ใจแล้งรัก

ลำดับตอนที่ #1 : เหตุด่วน (หรือ) เหตุร้าย 100%

3.00 นาฬิกา กรุงลอนดอน

ตรื๊ดดดด................. ตรื๊ดดดด............
เสียงโทรศัพท์ ในห้องพักชั้น18ของอพาร์ทเมนต์สุดหรูใจกลางกรุงลอนดอน ตังต่อเนื่องมากว่าห้านาที ปลุกให้ชายหนุ่มเจ้าของห้องตื่นจากนิทรา ทั้งๆที่เพิ่งเข้านอนได้ 2-3ชั่วโมง

"สวัสดีครับ ซันพูดครับ" ชายหนุ่มเอ่ยรับสายโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก

"คุณซัน นี่พี่เองนะ" เสียงร้อนรนที่ปลายสายทำให้เขาแปลกใจ
"ครับ คุณสร้อย มีอะไรรึ๊เปล่าครับ โทรมาเสียดึกเชียว" อาทิตย์ทัต ถามพี่สาวด้วยความแปลกใจ ยิ่งฟังจากน้ำเสียงของพี่สาวยิ่งรู้สึกถึงความวิตกกังวล ตั้งแต่เขามาเรียนต่อที่อังกฤษ เกือบ10ปี คุณสร้อยไม่เคยโทรหาเขาดึกดื่นขนาดนี้

และจริงอย่างดังที่คาด หลังจากวางสายจากพี่สาวแล้ว ชายหนุ่มรู้สึกถึงความหนักอึ้งที่ถาถมเข้ามาในอก

"คุณหญิงย่าต้องการให้คุณซันกลับเมืองไทยด่วนที่สุด ไม่มีข้อแม้ ไม่มีเงื่อนไข คุณหญิงย่าจะให้คนไปรับที่ห้องพรุ่งนี้เช้า"
"ทำไมมันกระทันอย่างนั้นหล่ะครับคุณสร้อย"
"อย่าเพิ่งถาม อะไรเลยค่ะ เพราะพี่คงให้คำตอบที่คุณซันพอใจไม่ได้ ค่อยกลับมากคุยกันที่กรุงเทพละกันนะคะ"

พอเสร็จธุระ พี่สาวก็วางสายไป ปล่อยให้เขานอนไม่หลับกับประโยคสนทนาเมื่อครู่ ที่จริงแล้วพรุ่งนี้เขาตั้งใจจะขอ กันติชา หรือหงส์ คนรักที่คบกันมานานถึงห้าปีแต่งงาน แม้จะรู้สึกแปลกใจแต่เมื่อคำสั่งประกาศิตมีมาเช่นนี้ ก็คงต้องขอเลื่อนนัดสาวน้อยไปก่อน .เพราะคุณหญิงย่าเองท่านก็แปลกๆอย่างนี้มานานแล้ว ชายหนุ่มบอกกับตัวเองแล้วค่อยๆหลับไปในที่สุด


........

8.30 นาฬิกา บ้านวรวงศ์ - London

กริ๊งงงง..... กริ๊งงงง...
"สวัสดีค่ะ พี่ซันสุดหล่อ" เสียงหวานของเจ้าของโทรศัพท์รับสายอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเบอร์ของชายคนรักโชว์ขึ้นที่หน้าจอโทรศัพท์
"จ้า แม่นางหงส์ของพี่ วันนี้พี่ขอเลื่อนนัดไปก่อนนะครับ ตอนนี้พี่อยู่ที่สนามบินแล้ว ต้องรีบกลับเมืองไทยด่วน"
"อ้าว ทำไมกลับกระทันหันอย่างนั้นหล่ะคะ"
"พี่ก็ไม่ทราบเหมือนกันหน่ะซี ก็คุณย่าพี่เล่นให้คุณสร้อยโทรบอกพี่เมื่อคืน แล้วส่งคนไปรับพี่ที่ห้องเมื่อเช้าเนี่ยเอง"
"แล้วจะไปนานมั๊ยคะเนี่ย หงส์เหงาแย่" สาวน้อยไม่วายส่งเสียงอ้อน
"แหม แฟนน่ารักอย่างนี้ ใครจะกล้าทิ้งไปนานหล่ะครับ ขืนปล่อยไว้นานๆ เดี๋ยวโดนฝรั่งที่ไหนฉุดไป กระผมคงใจสลาย"
"พี่ซันก็..." กันติชายิ้มเขินกับคำหยอกของแฟนหนุ่ม ก่อนจะอวยพรให้เขาเดินทางปลอดภัย
"เสร็จธุระแล้วพี่จะรีบกลับนะครับ ดูแลตัวเองด้วยนะที่รัก"
หลังจากที่อาทิตย์ทัตวางสายไป กันติชาก็ยิ้มกับตัวเอง เธอรู้สึกว่าตัวนั้นโชคดีเหลือเกินที่มีพี่ชายที่น่ารัก และมีคนรักที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับเป็นเจ้าหญิง

กันทิทัตเดินผ่านมาเห็นน้องสาวนั่งยิ้มอยู่คนเดียว ก็อดแซวไม่ได้
"อะไรกันยัยหงส์ นั่งยิ้มอยู่คนเดียว น้องสาวพี่นี่ ยิ่งโตยิ่งบ้ามั๊ยเนี่ย เป็นไม่สบายหรือเปล่าหน่ะเรา" ว่าแล้วก็เอามืนแตะหน้าผากน้องสาว
"พี่หินก็ มาว่าเค้า หงส์เปล่าบ้าซะหน่อย แค่คิดว่าตัวเองโชคดีเหลือเกิน ที่ได้เกิดมาเป็นน้องสาวของพี่หิน หงส์รักพี่หินที่สุดในโลกเลยรู้มั๊ยคะ" พูดพลางกอดพี่ชายอย่างประจบ ส่วนพี่ชายก็ยิ้มตอบอย่างเอ็นดู 
"เอ.. รักพี่ที่สุด แล้วนายซันหล่ะจ๊ะ"
"ไม่คุยด้วยละ หงส์ไปช่วยตะวันทำกับเข้าดีกว่า"
อาทิตย์ทัต มองสองสาวช่วยกันเตรียมอาหารอย่างเอ็นดู พอใจกับบรรยากาศอบอุ่นในครอบครัว




..................

8.00นาฬิกา บ้านตระกูลพิศัลยกุล

"เป็นอย่างไรบ้างหล่ะตาซัน หลับสบายดีมั๊ยเมื่อคืนหน่ะ" คุณหญิงพิมลภัทรเอ่ยถามหลานชาย
"ก็ต้องสบายสิครับคุณหญิง ไม่มีที่ไหนหลับสบายเท่าบ้านเราแล้วหล่ะครับ จริงมั๊ยครับคุณสร้อย" ว่าแล้วก็หันไปขอความเห็นจากพี่สาว
"คะ เอ่อะ อะไรนะคะคุณซัน พี่ไม่ทันฟังหน่ะ" 
"อะไรกัน ยัยคนนี้ มัวแต่เหม่ออะไรหล่ะน้องพูดถึงฟังไม่รู้เรื่อง" คุณหญิงหันมาดุหลานสาว สร้อยสุรางค์ลอบถอนใจ แล้วมองน้อยชายอย่างรู้สึกผิด
"ว่าแต่ ทำไมคุณหญิงย่าถึงเรียกผมกลับกระทันหันขนาดนี้หล่ะครับ" คุณหญิงมองหน้าหลานชายสลับกับมองหน้าหลานสาว
"ไว้ค่อยคุยกันหลังอาหารเช้าละกันนะ ยัยสร้อยบอกเด็กจัดโต๊ะด้วย เนี่ยย่าให้แม่ทิพย์เตรียมแต่ของโปรดเราไว้ทั้งนั้นตาซัน" ซันฟังอย่างไม่เชื่อหู ถึงแม่เขาจะเป็นหลานชายคนเดียว แต่ก็ไม่เคยถูกคุณหญิงเอาอกเอาใจขนาดนี้ นึกแล้วเสียวสันหลังกลัวใจคุณย่า ไม่กล้าเดาว่าท่านคิดอะไรอยู่

....................
หลังทานอาหาร ซันก็กลับมาถามธุระกับคุณหญิงอีกครั้ง

"หมั้น!! อะไรกับครับคุณหญิง ผมไม่หมั้นนะครับ"
"นี่แกจะขัดย่าหรอตาซัน สะใภ้ตระกูลพิศัลยกุล จะเป็นผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าไม่ได้ ย่าเลือกผู้หญิงที่เหมาะสมและคู่ควรกับเธอที่สุดแล้ว นี่คือคำสั่ง"
"ผมทำไม่ได้หรอกครับ จะให้ไปหมั้นไปแต่งกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้า ไม่รู้จักนิสัยใจคอได้ไงหล่ะครับ ละที่สำคัญผมก็มีคนรักอยู่แล้ว และผมก็จะแต่งงานกับเธอคนเดียว คนอื่นผมไม่แต่ง"
"งั้นเรอะ คุณสร้อย เธอคุยกับน้องชายเธอละกัน ชั้นจะขึ้นไปพักละ"

"นี่มันหมายความว่ายังไงครับคุณสร้อย คุยสร้อยรู้อยู่แล้ว คุณสร้อยรู้เรื่องหมั้นแต่กลับไม่บอกผม แล้วหลอกให้ผมกลับมาได้ยังไงกัน คุณสร้อยก็รู้ว่าผมคบกับหงส์อยู่ ทำไมคุณสร้อยทำแบบนี้หล่ะครับ"

สร้อยสุรางค์ ทรุดลงกับพื้นน้ำตานองหน้า "พี่ขอโทษคุณซัน พี่ไม่มีทางเลือกจริงๆ" อาทิตย์ทัตตกใจรีบประคองพี่สาว
"เรื่องอะไรกับครับ ผมงงไปหมดแล้ว คุณสร้อยเล่าให้ผมฟังเถอะนะครับ"
"คุณย่าจะให้พี่หมั้นกับคุณปกรณ์ ถ้าพี่ไม่ยอมหมั้น ท่านจะให้เธอหมั้นกับคุณปรียา น้องสาวคุณปกรณ์แทน"
"แล้วยังไงครับ คุณสร้อยเลยจะให้ผมหมั้นแทนหน่ะหรอครับ ทั้งๆที่พี่ก็ทราบดีว่าผมคบกับหงส์มาห้าปีแล้ว"
"พี่ก็มีคนที่พี่รักเหมือนกันนะคะคุณซัน พี่หมั้นกับคุณปกรณ์ไม่ได้จริงๆ"
"แล้วพี่คิดว่าผมจะทิ้งหงส์มาหมั้นกับยัยปรียานั่นได้หรอครับ"
"มันไม่เหมือนกันนะคุณซัน คุณซันก็ทราบดีว่าพี่สละให้คุณซันได้ทุกอย่าง แต่ครั้งนี้ไม่ได้จริงๆ ช่วยพี่เถอะนะคะคุณซัน" อาทิตย์ทัตฟังคำพี่สาวแล้วนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา สร้อยสุรางค์สละให้เขาทุกอย่างจริงๆ ยอมอยู่บ้านดูแลธุระกิจ ไม่เรียนต่อเพื่อแลกกับการให้เขาได้ใช้ชีวิตอิสระอยู่ที่อังกฤษ ยอมทิ้งความใฝ่ฝันของตัวเองเพื่อให้ฝันเขาเป็นจริง
"ทำไมหล่ะครับ ทำไมเราต้องทำตามใจคุณย่าด้วยหล่ะ เราไม่หมั้นทั้งคู่จะเป็นไรหล่ะครับ"
"พี่ท้อง!! ท้องกับผู้ชายที่พี่รัก พี่ถึงหมั้นไม่ได้ แต่ถ้าถ้าคุณซันไม่หมั้น คุณย่าจะให้พี่เอาเด็กออก"
"ลูกคุณสร้อย ก็หลานคุณย่านะครับ คุณย่าไม่ทำหรอก"
"หลานที่จะทำให้ตระกูลเสื่อมเสีย คุณย่าท่านก็ตัดได้" อาทิตย์ทัตถึงกับพูดไม่ออกในคำตอบของพี่สาว 
"พี่อยากมีชีวิตที่สงบ มีครอบครัวที่อบอุ่น ได้โปรดนะคะคุณซัน ให้พี่กราบก็ได้" ว่าแล้วก็ก้มลงกราบน้องชาย จนอาทิตย์ทัตแทบจะรับไว้ไม่ทัน
"ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย คุณสร้อย"
"ได้โปรดนะคุณซัน ช่วยพี่ ช่วยหลานคุณซันเถอะนะ" สร้อยสุรางค์ขอร้องน้องชาย แม้จะรู้ว่าน้องต้องเจ็บ แต่ก็จำเป็นต้องเห็นแก่ตัวเพื่อชีวิตน้อยๆในท้อง
อาทิตย์ทัตจึงได้แต่รับปากอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก






...