คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
เนทร์เลี้ยวรถเ้ามาภายในอนโหรูใลาเมืออันเป็นที่อยู่อบรราเศรษีผู้มีอันะิน รถยน์สัาิยุโรปแล่นมาอสนิทยัที่อรถส่วนัว เนทร์รีบเินมาเปิประูให้เ้านายอย่าที่ทำเป็นประำ อัรพลเินอ้อมฝั่มาเปิประูและ้อนร่าอาราลาเบาะ
“ุให่อายเินเอไ้่ะ”
“อยู่เยๆ เถอะน่าเินมาๆ เี๋ยวแผล็อัเสบหรอ” เมื่อรู้ว่าแย้ไป็ไม่เป็นผลอาราึเียบและยอมให้เาอุ้มไปนถึห้อ อัรพลวาร่าบาลบนโฟาในห้อรับแอย่าทะนุถนอม่อนะนั่ล้าๆ พลามอสำรวรอยฟ้ำบนร่าายเธออีรั้้วยวามเป็นห่ว
“อายบอแล้วไะว่าอายไม่เป็นไร แผลแ่นี้สบายมาุให่ลับไปทำานเถอะ่ะ”
“ไม่ล่ะ อายเ็บอย่านี้ผมะทิ้อายให้อยู่นเียวไ้ยัไ” พูยัไม่ทันาำเนทร์็เินเ้ามารายานว่ามีาน่วนทำให้อัรพล้อลับไปที่โรแรมอีรั้อย่าไม่สบอารม์ ายหนุ่มพะวัพะวนทั้ห่วานและห่วนัวเล็ที่้ออยู่นเียว
“ุให่ไปเถอะ่ะ อายอยู่นเียวไ้ถ้ามีอะไรอายะรีบโทรหาุให่ทันทีเลย”
“แล้วผมะรีบลับนะ” อัรพล้มลูบหน้าผาอารา่อนะเินออาห้อไปทิ้ให้อารามอามไป้วยรอยยิ้มมีวามสุที่เาแสออว่าห่วใยเธอมามายนานี้ หิสาวลุึ้นไปเปลี่ยนาุทำานเป็นุอยู่บ้านสบายๆ ่อนะเินมาเปิทีวีนอนูีรี่ย์ที่เธอื่นอบนระทั่ผล็อยหลับไป
อาราื่นึ้นในอนเย็นและพบว่าอัรพลยัไม่ลับาที่ทำาน หิสาวึเ้ารัวเรียมทำอาหารเย็นไว้รอเาอย่าที่เธอเยทำเป็นประำทุวัน แม้เาะบอว่าให้สั่าร้าน้าล่าเพราะลัวเธอะเหนื่อย แ่เธอยัยืนรานที่ะทำเพราะ้อารเอาใเานั่นเอ เมื่อทำอาหารเสร็เรียบร้อยอาราเหลือบมอนาฬิาพบว่าเป็นเวลาหโมเย็นแล้วแ่นที่สัาว่าะรีบลับ็ยัไม่มีวี่แววว่าะมาถึ อารายิ้มน้อยๆ ให้ัวเอเพราะเธอรู้ัายหนุ่มีว่าเาเป็นนบ้าานมาเพียใและเธอเ้าใีึไม่เยน้อยใเลยสัรั้เมื่อเาผินั อัรพลมีหน้าที่วามรับผิอบมามายในานะท่านประธานแห่ The Famous ราวนี้็ไม่แล้วทำานนนลืมที่สัาับเธอไว้ว่าะรีบลับมาหา อาราเินเ้าไปอาบน้ำหลัาัโ๊ะอาหารสำหรับมื้อเย็นไว้รอเาเรียบร้อยแล้ว
อาราสวมุนอนบาเบามีสายเล็ๆ ล้อไว้ที่ไหล่หิสาวนั่ลที่โ๊ะเรื่อแป้และหยิบรีมบำรุผิวมาทาเหมือนัเ่นทุวัน เธอเป็นนรัสวยรัามและูแลัวเอเป็นอย่าีนอัรพลเยแวว่าแ่นี้เา็หละแย่แล้วเธออย่าสวยไปว่านี้อีเลย เธอไ้แ่ยิ้มเินอายเพราะหลัาำพูประโยนั้นอัรพลแสให้เธอเห็น้วยารระทำว่าเาหลใหลและื่นอบผิวเนื้อนวลเนียนอเธอมาเพียใ เสียประูห้อนอนเปิเ้ามาโยไม่ไ้เาะทำให้อาราหลุาภวั์อันแสนหวาน หิสาวยิ้มว้าเมื่อนที่ถือวิสาสะเ้ามาโยไม่เาะ็ือนที่เธอรออยู่นั่นเอ
“ลับมาแล้วเหรอะุให่ อายทำ...” อาราพูไ้เพียเท่านั้น็ถูอัรพลรวบร่านุ่มนิ่มเ้าไปไว้ในอ้อมอ่อนะระมูบลมานเธอั้ัวไม่ทัน
“ุให่หยุ่อน่ะ อายทำอาหารเย็นไว้รอุให่ทานอะไรมาหรือยัะ”
“่าอาหารอนนี้ผมอยาินนรหน้ามาว่า” อัรพลบอถึวาม้อารอัวเอเพราะ้ออยู่ห่าันหลายวันทำให้เาโหยหาร่านุ่มนิ่มในอ้อมแนยิ่นั อาราหน้าแล่ำ้วยวามเินอายับำพูอเา
“แ่ว่า...” ำพูทั้หลายถูอัรพลลืนินไปพร้อมุมพิูื่ม ในที่สุอารา็อ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแนอเา ร่าบาในุนอนบาเบาถูอัรพล้อนอุ้มไปวาไว้บนเีย่อนะ้าวามึ้นไป หลัานั้นเา็ใ้ภาษาายบอให้รู้ว่าิถึและโหยหาเธอมาเพียใ สุท้ายอาหารเย็นที่อาราั้ใทำไว้รอเา็ถูเลื่อนมาเป็นมื้อึโยปริยาย เพราะว่าที่เาะยอมให้เธอลาเีย็ปาเ้าไปเือบเที่ยืนพร้อมๆ ับที่ระเพาะอทัู้่ส่เสียประท้วนั่นเอ
อัรพรนั่เบียเธอพลาส่สายาเ้าู้ให้ลอเวลาะรับประทานอาหารเย็นในเวลาที่ล่วเ้าวันใหม่ไปแล้ว ถ้าไม่เห็น้วยาัวเอเธอะไม่เื่อเลยว่า ท่านประธานที่มีบุลิเร่รึมนลูน้อลัวันถ้วนหน้าะมีมุมเ้าเล่ห์่าหยอเย้าแบบนี้้วย
“ุให่อย่าแล้อายสิะ” อาราโอรวเพราะนัวโทาน้าวไปลูบไล้ท่อนาที่โผล่พ้นระโปรุนอนไปอย่าไม่อยู่สุ
“ผมแล้อะไร” อัรพลแล้ทำไม่รู้ไม่ี้แ่แววาพราวระยับนั่นทำให้อาราอใไม่ไหวัเผียะเ้าที่หลัมืออันแสนุน
“โอ๊ย...ทำร้ายร่าายันเหรอ เี๋ยวเถอะะโนไม่ใ่น้อย”
“อายหิวะแย่แล้วุให่อย่ามาแล้ันสิะ”
“อายหิวเหรอ แปลัแ่ผมลับอิ่มมา” ลำพัำว่าอิ่มมาไม่ทำให้เธอรู้สึเ้อระาไ้เท่าับสายามที่ทอประายระยิบระยับอย่าสื่อวามหมาย
“ถ้าุให่ยัไม่เลิพูแบบนี้อายะไม่พูับุให่แล้วริๆ ้วย” อาราวา้อนแล้วทำท่าะลุออาโ๊ะอาหารเือร้อนอัรพลที่้อรีบ้ออน่อนที่สาวเ้าะโรธึ้นมาริๆ
“โอ๋ๆ ผมไม่แล้แล้ว็ไ้ ทาน้าวเถอะะไ้มีแรเพราะืนนี้สำหรับเรายัอียาวไล”
“นหื่น” อาราอรนทนไม่ไหวึ่อว่าเาออไป
“่วยไม่ไ้็อายอยาทิ้ผมให้แห้เหี่ยวอยู่นเียวั้หนึ่อาทิย์ เพราะะนั้นอาย็้อรับผิอบ” อาราร้านที่ะเถียึ้มหน้า้มาทานอาหารในานไปเียบๆ
หลัาทานอาหารเรียบร้อยอัรพล็อุ้มนัวเล็ไปวาลบนเีย่อนะมอสำรวบาแผลามผิวเนื้อเนียนอีรั้ ใบหน้าหล่อเหลารึมลเมื่อเห็นว่าัวเอเผลอทิ้รอย้ำไว้บนเนินออิ่มนั้นไม่น้อย
“อายไม่เป็นไร่ะ” อารารีบบอเมื่อเห็นท่าทารู้สึผิอเา
“ผมอโทษนะ ผมน่าะวบุมัวเอไ้ีว่านี้” อัรพล่อว่าัวเอที่ปล่อยให้อารม์รัและโหยหามีอิทธิพลเหนือารวบุมนเผลอทิ้ร่อรอยรัไว้บนร่าเล็ๆ ไม่น้อย
“อายบอแล้วไะว่าอายไม่เป็นไร ุให่อย่าิมานะะ” อาราปลอบนรหน้าทีู่ท่าะัวลับรอย้ำบนร่าายอเธอนเินเหุ แ่เธอ็ยอมรับว่ารู้สึีไม่น้อยที่เาแสออว่าห่วใยเธอมามายนานี้ อัรพล้มลุมพิลบนรอย้ำนั้นอย่าแผ่วเบาั่้อาระให้มันาหายไปาผิวเนื้อบอบบาโยเร็ว
“โอมเพี้ย หายไวๆ นะเ็ีอผม” อารายิ้มหวานับารระทำอเา
“ุหมอให่เป่ามน์ให้นานี้ พรุ่นี้ื่นมา้อหายเป็นปลิทิ้แน่ๆ เลย่ะ”
“ผม็หวัว่าอย่านั้น ึแล้วนอนันีว่า” อัรพลอ้าแนอออาราโผเ้าบอเาอย่ารู้หน้าที่่อนที่ะเอนายลนอนพร้อมัน ายหนุ่มหันไปับไฟ่อนะ้มลุมพิหน้าผาเนียนอนในอ้อมแนพร้อมลูบเส้นผมยาวสลวยเบาๆ เป็นารล่อมให้ร่าเล็ๆ ในอ้อมแนหลับฝันี
“ุให่า” อาราเอ่ยเรีย้วยน้ำเสียอออ้อนอย่าที่เธอรู้ีว่าเาอบ
“รับ”
“อายรัุให่นะะ” อาราไม่เบื่อเลยสัรั้ที่ะบอรัเา้ำไป้ำมา
“ผมรู้นี ผมรู้” อัรพลอบพร้อมรัร่าเล็ๆ ในอ้อมแนแน่นึ้นอีนแทบมหายไปในอ
‘แล้วุให่ไม่รัอายบ้าเลยเหรอะ’ ประโยนี้อาราไ้แ่เอ่ยถามในใเพราะไม่ล้าพูออมา เธอไม่อยาให้อัรพลมอว่าเธอเป็นผู้หิ่าเรียร้อไ้ืบะเอาศอ แ่เารับผิอบเลี้ยูเธอมานานถึสอปี็ีเท่าไหร่แล้วเธอลัวว่าหาเอ่ยถามออไปวามสัมพันธ์อันีระหว่าันะ้อสะุล เธอบอัวเอให้รอนว่าะถึวันนั้นวันที่เธอะไ้หัวใอเามารอบรออย่าเ็มภาภูมิมันเป็นวันที่เธอมีวามสุที่สุในีวิ อาราหลับไปทั้รอยยิ้มที่ไ้นอนหลับในอ้อมอผู้ายที่ัวเอแอบรัและใฝ่ฝันมาเนิ่นนาน
ความคิดเห็น