้วเหรอ...ลืมพี่แจวอน...แล้วก็ลีกวางมิน สามีของแม่แล้วเหรอคะ...แม่กลับมาเถอะนะ...กลับมาเถอะ...หนูรอแม่มานานแล้วนะคะ...นานมาก ๆ เลยด้วย...กลับมาเถอะนะคะ...หนูสัญญา...ว่าจะเป็นเด็กดี
17 กรกฎาคม 2548
มัธยมปลายซูฟางอู
2 – J
“มินยอน...เธอน่าจะลาป่วยต่ออีกหน่อยนะ...อาจจะยังไม่หายดีก็ได้” นี่คือประโยคทักทายแรกของเฮนา
“ฉันหายดีแล้วล่ะน่า”
“เป็นอะไรมากรึเปล่า...” อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคิมควาง นายทำแบบนี้ฉันจะหัวใจวายนะ...น่าจะรู้ตัวเองซะบ้างว่าน่ารักขนาดไหน “มินยอน...มินยอน...”
“ฮะ...” ทำไมฉันถึงเหม่อได้ขนาดนี้เนี่ย
“ฉันถามว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า...”
“เปล่า...ก็แค่หน้ามืด เป็นลมหมดสติเพราะความโกรธ...”
“โกรธเหรอ...เรื่องอะไร...?”
ตายแล้ว...พวกเขาไม่รู้เรื่องที่ฉันไปที่บ้านแม่นี่นา จะเล่าให้ฟังดีไหมเนี่ย
“มีเรื่องอะไรกัน...บอกเรามาเดี๋ยวนี้นะ...” เฮมีจ้องฉันซะลูกตาถลน
“คือ...โกรธกับพี่น่ะ...” ขอยืมมาใช้ก่อนนะพี่แจวอน
“แน่นะ...”
“ก็แน่อ่ะดิ...ฉันจะไปโกรธกับใครเขาได้”
“พี่แจวอนคงทำให้เธอโกรธจนตัวสั่นเลยล่ะสิ...แล้วมันเรื่องอะไรกันน้า
ที่ทำให้เธอเป็นลมหมดสติไป” วิเคราะห์กันเข้าไป...พอทีเถอะน่า ยัยเฮนาเอ๊ย
สงสัยต้องเปลี่ยนเรื่องคุยซะแล้ว...
“วันอาทิตย์นี้ฉันว่างนะ...มีโปรแกรมจะไปเที่ยวที่ไหนกันบ้างล่ะ”
“วันอาทิตย์นี้เหรอ...? ยังอีกยาวไกล...เอาไว้ค่อยพูดกันอีกที...นะ”
น้อย น้อย หน่อยคุณซองเฮนา...ฉันอุตส่าห์ชวนเลยนะเนี่ย...ยังจะมาวางท่าอยู่ได้
“อาทิตย์นี้เหรอ...เฮนาเขามีนัดบอร์ดน่ะ”
นัดบอร์ด???
“ฮานเฮมี!!! เธออยากตายมากใช่ไหม” เฮนากัดฟันพูดซะน่ากลัว
“ช่ายยยยย”
“ให้พวกเราไปด้วยได้มะ...” ฉันถาม
“...คือ...”
“นะ นะ”
เฮนามองหน้าเพื่อนทีละคน “นายอยากไปด้วยเหรอคิมควาง”
“อือ...”
“งั้น...ก็ได้...แต่อย่าทำให้ฉันต้องอับอายล่ะรู้ไหม...”
“รับทราบ!!!”
งานนี้สนุกแน่...ซองเฮนา ฮึ ฮึ
แล้วเวลากลับบ้านก็มาถึง...ฉันเบื่อที่จะต้องเรียนแทบแย่...ถึงแม้ว่าเรื่องบางเรื่องจะยังคงทำให้ต้องอับเฉา แต่ถ้าคิดถึงเรื่องที่จะแกล้งเฮนา โดยมีเฮมีและคิมควางเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดแล้วล่ะก็ ความอับเฉาก็ค่อยผ่อนคลายลงไปแล้วล่ะตอนนี้ ฮ่า ฮ่า ต้องสนุกแน่ ๆ (ยัยโรคจิต)...เอ๋??? คิมซออึน...มาทำอะไรที่หน้าโรงเรียนฉัน...??? ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่หน้าประตูโรงเรียน...แบบนี้มันหมายความว่าไงกันนะ...ได้กลิ่นไม่ค่อยจะดีเลยแฮะ...สังหรณ์ชอบกล
แล้วเราก็ประสานสายตากัน เขาจ้องหน้าฉันยังกะจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนฉันน่ะเหรอ กลืนน้ำลายไม่ลงคอแล้วล่ะตอนนี้...อย่านะ...อย่าเดินเข้ามาใกล้ฉันนะ...
ช่วยด้วย!!!! ฉันร้องในใจแทบตาย...ไม่ได้...ฉันต้องทำหน้าตายเอาไว้...
“ลีมินยอน...” เรียกชื่อฉันซะเต็มยศเลยนะยะ จะซวยไหมเนี่ยวันเนี่ย...
ไอ้พวกเพื่อนรักหายไปไหนหมดก็ไม่รู้...ซวยแหงเลย
“มีอะไร...จะมาทำตัวเด่นทีนี้อีกรึไง” ใช่ ๆ ฉันต้องพูดแบบนี้ ถูกที่สุดเลย
“อยากตายจริง ๆ ใช่ไหม”
อยู่เฉย ๆ ใครจะอยากตายกันเล่า
“นายมีปัญหาเหรอ…” น่าน...ต้องแบบนี้สิลีมินยอน
“...”
อึ้งอ่ะดิท่า...โธ่เว้ย...ไม่แน่จริงนี่หว่า
“ฉัน...จะ...ฆ่า...เธอ...ซะ...” อะไรกัน...อีตาบ้านี่พูดซะน่ากลัว...ไม่นะ!!! ฉันยังไม่อยากตาย...ฉันยังไม่ได้แกล้งยัยเฮนาเลย...ทำไงดีล่ะ...วิ่งดีไหมเนี่ย...
“นายจะทำอะไรฉันได้...” ฉันเบิกตาโต ก่อนจะตบหัวเขาดังป๊าบเข้าให้
ตาซออึนเงยหน้าขึ้นมองฉัน...ไม่ใช่สิ...ก้มมองฉันตะหาก...ตัวสูงปรี๊ดปร๊าดอะไรขนาดนี้นะ...เมื่อกี๊ฉันยังต้องเขย่งปลายเท้าตบหัวเขาด้วยความเร็วสูงเลย... เขาจ้องฉันซะตาถลน...ฉันก็ไม่ยอมแพ้นายง่าย ๆ หรอก รู้ไว้ซะ...เขาจะบีบคอฉันไหมเนี่ย เอาไงดีล่ะ...ขืนวิ่งหนีฉันก็เสียฟอร์มแย่สิ
“เป็นประเภทชอบความรุนแรงสิท่า...”
“ก็นายมาขู่ฉันก่อนทำไมล่ะ”
“มากับฉัน...”
“ไม่...”
“มากับฉัน...”
“อีกครั้งนะ...ฉันจะไม่ไปกับนาย...”
“...1...2...” ไม่ต้องรอให้เขานับถึงสามหรอก นับถึงสองฉันก็ออกวิ่งแล้วล่ะ...ต้องไปประตูหลัง...ใช่ ใช่ รีบ ๆ วิ่งเร็วเข้า ไม่งั้นโดนจับตัวได้แน่
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ...ยัยลีมินยอน!!!”
“ฉันไม่หยุดให้โง่หรอก!!!” ยังมีกะใจหันไปตะโกนบอกเขาอยู่ได้นะเรา
แล้วในที่สุดฉันก็ขึ้นแท็กซี่เรียบร้อย...
“โชคดีนะ...คิมซออึน!!!”
“ยัยบ้าเอ๊ย...” ดูท่าตาอึนอึนจะเหนื่อย ดีนะที่ฉันยังพอมีฝีเท้าบ้างเล็กน้อย ไม่งั้นคงต้องไปสยบแทบเท้านายแน่ ๆ อะไรน่ะเหรอ...หกล้มหน้าตั้งอ่ะดิ
วันต่อมา_ _หลังเลิกเรียน
วันนี้เรียนมีความสุขกว่าทุกวัน ก็เพราะมีเรื่องแก้เผ็ดซองเฮนาเพื่อนสุดแสบน่ะสิ ฮ่า ฮ่า ขอให้มีเรื่องสนุกแบบนี้ทุกวันเถอะ...จะได้ลืมซักที...ลืมเรื่องราวที่ทำให้ต้องร้องไห้นั่น...
วันนี้ฉันกะจะออกประตูหลัง...ฉันรู้ทันนายหรอกน่าคิมซออึน ไม่ออกประตูหน้าให้โง่หรอก...แต่ไหง...เขาก็รู้ทันฉันล่ะเนี่ย...ตาบ้านั่นยืนพิงเสาประตูโรงเรียนรอฉันอยู่แล้ว...สวรรค์...ส่งเขามาทรมานลูกรึเปล่าเนี่ย...ทำไมยังไม่จบเรื่องกันอีกนะ...ทำไมต้องคอยมาตามหาเรื่องฉันด้วยล่ะเนี่ย...ไปให้พ้น ๆ หน้าฉันซะที!!!
“ไง...จะรีบไปไหนล่ะ”
“พูดกับฉันเหรอ...???”
“ก็จะให้พูดกับใครล่ะ...” ฟังกัดพูดเข้า น่ารำคาญชะมัด
“นายมีอะไร...”
“ฉันมีข้อเสนอดี ๆ สำหรับยัยตัวร้ายอย่างเธอ” พูดมาได้ว่าฉันเป็นยัย
ตัวร้าย ตัวเองก็ร้ายพอ ๆ กับฉันน่ะแหละ
“ด่าอะไรฉันอีกล่ะ...”
“เปล่า” รู้ทันซะหมดนะย่ะ
“มากับฉัน...” ทำไมไม่พูดว่า Follow me ซะเลยล่ะ...ตาบ้า!
“ไม่!!” แล้วฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีอีกครั้ง คราวนี้เหรอ...รอดอีกจนได้
น่ะแหละ
แต่วันถัดมานี้สิ...ฉันหนีเขาไม่พ้นแล้วจริง ๆ ฉันจะมองหน้าคู่หูซองฮานเฮได้ยังไงกันนะ แล้วก็ยังคิมควางอีก เขาคงเกลียดฉันแล้วแน่ ๆ ฮือ ฮือ เป็นเพราะนายคนเดียว...ทำไมถึงทำให้ชีวิตของฉันต้องทรุดโทรม...(ใช้คำผิด) อับเฉาลงทุกวันแบบนี้ด้วยนะ...
“นายจะพาฉันไปไหน...”
“คุณซออึน...เรียกได้ไหม”
“...แล้วจะพาไปไหนกันเล่า...”
“ร้านเกม!”
ร้านเกม...หมายความว่าไงกัน...นายจะฆ่าหั่นศพฉันแล้วยัดใส่ตู้เกมงั้นเหรอ...
“คิดอะไรอยู่ล่ะ...ขอเดานะ...คงเป็นเรื่องอัปมงคล...ในสมองของเธอคงคิดอะไรไม่เป็นนอกจากเรื่องเลว ๆ ใช่ไหมล่ะ...คงคิดอยู่ล่ะสิท่าว่าจะปล้ำฉันยังไง”
นายมันยิ่งกว่าฉันซะอีกนะ...ตาบ้าคิมซออึน นายมันเข้าขั้นโรคจิตเลยนะเนี่ย
“ถึงแล้ว...”
“คาราเมลไอออนเซ็นเตอร์เหรอ!!!”
“ปิดต่อมน้ำลายส่วนเกินของเธอซะบ้างสิ มันกระจุยกระจายเต็มหน้าฉันไปหมด!!”
“เชอะ...”
คาราเมลไอออนเซ็นเตอร์ เป็นร้านเกมชื่อดังในแถบนี้เลย ไม่ว่าจะตู้เกมใหม่ เกมใหม่หรือเซียนเกมยุคใหม่ ถ้าอยากมาลองฉะฝีมือกัน ร้านนี้มีให้เลือกเพียบ
“คิดอะไรอยู่...เข้ามาได้แล้ว”
ไม่อยากจะเชื่อเล้ย ว่าฉันจะได้มาร้านที่มีแต่ยอดฝีมือขนาดนี้ ทุกทีฉันเล่นแต่ร้านเกมแถวบ้าน อย่าให้พูดเลย หรูไม่ถึงเศษเสี้ยวของที่นี้ด้วยซ้ำ
“สวัสดีครับ...คุณคิมซออึน” พนักงานหน้าร้านโค้งเคารพให้เขา แต่ไหง
อีตาบ้านี่ทำหน้าเฉย ๆ นะ น่าจะทักทายเขาหน่อย มันเป็นมารยาทที่ดี...
“สวัสดีครับรุ่นพี่ซออึน...” โอ้โหไอ้หมอนี่ดังชะมัด ไม่ว่าจะเดินหันตูดไปทางไหนก็มีแต่คนโค้งเคารพให้...แต่ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าที่นี่เป็นถิ่นของเด็กควอนดังแฮ มองไปทางไหนก็เห็นมีแต่ชุดนักเรียนของควอนดังแฮเต็มไปหมด ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เล่นเกมกันให้ควัก
“นี่...นายพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“เดี๋ยวก็รู้...ถามเซ้าซี้อยู่ได้”
“หวัดดีซออึน...”
ก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็ยัยคุณหนูแห่งควอนดังแฮนี่เอง
“พามันมาด้วยทำไมกันซออึน”
“มีเรื่องต้องสะสางหน่อยน่ะ...”
จะฆ่าหั่นศพฉันล่ะสิ...โธ่เอ๊ย ฉันไม่กลัวหรอก
“เล่นเกมอะไรเป็นบ้าง...” ตาคิมซออึนหันมาถาม
“ทุกเกม” ฉันรีบตอบไป
“งั้นก็ง่ายหน่อย...”
หมายความว่าไง ง่ายหน่อย
“ฉันท้าเธอแข่ง...เกมนี้!!”
พระเจ้าช่วย นี่มันเกม Fighting Star ที่ฉันเล่นแพ้อยู่บ่อย ๆ นี่นา ฉันฝึกท่าไม้ตายได้สองท่าอยู่เลย จะทำยังไงดีล่ะทีนี้ แพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มแข่งเลย
“กลัวเหรอ...” ตาบ้าคิมซออึนกำลังทำเสียงเยาะเย้ยฉัน
“เปล่า”
“ฉันมีข้อตกลง...”
“อะไร...???”
“ถ้าเธอชนะฉันได้ 2 ใน 3 ฉันจะเลิกรังควานเธอ...แต่ถ้าเธอแพ้...เอาไว้ค่อยคุยกันอีกที”
ฉันจะต้องชนะนายให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย แพ้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นอาจเจอโบนัสซวยก็ได้ ทำไงดีล่ะ...เราไม่ขมังเวทย์เกมนี้ด้วยนี่นา จะว่าไปแล้วก็ไม่ได้เรื่องสักกะเกมแหละ
“ว่าไง...ตกลงไหม”
“อือ...”
ครั้งแรก
Are you ready!!
- - Start - -
ซ้าย! ขวา! พระเจ้า...ไม่นะ ฉันโดนต่อยเข้าให้จนได้ (ในเกม) หมอนี่เล่นเก่งเป็นบ้าเลย จะทำยังไงดีล่ะ งัดไม้ตายขึ้นมาต่อกรเลยดีไหมนะ...ถ้าไม่ยังงั้น อาจจะต้องแพ้ก็ได้ แต่ถ้าเอาไม้ตายออกมาสู้ มีหวังได้รู้ไต๋เราหมดแน่
“มัวทำอะไรของเธออยู่ จะไม่สู้กับฉันเหรอ”
“ก็สู้อยู่...นี่ไงเล่า”
คงต้องใช้ท่าไม้ตายจริง ๆ ซะแล้ว
“ลิงกังก้นแดง กระโดดเหินเวหา!!! ย๊าก!!!”
มินยอน (You win)
ซออึน (You lost)
ดีใจเป็นที่ซู้ด....กลืนน้ำลายลงคอได้หน่อย ทีนี้ก็ต้องชนะครั้งที่สองให้ได้ แล้วก็เป็นอันจบเกม
“ไม่ยักรู้ว่าเธอชอบปล่อยไก่ตั้งแต่เริ่มเล่น...ขายหน้าชะมัด”
“หมายความว่าไง...อย่ามาดูถูกฉันนะ”
“เหลืออีกสองรอบ...อย่ามัวมาเถียงกับฉันเลยน่า...น่ารำคาญจริง ๆ เลย”
“เชอะ!!” ฉันจะต้องชนะนายให้ได้...สำหรับเกมนี้ ต้องไม่มีคำว่าแพ้!
ครั้งที่สอง
ซออึน (You win)
มินยอน (You Lost)
“ไง...รู้สึกว่าจะเสมอกันนะ”
ใจเย็นมินยอน ใจเย็นไว้ก่อน ถึงแม้อยากจะชกหน้าหมอนี่สักเท่าไหร่
ก็ต้องเก็บอารมณ์เอาไว้หน่อย ยังเหลืออีกหนึ่งครั้ง เรายังคงพอมีหวัง...สู้ตาย!!
และครั้งสุดท้าย
ซออึน (You win)
มินยอน (You Lost)
ให้ตายสิ ฉันแพ้แล้วเหรอเนี่ย...โธ่...
“เธอแพ้ฉันซะแล้ว”
“รู้แล้วล่ะน่า...”
“ให้เธอทำอะไรดีล่ะ...” ไม่ต้องมาทำเป็นคิดเลย นายมีแผนตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่รึไง ตาบ้าเอ๊ย!!
“เอาเป็นว่า...เธอ!! ลีมินยอน...เธอต้องเป็นทาสฉัน...สัก...อาทิตย์นึง ไม่ มันนานไป ฉันขี้เกียจเห็นหน้าเธอ งั้น...หนึ่งวัน!”
“...”
“ตกลงตามนี้...แล้วกันนะ”
ฉันพูดไม่ออกไปเลย...เสียหน้ายังไม่พอ ยังต้องลดตัวลงไปเป็นทาสให้อีก น่าขายหน้าชะมัด
“ที่แท้เด็กซูฟางอู ก็ฉลาดไม่พอจริง ๆ ด้วย” แล้วยัยคุณหนูแห่งควอนดังแฮ ก็เยาะเย้ยฉันเข้าให้จนได้
“อยากตายรึไงกันฮะ!!”
“อย่าไปทะเลาะกับยัยนี่เลยโบอา” คิมซออึนปรามขึ้น
“แล้วค่อยเจอกันใหม่นะ...ยัยทาส!!!”
หนอย...ยัยคุณหนูสมองเล็กกระจิดริด มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอไง ที่มาว่าฉันว่ายัยทาสน่ะ เตรียมตัวตายซะ!!!!
ก่อนที่ยัยโบอา(ตามที่ตาบ้านั่นเรียกน่ะนะ) คุณหนูสมองจิ๋วจะได้เดินจากไป ฉันก็เอื้อมมือไปดึงผมของเธอ (อย่างแรงเลยล่ะ) สะใจชะมัด...
“กรี๊ด!!!!ยัยบ้า ปล่อยผมฉันนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้!! บอกให้ปล่อยไง...”
“เมื่อกี๊ว่าไงนะ...ยัยทาสเหรอ...อยากรู้จังว่ายัยทาสที่เธอเรียก จะตบสั่งสอนเธอได้ไหม!!” แล้วฉันก็ผลักเธอลงไปนอนกองกับพื้น ก่อนจะนั่งคร่อมเธอและปิดท้ายด้วยตบแรง ๆ อีกหลายฉาด
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” คิมซออึนเข้ามาคว้าแขนฉันไว้
“ซออึนนน ฮือ ฮือ ช่วยฉันด้วย” ยัยโบอารีบวิ่งเข้าไปควงแขนทันที
“เธอนี่มันบ้าจริง ๆ รู้ไม่ใช่เหรอ...ที่นี่มันถิ่นควอนดังแฮ ถึงเธอจะตบยัยนี่ได้ แต่เธอก็ไม่รอดไปจากที่นี่หรอก...เธอเละแน่” คิมซออึนจ้องฉันเขม็ง
“แล้วใครใช้ให้ยัยนี่มาว่าฉันก่อนล่ะ...” ฉันพยามเถียง แต่ก็คงไม่เป็นผล เพราะตอนนี้เด็กนักเรียนควอนดังแฮยืนล้อมรอบฉันเต็มไปหมด
“ทำร้ายเพื่อนฉันอย่างงั้นเหรอ” ยัยผู้หญิงหน้าตาโหดเหี้ยมก้าวเข้ามาใน
วงล้อม “ไม่รอดกลับไปแน่!!”
ทำยังไงดีล่ะ...ไม่มีช่องว่างให้วิ่งหนีเลย ฉันจะต้องโดนซ้อมแน่ ๆ เลยคราวนี้ ใครก็ได้ช่วยที พี่แจวอน พ่อ คิมควาง เฮนา เฮมี...แม่...ช่วยหนูด้วย...
“พลั่ก!!”
แล้วฉันก็ต้องลงไปนอนคุดคู้อยู่บนพื้น ยัยหน้าโหดชกเข้าที่ท้องของฉันเต็มแรง จุกเป็นบ้าเลย...
“เก่งได้แค่นี้เองเหรอ” ยัยนั่นทึ้งผมฉันอย่างแรง ฉันเพิ่งรู้ว่ามันเจ็บได้มากขนาดนี้ “มองหน้าเหรอ...แค้นล่ะสิ แล้วจะทำอะไรได้” แล้วยัยนี่ก็ตบหน้าฉันเข้าให้ เจ็บชะมัด...ยังไม่หมดแค่นี้ พอยัยนี่ลุกออกไปจากวง พวกที่ยืนล้อมอยู่ก็รุมกระทืบฉันเข้าให้ ไม่รู้ว่าเท้าไหนเป็นของใครกันบ้าง ระบมไปทั้งตัวเลย...ใครก็ได้ช่วยด้วย ตอนนี้น้ำตาฉันกำลังจะไหล ได้โปรดหยุดซะทีเถอะ มันทรมานเข้าใจไหม
“แปล๊บ!!!” ทำไมกัน ทำไมถึงรู้สึกปวดแปลบที่หน้าอกแบบนี้ ทรมานกว่าโดนรุมกระทืบเสียอีก ไม่นะ ไม่...พี่แจวอน ช่วยด้วย
“ทำอะไรกัน...”
แล้วพวกที่รุมกระทืบฉันอยู่ ก็พากันแตกฮือไป “ประธาน!!”
“เกิดอะไรขึ้น...คิมซออึน...นายพอจะอธิบายให้ฉันเข้าใจได้ไหม??”
“เรื่องของพวกผู้หญิง...รุ่นพี่ไม่น่าเข้ามายุ่ง...”
“ยัยนี่เป็นเด็กซูฟางอู...แกปล่อยให้โดนรุมเหรอ”
“...แล้วควรเข้าไปช่วยงั้นเหรอ...”
“เฮ้...” แล้วคนที่พวกนักเรียนพากันเรียกว่าประธาน ก็เข้ามาเขย่าตัวฉันเบา ๆ “เป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นไร...” ฉันตอบเสียงเบา
“เงยหน้าให้ดูหน่อยสิ...”
ฉันนิ่งเงียบ ไม่อยากเงยหน้าให้ใครดูทั้งนั้น มันคงจะเละน่าดูเลย...
“ได้ยินหรือเปล่า...” เสียงของเขาฟังดูฉุน ๆ “นี่!!...มินยอน...”
ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าคนที่พวกนั้นเรียกว่าประธาน จะเป็น...พี่แจวอน
“พี่...”
“ใครทำ...” พี่แจวอนลุกพรวด “ฉันถามว่าใครทำ!! ใครทำ!!!” พวกนักเรียนกลัวหงอกันไปเลย “ลุกไหวไหม...” พี่แจวอนหันมาถาม พลางพยุงฉันให้ลุกยืน แล้วพวกนักเรียนราว ๆ สิบคนก็ยกมือขึ้น รวมทั้งยัยหน้าโหดนั่นด้วย
“ยืนแถวหน้ากระดาน...” พี่แจวอนกล่าวเสียงเรียบ พวกนักเรียนทำตามทันที
“จะบังอาจมากเกินไปหน่อยไหม...พวกแกนะ” พี่แจวอนมองหน้าแต่ละคน “นั่งคุกเข่า!!!”
“รุ่นพี่อย่าทำโทษพวกเขาเลยนะคะ...ก็ยัยคนนี้มันมาทำร้ายโบอาก่อน... พวกเพื่อน ๆ ก็เลยโมโหแทน” ยัยโบอาพูดขอร้อง
“อยากโดนอีกคนเหรอ...” ต้องอย่างงี้สิพี่แจวอน ทำเอายัยนั่นหน้าเหวอไปเลย...
“พวกแกไม่มีอะไรทำกันเหรอไง...ถึงได้มาคอยทำร้ายคนอื่นแบบนี้!!” แล้วพี่แจวอนก็จัดการตบหัวนักเรียนพวกนั้นทีละคน ๆ จนถึงคนสุดท้าย...และก็เดินวนกลับมาตบอีกรอบ ด้วยความแรงที่เพิ่มขึ้น ขนาดผู้หญิง พี่ยังไม่ละเว้นเลย...
“พอเถอะค่ะ รุ่นพี่!! หัวพวกเขาระบมกันหมดแล้ว” ยัยโบอาร้อง พี่แจวอนหันไปมอง ก่อนจะส่งสายตาประมาณว่า ถ้าพูดขึ้นมาอีกรอบ ฉันไม่ไว้หน้าแกแน่!
“ไม่ยักรู้...ว่ารุ่นพี่จะรู้จักยัยนี่ด้วย” คิมซออึนพูดขึ้น “คงรักมากล่ะสิท่า”
อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ...ไอ้ติงต๊อง พี่ชายฉันเอาแกน่วมแน่ คอยดูสิ!
“นายมีปัญหาเหรอซออึน...คงพอ ๆ กับพี่สาวแกเลยล่ะสิท่า”
“หุบปากไปเลยนะ อย่ามาพูดถึงพี่ซองอา...”
“ทำไม...แกจะต่อยหน้าฉันเหรอ...รู้ไว้ซะด้วยนะ...ยัยนี่น้องสาวฉัน”
“ฮะ...???” ตาซออึนคงอยากจะพูดว่า อะไรวะ “น้องสาว...”
“คิดว่าเป็นเมียรึไงวะ”
“ฮึ...ขอโทษด้วยแล้วกันครับ ที่เข้าใจผิด”
“พวกแกไปกันได้แล้ว...อย่าให้ฉันรู้ว่าพวกแกมาทำร้ายน้องสาวฉันอีกล่ะ” พี่แจวอนหันไปสั่งพวกนักเรียนที่นั่งคุกเข่าอยู่
“แล้วเจอกัน...” ยัยโบอาบอกกับฉัน ก่อนจะเดินไปพร้อมกับเพื่อนของเธอ
“กลับบ้านได้แล้วมินยอน...” พี่แจวอนพูดซะน่ากลัวเลย
“พี่...”
“อะไร...”
“เจ็บ...”
“ตรงไหน...??”
ยังไม่ทันที่จะได้ตอบพี่แจวอน...ฉันก็หมดสติไปเสียก่อน
To be continue
คนแรกที่ฉันเห็นก็คือ พ่อ...
“รู้สึกยังไงบ้างลูก...เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า” พ่อลูบหัวฉันเบา ๆ แต่ฉันสะบัดหน้าหนี...เพราะตอนนี้ฉันก็เกลียดพ่อไม่น้อยไปกว่าเกลียดแม่ ไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น
“เป็นยังไงบ้างจ้ะ...หนูมินยอน” แล้วผู้หญิงคนที่ฉันเกลียดมากที่สุดก็โผล่เข้ามาในห้องที่ฉันนอนอยู่...
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!!! ออกไป!!!! ออกไป!!! ไปให้พ้น ๆ จากชีวิตของฉัน ไป!!!!!” ฉันกำลังจะเป็นบ้าแล้วล่ะตอนนี้...ฉันเขวี้ยงหมอนใส่ตัวอีทีที่กำลังทำหน้าซีดเผือด ราวกับจะถูกเชือดคอก็ไม่ปาน...อย่ามาทำเป็นห่วงใยฉัน...เพราะแกไม่มีสิทธิ์...ยัยอีที
“มินยอน...มินยอน...ลูกฟังพ่อนะ...ลูกฟังพ่อนะ” พ่อรีบเข้ามากอดฉันไว้ เพราะฉันกำลังหายใจดังฝืดฝาดเหมือนกับคนบ้า พ่อค่อย ๆ ปลอบฉัน พยามอย่างมากที่สุดที่จะทำให้ฉันสงบสติอารมณ์...ตอนนี้ยัยอีทีนั่นออกไปแล้ว...แต่ฉันก็ยังไม่หายบ้า...”มินยอน...ลูกไม่เป็นไรแล้วนะ...ไม่เป็นไรแล้ว...ต่อไปนี้พ่อจะทำตามที่ลูกต้องการทุกอย่าง...ทำทุกอย่างที่ลูกต้องการ...ขออย่างเดียว...ลูกอย่าเป็นแบบนี้นะ...มันจะทำให้พ่อใจจะขาด...ได้โปรดเถอะลูก...กลับมาเป็นมินยอนคนเดิมของพ่อนะลูก...” พ่อกำลังร้องไห้เพราะฉัน...พ่อกำลังเจ็บปวดมากที่สุดเพราะฉัน...ฉันทำให้พ่อต้องเสียใจ...ทำให้พ่อต้องร้องไห้...ทำให้พ่อต้องเป็นทุกข์...เป็นเพราะฉันคนเดียว...ฉันคนเดียวเท่านั้น...
ไดอารี่ของมินยอน
แม่ค่ะ...ตอนนี้หนูเจ็บปวดเหลือเกิน...ไม่ใช่แค่หนูเท่านั้นนะค่ะที่เจ็บปวดพ่อกับพี่แจวอนก็เจ็บเหมือนกันค่ะ...เจ็บยิ่งกว่าหนูอีกมั้งค่ะ...แม่คงเกลียดหนูแล้วใช่ไหมคะ...หนูไม่โทษแม่หรอกค่ะ เพราะหนูมันเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจ อย่างที่คิมซออึน ลูกชายสุดที่รักของแม่ว่าจริง ๆ นั่นแหละค่ะ...แต่จะให้หนูทำไงได้ล่ะค่ะ...หนูรอคอยแม่มาทั้งชีวิตของหนู...หนูคิดถึงแม่ทุกลมหายใจเข้าออกของหนู...แต่แม่กลับเกลียดหนู...เกลียดที่มีหนูเกิดมาบนโลกใบนี้...บ่อยครั้งที่หนูถามตัวเอง...หนูใช่คนที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องเลิกร้างกันหรือเปล่า...เป็นเพราะหนูหรือเปล่า...ครอบครัวเราถึงได้กลายเป็นแบบนี้...เป็นครอบครัวที่ไม่มีความสุขอีกต่อไป
16 กรกฎาคม 2548
- - เช้าวันต่อมา - -
“ตื่นแล้วเหรอ...” พี่แจวอนเดินหน้ามุ่ยเข้ามาในห้อง
“พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อวาน...ตอนห้าทุ่ม”
“พี่ไม่ไปโรงเรียนเหรอ”
“เดี๋ยวไป...”
“มินยอน...” พ่อฉีกยิ้มกว้างตั้งแต่เดินเข้าประตูมา “นอนพักอีกหน่อยนะลูก...พ่อเขียนใบลาให้แล้วล่ะ...ไม่ต้องเป็นห่วงไป”
“พ่อทำยังกับว่ายัยนี่อยากไปโรงเรียนใจจะขาดงั้นแหละ”
“แกไปโรงเรียนได้แล้ว...มานั่งทำหน้าบึ้งอยู่ได้” พ่อไล่
“เย็นนี้ผมไม่ว่างมารับนะ...ผมมีประชุมกรรมการนักเรียน” พี่แจวอนบอก ก่อนจะเดินทำหน้าซังกะตายจากไป
“จริง ๆ เล้ยไอ้ลูกคนนี้...เป็นไงบ้างมินยอน...ตอนนี้รู้สึกปวดหัวบ้างรึเปล่า”
ฉันส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะหลับตานอนอีกครั้ง...ฉันไม่อยากมองหน้าพ่อเลย...หนูขอโทษนะคะพ่อ
นามกือเตมาหงือซาราเฮโย ~~~ เสียงโทรศัพท์ของพ่อดังขึ้น คงต้องไปทำงานอีกตามเคย...ฉันต้องอยู่คนเดียวอีกจนได้
“มินยอน...” พ่อเรียกฉันเบา ๆ “พ่อต้องไปดูเรื่องราคารูปสักหน่อยนะ...
ลูกอยู่คนเดียวได้ไหม” ฉันพยักหน้าทั้ง ๆ ที่หลับตาอยู่ “เย็น ๆ พ่อจะมาหาอีกทีนะ...ไม่แน่ลูกอาจได้ออกเลยก็ได้” แล้วพ่อก็ออกจากห้องไป ฉันลืมตาขึ้นมา...เห็นแต่เพดานสีขาวที่อยู่สูงขึ้นไป...ฉันค่อย ๆ ยกมือขึ้นไปในอากาศ มันอยู่ห่างจากเพดานมากเลย...ถึงแม้จะไขว่คว้าสักเท่าไหร่ก็ไปไม่ถึงเพดานสักที...ไม่เหมือนกับอากาศที่ไม่ต้องพยายามเลยสักนิด...มันก็สามารถสัมผัสกับเพดานได้ตลอดเวลา…
ไดอารี่ของมินยอน...
ขอโทษนะคะแม่...ขอโทษที่ตบหน้าแม่...ขอโทษที่เกิดมาเป็นลูกของแม่...ขอโทษที่ทำตัวน่ารังเกียจ...ขอโทษที่ทำให้ลูกชายสุดที่รักต้องเจ็บตัว...ขอโทษที่ไปหาแม่...ขอโทษที่ทำให้แม่ต้องเดือดร้อน...ขอโทษที่ทำให้แม่ต้องเอือมระอา...ขอโทษที่ทำให้แม่เกลียด...ขอโทษที่ทำให้แม่รู้สึกขยะแขยง...ขอโทษที่ทำให้แม่วุ่นวาย...
ขอโทษ...ที่หนูรักแม่มากมายเหลือเกิน...
17 กรกฎาคม 2548
ฉันปิดไดอารี่ลง...เพราะมันทำให้ฉันต้องร้องไห้อีกครั้ง...เหงาเหลือเกิน...ทำไมถึงรู้สึกเหงามากมายอย่างนี้นะ...ปาเข้าไปสี่โมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย...พ่อทำไมยังไม่มาอีกนะ...
แล้วประตูก็เปิดออก...นางพยาบาลเดินเข้ามา
เธอส่งยิ้มให้ฉัน...”คุณหมอให้กลับได้แล้วล่ะจ้ะ...”
“แต่พ่อ...ยังไม่มาเลยค่ะ”
“คุณลีกวางมินได้จ่ายค่ารักษาเรียบร้อยหมดแล้วจ้ะ...หนูจะกลับเลยก็ได้นะจ้ะ...หรือจะรอคุณพ่อก่อนก็ได้...ฉันแค่มาบอกให้รู้ไว้” เธอยิ้มให้ก่อนจะเดินออกประตูไป...กลับก็กลับ...พี่กับพ่อคงไม่มารับฉันแน่ ๆ
ฉันเดินพ้นประตูโรงพยาบาลตอนห้าโมงเย็น...ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการอาบน้ำ...แล้วก็อีกนิดหน่อยสำหรับเก็บข้าวของ...เป็นอะไรที่แย่มากเวลานี้ที่ฉันต้องขึ้นรถกลับบ้านเอง...แต่ไหน ๆ ก็ได้ออกมาข้างนอกทั้งที ไปเดินเล่นในตัวเมืองสักหน่อยดีกว่า...จะได้หายบ้า
“ดอกไม้สวยจัง...” ฉันพึมพำเบา ๆ เมื่อมองเห็นดอกไม้หลากหลายชนิดวางขายอยู่ในถังน้ำเล็ก ๆ แม่ก็ชอบดอกไม้เหมือนกัน โดยเฉพาะดอกกุหลาบสีขาว
“กุหลาบสีขาวหมดเลยครับ” แล้วก็มีคนมาซื้อมันไป ทำไมถึงรู้สึกเศร้าแบบนี้นะ...ฉันมองตามหลังผู้ชายคนนั้น เขาวิ่งไปยังคนอีกสามคนที่รอเขาอยู่ที่หน้าร้านหนังสือ ซึ่งถัดจากร้านดอกไม้ไปสองร้าน...ผู้ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงโปร่ง พี่สาวหน้าตาน่ารัก แล้วก็ผู้หญิงที่เขาเรียกว่าแม่...
“แม่ครับ...” เขายื่นกุหลาบสีขาวให้หญิงคนนั้น เธอยิ้มอย่างดีใจแล้วก็ดึงเขาเข้าไปหอมแก้ม...คนพวกนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน....แต่เป็นครอบครัวของคิมซออึน
“มินยอน...” พี่ซองอาที่เห็นฉันคนแรกอุทานออกมา คิมซออึนรวมทั้งลุงคิมและแม่...คุณป้า...หันมามองฉัน “เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า...” พี่ซองอาเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง “พี่ต้องขอโทษแทนซออึนที่ทำแบบนั้น...เขาอารมณ์ร้อนไปหน่อย...”
“...”
“มินยอน...แจวอนเขาโกรธมากไหม...”
ที่พี่แจวอนหน้าบึ้งยกใหญ่...ก็เพราะโกรธนี่เอง...ฉันไม่น่ามองพี่ชายสุดแสบผิดไปเลย...เขารักฉันยิ่งกว่าแม่ฉันเสียอีก
“ไม่โกรธเลยสักนิด...”
“ไปเถอะพี่ซองอา...” คิมซออึนเข้ามาเรียก
“ขอโทษจริง ๆ นะมินยอน...” พี่ซองอาโค้งให้ฉัน
“ฉันไม่อยากรับมันหรอกค่ะ...” พี่ซองอาเงยหน้ามองฉัน “เก็บมันไว้ดีกว่า...เอาไปบอกพี่แจวอนก็ได้...ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับฉันหรอก...ฉันมันต่ำต้อยเกินไป” ฉันมองตรงไปยังแม่ที่ยืนเงียบอยู่ด้านหลัง “ขอตัวนะคะ...คุณคิมยอนนา”
“พี่ไม่น่าไปขอโทษยัยนั่นเลย...” คิมซออึนหน้าบึ้งสุด ๆ
“ถ้าไม่เป็นเพราะนาย...พี่ก็คงไม่ทำหรอก”
ฉันกลับมาถึงบ้านก็เกือบทุ่มเศษ ๆ ตอนนี้รู้สึกคิดผิดที่ไปเดินเที่ยวในตัวเมืองก่อนกลับบ้าน....ทำไมต้องเจอยกครอบครัวด้วยก็ไม่รู้...รู้สึกแย่ชะมัด
“กลับมาแล้วเหรอมินยอน...” พ่อถามเมื่อเห็นฉันเดินเข้าไปในห้องครัว “พ่อต้องขอโทษลูกจริง ๆ นะที่ไม่ได้ไปรับ...วันนี้พ่อขายรูปได้ราคาดีทีเดียว...เอาไว้ช่วงวันหยุดเราไปเที่ยวทะเล ไม่งั้นก็ไปปีนเขากันดีไหมลูก...ไปกันหมดนี่แหละ”
“...” ฉันยังคงยืนมองพ่อเงียบ ๆ
“มินยอน...ลูกยังไม่หายโกรธพ่ออีกเหรอ”
ฉันส่ายหน้าเบา ๆ “พ่อเกลียดหนูมากไหมคะ”
“ถามอะไรแบบนั้นล่ะ...พ่อจะเกลียดลูกของพ่อได้ยังไงกัน” พ่อเขามาลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา “ต่อจากนี้ไป...พ่อจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นมาทำร้ายลูกได้อีกแล้ว...เลิกคิดถึงเขาเถอะนะลูก...เขาไม่มีวันกลับมาหาเราหรอก...”
“พ่อรักแม่มากไหมคะ...?”
“...”
“อย่าให้ตัวอีทีเข้ามาในบ้านอีกนะคะพ่อ”
“อือ...”
ไดอารี่ของมินยอน...
แม่คะ...? แม่ไม่รักหนูแล้วเหรอคะ...ทำไมแม่ไม่ยิ้มให้หนูบ้างล่ะคะ...ทำไมถึงไม่หัวเราะเวลาหนูอยู่ด้วย...ทำไมไม่ชอบมองหน้าหนู...ทำไมไม่คุยกับหนูล่ะคะ...ทำไมต้องผลักไสหนูให้ออกไปจากชีวิตของแม่ หนูเข้าไปกั้นกลางระหว่างแม่กับ
ซออึนลูกชายสุดที่รักของแม่ไม่ได้เลยรึคะ...ทำไมต้องผลักไส ทำไมต้องทิ้งหนูไว้แบบนี้ ทำไมถึงต้องทำให้หนูเจ็บ เจ็บมากมายอย่างนี้ด้วยล่ะคะ...แม่ไม่รู้สึกเหรอคะ...ไม่คิดถึงหนูเหรอ...แม่ไม่เคยฝันถึงหนูเลยใช่ไหมคะ...แม่ลืมมินยอนคนนี้แล้วเหรอ...ลืมพี่แจวอน...แล้วก็ลีกวางมิน สามีของแม่แล้วเหรอคะ...แม่กลับมาเถอะนะ...กลับมาเถอะ...หนูรอแม่มานานแล้วนะคะ...นานมาก ๆ เลยด้วย...กลับมาเถอะนะคะ...หนูสัญญา...ว่าจะเป็นเด็กดี
17 กรกฎาคม 2548
มัธยมปลายซูฟางอู
2 – J
“มินยอน...เธอน่าจะลาป่วยต่ออีกหน่อยนะ...อาจจะยังไม่หายดีก็ได้” นี่คือประโยคทักทายแรกของเฮนา
“ฉันหายดีแล้วล่ะน่า”
“เป็นอะไรมากรึเปล่า...” อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคิมควาง นายทำแบบนี้ฉันจะหัวใจวายนะ...น่าจะรู้ตัวเองซะบ้างว่าน่ารักขนาดไหน “มินยอน...มินยอน...”
“ฮะ...” ทำไมฉันถึงเหม่อได้ขนาดนี้เนี่ย
“ฉันถามว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า...”
“เปล่า...ก็แค่หน้ามืด เป็นลมหมดสติเพราะความโกรธ...”
“โกรธเหรอ...เรื่องอะไร...?”
ตายแล้ว...พวกเขาไม่รู้เรื่องที่ฉันไปที่บ้านแม่นี่นา จะเล่าให้ฟังดีไหมเนี่ย
“มีเรื่องอะไรกัน...บอกเรามาเดี๋ยวนี้นะ...” เฮมีจ้องฉันซะลูกตาถลน
“คือ...โกรธกับพี่น่ะ...” ขอยืมมาใช้ก่อนนะพี่แจวอน
“แน่นะ...”
“ก็แน่อ่ะดิ...ฉันจะไปโกรธกับใครเขาได้”
“พี่แจวอนคงทำให้เธอโกรธจนตัวสั่นเลยล่ะสิ...แล้วมันเรื่องอะไรกันน้า
ที่ทำให้เธอเป็นลมหมดสติไป” วิเคราะห์กันเข้าไป...พอทีเถอะน่า ยัยเฮนาเอ๊ย
สงสัยต้องเปลี่ยนเรื่องคุยซะแล้ว...
“วันอาทิตย์นี้ฉันว่างนะ...มีโปรแกรมจะไปเที่ยวที่ไหนกันบ้างล่ะ”
“วันอาทิตย์นี้เหรอ...? ยังอีกยาวไกล...เอาไว้ค่อยพูดกันอีกที...นะ”
น้อย น้อย หน่อยคุณซองเฮนา...ฉันอุตส่าห์ชวนเลยนะเนี่ย...ยังจะมาวางท่าอยู่ได้
“อาทิตย์นี้เหรอ...เฮนาเขามีนัดบอร์ดน่ะ”
นัดบอร์ด???
“ฮานเฮมี!!! เธออยากตายมากใช่ไหม” เฮนากัดฟันพูดซะน่ากลัว
“ช่ายยยยย”
“ให้พวกเราไปด้วยได้มะ...” ฉันถาม
“...คือ...”
“นะ นะ”
เฮนามองหน้าเพื่อนทีละคน “นายอยากไปด้วยเหรอคิมควาง”
“อือ...”
“งั้น...ก็ได้...แต่อย่าทำให้ฉันต้องอับอายล่ะรู้ไหม...”
“รับทราบ!!!”
งานนี้สนุกแน่...ซองเฮนา ฮึ ฮึ
แล้วเวลากลับบ้านก็มาถึง...ฉันเบื่อที่จะต้องเรียนแทบแย่...ถึงแม้ว่าเรื่องบางเรื่องจะยังคงทำให้ต้องอับเฉา แต่ถ้าคิดถึงเรื่องที่จะแกล้งเฮนา โดยมีเฮมีและคิมควางเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดแล้วล่ะก็ ความอับเฉาก็ค่อยผ่อนคลายลงไปแล้วล่ะตอนนี้ ฮ่า ฮ่า ต้องสนุกแน่ ๆ (ยัยโรคจิต)...เอ๋??? คิมซออึน...มาทำอะไรที่หน้าโรงเรียนฉัน...??? ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่หน้าประตูโรงเรียน...แบบนี้มันหมายความว่าไงกันนะ...ได้กลิ่นไม่ค่อยจะดีเลยแฮะ...สังหรณ์ชอบกล
แล้วเราก็ประสานสายตากัน เขาจ้องหน้าฉันยังกะจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนฉันน่ะเหรอ กลืนน้ำลายไม่ลงคอแล้วล่ะตอนนี้...อย่านะ...อย่าเดินเข้ามาใกล้ฉันนะ...
ช่วยด้วย!!!! ฉันร้องในใจแทบตาย...ไม่ได้...ฉันต้องทำหน้าตายเอาไว้...
“ลีมินยอน...” เรียกชื่อฉันซะเต็มยศเลยนะยะ จะซวยไหมเนี่ยวันเนี่ย...
ไอ้พวกเพื่อนรักหายไปไหนหมดก็ไม่รู้...ซวยแหงเลย
“มีอะไร...จะมาทำตัวเด่นทีนี้อีกรึไง” ใช่ ๆ ฉันต้องพูดแบบนี้ ถูกที่สุดเลย
“อยากตายจริง ๆ ใช่ไหม”
อยู่เฉย ๆ ใครจะอยากตายกันเล่า
“นายมีปัญหาเหรอ…” น่าน...ต้องแบบนี้สิลีมินยอน
“...”
อึ้งอ่ะดิท่า...โธ่เว้ย...ไม่แน่จริงนี่หว่า
“ฉัน...จะ...ฆ่า...เธอ...ซะ...” อะไรกัน...อีตาบ้านี่พูดซะน่ากลัว...ไม่นะ!!! ฉันยังไม่อยากตาย...ฉันยังไม่ได้แกล้งยัยเฮนาเลย...ทำไงดีล่ะ...วิ่งดีไหมเนี่ย...
“นายจะทำอะไรฉันได้...” ฉันเบิกตาโต ก่อนจะตบหัวเขาดังป๊าบเข้าให้
ตาซออึนเงยหน้าขึ้นมองฉัน...ไม่ใช่สิ...ก้มมองฉันตะหาก...ตัวสูงปรี๊ดปร๊าดอะไรขนาดนี้นะ...เมื่อกี๊ฉันยังต้องเขย่งปลายเท้าตบหัวเขาด้วยความเร็วสูงเลย... เขาจ้องฉันซะตาถลน...ฉันก็ไม่ยอมแพ้นายง่าย ๆ หรอก รู้ไว้ซะ...เขาจะบีบคอฉันไหมเนี่ย เอาไงดีล่ะ...ขืนวิ่งหนีฉันก็เสียฟอร์มแย่สิ
“เป็นประเภทชอบความรุนแรงสิท่า...”
“ก็นายมาขู่ฉันก่อนทำไมล่ะ”
“มากับฉัน...”
“ไม่...”
“มากับฉัน...”
“อีกครั้งนะ...ฉันจะไม่ไปกับนาย...”
“...1...2...” ไม่ต้องรอให้เขานับถึงสามหรอก นับถึงสองฉันก็ออกวิ่งแล้วล่ะ...ต้องไปประตูหลัง...ใช่ ใช่ รีบ ๆ วิ่งเร็วเข้า ไม่งั้นโดนจับตัวได้แน่
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ...ยัยลีมินยอน!!!”
“ฉันไม่หยุดให้โง่หรอก!!!” ยังมีกะใจหันไปตะโกนบอกเขาอยู่ได้นะเรา
แล้วในที่สุดฉันก็ขึ้นแท็กซี่เรียบร้อย...
“โชคดีนะ...คิมซออึน!!!”
“ยัยบ้าเอ๊ย...” ดูท่าตาอึนอึนจะเหนื่อย ดีนะที่ฉันยังพอมีฝีเท้าบ้างเล็กน้อย ไม่งั้นคงต้องไปสยบแทบเท้านายแน่ ๆ อะไรน่ะเหรอ...หกล้มหน้าตั้งอ่ะดิ
วันต่อมา_ _หลังเลิกเรียน
วันนี้เรียนมีความสุขกว่าทุกวัน ก็เพราะมีเรื่องแก้เผ็ดซองเฮนาเพื่อนสุดแสบน่ะสิ ฮ่า ฮ่า ขอให้มีเรื่องสนุกแบบนี้ทุกวันเถอะ...จะได้ลืมซักที...ลืมเรื่องราวที่ทำให้ต้องร้องไห้นั่น...
วันนี้ฉันกะจะออกประตูหลัง...ฉันรู้ทันนายหรอกน่าคิมซออึน ไม่ออกประตูหน้าให้โง่หรอก...แต่ไหง...เขาก็รู้ทันฉันล่ะเนี่ย...ตาบ้านั่นยืนพิงเสาประตูโรงเรียนรอฉันอยู่แล้ว...สวรรค์...ส่งเขามาทรมานลูกรึเปล่าเนี่ย...ทำไมยังไม่จบเรื่องกันอีกนะ...ทำไมต้องคอยมาตามหาเรื่องฉันด้วยล่ะเนี่ย...ไปให้พ้น ๆ หน้าฉันซะที!!!
“ไง...จะรีบไปไหนล่ะ”
“พูดกับฉันเหรอ...???”
“ก็จะให้พูดกับใครล่ะ...” ฟังกัดพูดเข้า น่ารำคาญชะมัด
“นายมีอะไร...”
“ฉันมีข้อเสนอดี ๆ สำหรับยัยตัวร้ายอย่างเธอ” พูดมาได้ว่าฉันเป็นยัย
ตัวร้าย ตัวเองก็ร้ายพอ ๆ กับฉันน่ะแหละ
“ด่าอะไรฉันอีกล่ะ...”
“เปล่า” รู้ทันซะหมดนะย่ะ
“มากับฉัน...” ทำไมไม่พูดว่า Follow me ซะเลยล่ะ...ตาบ้า!
“ไม่!!” แล้วฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีอีกครั้ง คราวนี้เหรอ...รอดอีกจนได้
น่ะแหละ
แต่วันถัดมานี้สิ...ฉันหนีเขาไม่พ้นแล้วจริง ๆ ฉันจะมองหน้าคู่หูซองฮานเฮได้ยังไงกันนะ แล้วก็ยังคิมควางอีก เขาคงเกลียดฉันแล้วแน่ ๆ ฮือ ฮือ เป็นเพราะนายคนเดียว...ทำไมถึงทำให้ชีวิตของฉันต้องทรุดโทรม...(ใช้คำผิด) อับเฉาลงทุกวันแบบนี้ด้วยนะ...
“นายจะพาฉันไปไหน...”
“คุณซออึน...เรียกได้ไหม”
“...แล้วจะพาไปไหนกันเล่า...”
“ร้านเกม!”
ร้านเกม...หมายความว่าไงกัน...นายจะฆ่าหั่นศพฉันแล้วยัดใส่ตู้เกมงั้นเหรอ...
“คิดอะไรอยู่ล่ะ...ขอเดานะ...คงเป็นเรื่องอัปมงคล...ในสมองของเธอคงคิดอะไรไม่เป็นนอกจากเรื่องเลว ๆ ใช่ไหมล่ะ...คงคิดอยู่ล่ะสิท่าว่าจะปล้ำฉันยังไง”
นายมันยิ่งกว่าฉันซะอีกนะ...ตาบ้าคิมซออึน นายมันเข้าขั้นโรคจิตเลยนะเนี่ย
“ถึงแล้ว...”
“คาราเมลไอออนเซ็นเตอร์เหรอ!!!”
“ปิดต่อมน้ำลายส่วนเกินของเธอซะบ้างสิ มันกระจุยกระจายเต็มหน้าฉันไปหมด!!”
“เชอะ...”
คาราเมลไอออนเซ็นเตอร์ เป็นร้านเกมชื่อดังในแถบนี้เลย ไม่ว่าจะตู้เกมใหม่ เกมใหม่หรือเซียนเกมยุคใหม่ ถ้าอยากมาลองฉะฝีมือกัน ร้านนี้มีให้เลือกเพียบ
“คิดอะไรอยู่...เข้ามาได้แล้ว”
ไม่อยากจะเชื่อเล้ย ว่าฉันจะได้มาร้านที่มีแต่ยอดฝีมือขนาดนี้ ทุกทีฉันเล่นแต่ร้านเกมแถวบ้าน อย่าให้พูดเลย หรูไม่ถึงเศษเสี้ยวของที่นี้ด้วยซ้ำ
“สวัสดีครับ...คุณคิมซออึน” พนักงานหน้าร้านโค้งเคารพให้เขา แต่ไหง
อีตาบ้านี่ทำหน้าเฉย ๆ นะ น่าจะทักทายเขาหน่อย มันเป็นมารยาทที่ดี...
“สวัสดีครับรุ่นพี่ซออึน...” โอ้โหไอ้หมอนี่ดังชะมัด ไม่ว่าจะเดินหันตูดไปทางไหนก็มีแต่คนโค้งเคารพให้...แต่ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าที่นี่เป็นถิ่นของเด็กควอนดังแฮ มองไปทางไหนก็เห็นมีแต่ชุดนักเรียนของควอนดังแฮเต็มไปหมด ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เล่นเกมกันให้ควัก
“นี่...นายพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“เดี๋ยวก็รู้...ถามเซ้าซี้อยู่ได้”
“หวัดดีซออึน...”
ก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็ยัยคุณหนูแห่งควอนดังแฮนี่เอง
“พามันมาด้วยทำไมกันซออึน”
“มีเรื่องต้องสะสางหน่อยน่ะ...”
จะฆ่าหั่นศพฉันล่ะสิ...โธ่เอ๊ย ฉันไม่กลัวหรอก
“เล่นเกมอะไรเป็นบ้าง...” ตาคิมซออึนหันมาถาม
“ทุกเกม” ฉันรีบตอบไป
“งั้นก็ง่ายหน่อย...”
หมายความว่าไง ง่ายหน่อย
“ฉันท้าเธอแข่ง...เกมนี้!!”
พระเจ้าช่วย นี่มันเกม Fighting Star ที่ฉันเล่นแพ้อยู่บ่อย ๆ นี่นา ฉันฝึกท่าไม้ตายได้สองท่าอยู่เลย จะทำยังไงดีล่ะทีนี้ แพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มแข่งเลย
“กลัวเหรอ...” ตาบ้าคิมซออึนกำลังทำเสียงเยาะเย้ยฉัน
“เปล่า”
“ฉันมีข้อตกลง...”
“อะไร...???”
“ถ้าเธอชนะฉันได้ 2 ใน 3 ฉันจะเลิกรังควานเธอ...แต่ถ้าเธอแพ้...เอาไว้ค่อยคุยกันอีกที”
ฉันจะต้องชนะนายให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย แพ้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นอาจเจอโบนัสซวยก็ได้ ทำไงดีล่ะ...เราไม่ขมังเวทย์เกมนี้ด้วยนี่นา จะว่าไปแล้วก็ไม่ได้เรื่องสักกะเกมแหละ
“ว่าไง...ตกลงไหม”
“อือ...”
ครั้งแรก
Are you ready!!
- - Start - -
ซ้าย! ขวา! พระเจ้า...ไม่นะ ฉันโดนต่อยเข้าให้จนได้ (ในเกม) หมอนี่เล่นเก่งเป็นบ้าเลย จะทำยังไงดีล่ะ งัดไม้ตายขึ้นมาต่อกรเลยดีไหมนะ...ถ้าไม่ยังงั้น อาจจะต้องแพ้ก็ได้ แต่ถ้าเอาไม้ตายออกมาสู้ มีหวังได้รู้ไต๋เราหมดแน่
“มัวทำอะไรของเธออยู่ จะไม่สู้กับฉันเหรอ”
“ก็สู้อยู่...นี่ไงเล่า”
คงต้องใช้ท่าไม้ตายจริง ๆ ซะแล้ว
“ลิงกังก้นแดง กระโดดเหินเวหา!!! ย๊าก!!!”
มินยอน (You win)
ซออึน (You lost)
ดีใจเป็นที่ซู้ด....กลืนน้ำลายลงคอได้หน่อย ทีนี้ก็ต้องชนะครั้งที่สองให้ได้ แล้วก็เป็นอันจบเกม
“ไม่ยักรู้ว่าเธอชอบปล่อยไก่ตั้งแต่เริ่มเล่น...ขายหน้าชะมัด”
“หมายความว่าไง...อย่ามาดูถูกฉันนะ”
“เหลืออีกสองรอบ...อย่ามัวมาเถียงกับฉันเลยน่า...น่ารำคาญจริง ๆ เลย”
“เชอะ!!” ฉันจะต้องชนะนายให้ได้...สำหรับเกมนี้ ต้องไม่มีคำว่าแพ้!
ครั้งที่สอง
ซออึน (You win)
มินยอน (You Lost)
“ไง...รู้สึกว่าจะเสมอกันนะ”
ใจเย็นมินยอน ใจเย็นไว้ก่อน ถึงแม้อยากจะชกหน้าหมอนี่สักเท่าไหร่
ก็ต้องเก็บอารมณ์เอาไว้หน่อย ยังเหลืออีกหนึ่งครั้ง เรายังคงพอมีหวัง...สู้ตาย!!
และครั้งสุดท้าย
ซออึน (You win)
มินยอน (You Lost)
ให้ตายสิ ฉันแพ้แล้วเหรอเนี่ย...โธ่...
“เธอแพ้ฉันซะแล้ว”
“รู้แล้วล่ะน่า...”
“ให้เธอทำอะไรดีล่ะ...” ไม่ต้องมาทำเป็นคิดเลย นายมีแผนตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่รึไง ตาบ้าเอ๊ย!!
“เอาเป็นว่า...เธอ!! ลีมินยอน...เธอต้องเป็นทาสฉัน...สัก...อาทิตย์นึง ไม่ มันนานไป ฉันขี้เกียจเห็นหน้าเธอ งั้น...หนึ่งวัน!”
“...”
“ตกลงตามนี้...แล้วกันนะ”
ฉันพูดไม่ออกไปเลย...เสียหน้ายังไม่พอ ยังต้องลดตัวลงไปเป็นทาสให้อีก น่าขายหน้าชะมัด
“ที่แท้เด็กซูฟางอู ก็ฉลาดไม่พอจริง ๆ ด้วย” แล้วยัยคุณหนูแห่งควอนดังแฮ ก็เยาะเย้ยฉันเข้าให้จนได้
“อยากตายรึไงกันฮะ!!”
“อย่าไปทะเลาะกับยัยนี่เลยโบอา” คิมซออึนปรามขึ้น
“แล้วค่อยเจอกันใหม่นะ...ยัยทาส!!!”
หนอย...ยัยคุณหนูสมองเล็กกระจิดริด มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอไง ที่มาว่าฉันว่ายัยทาสน่ะ เตรียมตัวตายซะ!!!!
ก่อนที่ยัยโบอา(ตามที่ตาบ้านั่นเรียกน่ะนะ) คุณหนูสมองจิ๋วจะได้เดินจากไป ฉันก็เอื้อมมือไปดึงผมของเธอ (อย่างแรงเลยล่ะ) สะใจชะมัด...
“กรี๊ด!!!!ยัยบ้า ปล่อยผมฉันนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้!! บอกให้ปล่อยไง...”
“เมื่อกี๊ว่าไงนะ...ยัยทาสเหรอ...อยากรู้จังว่ายัยทาสที่เธอเรียก จะตบสั่งสอนเธอได้ไหม!!” แล้วฉันก็ผลักเธอลงไปนอนกองกับพื้น ก่อนจะนั่งคร่อมเธอและปิดท้ายด้วยตบแรง ๆ อีกหลายฉาด
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” คิมซออึนเข้ามาคว้าแขนฉันไว้
“ซออึนนน ฮือ ฮือ ช่วยฉันด้วย” ยัยโบอารีบวิ่งเข้าไปควงแขนทันที
“เธอนี่มันบ้าจริง ๆ รู้ไม่ใช่เหรอ...ที่นี่มันถิ่นควอนดังแฮ ถึงเธอจะตบยัยนี่ได้ แต่เธอก็ไม่รอดไปจากที่นี่หรอก...เธอเละแน่” คิมซออึนจ้องฉันเขม็ง
“แล้วใครใช้ให้ยัยนี่มาว่าฉันก่อนล่ะ...” ฉันพยามเถียง แต่ก็คงไม่เป็นผล เพราะตอนนี้เด็กนักเรียนควอนดังแฮยืนล้อมรอบฉันเต็มไปหมด
“ทำร้ายเพื่อนฉันอย่างงั้นเหรอ” ยัยผู้หญิงหน้าตาโหดเหี้ยมก้าวเข้ามาใน
วงล้อม “ไม่รอดกลับไปแน่!!”
ทำยังไงดีล่ะ...ไม่มีช่องว่างให้วิ่งหนีเลย ฉันจะต้องโดนซ้อมแน่ ๆ เลยคราวนี้ ใครก็ได้ช่วยที พี่แจวอน พ่อ คิมควาง เฮนา เฮมี...แม่...ช่วยหนูด้วย...
“พลั่ก!!”
แล้วฉันก็ต้องลงไปนอนคุดคู้อยู่บนพื้น ยัยหน้าโหดชกเข้าที่ท้องของฉันเต็มแรง จุกเป็นบ้าเลย...
“เก่งได้แค่นี้เองเหรอ” ยัยนั่นทึ้งผมฉันอย่างแรง ฉันเพิ่งรู้ว่ามันเจ็บได้มากขนาดนี้ “มองหน้าเหรอ...แค้นล่ะสิ แล้วจะทำอะไรได้” แล้วยัยนี่ก็ตบหน้าฉันเข้าให้ เจ็บชะมัด...ยังไม่หมดแค่นี้ พอยัยนี่ลุกออกไปจากวง พวกที่ยืนล้อมอยู่ก็รุมกระทืบฉันเข้าให้ ไม่รู้ว่าเท้าไหนเป็นของใครกันบ้าง ระบมไปทั้งตัวเลย...ใครก็ได้ช่วยด้วย ตอนนี้น้ำตาฉันกำลังจะไหล ได้โปรดหยุดซะทีเถอะ มันทรมานเข้าใจไหม
“แปล๊บ!!!” ทำไมกัน ทำไมถึงรู้สึกปวดแปลบที่หน้าอกแบบนี้ ทรมานกว่าโดนรุมกระทืบเสียอีก ไม่นะ ไม่...พี่แจวอน ช่วยด้วย
“ทำอะไรกัน...”
แล้วพวกที่รุมกระทืบฉันอยู่ ก็พากันแตกฮือไป “ประธาน!!”
“เกิดอะไรขึ้น...คิมซออึน...นายพอจะอธิบายให้ฉันเข้าใจได้ไหม??”
“เรื่องของพวกผู้หญิง...รุ่นพี่ไม่น่าเข้ามายุ่ง...”
“ยัยนี่เป็นเด็กซูฟางอู...แกปล่อยให้โดนรุมเหรอ”
“...แล้วควรเข้าไปช่วยงั้นเหรอ...”
“เฮ้...” แล้วคนที่พวกนักเรียนพากันเรียกว่าประธาน ก็เข้ามาเขย่าตัวฉันเบา ๆ “เป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นไร...” ฉันตอบเสียงเบา
“เงยหน้าให้ดูหน่อยสิ...”
ฉันนิ่งเงียบ ไม่อยากเงยหน้าให้ใครดูทั้งนั้น มันคงจะเละน่าดูเลย...
“ได้ยินหรือเปล่า...” เสียงของเขาฟังดูฉุน ๆ “นี่!!...มินยอน...”
ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าคนที่พวกนั้นเรียกว่าประธาน จะเป็น...พี่แจวอน
“พี่...”
“ใครทำ...” พี่แจวอนลุกพรวด “ฉันถามว่าใครทำ!! ใครทำ!!!” พวกนักเรียนกลัวหงอกันไปเลย “ลุกไหวไหม...” พี่แจวอนหันมาถาม พลางพยุงฉันให้ลุกยืน แล้วพวกนักเรียนราว ๆ สิบคนก็ยกมือขึ้น รวมทั้งยัยหน้าโหดนั่นด้วย
“ยืนแถวหน้ากระดาน...” พี่แจวอนกล่าวเสียงเรียบ พวกนักเรียนทำตามทันที
“จะบังอาจมากเกินไปหน่อยไหม...พวกแกนะ” พี่แจวอนมองหน้าแต่ละคน “นั่งคุกเข่า!!!”
“รุ่นพี่อย่าทำโทษพวกเขาเลยนะคะ...ก็ยัยคนนี้มันมาทำร้ายโบอาก่อน... พวกเพื่อน ๆ ก็เลยโมโหแทน” ยัยโบอาพูดขอร้อง
“อยากโดนอีกคนเหรอ...” ต้องอย่างงี้สิพี่แจวอน ทำเอายัยนั่นหน้าเหวอไปเลย...
“พวกแกไม่มีอะไรทำกันเหรอไง...ถึงได้มาคอยทำร้ายคนอื่นแบบนี้!!” แล้วพี่แจวอนก็จัดการตบหัวนักเรียนพวกนั้นทีละคน ๆ จนถึงคนสุดท้าย...และก็เดินวนกลับมาตบอีกรอบ ด้วยความแรงที่เพิ่มขึ้น ขนาดผู้หญิง พี่ยังไม่ละเว้นเลย...
“พอเถอะค่ะ รุ่นพี่!! หัวพวกเขาระบมกันหมดแล้ว” ยัยโบอาร้อง พี่แจวอนหันไปมอง ก่อนจะส่งสายตาประมาณว่า ถ้าพูดขึ้นมาอีกรอบ ฉันไม่ไว้หน้าแกแน่!
“ไม่ยักรู้...ว่ารุ่นพี่จะรู้จักยัยนี่ด้วย” คิมซออึนพูดขึ้น “คงรักมากล่ะสิท่า”
อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ...ไอ้ติงต๊อง พี่ชายฉันเอาแกน่วมแน่ คอยดูสิ!
“นายมีปัญหาเหรอซออึน...คงพอ ๆ กับพี่สาวแกเลยล่ะสิท่า”
“หุบปากไปเลยนะ อย่ามาพูดถึงพี่ซองอา...”
“ทำไม...แกจะต่อยหน้าฉันเหรอ...รู้ไว้ซะด้วยนะ...ยัยนี่น้องสาวฉัน”
“ฮะ...???” ตาซออึนคงอยากจะพูดว่า อะไรวะ “น้องสาว...”
“คิดว่าเป็นเมียรึไงวะ”
“ฮึ...ขอโทษด้วยแล้วกันครับ ที่เข้าใจผิด”
“พวกแกไปกันได้แล้ว...อย่าให้ฉันรู้ว่าพวกแกมาทำร้ายน้องสาวฉันอีกล่ะ” พี่แจวอนหันไปสั่งพวกนักเรียนที่นั่งคุกเข่าอยู่
“แล้วเจอกัน...” ยัยโบอาบอกกับฉัน ก่อนจะเดินไปพร้อมกับเพื่อนของเธอ
“กลับบ้านได้แล้วมินยอน...” พี่แจวอนพูดซะน่ากลัวเลย
“พี่...”
“อะไร...”
“เจ็บ...”
“ตรงไหน...??”
ยังไม่ทันที่จะได้ตอบพี่แจวอน...ฉันก็หมดสติไปเสียก่อน
To be continue
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น