~มีเพียงแค่เธอที่ฉันจะรัก~YunJae Is Real~

เนื้อเรื่อง

"แจจุง นายช่วยฟังฉันร้องเพลงนี้หน่อยสิว่าฉันร้องดีหรือยัง"ยุนโฮ ลีเดอร์แห่งวงบอยแบนด์ชื่อดังเอ่ยถามคนหน้าสวยที่นั่งเหม่อยู่ริมหน้าต่าง
"อ้อ ได้สิ"แจจุงรับคำ
"นายเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า บอกฉันได้นะ"ยุนโฮถามแจจุงด้วยความเป็นห่วง อาจจะเป็นเพราะพวกเขาอยู่ด้วยกันมานานเลยทำให้สังเกตนิสัยกันได้ง่าย
"เฮ้ นายสังเกตเห็นด้วยหรอ"แจจุงหันมาถามยุนโฮด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
"ก็นายเป็นเพื่อนฉันนิ"ยุนโฮตอบสวนกลับมาแบบไม่ทันคิด แล้วเริ่มร้องเพลงให้แจจุงฟัง แต่ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆกลับไม่ได้สนใจในสิ่งที่คนที่พูดคำว่าเพื่อนออกมาอย่างตั้งใจเลย
.
.
.
"ชางมิน วันนี้ฉันจะลองทำกับข้าวสูตรใหม่ดู นายช่วยไปซื้อของด้วยกันกับฉันหน่อยสิ"แจจุงพูดกับรุ่นน้องในวงเดียวกัน
"ช่วงนี้ทำไมพี่ชวนผมออกไปซื้อของด้วยบ่อยจังทั้งๆปรกติพี่ไปกับพี่ยุนโฮนี่น่า"ชางมินพูดแต่ก็ช่วยคุณแม่ของวงถือตะกร้าซื้อของ 
"ไม่มีอะไรหรอก ยุนโฮเค้าไม่ว่างน่ะ"แจจุงพูดออกไปโดยพยายามหลบสายตารุ่นน้อง แต่ก็ไม่พ้นอยู่ดี
"พี่แจจุง ร้องไห้ทำไมหรอ"
"เปล่าสักหน่อย ฝุ่นเข้าตาน่ะ"
"หรอ หรอ เดี๋ยวผมดูให้นะ"ชางมินไม่พูดเปล่าก็จับหน้าสวยๆของแจจุงมาดูด้วยระยะอันใกล้
"อืม มันคงออกไปแล้วมั้งชางมิน"
"ดีแล้วละ ไปซื้อของกันดีกว่า ผมหิวจะแย่แล้ว"ชางมินพูดอย่างกระตือรือร้นแล้วขว้ามือของแจจุงวิ่งออกไป 
ทั้งสองไม่ทันได้สังเกตว่าที่หน้าต่างชั้นสองของบ้านที่พวกเขาพักอยู่ด้วยกันมีคนหนึ่งคนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
.
.
.
"ทุกคนนนนนนนนน มากินข้าวได้แล้ว วันนี้ผมกับพี่แจจุงช่วยกันทำสุดฝีมือเลยน้า"ชางมินตะโกนบอกทุกคนในบ้าน
"เอ๋ ชางมินทำด้วยหรอ จะกินได้หรอเนี่ย"จุนซู เดินมาที่โต๊ะกินข้าวแล้วขยับเก้าอี้เพื่อนั่งลง
"ถ้าไม่กินแล้วจะกินอะไรละ จุนซู"มยองซูพูดแล้วเดินเข้ามานั่งลงข้างๆจุนซู
"อ้าวแล้วพี่ยุนโฮละ"ชางมินถามพี่ๆทั้งสองคน
"ไม่รู้สิ ไม่เห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ"จุนซูตอบน้องคนสุดท้อง
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปตามเอง พวกนายกินกันไปก่อนเถอะ"แจจุงเอ่ยปากอาสา
.
.
"ก๊อก ก๊อก.....ยุนโฮ ลงไปกินข้าวเถอะ"แจจุงเคาะประตูห้องของยุนโฮ
"..........."
"ยุนโฮ...ลงไปกินข้าวกัน"แจจุงพูดซ้ำอีกครั้งหลังจากไม่ได้ยินเสียงตอบกลับใดๆ
".........."
"ยุนโฮ นายเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันเข้าไปแล้วนะ"แจจุงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปเพราะลีดเดอร์ไม่ยอมส่งเสียงอะไรออกมาเลย แจจุงเดินเข้าไปในห้องก็เห็นยุนโฮนั่งอยู่ที่โต๊ะมีกระดาษหนังสือพิมพ์หล่นอยู่เกลื่อนพื้น
"ยุนโฮ นายเป็นอะไรหรือเปล่า กระดาษพวกนี้คืออะไร"
"ยังจะมาถามฉันอีกว่าคืออะไร นายเองก็น่าจะรู้คำตอบไม่ใช่หรอ"ในที่สุดยุนโฮก็พูดออกมา
"นายพูดอะไรอ่ะยุนโฮ ลงไปกินข้าวกันเถอะ วันนี้ฉันกับชาง......"แจจุงยังพูดไม่ทันจบก็มีมือใหญ่ขว้าตัวเขาไปกอดไว้
"............"
"ยุนโฮ นายทำอะไรฉันเจ็บนะ"แจจุงพยายามดิ้นหลุดออกจากร่างใหญ่ที่โอบรัดเขาไว้แล้วก็ถอยหนีออกห่างจากยุนโฮ

"นายเกลียดฉันใช่ไหมแจจุง"ยุนโฮที่ปล่อยให้แจจุงถอยหนีเขาไปได้พูดออกมา

"ทำไมฉันต้องเกลียดนายด้วยละ"

"ก็กระดาษหนังสือพิมพ์พวกนี้ฉันเอามาจากห้องนาย นายตัดข่าวที่ออกกับฉันออกไปหมดเลย นายทำแบบนี้หมายความว่ายังไง"ยุนโฮพูดเสียงดังพลางขว้างกระดาษหนังสือพิมพ์ที่มีร่องรอยการถูกตัดใส่แจจุง
"................"
"นายเกลียดข่าวที่แฟนขับตั้งให้ว่าต้องมาเป็นแฟนกันฉันใช่ไหม ทั้คำว่า ยุนแจ บ้าบอพวกนั้นด้วย นายเกลียดมันทั้งหมดเลยใช่ไหม"ยุนโฮระเบิดอารมณ์ใส่คนร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า
"................"
"นายไม่คิดที่จะรักฉันกลับเลยใช่ไหม แจจุง" ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนที่พูดเสียงดัง หรือว่าร่างบางไม่คิดว่าคนตัวใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าจะพูดออกมาได้
"นายคิดว่าไงละ ยุนโฮ" ร่างบางพูดกลับใส่คนตรงหน้า
"ฉันก็คิดว่านายไม่ได้รักฉันไง นายรักชางมินใช่ไหมถึงยอมให้ชางมินจูบ นายทำกับข้าวกับชางมิน ไปซื้อของด้วยกัน นายไม่เคยมองเห็นฉันเลยใช่ไหมแจจุง......"ยุนโฮหยุดพูดเพราะอยู่ๆแจจุงก็โน้มตัวของเขาเข้ามาจูบ
"นี่คือคำตอบของฉัน"แจจุงพูดหลังจากที่ถอนปากออกมาจากคนตัวใหญ่ที่ยืนก้มหน้าอาจจะเพราะมีอาการตกใจจากการกระทำเมื่อกี้หลงเหลืออยู่
"............"
"ยุนโฮ นายเป็นอะไรไปอีกละ"แจจุงถามเมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมหันขึ้นมามองเขาเลย
"..........."
"ฉันว่าฉันลงไปข้างล่างดีกว่า กับข้าวคงหมดแล้วมั้ง"แจจุงแก้อาการเขินด้วยการเดินหนีแต่ก็มีมือใหญ่ดึงเขากลับเข้ามาในอ้อมแขนพร้อมกับจูบเขาที่ขมับ
"ฉันแค่รู้สึกดีน่ะที่นายรักฉัน แล้วทำไมนายไม่บอกฉันเลยละ"
"ก็เพราะนายนั่นละ ที่พร่ำพูดแต่กับคำว่าเพื่อนกัน ฉันเลยคิดว่านายคิดกับฉันแต่เพื่อน"
"ก็ฉันคิดว่านายคิดแค่นั้นฉันเลยพูดน่ะ เออ แล้วทำไมนายต้องตัดหนังสือพิมพ์ด้วยละ"
"ก็เก็บข่าวของนายกับฉันไว้ดูไง แล้วนายจะปล่อยฉันได้หรือยัง นายกอดแน่นมากไปแล้วนะ"แจจุงที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของยุนโฮพูดขึ้นเพราะรู้สึกได้ว่าคนที่กอดเขาเริ่มกอดแน่นขึ้นๆ
"อ้อ แล้วเรื่องนายจูบกับชางมินละ ฉันเห็นนะ"
"ไม่ได้จูบกัยสักหน่อยตอนนั้นฝุ่นเข้าตาฉันน่ะ ชางมินเลยดูให้"
"จริงนะ แจจุง"
"จริงๆ"แจจุงพยักหน้าแรงๆเพื่อให้ยุนโฮเชื่อ เพราะไม่งั้นเขาต้องอดใจไม่ไว้แน่ๆเลย เพราะยิ่งยุนโฮกอดเขาแน่เท่าไหร่ ใบหน้าแสนสวยของเขาก็เข้าใกล้ใบหน้าของยุนโฮมากขึ้นเท่านั้นเหลือพื้นที่ระหว่างกันไม่เท่าไหร่ แจจุงเลยถอยหนีมาเพื่อให้เหลือพื้นที่มากกว่าเดิมนิดหน่อย
"ไม่เชื่อ พิสูจน์สิ "ยุนโฮยื่นหน้าเข้ามาหาแจจุงทำให้พื้นที่ระยะห่างที่แจจุงสร้างไว้เมื่อกี้หมดความหมาย 
แจจุงหลับตาลงแล้วก็จูบยุนโฮแบบที่เขาอยากจูบมานานแล้วยุนโฮคลายกอดลงแต่ยังสร้างความอบอุ่นให้แก่คนที่อยู่ในอ้อมกอดทำให้แจจุงเอื้อมมือกอดยุนโฮกลับด้วยความนุ่มนวล
"แจจุง รู้ไหม ฉันรอเวลานี้มานานแล้ว"ยุนโฮบอกแจจุงทั้งที่ยังมีร่างบางอยู่ในอ้อมกอด
"ยุนโฮ นายรู้ไหม มีเพียงนายที่ทำให้ฉันรักได้มากขนาดนี้"แจจุงบอกกับยุนโฮพร้อมกับซุกหน้าลงบนหน้าอกที่อบอุ่นของคนตรงหน้า


- จบ -

- ภาคเสริม -
"เมื่อไหร่พี่สองคนนั้นจะลงมากินข้าวสักทีนะขึ้นไปนานแล้วนะ"ชางมินน้องเล็กที่นั่งคอยพี่ๆสองคนบ่นขึ้น
"ไม่รู้สิ"มยองซูพูดขึ้นพร้อมกับคีบกับข้าวเข้าปาก
"ง่า มยองซู ที่เหลือนี่ให้สองคนนั้นน้า"จุนซูลุกขึ้นไล่มยองซูที่พอถูกจับได้ก็วิ่งหนี


................................................................................................................................................................................................................

ลั้นลา ลั้นลา จบแล้ว จบแล้ว
ฟิคเรื่องแรกของข้าพเจ้า
ของคำติดชมด้วยนะค่ะ
(ชื่อของมิคกี้เป็นภาษาเกาหลีไม่แน่ใจว่าใช่ชื่อนี้หรือเปล่า ถ้าไม่ใช่ ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย

- ฌาณา -