คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Brother's Life 3
Donghae x Eunhyuk
Chapter 3
“ไง ทงเฮ มาแล้วนะ มาดื่มกันเถอะ!!”
ผมหันไปมองตามเสียงก็พบพวกพี่ยุนโฮ ที่กำลังยกถุงใส่โซจูขึ้นแล้วยิ้มแฉ่ง ไม่เห็นบอกเลยว่าเพื่อนๆจะมาดื่มกันที่บ้าน แถมยังบุกเข้ามาทางระเบียงข้างบ้านอีก - -“
“เฮ้ๆ พวกนาย เข้ากันมาทางประตูบ้านสิวะ”
“ก็เข้าทางนี้มันสะดวกกว่านี้หว่า เลิกบ่นได้แล้ว ไม่ได้เจอกันตั้งนาน มาดื่มกันให้หายคิดถึงกว่า”
…..
..
..
“ได้ยินมาว่าถูกปลิงดูดเลือดมาเรอะ ฮยอกแจ”
“อ่ะ อืม ถึงมันจะดูหายแล้ว แต่ว่า บางครั้งเลือดยังออกอยู่เลย หวา!” ผมตอบพี่ยุนโฮที่อยู่ๆก็เอ่ยถามขึ้นมา ดูหน้าตาเหมือนเริ่มจะเมานิดหน่อยอีก แต่ก็ต้องสะดุ้ง ตกใจเพราะอยู่ดีๆ พี่เยซองก็ทิ้งตัวลงนอนหนุนตักผมซะงั้น ถ้านอนเฉยๆจะไม่ว่าหรอก แต่นี่ยังมากลิ้งไปกลิ้งมาเหมือนเด็กๆอีก
“หยุดนะ พี่เยซอง ลุกออกไปเถอะ” ผมเอ็ดเบาๆหวังให้พี่เยซองเอาหัวออกไป
“ฮ่าๆๆๆ ปล่อยมันไปเถอะ ฮยอกแจ เจ้าเยซองมันไม่มีแฟนมาพักนึงแล้วน่ะ สงสัยจะอารมณ์เปลี่ยว”
“น่า~~ ขอหนุนตักหน่อย~~~~”
“เฮ้อ ~ ให้ตายสิ” ผมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ คิดถูกมั๊ยเนี่ยที่มานั่งด้วย แต่ว่าทุกคนเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ทั้งนั้น ตอนเด็กๆ ผมมักจะได้อนุญาตให้ร่วมวงเล่นด้วยกันบ่อยๆ แต่เพราะอายุน้อยที่สุด ก็เลยมักจะถูกแกล้งเอาบ่อยๆเหมือนกัน แต่ผมซึ่งอายุน้อยกว่าถึง 4 ปี ได้รับการยอมรับให้เข้าพวกแบบปกติโดยไม่ถูกคนอื่นทิ้งนั้น นั่นจะต้องเป็นเพราะว่าพี่ที่ดูโดดเด่นจากคนอื่นจะต้องเป็นคนช่วยพูดให้ไม่ผิดแน่
“ไม่ได้เจอกันตั้ง 6 ปีเชียวเหรอเนี่ย นานจังเลยเนอะ แต่ ทงเฮก็ดูไม่ค่อยเปลี่ยนเท่าไหร่เลยนะ”
“พี่ชายที่ไม่ได้กลับมานานเป็นไงบ้างล่ะ ฮยอกแจ” พี่ยุนโฮ
“กะ…ก็ไม่มีอะไรนิ” ผม
“อ๋อ~ อยู่ในวัยที่กำลังขี้อายเรอะ นายน่ะ ฮะ ๆๆ” พี่ยุนโฮว่าเหมือนล้อผม หัวเราะซะเสียงดังเชียว
“ก็นั่นไงล่ะ เพราะตอนเด็กๆทงเฮต่างจากพวกเรานิดหน่อยด้วยล่ะมั้ง” แล้วพี่เยซองก็เอ่ยแทรกขึ้นมาอย่าง งง หมายความว่าไงที่พูด
“อะไรของนาย” พี่ยุนโฮ
“ก็…หมอนี่เก่งทั้งเรื่องเรียน เรื่องกีฬาซะจนรู้สึกแย่เลยนี่”
“เออใช่ พ่อแม่ชั้นก็เอาแต่พูดว่า ทงเฮนี่เก่งเนอะ จนน่ารำคาญ” พี่ยุนโฮพูดก่อนจะขำออกมาเล็กน้อย ผมหันไปมองพี่ทงเฮที่กำลังหัวเราะไปกับคำพูดของเพื่อน
“แต่เวลานายพาน้องชายตัวเล็กๆมาด้วยแล้วมันรู้สึกสบายใจขึ้นมาล่ะมั้ง ดูทำให้นายดูเหมือนมนุษย์หน่อย ยิ่งเวลานายอยู่คนเดียว มันยิ่งดูไม่ออกเลยว่านายกำลังคิดอะไร”
“นั่นสิ พอเห็นเป็นมนุษย์ที่ดูมีจุดต่างจากที่เห็นภายนอกแล้วถึงจะค่อยรู้สึกสนิทสนมได้หน่อยนึง ก็อย่างว่าล่ะนะ เรามีฮยอกแจเป็นท่อเชื่อมต่อความสนิทนี่น่า”
“เอ๊ะ นี่พี่ยุนโฮเห็นผมเป็นท่อ งั้นเหรอ!!”
“นี่พวกนายมองชั้นเป็นตัวอะไรเนี่ย -*- แต่จะว่าไป พวกนายก็ชอบแกล้งฮยอกแจอยู่บ่อยๆนี่นะ” พี่ทงเฮที่นั่งเงียบมานานเอ่ยออกมาบ้าง ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
“ไม่ได้แกล้งเฟ้ย เค้าเรียกว่าหยอกเล่น”
ผิดคาดเลยแฮะ จากสายตาของผมก็มองพี่เหมือนๆกับทุกคนพูด พี่ไม่เคยแกล้งผมเหมือนกับพี่ชายของคนอื่นๆ เลย ซึ่งตรงจุดนั้นแหละ ที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือน พี่เป็นคนพิเศษจากคนอื่น คนรอบข้างก็มองพี่แบบนั้น… แต่ว่า เหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน ที่พี่จูบผม แม้แต่ตอนนี้.. ผมก็ยังไม่เข้าใจพี่อยู่ดี…..
หลังจากที่พวกเพื่อนๆของพี่กลับบ้านไปได้สักพัก พี่ก็หายขึ้นห้องไป ผมหันไปมองซากของกินที่พวกเรากินกันจนหมด แต่ไม่ยอมมาช่วยกันเก็บอย่างเหนื่อยๆ ผมคงต้องเป็นคนเก็บสินะ ว่าแล้วก็ลงมือเลยละกัน
“ฮยอกแจ…ปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นเลยก็ได้ เดี๋ยวพี่มาเก็บเอง” ผมหันไปมองทางด้านหลังก็พบพี่ทงเฮที่ยืนเท้าแขนที่ประตู
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจัดการเองก็ได้ พี่ไปอาบน้ำเถอะ” พูดจบผมก็ก้มลงเก็บจานต่อ แต่ก็ต้องหยุดมือเพราะรู้สึกถึงสายตาของพี่ทงเฮที่จ้องอยู่
“มีอะไร…..รึเปล่าพี่” ผมมองพี่ทงเฮที่เดินมาหาผมช้าๆ ก่อนจะหลับตาปี๋ เมื่อพี่ทงเฮยืนมือมา
“มีอะไรติดอยู่แน่ะ”
“…………..”
“อะไร …ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้น่า”
.
.
.
..
“อ๋า เจ้าพี่บ้า ก็พี่ทำแบบนั้นกับผม แล้วจะไม่ให้เกร็งได้ไงเล่า!!” ผมสบถออกมาเบาๆเมื่ออยู่ในห้องนอนตัวเองก็เพราะเหตุการณ์เมื่อกี้หลังจากที่พี่พูดจบประโยคนั้นผมก็วิ่งมาที่ห้องนอนทันที ฮยอกแจอยากจะบ้า ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยจูบกับใคร แล้วต้องมาเสียจูบแรกให้กับพี่ชายตัวเอง เฮ้อ~ ผมล้มตัวลงนอนบนเตียง ก่อนจะหลับตาลงภาพเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันก็แว๊บเข้ามาในหัว พี่ฮะ…ทำไมล่ะ จูบผมทำไม
…Brother’s Life…
วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษเพราะกะว่าจะลองเข้าครัวทำอาหารให้พี่ทานบ้าง แต่เดินยังไม่ทันจะถึงห้องครัวสายตาก็ไปสะดุดแผ่นหลังที่คุ้นเคย จะใครซะอีกล่ะ ก็พี่ทงเฮนั่นแหละครับ นี่ผมว่าผมตื่นเช้าแล้วนะ …
“พี่ ดูอะไรอยู่น่ะ?” ผมถามออกไปเมื่อนั่งลงข้างๆพี่
“เปล่า …ไม่มีอะไร” ปากตอบแต่ตาไม่มองมาที่ผมเลย
“เอ่อ…พี่ ..เมื่อวาน ทำไมถึงจูบผมล่ะ”
ถึงกับตกใจ พี่ทงเฮหันหน้ามามองผมทันทีที่ผมพูดจบ ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก สายตาเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก = =”
“จะลอง…จูบดูอีกครั้งมั๊ยล่ะ” พูดมาไม่อายปากเลยนะ
~~~ปั๊บ ปา ดั๊บ ป้า ~~~
“รอแปปนะ … สวัสดีครับ …. อืม …. ใช่ ….ส่งไปแล้ว .. อะไรนะ เออ โอเค เข้าใจแล้ว งั้นแค่นี้ก่อนนะ อืม” พูดจบพี่ก็หันหน้ามามองผม
“ฮยอกแจ พรุ่งนี้พี่มีธุรนิดหน่อย ต้องกลับไปที่โซลนะ อยู่คนเดียวได้ใช่มั๊ย?”
“อือ งานเหรอ?”
“ใช่ มันด่วนมากด้วย”
“ผมอยู่คนเดียวได้ พี่ไม่ต้องห่วงผมหรอก”
..
…
.
..
“ฮู้วววว ~ ร้อนจริงๆ เลยให้ตายสิ” ผมบ่นไปขณะที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ ตอนนี้พี่จะทำอะไรอยู่ที่โซลนะ
“เอ่อ..ขอโทษนะคะ” เอ๋? ใครน่ะ ผมหันไปมองตามเสียงก็พบกับผู้หญิงคนนึงยืนอยู่ที่หน้ารั้วบ้าน เธอส่งยิ้มให้ผมก่อนจะเอ่ยคำพุดออกมา
“สวัสดีค่ะ …เอ่อ ได้ยินมาว่า ทงเฮ กลับมา…”
“อ่ะ ขอโทษนะครับ พี่กลับมาแล้วล่ะครับ แต่พอดีมีธุระนิดหน่อยก็เลยกลับไปที่โซลอีก คิดว่า น่าจะกลับมาช่วงค่ำๆ น่ะครับ”
“งั้นเหรอ…ขอบคุณนะคะ”
ผมมองตามแผ่นหลังผู้หญิงคนนั้นไป รู้สึกหน้าตาของเธอจะคุ้นๆนะ เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“ฮยอกแจจจจจจ เห็นกุงปังบ้างมั๊ย มันหนีออกไปอีกแล้ววอ่ะ”
“อ่ะ อ้าว ยูริ”
“อ๋า จริงสิ นี่จ๊ะ ผักจากแม่ของชั้นเอง ท่านฝากให้เอามาให้น่ะ” ว่าแล้วเธอก็วางตระกร้าผักลงตรงหน้า
“ขอบคุณนะ”
“เอ๋ … จะว่าไป คนที่มาเมื่อกี้นี้…”
“คนรู้จักเหรอ?” ผมถามยูริที่เหมือนเธอจะรู้สึกคุ้นหน้าเธอคนเมื่อกี้เหมือนผม
“อืม เป็นคนที่อยู่ชั้นเดียวกันตอนสมัย ม.ต้นน่ะ”
“เค้า …มาหาพี่น่ะ”
“ตายจริง!! ถ้าจำไม่ผิด ได้ยินมาว่าเธอคนนั้นจะเคยย้ายบ้านไปเพราะเรื่องงานของที่บ้านน่ะ คงจะย้ายกลับมาแล้วล่ะมั้ง ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่ารู้จักกับทงเฮด้วย แหม แต่ก็ไม่แปลกหรอก ก็ทงเฮเป็นคนเนื้อหอมนี่นะ อ้อ จริงสิ ฮยอกแจ ชั้นกลับก่อนแล้วกัน เดี๋ยวต้องไปที่อื่นต่อ”
“อืม ฝากบอกคุณป้าเรื่องผักด้วยล่ะ ว่า ขอบคุณ”
อืมมม จริงสิ เรื่องของพี่ที่เราไม่รู้ ว่าจะมีแต่เรื่องตอนที่พี่ไปอยู่โซลนี่นา ..ถ้าเกิดว่า ผุ้หญิงคนนั้น มีความสัมพันธ์แบบนั้นกับพี่ล่ะก็ บางที เธออาจจะยังชอบพี่อยู่ก็ได้
…
..
.
…ตอนเย็น…
“กลับมาแล้ววววววว”
“กลับมาแล้วเหรอพี่ มานั่งก่อนสิ ทานข้าวมารึยัง?”
“ยังเลย … ว้าวว นี่นายทำเองเหรอ?”
“อือ พอดีว่า ป้าฮยอนอาเอาผักมาฝากน่ะ ผมก็เลยลองทำอาหารง่ายๆดู”ผมพูดไปก็ตักข้าวใส่ชามแล้วยืนให้พี่
“เอ่อ..พี่ วันนี้..”
“หือ? มีอะไรรึเปล่า”
“……ไม่มีอะไรหรอก พี่กินข้าวเถอะ” พูดจบก็ตักข้าวเข้าปาก ทั้งๆที่ตั้งใจจะบอกพี่ว่า มีคนมาหา แถมยังเป็นผู้หญิงซะด้วย แต่ผมก็บอกออกไปไม่ได้ เฮ้อ~~ ผมเป็นอะไรไปเนี่ยยยย
หลังจากทานขาวเสร็จผมกับพี่ก็ช่วยกันล้างจานชามก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องนอนไป ให้ตายสิ พอดับไฟ หลับตาลงแล้ว ภาพที่พี่จูบผมก็แว๊บเข้ามาในหัวอีกแล้ว ตอนนั้น แม้แต่ตัวเอง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่พอเห็นใบหน้าของพี่ที่อยู่ใกล้ๆแล้ว ผม…มีความคิดอย่างแรงกล้าว่า อยากจะถูกพี่จูบ อยากที่จะถูกกระทำมากกว่านี้ อีก
ซ่า…..ซ่า…..ซ่า…..
“ย่าห์!! ไอ้ฝนบ้า มาตกอะไรเอาตอนนี้นะ” ผมบ่นเบาๆ ทำไมน่ะเหรอ ก็ไอ้ฝนนี่น่ะสิ เมื่อเช้าท้องฟ้ายังแจ่มใสอยูดีๆ แต่พอตกบ่ายเข้ามาหน่อ ฝนกลับเทลงมาซะงั้น อุตส่าห์ซักรองเท้าเอาไปตากแดดให้แห้ง แต่กลับต้องมาเปียกอีกนี่สิ เฮ้อ~
“ทำอะไรน่ะ ฮยอกแจ”
“อ่ะ…ไปเอารองเท้าน่ะพี่ พอดีเมื่อเช้าผมซักรองเท้าน่ะ” ผมบอกพี่ก่อนจะวางรองเท้าไว้ที่พื้น
“นายรีบไปเลี่ยนเสื้อซะ เดี๋ยวเป็นหวัดหรอก” พูดจบ พี่ทงเฮก็เอาผ้าขนหนูที่ไม่รู้ไปเอามาตอนไหนวางพาดบนหัวผม
“เอ่อออ ….ไม่เป็นไรหรอก” ผมมองพี่ที่ยืนมือมาจับแขนผมก่อนจะดึงเข้าหาตัว
“ไม่เป็นไรได้ไง ดูสิ ตัวนายเย็นไปหมดแล้ว นายเป็นไข้ง่ายนะ” พี่พูดก่อนจะจ้องตาผม ซึ่งแน่นอน ผมรีบก้มหน้าหลบสายตาพี่ทันที
“เรื่องนั้น…มันเรื่องตั้งแต่เมื่อสมัยเด็กๆแล้วนะพี่ ผมโตแล้วนะ”
“ตอนนั้นก็ลำบากแทบแย่เหมือนกัน เพราะมีแต่นายคนเดียวที่ไม่กลับมา วันนั้นฝนก็ตกแบบนี้นี่แหละ ตอนที่พี่ไปเจอ นายมีไข้ขึ้นสูงมาก ตอนที่แบกกลับมา …ก็หนักมากเลยแหละ”
พี่ พูดอะไรน่ะ นั่นมัน เรื่องตอนไหน ผมไม่เห็นจะจำได้เลย
เปรี้ยงงงงงงงงงงง !!!! ครืนนน นนนนนนน
ผมสะดุ้งตัวโก้ง เพราะเสียงฟ้าผ่านั่น อ๊ะ! อ่า…ผมนึกออกแล้ว จริงสิ วันนั้น …วันนั้นฟ้าก็ร้องแบบนี้ ฝนตกหนักจนเจ็บไปหมด ผมหลงทางอยู่ในป่า เดินวนเวียนอยู่ที่นั่น จนกระทั่งเดินไปเจอถ้ำเล็กๆ ที่พอจะให้ผมหลบฝนได้ ตอนนั้น ทั้งหนาว ทั้งกลัว แต่ว่า…ในตอนที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ พี่ก็…
“เอ๊ะ…พี่ทงเฮ อื้อ….” ผมหลับตาลงเมื่อรู้สึกถึงริมฝีปากของพี่ทงเฮที่กดทับลงมา มันนุ่มนวลซะจนผมเคลิ้มไปกับรสจูบนั้น ผมนึกออกแล้วล่ะ ตั้งแต่เมื่อก่อน …ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว
ผม…..
ผมชอบพี่มาตลอด ….
---คุยกันนิดหน่อย---
อ่า รู้สึกว่าเราจะหายไปนานนิดหน่อย
หลังจากตอนนี้จะเป็นกลางเรื่องแล้วนะคะ
อาจจะมีย้อนความไปในสมัยที่เฮกับฮยอกยังละอ่อนอยู่
ยังไงก็ติดตามกันต่อไปนะคะ ^^
แล้วก็ .... อย่าลืมคอมเม้นให้กำลังใจเราสักนิดด้วยนะ
เราจะได้มีกำลังใจในการแต่งฟิกต่อไป
แล้วจะรีบมาต่อตอนต่อไปนะคะ ^^
เราไปเรียนก่อนล่ะ ไปนะคะ~~
ความคิดเห็น