โลกใสๆของสาวน้อยโอตาคุ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น...ของทุกอย่าง

 ณ โรงเรียนเเห่งหนึ่ง
ซึ่งถ้ามองจากด้านหน้าก็จะดูสวยงามมากเพราะประตูหน้าโรงเรียนถูกตกเเต่งไปด้วยดอกกุหลาบสีขาวสลับกับสีเเดงซึ่งเป็นสีประจำโรงเรียนเเต่ถ้ามองจากด้านบนก็จะเห็นอาคารเป็นสีขาว เเละสีเเดงสลับกันทุกอาคารเเละถ้ามองดีๆเเล้วก็จะเห็นอาคารทั้งหมดเรียงกันซิกเเซกจนสามารถอ่านได้ว่า โอตาคุ ซึ่งที่อื่นอาจมีความหมายอื่นเเต่ที่นี่เราให้ความหมายกับมันว่า'พวกบ้าอนิเมขั้นเทพ' เเละนั่นคือคำขวัญของโรงเรียนนี้สั้นๆง่ายๆได้ใจความ นั่นทำให้โรงเรียนนี้มีชื่อว่า Otaku school พูดง่ายๆก็โรงเรียนโอตาคุนั่นเเหละนะ 
 ณ ทางเดินเข้าอาคาร
 "เฮ้อ...ถึงเเล้วสินะ" ดีจ้าฉันชื่อ ริน ทานากะ สูง159 หนัก32 ผมสั้นประมาณไหล่สีเหลืองอ่อนที่คาดผมสีขาวมีโบว์ขนาดกลางอยู่บนหัว สีผิวออกขาวอมชมพูอายุ14ปี ที่ฉันเลือกเรียนที่นี่ก็เพราะที่นี่เป็นโรงเรียนที่คนบ้าอนิเมขั้นเทพอย่างฉันได้มีที่เรียนยังไงละคะ เเล้วที่สำคัญเพื่อนๆของฉันก็เเนะนำที่นี่ให้เพราะฉันไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับอย่างอื่นนอกจากการ์ตูนเลยคะ ^^ ฉันเดินเข้าไปในอาคารหลังคาสีเเดง ส่วนตัวตึกเป็นสีขาวฉันเดินไปที่ชั้นวางรองเท้าเเล้วก็เปลี่ยนรองเท้าให้เป็นรองเท้าของทางโรงเรีนเเล้วเดินขึ้นบันไดที่เป็นสีเเดงส่วนราวบันไดเป็นสีขาว พูดง่ายๆก็คือทั้งโรงเรียนนี้เต็มไปด้วยสีเเดงเเละสีขาวสลับกันทุกอย่างขนาดห้องน้ำนะชักโครกเป็นสีขาวพื้นห้องน้ำเป็นสีเเดงน่าเข้าไหมละที่สำคัญมีเเม่บ้านดูเเลตลอดเวลาด้วย พอเดินไปถึงชั้นสามก็เดินตรงไปที่ประตูห้องสีเเดงนั้นเเล้วเปิดประตูเข้าไปทันใดนั้น สายตาทุกสายตาก็จ้องมองมาที่ฉัน เเต่ฉันไม่สนใจหรอกคะเพราะมันคือเรื่องปกติฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองที่มีสีขาวเก้าอี้ก็สีขาว พอฉันวางกระเป๋าลงข้างโต๊ะเเล้วมองไปโต๊ะข้างขวาก็เจอเลนคุงนอนหลับอยู่ที่โต๊ะเหมือนเดิม
 "นี่...รินทำไมวันนี่เธอมาสายจังละ" เอ่อนั้นไม่ใช่เลนนะคะ เเต่นั่นคือ เนโกะคะเลขประจำตัวของหมอนี่คือ96คะ ผมสีเหลืองเข้ม ดวงตาสีเเดงเข้มนั้นทำให้หมอนี่ดูมีเสน่ห์กับเพศตรงข้ามมากๆ สีผิวขาวราวกับหิมะนั่นยังไม่พอ เเถมเครื่องเเบบโรงเรียนยังทำให้หมอนี่ดูดีอีเป็น5เท่าเสื้อเเขนสั้นสีขาว เน็กไทน์สีเเดงเสื้อคลุมสีเเดงกางเกงสีขาว เข็มขัดสีเเดง รองเท้าสีเเดง เเต่อย่าไปหลงหมอนี่มากนะคะเพราะหมอนี่ไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคิด หมอนี่ชอบผู้ชายคะผู้ชายที่ว่านั่นคือเลนคุงคะ
 "เอ่อ...เราตื่นสายนิดหน่อยน่ะ" ฉันพูดพลางเอามือเกาที่หัว
 "เธอ...เนี่ยมันบ้าจริงๆเลย หัดตื่นเเต่เช้าหน่อยสิ..."เลนพูดทั้งๆที่นอนหมอบอยู่กับโต๊ะ เเถมน้ำลายไหลด้วยเเฮะ
 "ฉันไม่อยากตื่นเช้านี่นา อีกอย่างถ้าฉันตื่นเช้าเเล้วเป็นเเบบนายฉันขอตื่นสายดีกว่า" ถ้าตื่นเช้าเเล้วมาหลับในห้องเรียนเเบบนายฉันไม่เอาด้วยหรอกย่ะ
 "นี่...รินจังอย่าไปว่าเลนคุงเค้าสิ เลนคุงน่ะเค้าอุส่าเเนะนำให้เธอปรับปรุงตัวนะ...ใช่ไหมครับ ลนคุงของผม =w=เมี้ยว" เนโกะพูดพลางเอามือลูบไล่ไปตามเเขนของเลนอย่างช้าๆ อี้...ขนลุกนะ
 "อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ" เลนพูดตอนที่รู้สึกขนลุกทั้งตัว 
 "เมี้ยว..." เนโกะรีบหันหลังกลับไปเพราะโต๊ะของหมอนี่อยู่หน้าเลนนี่นา เฮ้ย!!! ฉันเกือบลืมเเนะนำชุดนักเรียนหญิงเลยนี่นา เเล้วก็ลืมเเนะนำเลนคุงให้ทุกคนรู้ด้วย ก่อนอื่นนะคะก็ต้องชุดนักเรียนหญิง เสื้อเเขนสั้นข้างในเป็นสีเเดงส่วนเสื้อเเขนยาวข้างนอกเป็นสีขาวกระโปรงสีเเดง เข็มขัดสีขาวถุงเท้าสีขาวยาวเลยหัวเข่ารองเท้าสีเเดง พูดง่ายๆก็คือสีสลับกันกับเสื้อนักเรียนชาย เเล้วก็มาถึงเลนคุง เลนคุงมีผมสีเหลืองเข้มผมด้านหน้าที่ยื่นออกมาเหมือนกล้วย ดวงตากลมโตสีฟ้าน้ำทะเล สีผิวขาวอมชมพูนิดๆ ความสูง160 น้ำหนัก49 หมอนี่คือตัวกวนของฉันคะ
 "นี่รินจัง...วันนี้มีนักเรียนใหม่มาเรียนห้องเราด้วยนะ" เนโกะพูดพร้อมๆกับหันมาหาฉัน
 "เอ๋....อีกเเล้วหรอเนี่ย" ฉันพูดพลางหัดไปทางเลนคุง ก็เลนคุงเพิ่งย้ายมาเรียนเองนี่นา เเล้วก็พอเลนคุงย้ายมาเนโกะก็เปลี่ยนไป ก็ตอนเเรกนะสิคะหมอนี่ชอบผู้หญิงซึ่งผู้หญิงที่หมอนี่ชอบก็คือฉันเองคะ เเต่พอเลนคุงย้ายมา เนโกะก็มาบอกฉันว่า 'รินจัง...ผมเจอคนที่ผมตามหามานานเเล้วล่ะ...เเต่นั่นไม่ใช่คุณ' คำพูดนั่นทำให้ฉันอึ่งไปวินาทีหนึ่ง 'เพราะคนที่ผมจะใช้ชวิตอยู่ด้วยตลอดไปนั้นก็คือ เลนคุง' ก็เพราะเลนคุงนี่เเหละคะทำให้ฉันลอดตายมาได้ ต้องขอบคุณเลนคุงนะเนี่ยที่ น่ารักเกินไป
 "นักเรียนนั่งที่ได้เเล้ว" เสียงที่ดูเข้มๆนั่นทำให้นักเรียนทุกคนที่กำลังจับกลุ่มอยู่รีบวิ่งไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง ฉันยังสงสัยอยู่เลยนะว่าเสียงออดเข้าเรียนดังตอนไหนเนี่ย
 "นักเรียนทุกคน ทำความเคารพ"เสียงของหัวหน้าห้องทำให้นักเรียนทุกคนยืนขึ้น (เเต่...ยกเว้นเลนคุงนะคะ)
 "เอาละๆ นั่งลงได้" พออาจารย์พูดจบนักเรียนทุกคนก็นั่งลง(ฉันยังงอยู่เลยนะว่าทำไมอาจารย์ไม่ตำนิเลนคุง หรือว่ามองไม่เห็นเลนคุงกันเนี่ย)
 "วันนี้มีนักเรียนใหม่มาเรียนที่ห้องของพวกเราด้วยนะ" พออาจารย์พูดจบก็มีนักเรียนคนหนึ่งเดินเข้ามาเเละยืนอยู่ข้างๆอาจารย์
 "นี่คือเพื่อนใหม่ของพวกเรานะ เอาละเเนะนำตัวสิ" อาจารย์พูดพลางหันไปหานักเรียนใหม่คนนั้น
 "สวัสดีครับ...ผมชื่อ รินโตะ อิชิกาว่า รินโตะ ครับ" พอนักเรียนใหม่พูดจบ ทุกสายตาก็จ้องไปที่นักเรียนใหม่ ผมสีเหลืองเข้มเหมือนเลนคุง ติกิ๊ฟสีดำ ที่ข้างซ้ายสองอัน ข้างขวาหนึ่งอันทำนั่นดูน่าขยี้ชะมัดเลยคะ ผิวสีขาวอมชมพูนิดๆ ดวงตาเล็กๆสีน้ำเงินทำให้ดูมีเสน่ห์มากๆเลย ริมฝีปากชมพูนิดๆดูน่าจูบ เเล้วก็น้ำเสียงทุ้มต่ำดูมีเสน่ห์มากเลยละ
 "นี่เธอ...นัเรียนใหม่หล่อมาเลยอะเเก" เสียงของชะนี เอ้ย!เสียงของนักเรียนหญิงบางคนดังมาจากมุมใดมุมหนึ่งของห้องเรียน 
 "เอาละ อิชิกาว่าคุง ไปนั่งข้างๆ ทานากะจังเเล้วก็ อาเบะคุงนะ" พออาจารย์พูดจบนักเรียนใหม่ก็เดินมานั่งโต๊ะข้างๆฉัน กับเลนคุง อ้อเกือบลืมบอกไปคะ อาเบะคุงที่ว่าก็คือเลนคุงนั้นเเหละคะ อาเบะ เลน คะ
 "สวัสดีจ้า...ต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนร่วมห้องกันเเล้วนะ" ฉันพูดหลังจากที่อิชิกาว่าคุงวางกระเป๋าเเล้วนั่งลงกับเก้าอี้ 
 "........" อิชิกาว่าคุงหันมามองฉันด้วยความเเปลกใจ ในขณะที่เลนคุงหลับไม่รู้เรื่องเลย เเต่จะว่าไปเหมือนเคยเจอกับอิชิกาว่ามาก่อนเลยเเฮะ เฮ้อชั่งเถอะ...ก็ตอนที่เจอเลนคุงฉันก็รู้สึกเเบบนี้เหมือนกันนี่นา

ณ สวนสาธารณะเเห่งหนึ่ง
 "นี่...ชั้นให้เธอ" เด็กสาวคนหนึ่งได้ยื่นบางอย่างให้กับเด็กผู้ชายสองคน 
 "ผมจะรักษามันให้ดีเท่าชีวิตเลยครับ" เด็กผู้ชายคนเเรกรับของจากมือเด็ดสาวคนนั้น
 "ฉัน...จะรักษามันให้ดีที่สุดเลยละกัน" เด็กผู้ชายคนที่สองรับของจากมือเด็กผู้หญิงคนนั้นเเล้วเดินหายไป จากนั้นเด็กผู้ชายคนที่สองก็เดินไปคนละทางกับเด็กชายคนเเรกเเล้วค่อยๆเดินหายไปอย่างนั้น เเละเเล้วเด็กสาวคนนั้นก็ร้องไห้ เเล้วเธอก็พูดว่า
 "ลาก่อนนะ...ทั้งสองคน...."เเล้วเด็กสาวก็หันหลังเดินไปตามเส้นทางของตัวเอง....