ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    แม่น้ำไนล์ของข้า..ไม่มีทางไหลย้อนกลับ

    ลำดับตอนที่ #2 : Ooแรกพบ รบกันด้วยริมฝีปากoO0O!!! 100%

    • อัปเดตล่าสุด 30 เม.ย. 52


    เราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย เราตายรึยังเนี่ย ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนอนอยู่ในที่อุ่นๆซักแห่ง
    โอ้ย!!~..ปวดหัวชะมัด ปวดเมื่อยไปทั้งตัวเลย ตาก็ลืมไม่ขึ้น หรือว่า...O0O!เราอยู่บนสวรรค์แล้ว

    เคร้งๆๆๆๆ~ เอ๊ะ!!~..นี่มันเสียงดาบนี่นา กำลังเคร้งๆๆกันอยู่ รึว่า...O0O!!!โอ้ไม่นะ! รึว่าเราอยู่ในนรกกันเนี่ย หรือพวกเขากำลังเตรียมตัวจะประหารเรา ม้ายยยยยย โอ้แม่เจ้า ลูกมิได้ทำอะไรผิดนะ ได้โปรดถือโทษเอ้ยอภัยให้ลูกด้วยเถิด T^T!
    เคร้งๆๆๆๆ~
    เคร้งๆๆๆๆ~
    เคร้งๆๆๆๆ~
    เฮ้ย!!! ทำไมไม่ฟันหัวเราซักทีวะ ยืนเคร้งๆๆๆๆกันอยู่ได้=_=จะฟันก็รีบฟันซะ ฉันจะได้ไปเกิดใหม่เสียที
    เคร้งๆๆๆๆ~
    เคร้งๆๆๆๆ~
    เคร้งๆๆๆๆ~
    =_=!มีกวน
    "ก็บอกให้ฟันซักทีไงเล่า!!!!!!!!"ฉันเผลอตะโกนออกไป
    "เจ้า...!" เฮือก!!O0O!!!สงสัยฉันคงทำให้ท่านยมบาลไม่พอใจซะแล้วหล่ะ
    "ฉะ..ฉันขออภัยเพคะท่านยม ได้โปรดอภัยให้ฉันด้วยT^T!"ตาก็ยังหลับปี๋อยู่แต่ปากนี่สิพูดเอาๆจนทำให้คนที่ฟังถึงกับคิ้วขมวด
    "=_=! เจ้าพูดอะไรข้ามิเห็นรู้เรื่องเลย"
    เอ๋!?...ท่านยมฟังไม่รู้เรื่อง หรือว่า...! เราจะพูดภาษาต่างกับท่านยม ฮือๆๆ อย่างงี้ที่เราอ้อนวอนขอชีวิตก็สูญเปล่าน่ะสิT^Tฮือๆๆ สวรรค์ช่างไม่เป็นใจเสียจริงๆเลย
    "หึ!...ข้ามิรู้หรอกนะว่าเจ้าละเมออะไร แต่้ถ้ารู้สึกตัวแล้วก็ตื่นได้แล้ว"
    ท่านยม ท่านไว้ชีวิตฉันแล้วเหรอ ไหนๆฉันขอดูหน้าท่านยมผู้มีพระคุณของฉันหน่อย เผื่อฉันไปเกิดจะได้ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้บ้าง....
    หนังตาที่เมื่อกี้ปิดสนิท ตอนนี้กลับเปิดออกอย่างง่ายดาย...
    นะ..นี่มันอะไร ทำไมท่านยมถึงดู...ดู...หล่อยิ่งนัก นี่มันเทวดาชัดๆ หรือว่า...!เขาที่อยู่ตรงหน้าเราคือท่านยมที่หล่อที่สุดในนรก โอ้!~..หล่อแล้วยังมีพระคุณ ไม่อยากไปเกิดเลยอ่ะอยากอยู่กับท่านยมในนรกมากกว่า(อ้าว!เปลี่ยนใจแล้วเหรอ)
    "ท่านยม ท่านไว้ชีวิตข้าแล้วใช่มั้ย ข้ามิรู้จักตอบแทนอะไรท่านดี ก่อนที่ข้าจะไปเกิดใหม่ในโลกหน้า ข้าก็อยากจะตอบแทนท่านบ้าง ท่านเอ่อ..จะให้ข้าทำอะไรดีหล่ะท่าน^^"ฉันว่า
    "เจ้านี่ก็แปลกนะ แต่ข้าก็มิได้รังเกียจที่จะได้เจ้ามาเป็นพระสนมของข้า"
    พระ..พระสนม นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ทำไมท่านยมถึงพูดเยี่ยงนี้ หรือว่าท่านยมหลงเสน่ห์ข้า(หุหุ) แต่ทำไมท่านยมถึงต้องเรียกผู้หญิงของท่านยมว่าพระสนมกันหล่ะ
    ฉันไม่เคยจะได้ยินมาก่อนเลย และอีกอย่างนะ ท่านยมมีภรรยาได้ด้วยเหรอ...!?
    "ทะ..ท่านยม ตะ..แต่ ทำไมท่านถึงมีภรรยาได้หล่ะ ในเมื่อท่านอยู่ในนรกต้องทำงานสังหารคนมิใช่เรอะ"
    "ฮะๆๆๆๆๆ ที่แท้เจ้าก็คิดว่าข้าเป็นท่านยมนี่เอง เจ้านี่มันช่าง...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"
    =_=!อ้าวเขาไม่ใช่ท่านยมงั้นหรอกเหรอ แถมยังหัวเราะแปลกๆ ฉันสงสัยตั้งแต่เสื้อผ้าของเขาแล้วหล่ะ ทั้งเครื่องเงินเครื่องทองที่ห้อยระเกะระกะเต็มไปหมดกับเสื้อผ้าที่ดูสวยงามและหรูหรา
    "ทะ..ท่านไม่ใช่ยมบาล"
    "ก็ใช่น่ะสิ"
    "งั้นท่านก็คือ...เทวดาน่ะสิ"
    "=_=! เจ้านี่นะ...เอาเป็นว่าไหนๆเจ้าก็ฟื้นแล้ว ข้าจักเล่าให้เจ้าฟังเองว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น"
    "เมื่อคืน เมื่อคืนเอ่อ.."เมื่อคืนเหรอ...!?
    'หนาว มันหนาวมาก หนาวจนฉันแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ท่านพ่อ ท่านแม่...'
    "เอ๊ะ!! ที่นี่ไม่ใช่สวรรค์นี่นา แต่นี่คือ..คะ..คือโลกจริงๆ"ฉันว่า
    "ใช่! เจ้านี่ก็พูดอะไรก็ไม่รู้อยู่นานแสนนาน หาว่าข้าเป็นยมบาลบ้าง เทวดาบ้าง เจ้ามาจากที่ใดกันรึ"
    "ถามทำไม!?"
    "เจ้าตอบมาเถอะน่า"
    "ถ้าข้าตอบ ท่านต้องไม่ว่าเมืองของข้านะ"
    "ได้!"
    "รวมถึงท่านพ่อกับท่านแม่ด้วยนะ"
    "เอ๋!?..ท่านพ่อกับท่านแม่ แสดงว่าเจ้าเป็นองค์หญิงหล่ะสิ"
    "ชะ..ใช่ ข้าเป็นองค์หญิงจากเมืองนีเซียร์(นี่คือชื่อสมมติเนื่องจากไม่ค่อยมีความรู้เรื่องอียิปต์ซักเท่าไหร่ ใครหาชื่อเมืองได้ก็ช่วยๆบอกกันด้วยก็จะเป็นการดีค่ะ)"
    ฉันว่า
    "เมืองนีเซียร์ ข้ารู้จักกษัตริย์ก็คือองค์เนลอส"
    "นะ..นั่นท่านพ่อข้า ท่านรู้จักได้ยังไงกัน หรือว่าท่านพ่อข้าโด่งดังนัก"
    "น่าขำสิ้นดี นี่เจ้าไม่รึว่าข้าคือใคร"
    "แล้วท่านคือใครกันหล่ะ ข้ามิรู้"ฉันว่าออกไปด้วยความใสซื่อบริสุทธิ์
    "เจ้านี่มัน ไม่รู้อะไรบ้างเลยนะ ข้าคือองค์ฟาโรห์ ผู้ปกครองไปทั่วแคว้นอาณาจักรต่างๆ รวมถึงเมืองของเจ้าด้วย"
    "เอ๋!?...ข้าไม่เชื่อ พ่อข้าไม่เห็นเล่าเรื่องของท่านให้ข้าฟังเลย"
    "เรื่องแบบนี้ใครจะไปเล่ากัน เพราะถึงพ่อเจ้าเล่าให้เจ้าฟัง สมองเจ้าก็มิจำหรอก"
    "เอ๊ะ!...นี่ท่านดูถูกข้าเกินไปแล้วนะ ท่านฟาโรห์"
    "หึ!..อย่าเรียกข้าแบบนั้น ข้ามีชื่อ ข้าชื่อ..เนเรซิส เจ้าเรียกข้าว่าเนเรซิส เข้าใจรึไม่"
    "อะ..เอ่อ ก็ได้ ท่านชื่อเนเรซิส"
    "อืม ว่าง่ายดีนี่เจ้าน่ะ ข้าขอถามเจ้าซักหน่อยได้มั้ยว่าทำไมเจ้าถึงพลัดหลงมานอนกองอยู่บนทะเลยทรายอันแสนเหน็บหนาวได้หล่ะ"
    "เอ๋!?...อ้อ!!คะ..คือ ข้าก็แค่..ก็แค่..ก็แค่..."ฉันตอบคำถามเขาอย่างทุลักทุเล
    "เจ้าก็แค่หนีออกมาเพราะพ่อเจ้าจักจับให้เจ้าแต่งงานกับคนที่เจ้ามิได้รัก"
    "เห!?...นี่พระองค์รู้ได้ยังไง"
    "หึๆ ข้ามิรู้หรอก แต่ข้าก็พอเดาออก"
    "เฮ้อ!~...ท่านพ่อข้าน่ะ ไม่รู้เป็นอะไร ก็ข้ามิชอบเขา แล้วทำไมต้องดึงดันให้ข้าไปแต่งงานกับเขาด้วย ข้ามิเข้าใจ!!!"
    ฉันเริ่มเกิดอารมณ์หงุดหงิดพอนึกถึงเรื่องแต่งงานกับไอ้หน้าหม้อนั่นขึ้นมาก็พลานให้อารมณ์ฉันเดือดขึ้นมาทุกที
    "หึๆ ข้าว่าเจ้าน่าจะหิวนะ ทานอะไรก่อนมั้ย แล้วค่อยเล่าให้ข้าฟัง"
    "ก็ดี ข้าหิวจนตาลายแล้วเหมือนกัน"
    "เอ๋!?...ทำไมเจ้าไม่บอกข้าตั้งแต่เจ้าตื่นหล่ะ ข้าจักได้ให้นางกำนัลยกอาหารเข้ามาให้เจ้า"
    "ก็ท่านน่ะสิ จู่ๆก็ยืนฟันดาบเคร้งๆ ว่าแต่ท่านฟันตรงไหน ฟันกับใครเหรอ"
    "แล้วเจ้าจะอยากรู้ไปทำไมหล่ะ"
    "ก็นักอ่านน่ะสิอยากรู้"
    "ข้าฟันอยู่หน้าตำหนักที่เจ้านอนหรือก็คือตำหนักของข้านี่แหล่ะ ข้าฟันดาบอยู่กับแม่ทัพคนนึงน่ะ"
    "อือๆ...ข้ามิซักถามท่านไปมากกว่านี้แล้ว ท่านให้นางกำนัลยกเสบียงมาเถอะ ข้าหิวแล้ว"
    "ได้ๆ เจ้านี่ สั่งข้ายังกับทาสเลยนะ"
    "แล้วทำไม ก็ท่านบอกข้าเองนี่ว่าถ้าข้าหิวเดี๋ยวท่านจะให้นางกำนัลยกอาหารมาให้ข้ากิน"
    "ข้าตรัสมิคืนคำ เจ้านี่ก็รู้จักเถียงนะ มิเคยมีใครกล้าเถียงข้าเลย ข้าเพิ่งเอะใจก็วันนี้ที่เจ้าเพิ่งเถียงข้าไปเมื่อกี้นี่แหล่ะ"
    "เอ๋!?...ท่านมิเคยมีใครกล้าเถียงเลยเหรอ ทำไมกัน ท่านก็มิเห็นเป็นคนเลวร้ายเลยนี่"
    ...นางมิรู้อะไร เขาน่ะเป็นถึงองค์ฟาโรห์องค์เหนือหัวของทุกๆคน ทุกๆคนที่มาเข้าเฝ้าเขา ต้องปิดปากเงียบ เขาตรัสคำไหนต้องคำนั้น
    ไม่มีใครกล้าสั่งเขา ไม่มีใครกล้าสั่งเขาเยี่ยงทาสเช่นนี้ แต่สำหรับนางคนนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงลงโทษนางไม่ลง...
    "เจ้าคิดเช่นนั้นรึ"
    "ใช่!...ก็ท่านช่วยชีวิตข้ามาจากทะเลทรายอันเหน็บหนาวนี่นา"
    "หึๆ!..."
    หลังจากนั้นอาหารก็ถูกนำมาจัดแจงวางอย่างเป็นระเบียบ
    "เจ้านี่ก็เดินทางมาไกลนะ  ดีนะที่อาณาจักรอียิปต์ของข้าอยู่ไม่ไกลจากเมืองเจ้าซักเท่าไหร่ และดีนะที่วันนั้นข้าสั่งให้โพลีอุสแม่ทัพของข้า
    ไปส่งจดหมายขอบคุณที่เมืองของเจ้า"
    "กระนั้นหรือ แต่ทำไมท่านแม่ทัพถึงได้ช่วยข้าหล่ะ"
    "ท่านแม่ทัพเห็นว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ก็เลยพากลับมาอียิปต์เพื่อรักษาตัวเจ้า เขาเอาเจ้ามาให้ข้าดู เพราะกลัวว่าข้าจะลงโทษเขาในฐานะที่เขาเอาชาวต่างเมือง
    ที่ไม่รู้จักติดมาด้วย พอข้าเห็นเจ้า ข้าก็เลย...เอ่อ..พาเจ้ามารักษาซะเอง"
    "เอ๋!?..เอ่อ..แล้วแม่ทัพคนนั้นไปไหนซะหล่ะ ข้าคิดว่าอยากจะขอบคุณเขาซักหน่อย"
    ...แม่นางคนนี้เป็นคนอย่างไรกันนะ ข้าเดาใจมิถูกเลย จู่ๆก็อยากจะขอบคุณแม่ทัพคนสนิทของเขา เฮ้อ!~...เป็นกิริยาที่ไม่มีใครเคยแสดงให้เขาเห็นมาก่อนเลย...
    "เรียกแม่ทัพโพลีอุสให้ที"
    "เพคะ"นางกำนัลคนหนึ่งรับคำพลางเดินออกไปนอกห้อง
    "ท่านแม่ทัพมาแล้วเพคะ"
    "ให้เข้ามา!"
    "ถวายบังคมพะยะค่ะองค์ฟาโรห์"
    "อืม!...เจ้ามาก็ดี แม่นางที่เจ้าช่วยเมื่อวานอยากจะขอบใจเจ้าหน่อยน่ะ"
    "อะ..เอ่อ..คะ..คือ ท่าน ขอบคุณนะคะที่ช่วยข้าเมื่อวานนี้ ข้าจะทดแทนบุญคุณท่านอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ข้าคงทำอะไรไม่ได้เพราะข้ามีเงินอยู่เพียงเล็กน้อย
    ข้าคงมิอาจให้ท่านได้เพราะข้าจักต้องเก็บไว้ซื้อของอื่นๆที่จำเป็น ข้าขอโทษด้วย"ฉันว่าพลางเคารพเขา ขอโทษด้วยนะ
    "หึๆ ฮะๆๆ เอาหล่ะท่านแม่ทัพ ข้าจักมอบรางวัลให้แก่ท่านแทนนางเอง"
    "พะ...พะยะค่ะ แต่หม่อมฉันรับไว้มิได้หรอกพะยะค่ะ"
    "เอาเป็นว่าเจ้าก็คิดเสียว่าเงินที่ข้าให้มาจากแม่นางคนนี้ก็แล้วกัน"
    "ฝะ..ฝ่าบาท ขอบพระทัยพะยะค่ะ"
    หลังจากนั้นแม่ทัพโพลิอุสก็ออกไปจากห้อง
    "แล้วท่านให้อะไรเขาหล่ะ"
    "ก็พวกแก้วแหวนเงินทองน่ะ เจ้าอยากได้ด้วยไหมหล่ะ"
    "เหยย!!!ท่านจักบ้าเหรอ แค่ท่านให้เงินกับท่านแม่ทัพเป็นแก้วแหวนเงินทองมากมายข้าก็มีหนี้สินเป็นกองเพนินแล้ว ท่านจักอยากให้ข้ามีหนี้สินไปถึงไหนกัน"
    ...หึ!..แม่นางคนนี้ช่างซื่อบื้อนัก ที่พระองค์ทำไปพระองค์มิอยากเก็บหรืออยากได้เงินจากนางคืนเลยแม่แต่นิด...
    "มันก็มากอยู่นะ สงสัยเจ้าคงต้องทำงานชดใช้แล้วหล่ะ"
    "คือ...ถ้ามันมากจริงๆข้าก็ยอมนะ ถึงข้าจักเป็นองค์หญิง แต่ข้าก็ทำได้!!"
    "แล้วทำไมเจ้าไม่ไปขอท่านพ่อเจ้าหล่ะ"
    "ก็ข้าหนีมาแล้ว และอีกอย่าง ข้าไม่อยากรบกวนท่านพ่อ ข้าทำอะไรไว้ข้ารับผิดชอบเองได้"
    "อืม! ข้าว่าเจ้าคงมีหนี้กองโตให้ชดใช้อยู่นะ คงต้อง..อยู่ใกล้ๆข้าไปตลอดชีวิตแล้วหล่ะ"
    "เอ๋!?..หมายความว่าข้าต้องเจอท่านตลอดชีวิตเลยเหรอ"
    "เพื่อชำระหนี้ไงหล่ะ"
    "ตะ..แต่ตอนนี้ข้ายังมิมีเงินที ข้าต้องขอโทษด้วย"
    "เจ้ามิจำเป็นต้องมีเงินเจ้าก็ชดใช้ได้..."
    "ยะ..อุ๊บ!"
    ริมฝีปากของพระองค์เลื่อนมาประกบกับริมฝีปากของแม่นางที่กำลังวางช้อนลงบนถ้วยตรงหน้า แม่นางตรงหน้าถึงกับอื้งในการกระทำของ
    องค์ฟาโรห์ จูบเบาๆที่ริมฝีปากแล้วก็เลื่อนออก...
    "ทะ..ท่านO0O!!!!"
    "นี่คือการชดใช้เพียงเล็กๆน้อยๆ"
    "เดี๋ยวนะ!! มะ...เมื่อกี้ท่านจูบข้า ท่านจูบข้าทำไมกัน..!!!!!!!?"ฉันโวยลั่นพลางหยุดโวยแล้วหันมาลูบไล้ปากตัวเองด้วยนิ้วชี้ของฉัน
    "หึ!...นี่เจ้ายังชดใช้ให้ข้าเพียงเล็กน้อยเองนะ เหลืออีกตั้งเป็นกองพะเนินแหน่ะ"
    "ทะ...ท่านเอาอะไรมาพูด ละ..แล้วทำไมต้องจูบข้าด้วยหล่ะ เดี๋ยวข้าไปทำงานแล้วเอาเงินมาชดใช้ท่านก็ได้ มะ..ไม่เห็นต้องทำอย่างงี้เลย!!!~"ฉันว่า
    "ข้าว่าข้าจูบเจ้าไม่ร้อนแรงเท่าไหร่นะ ทำไมเจ้าต้องโวยลั่นขนาดนี้ด้วย และอีกอย่าง เงินน่ะข้าไม่รับหรอกสำหรับเจ้า แต่ข้าจะเอา หัวใจเจ้าแทน"
    "เหยยยย!!!~พูดเหมือนยมบาลยังไงยังงั้นแหล่ะ ท่านจะผ่าหัวใจข้าออกมางั้นเหรอ"
    "ฮ่าๆๆๆๆๆ เจ้านี่ตลกสิ้นดี ใครเขาจะไปผ่าหัวใจเจ้าออกมากันเล่า นี่เจ้าแปลความหมายของคำที่ข้าพูดไม่ออกรึ"
    "กะ..ก็ท่านหมายถึงอะไรหล่ะ"
    "ข้าก็หมายความว่า ข้ามีวิธีที่เจ้าจักสามารถชดใช้ให้ข้าได้เร็วที่สุดน่ะสิ"
    "อะ..อะไรเหรอ"ฉันถึงกับเลื่อนหูไปใกล้เขา
    "มันก็คือ...เจ้า..ต้อง...แต่ง..งาน..กับ..ข้า!(เขา)/อือๆๆ..ๆๆ..ๆๆ เฮ้ยยยยยยยย!!!!(ฉัน)"
    นี่ฉันหนีเสือปะจระเข้เหรอเนี่ยT^T!
    งับ!
    จู่ๆเขาก็เอาปากมากัดใบหูของฉัน
    "โอ้ย! เจ็บนะ"ฉันพยายามดึงใบหน้าของเขาออกไป
    "หึๆๆ"
    "ท่านนี่เล่นอะไรเหมือนกับเด็กๆเลยนะ"
    "ข้ายอมทนเจ้าสั่งสอนนะ ลีลิสยกอาหารออกไปด้วย"
    'ลีลิส'นางกำนัลที่นั่งหน้าแดงระเรื่อก้มอย่างสุดฤทธิ์สุดเดชอยู่(กลัวความตาย)ก็ลุกขึ้นมาเก็บจานและข้าวของอาหารมากมายไป
    "แล้วคำตอบของเจ้าหล่ะคืออะไร"
    "อะ..อะไร แล้วท่านถามอะไรข้า"
    "อย่ามาทำใสซื่อบริสุทธิ์เลยน่า เจ้าตอบมาสิ"
    "แล้วท่านหล่ะ ทำไมถึงอยากแต่งงานกับข้า"
    "ข้าอยากได้เจ้ามาเป็นสนม ข้ารักเจ้าเข้าใจรึยัง"
    "O0O!!!อะไรๆ ข้างงไปหมดแล้ว ทำไมท่านถึงได้รักข้าง่ายดายนัก ท่านเพิ่งจะพบข้าแค่วันสองวันเอง"
    "ไม่!..ข้าเห็นเจ้าครั้งแรก หัวใจข้าก็ตกไปอยู่ที่เจ้าทันที"
    "หยอดคำหวานอย่างงี้ข้าไม่เล่นด้วยนะท่าน ข้าขอตอบปฏิเสธที่ท่านจักขอแต่งงาน"
    ...ความรู้สึกเจ็บปวดของข้าเริ่มเกิดขึ้น เจ้าจักรู้บ้างมั้ยนะ ว่าข้าน่ะมิได้พูดล้อเล่นเจ้า หัวใจของข้าอยู่ที่เจ้าแล้วจริงๆ...
    "หึ! ไม่คิดเหมือนกันนะว่าจะมีคนปฏิเสธข้า เจ้ากล้าดูถูกอำนาจขนาดนี้เชียวเหรอ เจ้ากลับไปเมืองเจ้าซะ ข้ามิอยากเห็นหน้าเจ้าอีก"
    ว่าเสร็จ ทหารก็เข้ามาดึงตัวฉันออกไป...

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×