คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Addicted To You :: EP.03
2.PAGE FB : Meixian
3.ามหวีไ้ที่ #ฟิแบอมเสพินยอ
ผมับรถมาถึร้านสะวื้อในเวลาที่โรสั้น
พอเ้ามา้าใน็เลือๆ หยิบๆ อใส่ะร้าอย่าเร็วๆ และ็เอาไป่ายเิน
สิ่ที่ผมื้อมา็มีหมูสับ แรอท ้นหอม ผัี มีแ่สี่อย่าเท่านั้น ้าว้มอผม็สามารถอร่อยและน่าินไ้
ผมับรถลับมาที่บ้าน้วยวามเร็วแส
อรถในโรรถเสร็็เ้ารัวทำ้าว้มทันที
ะว่าถ้าทำเสร็เมื่อไระึ้นไปูินยอสัหน่อย
ไม่รู้ว่าป่านนี้ไ้ะึ้นหรือเปล่า
เฮ้อ รู้สึผิั
ผมรู้สึแบบนั้นริๆ
ไม่ไ้บหัวแล้วลูบหลันะ ผมรู้สึผิาใเลย ผมิว่าผมไม่น่าทำแบบนั้นับินยอ
แ่ผมห้ามัวเอไม่ไ้เลย ทุๆ อย่ามันพาไป ินยอื้อไม่ยอมลับบ้าน
ส่วนผม็วบุมอารม์อัวเอไม่ไ้
ทุอย่าเลยบลแบบนี้
ผมรู้ว่าหลัาที่ผมับเาทำแบบนั้นันไปแล้วสิ่ที่ามมาอย่าแรเลยือวามผิที่ิอยู่ในใ
อย่าที่สอือินยอมีสิทธิ์ที่ะป่วย อย่าที่สามือ…เราสอนะทำัว่อันยัไ
วามสัมพันธ์อเราสอนือเป็นเพื่อนร่วมห้อเรียนมาลอ
อย่าที่รู้ ผมและเาไม่เยุยันมา่อนเลย ั้แ่เ้ามัธยมปลายปีหนึ่
เือบสามปีเียวนะ เป็นไปไ้ยัไัน ละมั
แ่ผม็ไม่ไ้ิะสนใ
ผมิว่าเาไม่อยาะบับผม และมัน็น่าะเป็นเรื่อปิที่เราไม่สามารถสนิทับเพื่อนๆ
ทุนไ้ ผมิแบบนั้น
แ่ที่รู้ๆ อนนี้เลยือวามสัมพันธ์ทาายอเราสอนมันเินเลยำว่าเพื่อน
แ่ทาใ็อีเรื่อ ินยอบอว่าอยาให้ผมลับไปเรียน็เลยามมาหาผมถึที่นี่
ในวามิอผมมันไม่่อยะสมเหุสมผลเท่าไรเลย เาะมาเป็นห่วผมทำไมวะ?
อ้อ อีเรื่อ
ที่โรเรียนะมีารแ่ันวัระับมันสมอ
เรื่อนี้ผมรู้่อนที่ะหยุเรียนเสียอีแ่ผมไม่สนใ
ผมเบื่อที่ะ้อมาเป็นนเ่ให้ใรๆ ื่นม
เบื่อที่ะ้อมาแสวามสามารถให้นอื่นๆ ู
ึ่นที่ผมอยาให้เาูให้เารู้เายัไม่ิะรับรู้เลย
เหอะ…ทำไปแม่็ไร้่าวะบอเลย
เอาล่ะ
้าว้มอผมเสร็เรียบร้อยแล้ว ผมัใส่ามไว้สอามและ็วาั้ไว้บนโ๊ะรอให้มันหายร้อน่อน
ถอผ้าันเปื้อนออและวาพาไว้ที่พนัเ้าอี้านั้น็วิ่ึ้นไปบนั้นสอ
ุหมายือห้อนอนอผม
ปึ!
ผมพยายามเปิปิประูห้อให้เบามือที่สุ
อ่า…ห้อผมแม่โระมืเลยว่ะ
เป็นเพราะผ้าม่านที่ปิั้นแสแน่ๆ เลย แ่ถ้าเปิ็รบวนินยอไม่น้อย
ผมึเลือที่ะเปิโมไฟหัวเียแทน
ผมนั่ลบนเีย้าๆ ินยอ
เายันอนหลับนิ่ไม่ไ้ยับเลยสันิ เป็นนนอนไม่ิ้นสินะเนี่ย
ผมอไม่ไ้เลยที่ะเลื่อนฝ่ามือไปลูบเส้นผมอเาให้อย่าเบามือ ินยอน่ารันะ
ผมไม่ไ้โห ไม่ว่าะอนหลับหรืออนื่นเา็น่ารั
เอาริๆ าใผู้ายแมนๆ
อนแรที่ผมเห็นินยอเ้ามาในบ้านอผม ผมใมานะ
ผมไม่ิว่าเาะมาแถมยัทำัวื้ออี้วย
นอะไร็ไม่รู้โรื้อแ่น่ารั…เอาเป็นว่าผมให้อภัย
รื รื
ผมละสายาาใบหน้าอินยอไปมอโทรศัพท์อัวเอที่สั่นอยู่บนหัวเีย
านั้น็หยิบึ้นมาูว่าใรโทรมาอนนี้
แบมแบม
ผมรับสายทันที
(โหลๆๆ พี่แบอม) แบมแบมรอเสียมาามสาย
“อืม ว่าไ” ผม็อบรับไปามปิ
แ่เอาริๆ ็แอบัใอยู่ไม่น้อยที่
แบมแบมโทรมาััหวะอนที่ผมำลัพินิพิาราใบหน้าอินยออยู่ ัอารม์โรๆ
(ไม่มีอะไร
ะบอว่าไม่ไปหาแล้วนะ ิธุระ) แบมแบมบอมาแบบนั้นและเ้าัว็ัสายไปไม่รอให้ผมอบรับหรืออะไรเลย
ให้ไ้อย่านี้สิ อนอยาะมา็โทรมาอ้อนอ พอะไม่มา็โทรมาบอแบบะทันหัน เหอะ!! ถ้าไม่ิว่าเป็นลูพี่ลูน้อันนะ ผม่าไปแล้ว
แ่่าหัวแบมแบมมันเถอะ
ผมลับมาโฟัสนที่นอนหลับอยู่บนเียีว่า ยิ่มอผม็ยิ่อบว่ะ
ินยอเป็นผู้ายทีู่เหมือนยัไม่โ ใ่ ยัไม่โนั่นแหละ ัวเาเล็ว่าผม
ูอ่อนแอและบอบบามา ถ้าไม่นับรวมวามื้ออเานะ ปานิ มูหน่อย
แ้มาวเนียนยุ้ยนิๆ ไม่ถึับให่ สันมูโ่รับับโรหน้าอย่าลัว
ิ้วเรียวเรียัวสวย ทุอย่าที่รวมันเป็นินยอูน่ารัและน่ามอมา ผมอบริๆ
นะเนี่ย
“อื้อ”
ินยอราออมานิๆ ะที่เายับัว แ่ยับไ้นิเียวเา็หยุิ้วทั้สอ้าอเา็มวนเป็นปม
สสัยะเ็บและระบมล่ะมั้ สสารนะแ่ทำอะไรไม่ไ้แล้ว
“ินยอ”
ผมอไม่ไ้ที่ะไม่้มลไประิบเาเบาๆ ผมไม่รู้ว่าเาิน้าวเ้ามา่อนหรือเปล่า
ถ้าเิไม่ไ้ิน็้อปลุึ้นมาให้ิน้าว่อนนั่นแหละ ถ้าปล่อยไว้แล้วน้ำย่อยัระเพาะะวยเอา
“อือ”
แ่ราในลำอและหันหน้าหนียัน่ารัเลยิูสิ
“ินยอ
ื่นึ้นมาิน้าวินยา่อนนะแล้ว่อยนอน่อ” ผมบอเาอีรั้และึผ้าห่มออ
ินยอหนาวมาเลยยมือึ้นมาอัวเอเอาไว้
“…” แล้วเา็นิ่ไป
“ินยอ…” ผมไม่ยอมให้เาหลับไปทั้ๆ แบบนี้หรอ าใเลยนะ ผมเป็นห่วเา
[JINYOUNG PART]
ผมไ้ยินเสียใร็ไม่รู้ัอยู่้าๆ
เรียแ่ื่ออผมไม่หยุ้ำยัพยายามมาแะเนื้อ้อัว้วย แ่เพราะวามเหนื่อยเพลียและอ่อนล้าเล่นานน้อหลับาเลยไม่ไ้ลืมาึ้นมาูว่าเาเป็นใร
“ินยอ ื่นึ้นมา่อน”
เสียแบบนี้มันุ้นสุๆ เหมือนเยไ้ยินที่ไหน
ผมมวิ้วเ้าหาันเป็นปมอย่าสสัย
ใอยาะลืมาึ้นมาูว่าเาเป็นใรแ่เปลือาอผมมันหนัอึ้เินว่าที่ผมะเปิมันึ้นมาไ้
่อนหน้านี้ผมร้อไห้…
ใ่
่อนหน้านี้ผมร้อไห้เพราะแบอม
แบอมทำให้ผมร้อไห้ยให่ะที่เราสอนำลัมีอะไรัน
“ินยอ
ลืมาึ้นมา่อน” ฝ่ามือร้อนๆ แะลบนแ้มอผม
สัมผัสทีุ่้นเยทำให้ผมนึึ้นไ้ว่า่อนที่ผมะหมสิผมยัอยู่ในอ้อมออแบอมอยู่เลย
ะนั้นอนนี้ผม็น่าะยัอยู่ในบ้านอเา
“อื้อ...” ผมรารับเบาๆ และพยายามฝืนลืมาึ้น
ภาพแรที่เห็นเป็นภาพเพานห้อสีาวแ่ภาพมันไม่ัผม็เลยหลับาลอีรั้
“เฮ้ยๆ อย่าหลับสิ
ื่นึ้นมา่อน” ผมรู้แล้วว่านี่เสียใร เสียเ้าอห้อและเ้าอบ้านนั่นแหละ
แบอมเาำลัเรียผมแ่ผมลืมาึ้นมอหน้าเาไม่ไหว
ปวไปทั้ระบอาเลย
“อือ…แบอม”
ผมราในลำอและเรียื่ออีฝ่ายเพราะ้อารวาม่วยเหลือ
นอาะปวาแล้วผมยัปวเนื้อปวัว้วยนี่สิ
ไม่แปลใ่ไหม
“ินยอ ไหวเปล่าเนี่ย?”
แบอมถามผม ผม็เลยส่ายหน้าส่ๆ ไป ไม่ไหวเลยริๆ รู้สึเหมือนร่าายะแหลสลายลายเป็นผุยผเลย
“ฮึ…” ผมไม่ไ้อบเาลับไปหรอเพราะน้ำาไหลออมาาหาา
วามเ็บนี้มัน่ารุนแรริๆ ผมไม่ิว่าหลัาเสร็ภาริแล้วมันะเ็บนานี้
“โอ๋ๆ ไม่ร้อนะ ่อยๆ ลุึ้นละัน”
แบอมปลอบใผมโยารลูบหน้าผาผมเบาๆ สัมผัสอเาอ่อนโยนนน้ำาอผมไหลลมาอย่าห้ามไม่อยู่
ผมำไ้ว่า่อนที่ผมะสลบไป ผมับแบอมไม่ไ้ทำันแ่รอบเียว
แบอมเล่นทำไม่หยุเลย รอบหลัๆ เา็่อน้ารุนแร
แรนผมทนไม่ไหว
“ฮึ…เ็บ” พอแบอม่อยๆ ประอผมให้ลุึ้นนั่ผม็ร้อบอเาทันที
แบอมไม่ไ้ทำรุนแรหรอเาอ่อนโยนมาแู่สภาพอผมสิ ไม่เ็บมัน็ไม่ใ่ไ
แ่ยับนิเียวผม็ทนไม่ไหวแล้ว
“อโทษ เ็บมาไหม?”
แบอมหยุึผมให้ลุึ้นนั่ านั้นเา็ใ้อ้อมแนอเาโอบรอบ่วไหล่อผมไว้
ผม่อยๆ ลืมาึ้น้าๆ และ็พบว่าใบหน้าอผมแนบไปับหน้าออแบอม ลิ่นหอมอ่อนๆ
อเาทำให้ผมเริ่มื่นเ็มา
“เ็บ…” ผมอบลับไปพร้อมับุใบหน้าลับออแบอม
มันเ็บริๆนะ ระบมและรวร้าวมา ถ้าผมยืนผมล้มไปอับพื้น
“อ่า…เมื่อเ้าไ้ิน้าวมาหรือปล่า?”
ผมไ้ยินแบอมทำเสียราวับรู้สึผิ านั้นเา็เอ่ยถาม ผมส่ายหน้าเบาๆ เป็นำอบให้เา
เมื่อเ้า็รีบื่นแล้ว็รีบมาเลยไม่ไ้ินอะไรรอท้อมา่อน ผมไม่ิว่าผม้อมาทำอะไรแบบนี้ับเานี่
แบอมถอนหายใทันทีที่ไ้รับำอบ
ผม็เลยเยหน้าึ้นมอเาเพราะลัวว่าเาะหุหิที่ผมทำัวเป็นภาระ
ผมผละัวออาออแบอมและพยายามะนั่เอแ่แบอม็ไม่ยอมให้ผมทำแบบนั้น
เาเลื่อนมือลมาโอบรอบเอวอผมและระับอ
“ปล่อยเรา็ไ้…” ผมพูเสียแผ่วๆ และพยายามึแนแบอมออาเอว
“…”
แบอมไม่อบอะไรผม
เาเอาแ่ระับอแน่นึ้นว่าเิม
“แบอม…” ผมไม่เ้าใารระทำอเา็เลยเรียเาเบาๆ
แบอม้มหน้าลมามอผมแล้ว็ยิ้มนิๆ
“ิอะไรอยู่ถึะนั่เอ?
ันรู้ว่านายไม่ไหว” แบอมบอแบบนั้น
านั้นเา็ยแนอผมให้ล้อออเาและสอแนแร่เ้ามาที่ใ้้อพับาและแผ่นหลัานั้น็ออแรอุ้มผมึ้น
ัหวะที่ัวผมลอยึ้นาเียผม็ผวาอแบอมไว้แน่นเพราะลัวและผม็ไ้ยินเสียหัวเราะเบาๆ
าลำออแบอม้วย
แบอมอุ้มผมลมา้าล่าบริเวที่เป็นห้อรัว
เาทำท่าะให้ผมยืนเอบนพื้นห้อแ่ผม็ออเาแน่น
ผมรู้ัวเอเลยว่าผมยืนเอไม่ไ้หรอ ถ้าผมยืนผมล้มไปับพื้นแน่ๆ
“ยืนเอไม่ไหว?”
แบอม้มหน้าลมาถามผม น้ำเสียอเาูเป็นห่วผมมาๆ ผมรู้สึหวั่นไหว
าที่หลอบปลาบปลื้มมานาน อนนี้ผมยิ่หลเ้าไปให่ วามรู้สึภายในใลึๆ อผมมันเรียร้อให้ผมอ้อนแบอม
“ยืนไม่ไหว”
ผมพูเสียแผ่วๆ และอลำอแร่ไว้แน่น
“ทนนิเียว
เี๋ยวไปหยิบเบาะรอนั่มาให้” แบอมบออย่าใี านั้นเา็่อยๆ วาผมลบนพื้นห้อ
ทันทีที่เท้าสัมผัสพื้นระเบื้อเย็นๆ าอผม็อ่อนยวบ
พยายามะยืน้วยัวเอแ่็ยาเินไป าสั่นไปหมเลย แบอมที่ยืน้อนอยู่้าหลั็ประออเอวผมไว้ทันที
“เาะโ๊ะไว้่อนนะ”
แบอมบอับผมแบบนั้นและ็ผละัวออไป
ผมใ้มือเาะอบโ๊ะิน้าวไว้แน่นเพราะลัวล้มไปอับพื้น
าทั้สอ้า็สั่นระริเหมือนะทรัวไม่อยู่แล้ว
แ่ะที่ผมำลัะล้มลไปแบอม็วิ่ลับมาพร้อมับเบาะรอนั่
“่อยๆ นั่นะ”
แบอมเอาเบาะรอนั่วาไว้ที่เ้าอี้และ่อยๆ ประอัวผมให้นั่ล
แรทับาน้ำหนััวเล่นานผมเ้าอย่าันลั้นน้ำาไว้ไม่อยู่
“อ๊ะ…” ผมเผลอร้อและำมือเ้าหาันแน่น
วามเ็บปวมันรุรานผมอย่ารุนแร ผมเ็บนแทบะทนไม่ไหว
“อทนหน่อยินยอ”
แบอมบอเสียนุ่มและยมือึ้นลูบผมอผมเบาๆ
บอเลยว่าแ่สัมผัสอแบอม็ทำให้ผมมีำลัใที่ะอทนับวามเ็บแล้ว
“อื้อ”
ผมรารับในลำอ
แบอมผละออไปเลื่อนาม้าว้มมาไว้รหน้าผมานั้น็ยื่น้อนมาให้ ผมรับ้อนมาถือไว้แ่็ยัไม่ลมือิน้าว้มรหน้าเพราะมัวแ่มอแผ่นหลัอแบอมที่ำลัรินน้ำใส่แ้วอยู่
พออีฝ่ายหันมาผม็รีบ้มหน้าลทันที
“นี่น้ำ…ิน้าวเสร็็ินยา่อเลยนะ” แบอมวาแ้วน้ำพร้อมๆ ับยาเม็สอเม็ไว้ใล้ๆ
ผม ผม็แ่พยัหน้ารับและั้าว้มเ้าปาไปเรื่อยๆ
้าว้มรสาิีมาเหมือนที่แม่ผมทำให้ินเลย
ผมอสสัยไม่ไ้ว่าแบอมทำเอหรือไปื้อมา
ผมเยหน้าึ้นมอแบอมที่ำลัั้าว้มเ้าปาเ่นัน
เหมือนเารู้ว่าผมมอเาอยู่ เา็เลยะัและเยหน้ามอผม้ำยัเลิิ้วึ้นอย่าสสัย
“แบอมื้อ้าว้มมาเหรอ?”
ผมเอ่ยถามและี้ไปที่าม้าว้มรหน้า ผมไม่ิหรอว่าแบอมะทำเอ ผู้ายแมนๆ แบบเาไม่น่าะสนใเรื่อทำอาหารอะไรแบบนี้หรอ
“เปล่า”
แบอมอบและส่ายหน้าไปมา ผมไ้ยินแบบนั้น็มวิ้วเ้าหาัน
หมายวามว่า...
“…”
“ไม่ไ้ื้อมาหรอ
ทำเอทั้นั้น” ไม่อยาเื่อ แบอมโหผมหรือเปล่าเนี่ย
แ่นิสัยอเาไม่ใ่นที่ะมาโหอะไรแบบนี้นะ
“…” ผมอึ้ พูอะไรไม่ออทำไ้แ่นั่นิ่ๆ ฟัเาพู
“นายไ้ิมฝีมือันเลยนะ
ีใไหม?” แบอมพูบ็ยิ้มละมุนส่มาให้ผม รอยยิ้มอเาระแทใผมสุๆ
ผม็ไ้แ่นั่อึ้ รู้สึมึนๆ ับำถามอแบอม
“เอ่อ…” พยายามะพูออมาแ่ใมันสั่นเินไป พูไม่ออเลย
“ว่าไล่ะ?
ีใหรือปล่า?” ทำไมแบอม้อพู้วยน้ำเสียละมุนและยิ้มอ่อนๆ ส่มาให้ผม้วย
เาะรู้บ้าไหมว่าหัวใผมเ้นแรนมันะหลุออมาแล้ว
“อ่อ…ีใสิ” ผมอบรับเาไปแบบมึนๆ ๆ ีใไหม็ีใ
แ่ไหม็อยู่
“เหมือนันเลย
ัน็ีในะ เราเป็นนแรอันและัน” พูบ็ยิ้มและ้มลิน้าว้ม่อ
ผม็อยาะทำแบบนั้นบ้านะ แ่ไม่ไหวแล้วอะ มือสั่น ใสั่นไปหม
อะไรือนแรอันและัน
ผมไม่เ้าใ
ผมิน้ม้าวไปแบบๆ มีหลายรั้ที่พยายามเยหน้ามอแบอมและอยาให้เาเยหน้าึ้นมามอผมบ้าแ่็เป็นผมเอนั่นแหละที่หลบสายาเา่อนลอ
แบอมเยหน้าึ้นมามอผมนะ
บ่อย้วยและถึแม้ว่าเาะิน้าว้มในามอัวเอหมแล้วแ่เา็ยันั่เท้าามอผมที่ั้าว้มใส่ปา้าๆ
ผมไม่อบินอะไรร้อนๆ ็เลยิน้าว่าปิ
“ิน้าแบบนี้ลอเลยเหรอ?”
ู่ๆ แบอม็ถามึ้น
ผมที่ำลั้มหน้า้มาินอยู่็เยหน้ามอเา เห็น
แบอมเท้าาอยู่ท่าเิมและเา็มอมาที่ผม สายาอเามันูอบอุ่นแปลๆ
ผมไม่รู้ว่าผมเพ้อฝันไปเอหรือเปล่า แ่ผมอบสายาอนนี้อเามา
มันน่ามอมาว่าเวลาที่เาเอาแ่ไล่ผม ผมอยาะสบาเานะ
แ่ใมัน็สั่นนทนไม่ไหว เลยหลบลอเลย...อนนี้็เ่นัน
“็ไม่นะ
เราไม่อบอร้อนๆ”
ผมอบเสียอ้อมแอ้มและ้มหน้า้มาิน
มือ้า้ายที่วาไว้บนหน้าัใ้โ๊ะ็ำาเแน่น ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร
ทำไม้อเินอะไรนานี้
แ่แบอมมอเท่านั้นเอ
แ่มอ...
“แ่ันอบนะ
ยิ่ร้อนยิ่อบ” อะไรือวามหมายอประโยนี้? ผมเยหน้าึ้นมอแบอมแทบะทันที
ผมรู้สึไ้ว่าหน้าาผมลมาแน่ๆ เพราะผมเห็นแบอมแอบยิ้มำที่มุมปา ทำไม?
ทำไม้อำผม้วย ไม่สิ ทำไม้อพูประโยอะไร็ไม่รู้ให้ิลึ้วย
“อ่า...”
ไม่มีำพูที่ะอบโ้ลับไปหรอ พูไม่ออ ทั้ ทั้เิน
ทั้อะไร็ไม่รู้สารพั
สุท้าย็ไ้แ่้มหน้า้มาิน้าว้มที่เริ่มเย็นืนั่นนหม
ือมันอร่อยมาแ่ผมันิน้าและปล่อยให้มันเย็นัว สุท้าย็ินไปทั้ๆ แบบนั้นแหละ
ฝีมือแบอมเียวนะยัไ็ไม่ล้าเหลือทิ้
“นั่รอ่อนนะ
เี๋ยวล้าาม่อน” พอผมินเสร็ แบอม็รวบามอผมไป้อนามอเาและเอ่ยบอ
แบอมำลัะลุึ้นไปล้าามแ่ผม็เรียเาไว้่อน
“เราล้าให้็ไ้...”
ผมเอ่ยเสียอ้อมแอ้มอีรั้ แบอมหรี่ามอผมแล้ว็ยิ้มน้อยๆ
“ะล้าาม? ลุไหวหรอ?”
แ่นั้นแหละ ผมเียบริบทันที ใ่ ผมลืมไปว่าแ่ยืนเยๆ ยัทำไม่ไ้เลย
นับประสาอะไระไปยืนล้าาน “นั่รอไปนั่นแหละ อ้อ ินยา้วยล่ะเี๋ยวไม่หาย”
แบอมพูบ็เินไปที่อ่าล้าาน
ผมหันลับมามอยาแ้ปวสอเม็ที่วาอยู่รหน้า ไม่อยาะินเ้าไปเลยริๆ
ไม่อยาหายเลย อยาให้แบอมูแลแบบนี้ลอไป
มโนไ้อี
ถ้าผมไม่หายผมะลายเป็นภาระอแบอมน่ะสิ ไม่เอาหรอผมไม่อยาให้แบอมมอผมแบบนั้น
ผมยัยาสอเม็เ้าปาและื่มน้ำามเยอะๆ
ไ้ยินเสียลืนน้ำลอัอึๆ
พอื่มหมผม็วาแ้วลบนโ๊ะและะใ้หลัมือปาราบน้ำที่เปื้อนาออ
แ่ยัไม่ทันไ้ทำเลยสายาผม็เหลือบไปเห็นแบอมที่ำลัมอมายัผม
นานแ่ไหนแล้ว…
“นึว่า้อป้อนยาให้้วยนะเนี่ย”
แบอมยิ้มมุมปานิๆ และพูออมา สายาที่เามอมาทำให้ผมรู้สึบาอย่าที่แปลประหลา
หลายรั้หลายหนแล้วนะเนี่ยที่รู้สึแบบนี้แ่็ไม่อยาเ้า้าัวเอ
ลัวว่ามันะเป็นแ่เรื่อมโนเพ้อฝันไปเอ
ลอเวลาที่ผ่านมาผม็เพ้อฝันไปเอทุรั้ และผม็รู้ว่ามันะไม่เป็นวามริเพราะมันือฝัน
รั้นี้็เ่นัน...ผม็ลัว
ถึแม้ว่าผมและแบอมะมีอะไรเินเลยันไปแล้วแ่มันไม่ใ่เพราะวามรั
ไม่สิ วามรัน่ะมีแ่แ่รึ่เียว นั่น็ือวามรัที่ผมให้แบอมไปไ
แ่อีรึ่หนึ่ที่เป็นอแบอม ผมิว่าไม่ใ่วามรั
แบอมเินเ้ามาหาผมแล้วใ้สอแนแร่้อนร่าอผมึ้นอุ้มในท่าเ้าสาวเหมือนับอนแรที่เาทำ
ผมรีบใ้มืออออแบอมไว้ทันทีเพราะลัว
ใบหน้าอผม็แนบอิอยู่ที่ไหล่ว้าเหลื่อมๆ ับออ
ลิ่นัวที่เป็นเอลัษ์อแบอมทำให้ผมเผลอสูหายใเ้าปอลึๆ
อยาะเ็บัลิ่นนี้ไปลอ
“ลับบ้านไหม?”
แ่ผม็้อลั้นหายใทันทีที่ไ้ยินประโยำถามอ
แบอม เาถามแบบนี้หมายวามว่าเาอยาให้ผมลับบ้านแล้วเหรอ? เามอว่าผมเป็นภาระแล้วใ่ไหม?
“เรา...”
ผมอยาะพูไปว่าผมไม่อยาลับแ่ถ้าผมหน้า้านอยู่่อแบอมะมอผมแบบไหน “เราอยาลับบ้านแล้ว”
เป็นประโยที่โระัใผมเลย ผมไม่ไ้อยาะพูแบบนั้นเลยริๆ นะ
แบอมไม่ไ้อบอะไรผม
เาแ่้มหน้าลมามอและอุ้มผมึ้นไปบนั้นสออบ้าน
พาเ้ามาในห้อนอนอเาและวาผมลบนเีย
านั้นเา็เินไปเปิผ้าม่านที่ั้นแสออ ห้อทั้ห้อเลยูสว่าึ้นมาทันาเห็น
แบอมเปิประูระแล้วออไปยืนอยู่รระเบียห้อ
เายืนอยู่แบบนั้นนเียว ผมไม่รู้ว่าเาำลัิอะไร ในใผมอยาะเินามเาออไป
แ่ให้ายเถอะ แ่ยับ็เ็บไปทั้ัวแล้ว
ผมไ้แ่นั่มอแผ่นหลัาอแบอมผ่านประูระ
มอนานเท่าไรไม่รู้ รู้ัวอีทีแบอม็เ้ามาในห้อและนั่ล้าๆ ผมแล้ว
ผมและเาหันมาสบาันอย่าไม่ไ้นัหมายและผม็เห็นสายาที่อ่านไม่อออแบอม
ผมไม่เ้าใวามหมายอแววาู่นี้
“ที่บ้านมีใรอยู่หรือเปล่า?”
แบอมถาม ผมๆ แ่็อบไป
“แม่...วันนี้แม่น่าะอยู่”
ผมเอ็ไม่มั่นใเหมือนันว่าแม่ะอยู่หรือเปล่า แม่อาะ้อเ้าเวร็ไ้ ผมเอ็ไม่แน่ในั
แม่อผมเป็นนาพยาบาล บารั้็้อไปเ้าเวรลาืน ึ่บ่อยรั้มาๆ นผม็เริ่มิน
“น่าะ?
แสว่าอาะไม่อยู่” แบอมทวนำพูอผมและเออออไปเออี้วย
เาถอนหายใและลุึ้นไปหยิบระเป๋าเป้อผมที่วาอยู่บนโฟามายื่นให้ผม
“โทรไปถามแม่สิว่าอยู่บ้านหรือเปล่า”
“...”
ผมมอหน้าแบอมแบบๆ และรับระเป๋ามา
“ถ้าแม่อยู่บ้าน็บอแม่ไปว่าวันนี้ะนอนบ้านเพื่อน...”
หือ ผมมอหน้าแบอม
รู้สึว่าประโยเมื่อรู่นี้มันฟัูแปลๆ นะ
“...อ่า...”
“ถ้าแม่ไม่อยู่บ้าน็บอไปว่าวันนี้ะนอนบ้านเพื่อน” แบอมยิ้มน้อยๆ ส่มาให้ผมหลัพูบ แ่ผมนี่สิ อึ้ไปหลายวินาทีเลย
ประโยสอประโยเมื่อรู่นี้มันล้ายันมา
วามหมาย็ใล้เียันสุๆ สรุปว่าแบอมะให้ผมโทรไปบอแม่ว่าะนอนบ้านเพื่อน
ึ่เพื่อนที่ว่า็ไม่ใ่ใรอื่น
็เ้าัวนั่นแหละ
“นายไม่อยาลับไปบ้านให้แม่เห็นหรอใ่ไหมว่าเินาถ่าน่ะ...”
แบอมเอียอมอหน้าผม
“...เอ่อ...”
“อีอย่านายยัเินเอไม่ไ้เลย
ะลับบ้านไปไ้ยัไ”
พูบเ้าัว็ยิ้ม
ผม็ยิ้มแห้ๆ ส่ลับไปให้ ที่แบอมพูมามัน็ถูหมแหละ แม่ผมเป็นพยาบาลไม่มีทาที่ท่านะูไม่ออว่าทำไมลูายเินาถ่า
“...”
“ืนนี้็นอนที่นี่้วยันนี่แหละ ถ้าพรุ่นี้ีึ้นะพาไปส่บ้าน” แบอมบออีประโยหนึ่และยมือมาโยศีรษะอผมไปมา่อนะเินออาห้อไปเหมือน้อารให้ผมุยโทรศัพท์ับแม่แบบส่วนัว
แม่รับ...ผมอโทษนะที่่ายนานี้
ความคิดเห็น