ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันที่...ลาจาก
ณ บ้านของฉันเอง
"อิ่มเเล้วคะ..." ฉันจะพูดไปทำไมเนี่ย - -^^ทั้งที่บ้านหลังนี้มีฉันอยู่คนเดียวนี่นา พ่อเเม่ฉันเสียไปตั้งเเต่ฉันยังคลานอยู่เลยก็มีเเต่น้องสาวที่คอยดูเเลฉันอยู่ เเต่ตอนนี้น้องสาวไม่อยู่ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า
ณ หน้าบ้านของฉัน
ฝนตกหนัก ฟ้ามืดดำไปหมด ฉันวิ่งเข้าไปในบ้านหลังจากกลับจากเรียนพิเศษเสร็จ ฉันถอดรองเท้าเเล้วเดินเข้าไปในบ้าน เเล้วฉันก็มองไปที่ห้องใต้บรรได
"กรี้ด!!!...นี่มันอะไรกันเนี่ย" ฉันตะโกนเเล้ววิ่งเข้าไปในห้อง ข้าวของกระจัดกระจาย โต๊ะที่เคยตั้งอยู่ก็ล้มอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง พอฉันเดินเข้าไปในห้อง
"อี้...เหม็นคาวจัง"ฉันเดินไปที่โต๊ะก็ต้องพบกับคราบเลือด หยดอยู่เป็นทางจากโต๊ะไปยังผนังห้องที่พังเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่เหมือนมีคนเอาตัวเองชนผนังเเตก พอฉันเดินตามคราบเลือดไปก็พบว่าคราบเลือดนั่นหยดออกไปด้านนอก ฉันตัดสินใจเดินตามคราบหยดเลือดนั้นไป ด้านนอกบ้านฉันก็ได้เจอกับเงาดำๆของใครบางคน
"เปรี้ยง!!!" ฟ้าที่ผ่าลงมานั้นทำให้มีเเสงสว่างเเค่ช่วงหนึ่ง ก็ทำให้ฉันสามารถมองเห็นคนคนนั้นได้
"เลนกะ!" ฉันตะโกนออกไปเพราะคนที่ฉันเห็นนั้นคือน้องสาวของฉันเอง ตัวของเลนกะมี่เลือดเต็มไปหมดเเถมในมือยังถือปืน!อีกด้วย เเล้วไฟเเถวๆนั้นก็ติด ทำให้ฉันมองเห็นทุกอย่างรวมทั้งผู้ชายที่นอนอยู่กับพื้นอยู่ข้างๆเลนกะ ตัวของชายคนนั้นมีเลือดเต็มตัวเเละข้างๆตัวของชายคนนั้นก็ยังมีปลอกของลูกกระสุนตกอยู่ ทำให้สมองของฉันเเปลสถานะการได้ว่า 'เลนกะยิงผู้ชายคนนั้น'
"พี่คะ...หนู" เลนกะพูดทั้งๆที่ปืนยังอยู่ในมือของเธอ
"หนู...ขอโทษ!!!" เลนกะพูดจบปืนก็ตกลงกับพิ้นเเล้วเธอก็เริ่มที่จะเผยยิ้มออกมา หลังจากนั้นไฟก็ดับอีกครั้ง ทำให้ทุกอย่างมืดสนิท เเละไม่กี่วินาทีต่อมาไฟก็ติด เเละฉันก็มองไปที่ไปที่เลนกะ เเต่เลนกะหายไปเเล้ว ตั้งเเต่เมื่อไรเนี่ย
ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นเเล้วเเบกร่างของเขาขึ้นมาเเละพาไปยังโรงพยาบาลใกล้ๆเเถวนี้
ณ โรงพยาบาลเเห่งหนึ่ง
หลังจากที่ฉันเเบกผู้ชายคนที่ถูกน้องสาวของฉันเองยิงเข้าที่หัวมาส่งที่โรงพยาบาลฉันก็ส่งตัวผู้ชายคนนั่นให้หมอ
"คุณหมอคะ ผู้ชายคนนั้นเค้าเป็นอะไรมากรึเปล่าคะ" พอหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินฉันก็เดินไปถามหมอทันที
"เขาปลอยภัยเเล้วครับ" เฮ้อ...โล่งอกนึกว่าหมอนี่จะตายซะเเล้วสิ
"เเต่ว่าอาการยังน่าเป็นห่วงอยู่นะครับ...หนูเป็นญาติกับคนไข้รึเปล่า" หมอถามฉันขณะที่ฉันนั่งลงกับเก้าอี้
"เอ่อ...ไม่ใช่คะ" ฉันตอบหมอไปอย่างงั้น
"รินโตะๆ ลูกเเม่" เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาเเต่ไกลทำให้ฉันหันไปมอง
"คุณหมอคะ ลูกดิฉันเป็นยังไงบ้าคะ" ผู้หญิงที่ดูเเก่วัยวิ่งมาอยู่หน้าหมอ
" พ้นขีดอันตรายเเล้วครับ...เเต่อาการยังหน้าเป็นห่วงอยู่นะครับ" หมอบอกกับผู้หญิงคนนั้น
"ดีจังที่ลูกเเม่ปลอดภัย...เอ่อนี่หนูเป็นคนที่ช่วยลูกสาวป้าไว้ใช่ไหม" ผู้หญิงคนนั้นหันมาถามฉัน
"เอ่อ...คะ" ฉันตอบไปอย่างเขินๆนิดห่อย
"ป้าขอบใจหนูมากเลยนะ...เเล้วหนูเห็นหน้าคนร้ายไหมจ๊ะ" คำพูดนั่นทำให้ฉันหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง
"เอ่อ...เห็นคะเเต่ไม่ค่อยชัดคะ"ฉันบอกผูหญิงคนนั้นไป
"ไม่เป็นไรจ๊ะ ขอใจนะที่ช่วยลูกชายป้าไว้" เเล้วผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามากอดฉัน
"คะ...ไม่เป็นอะไรคะ" ฉันไม่กล้าบอกความจริงหรอก เพราะคนร้ายคือน้องสาวฉัน
"อิ่มเเล้วคะ..." ฉันจะพูดไปทำไมเนี่ย - -^^ทั้งที่บ้านหลังนี้มีฉันอยู่คนเดียวนี่นา พ่อเเม่ฉันเสียไปตั้งเเต่ฉันยังคลานอยู่เลยก็มีเเต่น้องสาวที่คอยดูเเลฉันอยู่ เเต่ตอนนี้น้องสาวไม่อยู่ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า
ณ หน้าบ้านของฉัน
ฝนตกหนัก ฟ้ามืดดำไปหมด ฉันวิ่งเข้าไปในบ้านหลังจากกลับจากเรียนพิเศษเสร็จ ฉันถอดรองเท้าเเล้วเดินเข้าไปในบ้าน เเล้วฉันก็มองไปที่ห้องใต้บรรได
"กรี้ด!!!...นี่มันอะไรกันเนี่ย" ฉันตะโกนเเล้ววิ่งเข้าไปในห้อง ข้าวของกระจัดกระจาย โต๊ะที่เคยตั้งอยู่ก็ล้มอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง พอฉันเดินเข้าไปในห้อง
"อี้...เหม็นคาวจัง"ฉันเดินไปที่โต๊ะก็ต้องพบกับคราบเลือด หยดอยู่เป็นทางจากโต๊ะไปยังผนังห้องที่พังเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่เหมือนมีคนเอาตัวเองชนผนังเเตก พอฉันเดินตามคราบเลือดไปก็พบว่าคราบเลือดนั่นหยดออกไปด้านนอก ฉันตัดสินใจเดินตามคราบหยดเลือดนั้นไป ด้านนอกบ้านฉันก็ได้เจอกับเงาดำๆของใครบางคน
"เปรี้ยง!!!" ฟ้าที่ผ่าลงมานั้นทำให้มีเเสงสว่างเเค่ช่วงหนึ่ง ก็ทำให้ฉันสามารถมองเห็นคนคนนั้นได้
"เลนกะ!" ฉันตะโกนออกไปเพราะคนที่ฉันเห็นนั้นคือน้องสาวของฉันเอง ตัวของเลนกะมี่เลือดเต็มไปหมดเเถมในมือยังถือปืน!อีกด้วย เเล้วไฟเเถวๆนั้นก็ติด ทำให้ฉันมองเห็นทุกอย่างรวมทั้งผู้ชายที่นอนอยู่กับพื้นอยู่ข้างๆเลนกะ ตัวของชายคนนั้นมีเลือดเต็มตัวเเละข้างๆตัวของชายคนนั้นก็ยังมีปลอกของลูกกระสุนตกอยู่ ทำให้สมองของฉันเเปลสถานะการได้ว่า 'เลนกะยิงผู้ชายคนนั้น'
"พี่คะ...หนู" เลนกะพูดทั้งๆที่ปืนยังอยู่ในมือของเธอ
"หนู...ขอโทษ!!!" เลนกะพูดจบปืนก็ตกลงกับพิ้นเเล้วเธอก็เริ่มที่จะเผยยิ้มออกมา หลังจากนั้นไฟก็ดับอีกครั้ง ทำให้ทุกอย่างมืดสนิท เเละไม่กี่วินาทีต่อมาไฟก็ติด เเละฉันก็มองไปที่ไปที่เลนกะ เเต่เลนกะหายไปเเล้ว ตั้งเเต่เมื่อไรเนี่ย
ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นเเล้วเเบกร่างของเขาขึ้นมาเเละพาไปยังโรงพยาบาลใกล้ๆเเถวนี้
ณ โรงพยาบาลเเห่งหนึ่ง
หลังจากที่ฉันเเบกผู้ชายคนที่ถูกน้องสาวของฉันเองยิงเข้าที่หัวมาส่งที่โรงพยาบาลฉันก็ส่งตัวผู้ชายคนนั่นให้หมอ
"คุณหมอคะ ผู้ชายคนนั้นเค้าเป็นอะไรมากรึเปล่าคะ" พอหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินฉันก็เดินไปถามหมอทันที
"เขาปลอยภัยเเล้วครับ" เฮ้อ...โล่งอกนึกว่าหมอนี่จะตายซะเเล้วสิ
"เเต่ว่าอาการยังน่าเป็นห่วงอยู่นะครับ...หนูเป็นญาติกับคนไข้รึเปล่า" หมอถามฉันขณะที่ฉันนั่งลงกับเก้าอี้
"เอ่อ...ไม่ใช่คะ" ฉันตอบหมอไปอย่างงั้น
"รินโตะๆ ลูกเเม่" เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาเเต่ไกลทำให้ฉันหันไปมอง
"คุณหมอคะ ลูกดิฉันเป็นยังไงบ้าคะ" ผู้หญิงที่ดูเเก่วัยวิ่งมาอยู่หน้าหมอ
" พ้นขีดอันตรายเเล้วครับ...เเต่อาการยังหน้าเป็นห่วงอยู่นะครับ" หมอบอกกับผู้หญิงคนนั้น
"ดีจังที่ลูกเเม่ปลอดภัย...เอ่อนี่หนูเป็นคนที่ช่วยลูกสาวป้าไว้ใช่ไหม" ผู้หญิงคนนั้นหันมาถามฉัน
"เอ่อ...คะ" ฉันตอบไปอย่างเขินๆนิดห่อย
"ป้าขอบใจหนูมากเลยนะ...เเล้วหนูเห็นหน้าคนร้ายไหมจ๊ะ" คำพูดนั่นทำให้ฉันหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง
"เอ่อ...เห็นคะเเต่ไม่ค่อยชัดคะ"ฉันบอกผูหญิงคนนั้นไป
"ไม่เป็นไรจ๊ะ ขอใจนะที่ช่วยลูกชายป้าไว้" เเล้วผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามากอดฉัน
"คะ...ไม่เป็นอะไรคะ" ฉันไม่กล้าบอกความจริงหรอก เพราะคนร้ายคือน้องสาวฉัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น