ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter one Sweet Chocolate
By.. Princess Memory
\" พี่บีมคะ พี่จะทำช็อกโกแล็ตอะไรต้อนรับเทศการแห่งความรักครั้งนี้หรอคะ \" ฉันถามอย่างอยากรู้เป็นที่สุด ในร้านเบเกอร์รี่ Sweet Chocolate
\" อ่ะนะ...เดี๋ยวพิมพ์ก็รู้ พี่ขออุบไว้ก่อนนะจ๊ะเด็กดี \" พี่บีมยกนิ้วชี้ขึ้นแกว่งไปมาตรงหน้าฉัน
\" ง่ะ..งั้นอย่าลืมให้พิมพ์ชิมก่อนนะคะ ไม่งั้นละก็ พิมพ์จะเอาขีปนาวุธมาถล่มแน่ \" ฉันพูดขำๆ
\" จ้า! แม่ลูกนายพลฯ \" พี่บีมยิ้มหวานขยี้หัวฉันเล่นๆ ฉันปัดมืออกทันที
\" อย่าสิคะ!! เดี๋ยวผมเสียทรงหมด \" ฉันเอามือลูบๆผมไปมา
\" ครับ!! \" พี่บีมทำท่าตะเบ๊ะ เห็นแล้วขำดีแท้
\" ว่าแต่วันนี้จะเอาอะไรดีล่ะ \" พี่บีมถามฉันขณะที่ยกเค้กช็อกโกแล็ตเข้าตู้โชว์
\" จะมาหานันน่ะคะ นันอยู่ไหมคะ \" ฉันถามหาเพื่อนตัวแสบ น้องสาวของพี่บีม
\" ออกไปซื้อริบบิ้นครับ เดี๋ยวก็คงจะมา แล้วพิมพ์ล่ะ จะกินอะไรดีระหว่างคอย \" พี่บีมเดินมานั่งกับฉันแล้วถาม
\" ฟรีไหม \" ฉันทำตาโต เพราะ บางทีพี่บีมมักจะให้ฉันกินเค้กที่นี่ฟรี สุขขีสโมสรจริงๆ
\" อ่ะนะ..ก็ได้ พอดีพี่หาคนชิมเค้กสูตรใหม่อยู่ \" พี่บีมยิ้มหวาน ผู้ชายอะไร ยิ้มหวานจริงๆ
\" เค้กอะไรคะ ช็อกโกแลตหรือเปล่า \" ฉันชอบช็อกโกแล็ตเป็นที่สุด ชอบตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ
\" โทษทีนะครับ มันไม่ใช่ช็อกโกแล็ตหรอก แต่เป็นเค้กสตอเบอร์รี่ ยัยนันทำเองนะ \" พี่บีมพูดยิ้มๆ
\" จริงหรอคะ.. \" ฉันทำหน้าแหย่ๆ \" งั้นพิมพ์ขอบายคะ ไม่กล้าชิม \" ฉันโบกมือปฏิเสธ
ครืดด!
\" ทำไมไม่กล้าชิมล่ะยะ ฝีมือฉันมันแย่นักหรือไงยะ \"
\" อ่าวนัน กลับมาแล้วหรอจ๊ะ กลับมาตั้งแต่เมื่อไรจ๊ะ \" ^_^;:; ฉันทักกลบเกลื่อน เพราะยัยนัน ทำหน้ายักมาแต่ไกล ไม่รู้หรอกนะว่ายักวัดแจ้ง หรือยักวัดโพธิ์ ฉันไม่กล้าจ้องหน้ามัน
\" ก็ กลับมาตอนได้ยินที่เธอพูดนั่นแหละ \" เจ้าพระคุณ ยัยนันเดินไปหลังร้าน กลับมาพร้อมเค้กสตอเบอร์รี่ ที่ดูบุบบิบบู้บี้ โย้ไปเย้มาดูผิดรูปผิดร่าง รสชาติคงจะน่าดูเลยทีเดียว
\" พี่บีมคะ พิมพ์กลับก่อนนะคะ \" ฉันลากลับทันที
\" อ๊ะ! พี่เพิ่งนึกได้ว่ามีธุระด่วน พี่ไปก่อนนะนัน \" พี่บีมลุกจากโต๊ะเดิมตามฉันออกมา
\" หยุด!! \" ทุกคนชะงักการเดินออกจากร้ายเหมือนหนังที่ถูกหยุดไว้
\" อะ..อะไรหรอ \" พี่บีมพูดเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง แล้วยิ้มแหย่ๆให้ฉัน
\" หยุดทั้งสองคนเลยนะคะ พิมพ์ แกต้องมาเตรียมทำรายงานกับเราไม่ใช่หรอ แล้วเย็นนี้ พี่บีมก็ไม่มีธุระอะไรด้วย หนูตรวจเช็คตารางนัดหมายประจำวันของพี่หมดแล้วนะคะ เพราะฉะนั้น มาร่วมขึ้นสวรรณ์ กินเค้กของหนูซะดีๆ \" พูดจบ นันก็ย่างสามขุม ตรงมาฉันกับพี่บีมอย่างช้าๆ เหมือไฮยีน่า กับลูกแกะ 2 ตัว
\" อ๊ะนัน แปปนึงนะโทรศัพท์มา \" พี่บีมยกโทรศัพท์มือถือขึ้นแล้วคุยเสียงดังโดยหารู้ไม่ ว่าแบตเตอร์รี่เครื่องหลุดออกมาจากตัวเครื่องแล้ว
\" อะ..สวัสดีครับ อ๋อ คุณนรงค์หรอครับ อ๋อ อยากจะนัดผมออกไปคุยเรื่องเค้กแต่งงานเดี๋ยวนี้เลยใช่ไหมครับ.... \" บทสนทนาหยุดอยู่แค่นั้น ยัยนันดึงเอามือถือออกจากหูของพี่ชายทันที
\" พี่ทำบ้าอะไรน่ะ แบต\'โทรศัพท์ มันหลุดออกจากเครื่องตั้งนานแล้วนะ พอเลย มากินซะดีๆ \" นันลากฉันกับพี่บีมเข้าไปร่วมวงกินเค้ก ที่เค็มอย่างกะเกลือ
หลังจากรับประทานเค้ก ที่แสนอร่อย(ประชด)เรียบร้อยแล้ว นันก็เดินไปหลังร้าน ไปเก็บจานเค้ก
\" พี่ว่า ยัยนันต้องหยิบถุงเกลือ สลับกับถุงน้ำตาลแน่ และท่าทาง จะใส่เยอะซะด้วย \" พี่บีมกระซิบให้ฉันฟัง แล้วก็เทน้ำใส่แก้ว ดื่มรวดเดียวหมด
\" พิมพ์ก็ว่างั้นคะ ไปน่าออกจากบ้านเลย ทั้งๆที่จิ้งจกทักแล้วแท้ๆ ดูสิ ซวยเลย \" ฉันดื่มน้ำแก้วที่ 5 แล้วนะเนี่ย แหวะ! เค็มจริงๆ
\" หรอ..หึหึ \" พี่บีมหัวเราะในลำคอ
\" งั้น พิมพ์ไปก่อนนะคะ ฝากบอกนันด้วยละกัน ว่าวันพรุ่งนี้ค่อยมาหา หมดอารมณ์ทำ \" ฉันลุกขึ้นจากโต๊ะ
\" ครับ เดี๋ยวพี่จะบอกให้นะ \" พี่บีมยิ้มหวาน
ฉันเดินออกจากร้าน เดินไปตามทางกลับบ้าน และนึกถึง วัฒน์ แฟนเก่าของฉัน
\" พรุ่งนี้แล้วสินะ วันวาเลนไทน์ วันที่ทุกคนมีความสุข และเป็นวันแห่งความทุกข์...ของฉัน \" น้ำตาบริสุทธิ์ ไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้าง ทำไมนะ ความรักที่คนๆหนึ่ง ที่มีให้กับอีกคน ถึงได้มากมายขนาดนี้ เมื่อไหร่ มันจะหมดลงซะที เมื่อไร ฉันจะลืมเขาได้ เรวัฒน์
\" พี่บีมคะ พี่จะทำช็อกโกแล็ตอะไรต้อนรับเทศการแห่งความรักครั้งนี้หรอคะ \" ฉันถามอย่างอยากรู้เป็นที่สุด ในร้านเบเกอร์รี่ Sweet Chocolate
\" อ่ะนะ...เดี๋ยวพิมพ์ก็รู้ พี่ขออุบไว้ก่อนนะจ๊ะเด็กดี \" พี่บีมยกนิ้วชี้ขึ้นแกว่งไปมาตรงหน้าฉัน
\" ง่ะ..งั้นอย่าลืมให้พิมพ์ชิมก่อนนะคะ ไม่งั้นละก็ พิมพ์จะเอาขีปนาวุธมาถล่มแน่ \" ฉันพูดขำๆ
\" จ้า! แม่ลูกนายพลฯ \" พี่บีมยิ้มหวานขยี้หัวฉันเล่นๆ ฉันปัดมืออกทันที
\" อย่าสิคะ!! เดี๋ยวผมเสียทรงหมด \" ฉันเอามือลูบๆผมไปมา
\" ครับ!! \" พี่บีมทำท่าตะเบ๊ะ เห็นแล้วขำดีแท้
\" ว่าแต่วันนี้จะเอาอะไรดีล่ะ \" พี่บีมถามฉันขณะที่ยกเค้กช็อกโกแล็ตเข้าตู้โชว์
\" จะมาหานันน่ะคะ นันอยู่ไหมคะ \" ฉันถามหาเพื่อนตัวแสบ น้องสาวของพี่บีม
\" ออกไปซื้อริบบิ้นครับ เดี๋ยวก็คงจะมา แล้วพิมพ์ล่ะ จะกินอะไรดีระหว่างคอย \" พี่บีมเดินมานั่งกับฉันแล้วถาม
\" ฟรีไหม \" ฉันทำตาโต เพราะ บางทีพี่บีมมักจะให้ฉันกินเค้กที่นี่ฟรี สุขขีสโมสรจริงๆ
\" อ่ะนะ..ก็ได้ พอดีพี่หาคนชิมเค้กสูตรใหม่อยู่ \" พี่บีมยิ้มหวาน ผู้ชายอะไร ยิ้มหวานจริงๆ
\" เค้กอะไรคะ ช็อกโกแลตหรือเปล่า \" ฉันชอบช็อกโกแล็ตเป็นที่สุด ชอบตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ
\" โทษทีนะครับ มันไม่ใช่ช็อกโกแล็ตหรอก แต่เป็นเค้กสตอเบอร์รี่ ยัยนันทำเองนะ \" พี่บีมพูดยิ้มๆ
\" จริงหรอคะ.. \" ฉันทำหน้าแหย่ๆ \" งั้นพิมพ์ขอบายคะ ไม่กล้าชิม \" ฉันโบกมือปฏิเสธ
ครืดด!
\" ทำไมไม่กล้าชิมล่ะยะ ฝีมือฉันมันแย่นักหรือไงยะ \"
\" อ่าวนัน กลับมาแล้วหรอจ๊ะ กลับมาตั้งแต่เมื่อไรจ๊ะ \" ^_^;:; ฉันทักกลบเกลื่อน เพราะยัยนัน ทำหน้ายักมาแต่ไกล ไม่รู้หรอกนะว่ายักวัดแจ้ง หรือยักวัดโพธิ์ ฉันไม่กล้าจ้องหน้ามัน
\" ก็ กลับมาตอนได้ยินที่เธอพูดนั่นแหละ \" เจ้าพระคุณ ยัยนันเดินไปหลังร้าน กลับมาพร้อมเค้กสตอเบอร์รี่ ที่ดูบุบบิบบู้บี้ โย้ไปเย้มาดูผิดรูปผิดร่าง รสชาติคงจะน่าดูเลยทีเดียว
\" พี่บีมคะ พิมพ์กลับก่อนนะคะ \" ฉันลากลับทันที
\" อ๊ะ! พี่เพิ่งนึกได้ว่ามีธุระด่วน พี่ไปก่อนนะนัน \" พี่บีมลุกจากโต๊ะเดิมตามฉันออกมา
\" หยุด!! \" ทุกคนชะงักการเดินออกจากร้ายเหมือนหนังที่ถูกหยุดไว้
\" อะ..อะไรหรอ \" พี่บีมพูดเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง แล้วยิ้มแหย่ๆให้ฉัน
\" หยุดทั้งสองคนเลยนะคะ พิมพ์ แกต้องมาเตรียมทำรายงานกับเราไม่ใช่หรอ แล้วเย็นนี้ พี่บีมก็ไม่มีธุระอะไรด้วย หนูตรวจเช็คตารางนัดหมายประจำวันของพี่หมดแล้วนะคะ เพราะฉะนั้น มาร่วมขึ้นสวรรณ์ กินเค้กของหนูซะดีๆ \" พูดจบ นันก็ย่างสามขุม ตรงมาฉันกับพี่บีมอย่างช้าๆ เหมือไฮยีน่า กับลูกแกะ 2 ตัว
\" อ๊ะนัน แปปนึงนะโทรศัพท์มา \" พี่บีมยกโทรศัพท์มือถือขึ้นแล้วคุยเสียงดังโดยหารู้ไม่ ว่าแบตเตอร์รี่เครื่องหลุดออกมาจากตัวเครื่องแล้ว
\" อะ..สวัสดีครับ อ๋อ คุณนรงค์หรอครับ อ๋อ อยากจะนัดผมออกไปคุยเรื่องเค้กแต่งงานเดี๋ยวนี้เลยใช่ไหมครับ.... \" บทสนทนาหยุดอยู่แค่นั้น ยัยนันดึงเอามือถือออกจากหูของพี่ชายทันที
\" พี่ทำบ้าอะไรน่ะ แบต\'โทรศัพท์ มันหลุดออกจากเครื่องตั้งนานแล้วนะ พอเลย มากินซะดีๆ \" นันลากฉันกับพี่บีมเข้าไปร่วมวงกินเค้ก ที่เค็มอย่างกะเกลือ
หลังจากรับประทานเค้ก ที่แสนอร่อย(ประชด)เรียบร้อยแล้ว นันก็เดินไปหลังร้าน ไปเก็บจานเค้ก
\" พี่ว่า ยัยนันต้องหยิบถุงเกลือ สลับกับถุงน้ำตาลแน่ และท่าทาง จะใส่เยอะซะด้วย \" พี่บีมกระซิบให้ฉันฟัง แล้วก็เทน้ำใส่แก้ว ดื่มรวดเดียวหมด
\" พิมพ์ก็ว่างั้นคะ ไปน่าออกจากบ้านเลย ทั้งๆที่จิ้งจกทักแล้วแท้ๆ ดูสิ ซวยเลย \" ฉันดื่มน้ำแก้วที่ 5 แล้วนะเนี่ย แหวะ! เค็มจริงๆ
\" หรอ..หึหึ \" พี่บีมหัวเราะในลำคอ
\" งั้น พิมพ์ไปก่อนนะคะ ฝากบอกนันด้วยละกัน ว่าวันพรุ่งนี้ค่อยมาหา หมดอารมณ์ทำ \" ฉันลุกขึ้นจากโต๊ะ
\" ครับ เดี๋ยวพี่จะบอกให้นะ \" พี่บีมยิ้มหวาน
ฉันเดินออกจากร้าน เดินไปตามทางกลับบ้าน และนึกถึง วัฒน์ แฟนเก่าของฉัน
\" พรุ่งนี้แล้วสินะ วันวาเลนไทน์ วันที่ทุกคนมีความสุข และเป็นวันแห่งความทุกข์...ของฉัน \" น้ำตาบริสุทธิ์ ไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้าง ทำไมนะ ความรักที่คนๆหนึ่ง ที่มีให้กับอีกคน ถึงได้มากมายขนาดนี้ เมื่อไหร่ มันจะหมดลงซะที เมื่อไร ฉันจะลืมเขาได้ เรวัฒน์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น