ใจแล้งรัก

ลำดับตอนที่ #2 : Scarlet letter 60%

..บางทีความรักอย่างเดียวมันก็ไม่พอหรอกหงส์  ตัดใจจากพี่ซะ มีผู้ชายดีดีอีกมาก ผู้ชายที่ดีกว่าพี่รอหงส์อยู่
ลืมเรื่องระหว่างเราซะ ถึงแม้มันจะสำคัญแค่ไหน มีความหมายมากมายเท่าไหร่ ก็ต้องลืมให้หมด
พี่ไม่ได้ไม่รักหงส์ พี่รักหงส์เสมอและจะรักตลอดไป 
แต่หงส์ต่างหากที่รักพี่ไม่ได้ หงส์ต้องไปรักคนอื่น รักคนที่เค้ารักหงส์มากกว่าพี่ ...
เมื่อพี่สามารถทำร้ายหงส์ได้แม้เพียงครั้งเดียว พี่ก็อาจจะทำร้ายหงส์ได้อีกหลายครั้ง เมื่อต้องเราต้องเผชิญกับเรื่องไม่คาดฝัน
แล้วหงส์จะต้องเจ็บเพราะพี่อีกกี่ครั้ง พี่จึงไม่อาจร้องขอให้หงส์รอ หรือให้อภัยตัวพี่ได้เลย
หากหงส์จะร้องไห้ พี่ก็อยากให้หงส์ต้องร้องไห้เพราะพี่เพียงครั้งเดียว แล้วหงส์จะต้องไม่เสียใจเพราะพี่อีก
หากหงส์จะรัก ก็ของให้หงส์รักพี่เพียงครั้งเดียวแล้วอย่ารักพี่อีกเลย
เพราะพี่ก็จะร้องไห้เพราะหงส์เพียงครั้งเดียวเพียงเพราะพี่รักหงส์ไม่มากพอ แล้วพี่จะไม่เสียใจอีก ...

..................................................................................................................................


9.00นาฬิกา : บ้านตระกูลพิศัลยกุล กรุงเทพมหานคร

"ผมไม่สนหรอกครับ ว่ายัยปรียานั่นจะเป็นยังไง แค่ผมรับหมั้นกับเธอมันก็มากเกินพอแล้วครับ"
" ฮึ! ไม่สนก็ต้องสนหล่ะตาซัน ไม่รู้หล่ะ ยังไงวันนี้เธอก็ต้องไปกับย่า" คุณหญิงพิมลภัทรไม่ได้ทุกข์ร้อนแม้แต่น้อยกับอาการหัวเสียของหลานชาย
"ผมไม่ไป"
"อย่ามาดื้อแพ่งกับย่านะ เธอคงไม่ชอบใจหรอกใช่มั๊ย ถ้าย่าจะใช้วิธีของยาทำให้มันง่ายขึ้นหน่ะ"
ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสูงวัยด้วยความโกรธ "นี่คุณย่าขู่ผม!"
"ชั้นไม่ทำแค่ขู่แน่ นายซัน จะไปหรือไม่ไป"
คุณหญิงยิ้มพอใจเมื่อเห็นอาการกระแทกส้นเท้า เดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของหลานชาย

"มันจะดีหรอคะคุณหญิงย่า สร้อยกลัวว่าคุณซันแกจะไม่มีความสุข"
"ฮึ มันต้องดีสิ ไม่ต้องยุ่งเรื่องของน้อง ตัวเธอนั่นแหละ จะทำยังไงต่อไปกับชีวิต จะรอให้ท้องป่องออกมาประจานก่อนหรือไง ถึงจะจัดการอะไรให้เข้าที่เข้าทางหน่ะ"
"อาทิตย์หน้า ร็อบจะเข้ามากราบคุณย่าค่ะ" สร้อยสุรางค์ตอบคุณหญิงย่าด้วยน้ำเสียงเกรงๆ
"ฮึ พอทำเรื่องงามหน้าละก็เข้ามากราบ ตอนทำหน่ะไม่คิด ถ้าเธอไม่ใช่หลานชั้นนะยัยสร้อย ชั้นคงตีเธอตายไปแล้ว"
"ร็อบอยากจะจัดงานที่อเมริกาค่ะคุณย่า" สร้อยสุรางค์บอกถึงความต้องการของแฟนหนุ่มทนายความชาวอเมริกัน
"จะไปหมั้นไปแต่งที่ไหนก็ตามใจ ชั้นจะไปบังคับอะไรเธอได้หล่ะ"
"เอาหล่ะยัยสร้อย เมื่อเธอเลือกเอง ชั้นก็ขอให้มันดูแลเธอให้ดีก็แล้วกัน อย่าทำอะไรที่มันงามหน้าและเสื่อมเสียมาถึงตระกูลอีก"

..............

"เอาหล่ะ จะไปกันกันได้รึยังครับคุณหญิง ผมว่าตอนนี้ว่าที่หลานสะใภ้คงรอประจบจนตัวสั่นแล้ว" อาทิตย์ทัตเอ่ยถาม ขนาดเดินลงบันไดมาอย่างเซ็งๆ
"นี่ตาซัน ให้มันน้อยๆหน่อย พูดถึงผู้หญิงก็หัดให้เกียรติ์เค้าบ้างนะ"
"ฮึ ผู้หญิงอะไร รับหมั้นกับผู้ชายที่ไม่เห็นหน้าง่ายๆ ชักอยากจะเห็นหน้าบ้างแล้วเหมือนกัน" อาทิตย์ทัตบ่นออกมาอย่างอยากระบายอารมณ์ นี่เขายังไม่มีโอกาสเล่าเรื่องทั้งหมดให้กันติชาฟังเลย กลัวเหลือเกินว่าเธอจะเสียใจ

  

11.00นาฬิกา ณ ภัตราคารหรูในโรงแรมของตระกูลปรีชากุล

"สวัสดีค่ะ คุณหญิง" ปรียากล่าวทักทายผู้สูงวัยกว่ายังสุภาพ
"สวัสดีจะหนูปรี นี่ตาซันจะ"
"ตาซันนี่หนูปรี" คุณหญิงแนะนำหนุ่มสาวให้รู้จักกัน
"นี่หรอครับคู่หมั้นผม ก็ดูดีกว่าที่คิดไว้ไม่น่าจะหาผู้ชายไม่ได้จนต้องมาหมั้นกับคนที่ไม่รู้จัก"
"ตาซัน!! จะพูดจะจาอะไรก็เกรงใจกันหน่อยนะ หนูปรีย่าขอโทษนะจ๊ะ พอดีตาซันชอบล้อเล่นแรงๆหน่ะ" ว่าแล้วก็บิดแขนหลานชายตัวดีอย่าแรง
"โอ๊ยๆคุณย่า เจ็บนะครับเนี่ย"
"ฮึ สมน้ำหน้าแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณหญิง ปรีไม่ถือคนบ้า ไม่ว่าคนเมาหน่ะค่ะ" ปรียาตอบพร้อมกับมองชายหนุ่มอย่างเยาะเย้ย
อาทิตย์ทัตจึงได้แต่ข่มอารมณ์นั่งรับประทานอาหาร


หลังจากการรับประทานอาหารมื้อที่กระอักกระอ่วนที่สุดผ่านไป
"ตาซัน ย่ามีธุระต่อที่สมาคม เดี๋ยวไปส่งน้องเค้ากลับบ้านด้วยนะ"
"อ้าวอะไรกันคุณหญิง มาด้วยกันจะทิ้งกันได้ไง ใครมายังไงก็กลับอย่างงั้นสิ จริงมั๊ยคุณ" อาทิตย์ทัตหันมาถามปรียา
"ไม่ได้หรอกค่ะ ปรีอยากให้พี่ซันไปส่งปรีกลับบ้านนี่คะ นะคะ" หญิงสาวกล่าวเสียงออดอ้อน พร้อมกับยิ้มเยาะ
"เอาอย่างที่ย่าบอกนั่นแหละ ไปส่งน้องด้วย ย่าให้คนมารับแล้วไปหล่ะเดี๋ยวย่าจะสาย"

หลังจากคุณหญิงพิมลภัทรเดินออกไปขึ้นรถ

"หึ พี่ซันอะไร ผมไม่เคยมีน้องสาว" ตะคอกกลับหญิงสาวพร้อมกับนึกถึงผู้หญิงอีกคนที่เคยเรียกตนอย่างสนิทสนม
"ชั้นก็ไม่ได้คิดว่าคุณเป็นพี่ชายอะไรซักหน่อย ไปได้ละชั้นจะกลับบ้านแล้ว"
"นี่คุณ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"
"มีอะไรต้องคุยอีกหล่ะ ชั้นไม่เห็นมีอะไรต้องคุยกลับคุณเลย หรืออยากหาเรื่องอยู่กับชั้นนานนาน"
 
"ผมไม่เคยคิดพิศวาทอะไรผู้หญิงอย่างคุณสักนิด ปรียา ผมแค่ต้องการให้คุณยกเลิกการหมั้น แล้วออกไปจากชีวิตผมซะ"
"ทำไมชั้นต้องทำอย่างนั้นด้วยหล่ะ" อาทิตย์ทัตอึ้งไปกับคำตอบของหญิงสาว
"ผมมีคนรักอยู่แล้ว แล้วจะแต่งงานกับเธอคนเดียวเท่านั้น"
"นั่นมันเรื่องของคุณ ไม่เกี่ยวอะไรกับชั้น" หญิงสาวตอบกลับอย่างไม่แยแส
"คุณเข้าใจมั๊ยปรียา ผมไม่ได้รักคุณ ผมจะไม่แต่งงานกับคนที่ผมไม่รัก"
"งั้นก็รักชั้นสะสิ"
อาทิตย์ทัต อึ้งอีกครั้งกับคำตอบของหญิงสาว ผู้หญิงอะไรปากกล้า ไม่มียางอาย ผิดกับนางฟ้าของเขาลิบลับ
"ผู้หญิงอย่างคุณเนี่ยนะ ต่อให้ตายแล้วเกิดใหม่อีกร้อยชาติผมก็รักไม่ลง"
"ฮึ! คุณซัน ตอนแรกชั้นก็กะจะแกล้งคุณเล่นๆ ไม่ได้คิดจะหมั้นกับคณจริงๆหรอก แต่ตอนนี้ชั้นเปลี่ยนใจแล้ว จำไว้นะคุณซัน ไม่ว่าคุณจะเคยมีผู้หญิงมากี่ร้อยกี่พันคนมันก็เรื่องของคุณ เพราะชั้นไม่สนใจผู้หญิงของคุณหรอก"
"แต่ตอนนี้คุณกำลังจะเป็นผู้ชายของชั้น" หล่อนกล่าวพร้อมเข้ามาประชิดอย่างยั่วยวน
"เพราะฉะนั้น ต่อไปนี้คุณก็ต้องมีแค่ชั้นคนเดียว" หล่อนกล่าวอย่างเด็ดขาด ยิ้มเยาะ แล้วเดินจากไป ทิ้งให้ซันหัวเสียอยู่คนเดียว
"ผู้หญิงอะไรวะ หน้าด้าน ปากร้ายเป็นที่สุด เกิดมาไม่เคยเจอะเคยเจอ" ซันได้แต่สบทออกมาอย่างหงุดหงิด





......................................................

9โมงเช้า, ลอนดอน

"นั่งเหม่ออะไรแหน่ะหงส์ เห็นนั่งตาลอยอยู่ตรงนี้ตั้นนานแล้วนะ" รพิชาเอ่ยถาม ผู้เป็นทั้งเพื่อนสนิทและลูกสาวของผู้มีพระคุณ
"เปล่าหรอกจะ ตะวัน หงส์แค่เป็นห่วงพี่ซันหน่ะสิ ตั้งแต่โทรมาบอกว่าจะไปเมืองไทย จนถึงป่านนี้ยังไม่โทรกลับมาเลย"
"โถ่หงส์ พี่ซันเค้าอาจจะไม่ว่างก็ได้ ถ้าอะไรๆเรียบร้อยเค้าก็โทรกลับมาอยู่แล้วหล่ะ พี่ซันเค้าไม่เคยหายไปนานๆนี่"
"อืม ก็จริง หงส์คงคิดมากไปหน่ะตะวัน"
"นั่นสิ ไม่เอาดีกว่าหงส์ ออกไปซื้อของเป็นเพื่อนตะวันนะ นั่งอยู่แต่ในบ้ายอุดอู้จะตาย"
"ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่หินกับพี่อิฐด้วย"
"อ้าว จริงด้วยสิ ตะวันลืมสนิทเลย ไปกันเถอะหงส์ ถ้าเสร็จเร็วจะได้แวะไปกินไอติมร้านโปรดด้วย"

"จะไปไหนกันจ๊ะเนี่ยสองสาว" กันติทัตที่เพิ่งเดินลงมาจากห้องนอนทักน้องสาวอย่างอารมณ์ดี
"บอกไม่ได้ค่ะพี่หิน หงส์กับตะวันไปก่อนนะคะ อาจจะกลับมาเย็นๆนู่น พี่หินไม่ต้องรอทานมื้อกลางวันนะคะ" กันติชาตอบพีชายก่อนจะวิ่งออกไปที่รถพร้อมกับรพิชา
กันติทัตได้แต่มองน้องสาวอย่างขำๆ เอ็นดูในความน่ารักสดใส  ไม่มีใครรู้เลยว่า เรื่องร้ายๆกำลังใกล้เข้ามาแล้ว




สิ้นเสียงรถยนต์ที่ผู้เป็นน้องสาวขับออกไป เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กก็ดังขึ้นมากจากห้องรับแขกของบ้าน
"Hello!"
"หิน ชั้นขอพูดกับหงส์หน่อยสิ มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย" อติทัตแปลกใจกับน้ำเสียงของเพื่อน จึงอดถามกลับไปไม่ได้
"เฮ้ย ใจเย็นก่อน มีอะไรรึเปล่าวะ ยัยหงส์เพิ่งขับรถออกไปกับตะวันเมื้อกี้นี่เอง"
เมื่อได้ฟังคำตอบ อาทิตย์ทัตก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่รู้ว่ารู้สึกโล่งอกที่ยังไม่ต้องบอกเรื่องสำคัญ หรือหนักออกที่ยังไม่ได้พูดกันแน่
"ชั้นว่าวันนี้แกแปลกๆนะซัน มีอะไรสำคัญมากหรอวะ ถึงต้องถอนหายใจดังมาถึงอังกฤษ" แม้จะแปลกใจแต่ก็ไม่วายอดกระเซ้าเพื่อนไม่ได้
"เออ สำคัญมาก"
"อะไรของแกวะ ฝากชั้นบอกหงส์ก็ได้นะ กว่ายัยหงส์จะกลับก็คงเย็นๆหน่ะ"
"ไม่เป็นไรหิน ขอบใจ แต่เรื่องนี้ชั้นคงต้องบอกหงส์เอง"
"เออๆ ก็แล้วแต่แกนะ แต่ถ้าจะขอยัยหงส์แต่งงานต้องผ่านชั้นก่อนนะเว่ย" กันติทัตพูดติดตลกในขณะที่อีกฝ่ายไม่ขำด้วย 
"เออๆ แค่นี้ก่อนนะ แล้วเย็นๆชั้นจะโทรไปใหม่" ว่าแล้วอาทิตย์ทัตก็วางสายไป

"อะไรของมันวะ แซวหน่อยก็ไม่ได้ ทำยังกะเป็นผู้หญิง" กันติทัตพึมพำบ่นกับตำเอง ก่อนที่จะเดินไปห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน ยังไม่ทันที่จะเปิดตู้เย็น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก "ใครอีกเนี่ย"
"hello" ปลายสายเงียบไปสักครู่ ก่อนจะเอ่นขึ้น
"หิน ชั้นกำลังจะหมั้นหว่ะ"  น้ำเสียงจริงจังจากปลายสายทำให้กันติทัตแปลกใจ
"แกไปขอยัยหงส์นู่น มาขอหมั้นชั้นได้ไงวะ ฮ่าๆ" แต่อาทิตย์ทัตไม่ขำด้วย แล้วบอกกันติทัตเสียงแผ่ว
 "ชั้นกำลังจะหมั้นกับผู้หญิงที่ย่าชั้นหามาให้" "หมายความว่าไงไอ้ซัน แกล้อเล่นเรื่องนี้ชั้นไม่ขำนะเว่ย"
"ชั้นไม่เคยล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้นะเว่ย"
หลังจากที่ฟังอาทิตย์ทัตเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจบ ต่างฝ่ายก็เงียบไป จนกันติทัตจึงถามขึ้นอย่างเอาเรื่อง
"แล้วแกจะเอายังไงกับยัยหงส์"