ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คำสาปที่ 2 พบกันครั้งเเรก
คำสาปที2 พบกันครั้งเเรก
7 ปี ต่อมา
ณ เมือง MOONWER
ณ เมือง MOONWER
"เเน่จริงก็จับข้าให้ได้สิ"
ร่างเล็กพร้อมกับเสียงใสๆดวงตาสีน้ำเงินเข้มเเก้มนุ่มๆริมฝีปากน่าจุมพิศผมสีดำที่จัดทรงอย่างสวยงามผิวที่ขาวเนียนอย่างกับนางฟ้า กำลังวิ่งมาทางหลังต้นไม้ด้วยความเร็วกว่าเต่านิดหน่อย(TT_TT)
เขาก้มลงเหมือนหลบบางอย่าง หลังจากนั้นเขาก็ยืนขึ้นเเละมองไปรอบๆ เเละเมื่อเขาคิดว่าปลอดภัยจากพวกเมด(คนใช้)เเล้วเขาก็หันหลังเพื่อหวังจะหาทางกลับห้องตัวเองเเต่เเล้วเขาก็ต้องพบว่า.........
เขาได้จูบผู้หญิงเข้าเเล้ว
"//////"อะไร...นี่ฉันตายเเล้วหรอ...(เจ้าชาย คาเนีย)
"//////"นี่ฉัน...ทำอะไรลงไปเนี่ย....(อีกฝ่าย)
อะไรกันความรู้สึกที่ร้อนลุ่มทั่วร่าง...หัวใจเต้นเเรงเหมือนจะระเบิดออกมา...ร่างกาย... ขยับไม่ได้....
"เอ่อ..."/////(เจ้าชายคาเนีย)
"คือ...."/////(อีกฝ่าย)
"ฉันขอโทษนะ...พอดี..ฉัน"
"นาย..."(อีกฝ่าย)
"...."(เจ้าชายคาเนีย)
"นาย..นี่มัน.."(อีกฝ่าย)
"....."(เจ้าชาย)
"บ้าที่สุดเลย!!!!!!!!!"(อีกฝ่าย)
"หา?..."(เจ้าชาย)
"เธอ...เป็น..ใคร..."(เจ้าชาย)
"ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย!!!!"(ท่าทางอีกฝ่ายคงโกรธ)
เธอพูดจบเธอก็กระโดดขึ้นไปบนต้นไม้เเล้วก็หายไปทันที ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเธอเป็นเเม่มดเเน่นอน...เเต่ว่าเธอเป็นใครกันเเน่นะ...ดวงตาสีชมพูเข้มแก้มนุ่มๆริมฝีปากสีชมพูอ่อน...ผมที่ยาวสีชมพูปล่อยยาวถึงกลางหลัง...ชั่งงดงามเหลือเกิน....
"น่ารักนะ..."
"อือ..."เฮ้ย!เดี่ยวนะ..เมื่อกี้...เสียงใครงะ...หรือว่า...
"หม่อมฉันเองเพคะ เมดเพคะเจ้าชาย"
"เจ้าเองหรอ...นึกว่า.."
"ผีหรอเพคะ"
"อะ...อือ"
"เจ้าเเอบอ่านใจข้าอีกเเล้วรึ"
"มิบังอาจเพคะ..เเต่.."
"เเต่..อะไรของเจ้า"
"เเต่ท่านคิดดังมากเลยได้ยินไงเพคะ"
"อย่าบอกนะว่าเจ้า"
"เพคะ ได้ยินเลยตามเสียงเจ้าชายมาเพคะ"
"อย่างนี้นี่เอง..เเล้วเจ้ามาหาข้ามีทุระอะไร"
"อ้าว...ลืมเเล้วหรอเพคะ"
"หรือว่า..."
"YES!!เพคะ"
"ไม่เอาข้าไม่ไป!!!!"
"ไม่ได้เพคะ..เจ้าชายต้องไปอาบน้ำนะเพคะ"
"ไม่เอาข้ากลัวน้ำไม่!!!!!!!!"
เเละก็จบไปอีกหนึ่งตอน
ร่างเล็กพร้อมกับเสียงใสๆดวงตาสีน้ำเงินเข้มเเก้มนุ่มๆริมฝีปากน่าจุมพิศผมสีดำที่จัดทรงอย่างสวยงามผิวที่ขาวเนียนอย่างกับนางฟ้า กำลังวิ่งมาทางหลังต้นไม้ด้วยความเร็วกว่าเต่านิดหน่อย(TT_TT)
เขาก้มลงเหมือนหลบบางอย่าง หลังจากนั้นเขาก็ยืนขึ้นเเละมองไปรอบๆ เเละเมื่อเขาคิดว่าปลอดภัยจากพวกเมด(คนใช้)เเล้วเขาก็หันหลังเพื่อหวังจะหาทางกลับห้องตัวเองเเต่เเล้วเขาก็ต้องพบว่า.........
เขาได้จูบผู้หญิงเข้าเเล้ว
"//////"อะไร...นี่ฉันตายเเล้วหรอ...(เจ้าชาย คาเนีย)
"//////"นี่ฉัน...ทำอะไรลงไปเนี่ย....(อีกฝ่าย)
อะไรกันความรู้สึกที่ร้อนลุ่มทั่วร่าง...หัวใจเต้นเเรงเหมือนจะระเบิดออกมา...ร่างกาย... ขยับไม่ได้....
"เอ่อ..."/////(เจ้าชายคาเนีย)
"คือ...."/////(อีกฝ่าย)
"ฉันขอโทษนะ...พอดี..ฉัน"
"นาย..."(อีกฝ่าย)
"...."(เจ้าชายคาเนีย)
"นาย..นี่มัน.."(อีกฝ่าย)
"....."(เจ้าชาย)
"บ้าที่สุดเลย!!!!!!!!!"(อีกฝ่าย)
"หา?..."(เจ้าชาย)
"เธอ...เป็น..ใคร..."(เจ้าชาย)
"ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย!!!!"(ท่าทางอีกฝ่ายคงโกรธ)
เธอพูดจบเธอก็กระโดดขึ้นไปบนต้นไม้เเล้วก็หายไปทันที ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเธอเป็นเเม่มดเเน่นอน...เเต่ว่าเธอเป็นใครกันเเน่นะ...ดวงตาสีชมพูเข้มแก้มนุ่มๆริมฝีปากสีชมพูอ่อน...ผมที่ยาวสีชมพูปล่อยยาวถึงกลางหลัง...ชั่งงดงามเหลือเกิน....
"น่ารักนะ..."
"อือ..."เฮ้ย!เดี่ยวนะ..เมื่อกี้...เสียงใครงะ...หรือว่า...
"หม่อมฉันเองเพคะ เมดเพคะเจ้าชาย"
"เจ้าเองหรอ...นึกว่า.."
"ผีหรอเพคะ"
"อะ...อือ"
"เจ้าเเอบอ่านใจข้าอีกเเล้วรึ"
"มิบังอาจเพคะ..เเต่.."
"เเต่..อะไรของเจ้า"
"เเต่ท่านคิดดังมากเลยได้ยินไงเพคะ"
"อย่าบอกนะว่าเจ้า"
"เพคะ ได้ยินเลยตามเสียงเจ้าชายมาเพคะ"
"อย่างนี้นี่เอง..เเล้วเจ้ามาหาข้ามีทุระอะไร"
"อ้าว...ลืมเเล้วหรอเพคะ"
"หรือว่า..."
"YES!!เพคะ"
"ไม่เอาข้าไม่ไป!!!!"
"ไม่ได้เพคะ..เจ้าชายต้องไปอาบน้ำนะเพคะ"
"ไม่เอาข้ากลัวน้ำไม่!!!!!!!!"
เเละก็จบไปอีกหนึ่งตอน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น