แม่น้ำไนล์ของข้า..ไม่มีทางไหลย้อนกลับ

ลำดับตอนที่ #5 : oOวุ่นอีก ทัศนศักษานอกวังOo รักต้องฆ่า!!!!(โปรดติดตามมมม!!!!) 100%

...วีรกรรมของนางถูกจารึกไว้ที่ตลาดนอกวัง...

และนี่คือที่มาของวีรกรรมของนาง

"นี่เจ้าหิวขนาดนั้นเชียว กินหมั่นโถเข้าไปไม่รู้กี่ลูกแล้ว ถ้าอยากกินแบบนี้กลับไปกินในวังก็ได้หนิ"
"แหม!~..ท่านนี่ก็ ข้าถามหน่อยนะ ทำไมท่านต้องไล่คนในร้านออกไปหมดด้วยหล่ะ"

...นางนี่มิรู้อะไรเสียจริง ก็ไอ้พวกคนที่นั่งอยู่ในร้านก่อนหน้านี่น่ะเป็นชายทั้งสิ้น มันต่างมองนางด้วยสายตาแทะโลม ข้าจึงอดไม่ได้ที่จะจับมันไปตัดเล็บเอ้ยตัดนิ้วหรือถ้าบอกให้มากกว่านั้นคือ.. ตัดนิ้วตัดเท้าและ...ประ-หาร....

"ข้ามิได้สั่งให้เขาออกไป แต่เขาออกไปเอง"เขาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

"งั้นเหรอ...อือๆ แต่...!!!ข้าคงไม่อยากกลับวังตอนนี้เพราะข้าอยากเดินให้รอบอาณาจักรเลย"

...เฮ้อ!~..ทำไมพระสนมของเขาถึงเป็นอย่างงี้นะ แทนที่จะอยู่วังให้เขารวบกินซักหน่อย แต่นี่กลับมาเที่ยว แถมพอเขาชวนให้กลับยังไม่อยากกลับเสียอีก...

"เจ้าจักอยู่ค้างแรมนอกวังไปเลยไหมหล่ะ"

"เอางั้นก็ดีสิ ฮะๆๆๆ อาณาจักรของท่านนี่ช่างกว้างใหญ่เสียเหลือเกิน"

...นางคงเป็นองค์หญิงที่พระองค์คิดว่าเซี้ยวที่สุดแล้วหล่ะ...

"แล้วท่านไม่กินอะไรบ้างเหรอ.."

"เห็นเจ้ากินข้าก็อิ่มแล้ว แต่ข้าก็มีอีกสิ่งที่ข้าอยากจะกินที่สุดนะ เ้จ้าไปกินเป็นเพื่อนข้าหน่อยได้มั้ย..."

"อะไรหล่ะที่ท่านว่าน่ะ ข้าจะขอพิจารณาดูก่อน เพราะข้าน่ะนอกจากหมั่นโถก็ไ่ม่ค่อยชอบอะไรแล้วหล่ะ"พอฉันพูดจบ เขาก็เลื่อนปากมากระซิบข้างๆหูฉันว่า

"ก็..'ตัว-เจ้า'ยังไงหล่ะ"เขาว่า
"แค่กๆๆ...>//////<!!!"ฉันเกิดอาการสำลักน้ำที่เพิ่งกินตามหลังหมั่นโถไป
"ว่าไงหล่ะ เจ้าจะไปกินเป็นเพื่อนข้ารึไม่"เขากระซิบถามต่อ
ตาบ้า!!!! ใครเขาจะไปกินเป็นเพื่อนนายกันเล่า
"ไปก็ได้..."...เอ๋!!...เขาถึงกับชุ่มชื้นในหัวใจ นี่นางตอบตกลงข้าแล้วอย่างงั้นเหรอ หรือนางจะยินยอมให้ข้ากินนางแล้ว...
"ไปก็ได้ แต่แค่ไปส่งหน้าหอนางโลมนะ และอย่าไปนานนักหล่ะเพราะท่านต้องว่าราชการอีกมากมาย"
....ที่แท้นางก็มาไม้นี้นี่เอง=_=....
หลังจากนั้นนางก็ถึงกับลุกขึ้นแล้วเดินจากข้าไปโดยที่ไม่พูดอะไรซักคำเดียว ข้าก็เลยต้องจำใจเดินไปปลอบนาง...
"โอ๋!~...ที่รักของข้า ข้ารู้ว่าเจ้าหึงหวงข้า แต่ข้ามิมีวันไปหอนางโลมหรอก ข้าน่ะรักเจ้าแต่เพียงผู้เดียวนะ"
"เลี่ยน!!! ฉันเพิ่งกินแป้งมานะ หนีเลี่ยนป่ะเลี่ยน เฮ้อ!~..."
"งั้น..ข้าจักทำให้เจ้าหายเลี่ยนเอง..."
"ท่าน..อุ๊บ!!"
หลังจากที่เข้าไปกอดนางเพื่อปลอบก็เล่นทีเผลอตอนนางหันหลังมาก็จูบนางเสียเลย
"อื้อๆๆๆ อ่อยอ๊ะ ออกไอ.."นางพูดไม่เป็นคำ
"อื้อ..."เขาเริ่มไล้ลิ้นเข้าไปไกล่เกลี่ยความหวานในปากนาง อยากจะชิมให้รู้นักว่าไอ้คำว่าเลี่ยนของนางน่ะมันเลี่ยนแค่ไหน...
พอเขารู้รสแล้วเขาก็คลายจูบลง
"ข้ารู้แล้วว่าเจ้าน่ะ..ก็ไม่ได้เลี่ยนมากเท่าไหร่หรอก ลิ้นเจ้ามันไม่เหลือความหวานไว้ซักเท่าไหร่เลย แต่ข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจนะ ข้าขออีกรอบได้มั้ย..."
เขาทำท่าจะเข้ามาจูบอีก แต่ฉันก็เข้าไป...จูบเอ้ย!!ทุบเขา
ปึ่กๆๆๆๆๆ<=เสียงทุบไม่ใช่เสียงแทงดาบนะ
"ท่านทำบ้าอะไรของท่านน่ะ นี่เราอยู่ในที่สารธรณะกันนะท่าน>///<"คิดแล้วเขิน
สยิวกิ้ว><!จริงๆเยย
"งั้นเจ้าก็กลับวังไปกับข้า ข้าจักได้จูบเจ้าดั่งสมใจอยากซักที"
"นี่ท่าน...!"ฉันว่าพลางทุบเขาเข้าให้อีกทีหนึ่ง
"โอ้ยๆ ไม่แกล้งแล้ว แต่มือหนักเป็นบ้าเลยนะเจ้า เอาเป็นว่าเราไปเดินเล่นกันต่อเถอะ"
"เหอะ...!"เซ็งจริงๆกับหมอนี่
อ๊ายยยยย..>////<ยิ่งคิดยิ่งหน้าแดง แก้มป้ายเลือด!!(เหยย)
...และนี่ก็เป็นวีรกรรมแรกของเธอ เอ๊ะ!!!แต่เธอไม่ได้เป็นคนก่อขึ้นนี่นา แล้วจะเรียกเป็นวีรกรรมของเธอได้ยังไงกัน(เอาเหอะน่าๆ::Okonomiyakiใครกล้าเถียงตูฟะเนี่ย)

วีรกรรมที่สอง ><!!บุกบ้านนางพญาหงส์(ชะนีมากกว่า..หุหุ)
ระหว่างทางที่ฉันขี่ม้าเที่ยวเตร่ไปตามทุกซอกทุกมุมของอาณาจักร แต่ฉันบอกได้เลยว่าแค่กำแพงเดี่ยวก็ใหญ่โตจนไม่สามารถเดินชมวันเดียวได้หมด(ก็หมู่บ้านของพวกขุนนางไง) และพอเที่ยวๆไปก็มาสะดุดรักเอ้ย!!!><!!สะดุดหลุมพบชะนีแต่งตัวส๊วยสวยอยู่สามคนกำลังหนั่ดื่มชาอยู่หน้าบ้าน อ้อ..ฉันลืมบอกคุณผู้อ่านไป คือตอนนี้ฉันขี่ม้ามากับทหารประมาณสองสามคนน่ะ ที่อีตานั่นไม่ได้ขี่มาด้วยก็เพราะว่ามีงานต้องทำด่วนในวังก็เลยบอกว่าจะรีบไปเคลียร์เอ้ย!!!(ใช้ศัพท์อย่างงี้ไม่ได้ดิ นี่ยุคโบราณนะ)ทำงานให้เสร็จแล้วจะตามมาอีกทีหนึ่ง อ้อๆๆๆ เข้าเรื่องๆ ฉันสะดุดพบชะนีแต่งตัวสวยกำลังดื่มชากันอยู่ แล้วท่านผู้อ่านก็อยากรู้ใช่ม๊า~ว่าทำไมฉันต้องสะดุดพบอีพวกนี้ด้วย ก็เพราะอีพวกนี้มันเคยว่าฉันว่าเป็นหมาตาดำขาวน่ะสิ><!!!ยี๊ๆๆๆฉันยังจำติดหูอยู่เลยนะเนี่ย 
"ท่านทั้งสาม ถ้าข้าจักดื่มชากับท่าน ท่านจักว่าอะไรรึไม่ หึๆ"ฉันยิ้มหน้าบานเท่ากระด้ง
"เจ้า!!..ทำไมยังเสร่อหน้ามาหาข้าอีก เอ๊ะ!..รึำว่าเจ้าจักมาหาเรื่องพวกเรา"ป้าชะนีตัวแรก
"นี่ข้าตาฝากไปรึเปล่าเนี่ย นางดูมีสง่าราศรีกว่าตอนที่ข้าเจอนางครั้งแรกเสียอีก"ป้าชะนีตัวที่สอง
"เหอะ!..ที่นางดูสง่าราศรีขึ้น นางคงจะได้งานที่ไหนซักแห่งทำหล่ะมั้ง"ป้าชะนีตัวที่สาม
"ข้าว่าไม่พ้นนางโลม พวกเจ้าหล่ะ"ป้าชะนีตัวแรก
"หน็อย!~...พวกเจ้านี่ปากเสียยิ่งนััก"ทหารสองสามคนที่มากับฉันถึงกับจะเข้าไปจับพวกป้าชะนีทั้งสามตัวที่ปากเสียใส่พระสนมของพวกเขา แต่ก็ถูกฉันห้ามเอาไว้เสียก่อน
"ไม่ต้อง...!!"
"เอ๊ะ!!นี่นางได้สามีแล้วเหรอเนี่ย แล้วไม่ทราบคนไหนคือสามีของเจ้าหล่ะจ้ะ มีตั้งสามคน
โถๆๆๆน่าสงสารผู้ชายของเจ้าจังเลยนะ"ป้าชะนีตัวแรกเปิดปากพูดขึ้น
"เหวอ!~...ทั้งสามคนนี้เป็นสามีเจ้าเหรอ ข้าไม่อยากจะเชื่อ สารรูปอย่างเจ้าทำไมทำงานแค่วันเดียวได้สามีตั้งสามคนกันหล่ะ"ป้าชะนีตัวที่สองปากว่าตาก็ขยิบแบบไม่อยากจะเชื่อไปด้วย
"เหอะ!..น้ำหน้าอย่างมันคงคนเดียวหล่ะมั้ง ไม่มีหญิงคนไหนไปหาสามีได้เร็วขนาดนั้นหรอก เนี่ย!!นางอุตส่าห์เอาสามีนางออกมาโชว์เล่นข้างนอก นึกว่าเก่งตายแหล่ะที่หาสามีได้"ป้าชะนีตัวที่สามทำสีหน้าเหยียดหยามหน้าหมั่นไส้=_=!
"ถ้าข้าบอกว่า ^^ทั้งสามคือสามีของข้าหล่ะ ท่านจักว่าอย่างไร ที่ท่านว่าข้าว่าน้ำหน้าอย่างข้าคงมีสามีแค่คนเดียวก็ผิดแล้วหล่ะ ถ้าข้ามีสามีคนเดียวก็มิต่างอะไรจากพวกท่านหรอก..."ฉันทำสายตาปิ๊งๆใส่พวกป้าชะนี
"ยี๊!!!...อ๊ายยยยย นังนี่เนี่ย ช่างเสียมารยาทเสียจริงๆ ข้ามีสามีคนเดียวแล้วกระไร เจ้าน่ะมันคนหลายใจ เจ้ามันร้ายกาจ ไม่ต่างอะไรกับนางเพศยา นี่มันกล้าลากสามีทั้งสามของมันออกมาอวดพวกเรา อ๊ายยย!!!นางเพศยา นึกว่าสามีเจ้าจะหลงเสน่ห์เจ้าตายแหล่ะ"ป้าชะนีตัวที่สามว่า
"และอีกอย่างนะ เจ้ามิรู้อะไร สามีข้าน่ะ มียศศักดิ์เป็นถึงขุนนางนะ"ป้าชะนีตัวแรกว่าพลางเชิดหน้าใส่ฉัน
"ว่าไงหล่ะ อึ้งไปเลยใช่มั้ย หึ!ถ้าเจ้ายังอยากมีชีวิตรอดไปถึงพรุ่งนี้ก็รีบๆไสหัวออกไปซะ"
ป้าชะนีตัวที่สองว่า
"แล้วพวกท่านมีสิทธิ์อะไรมาไล่ข้า ที่นี่คือสถานที่สาธารณะนะท่าน ข้ามีสิทธิ์เข้ามานั่งดื่มน้ำชาเหมือนกับพวกท่านได้^^"
"เจ้ากลับไปบ้านของเ้จ้าซะ บ้านเจ้าอยู่อีกสองกำแพงถัดไปนู่น ไปซะๆ"
"ใช่! ไปซะ อีนางไพร่"
"ใช่! อีนางเพศยา กาลากิณี"
ทหารที่ตอนนี้อยู่ในอาการอึ้ง ฮะๆๆ ดีแล้ว เพราะอีกเดี๋ยวเขาคนนั้นก็จะมาแล้ว^^พวกเจ้ามิต้องช่วยข้าหรอกทหาร เพราะอีกเดี๋ยวเทพบุตรก็จะมาช่วยข้า...
ฉันปั้นยิ้มพลางขึ้นขี่ม้าที่ตอนนี้ทหารสองคนลากมาให้
"เอ๊ะ!..นี่นางมีม้าด้วยเหรอ โฮะๆๆ แต่คงได้มาจากสามีเจ้าหล่ะสิ สงสารพวกเขาจังเลยนะ ภรรยาเป็นนางเพศยา ยังจะยอมแต่งงานอีก"
"ใช่!...อยู่หอนางโลมก็คงต้องเหนื่อยหน่อยนะ เพราะต้องคอยบำเรอทั้งคนที่นู่นและที่บ้านด้วย"
"นี่พวกเจ้า!!!"ทหารบางคน(อิอิ)ที่ตอนนี้ได้สติกลับมา(จากการที่เพิ่งอึ้งไปเมื่อกี้)
"ไม่เป็นไรๆ เจ้าเงียบไปก่อนและไปดูว่าองค์ฟาโรห์มาีรึยัง"ฉันกระซิบข้างๆหูทหารนายนั้น
"เอ๊ะ!..แอบกระซิบอะไรกันน่ะ เจ้าไม่กลัวว่าสามีอีกสองคนของเจ้าจะหึงบ้างเหรอ"
หลังจากนั้นทหารคนนั้นที่ฉันสั่งให้ไปดูลาดเลาองค์ฟาโรห์ก็ิวิ่งออกไป
"เอ๊ะ!!นั่นสามีเจ้าอีกคนนึงไปไหนน่ะ รึว่าเจ้าไล่เขาไป"
"พวกท่านนี่ก็น่าสงสารนะ ต้องมาแต่งงานกับนางเพศยาแบบนี้ พ่อกับแม่คงสั่งหล่ะสิ เฮ้อ!~..."
"พระสนม องค์ฟาโรห์มาแล้วพะยะค่ะ"
"ชู่วๆๆๆๆ อย่าตะโกนสิ"
ทหารคนที่ฉันให้วิ่งไปดูองค์ฟาโรห์ก็ิวิ่งเข้ามาบอกฉัน
"เอ๊ะ!! องค์ฟาโรห์อะไรนะ สามีของเจ้าว่าอะไรนะ ข้ามิได้ยิน"
"^^เอ่อ..คือ..แล้วท่านอยากจะรู้ไปทำไมกันหล่ะ แต่.เอ๊ะ! ข้าจะบอกให้เอาบุญก็ได้ หรือ..ข้าจะบอกเพราะสงสารป้าชะนีอย่างพวกเจ้าก็ได้"
"...นะ...นางๆๆๆๆ นางว่าพวกเราเป็นชะนี อ๊ายยยยยยย ข้าไม่ยอม"
"^^อีกเดี๋ยวองค์ฟาโรห์จะเสด็จมาทางนี้"
พรวดดดดดดดด
ป้าชะนีทั้งสามถึงกับสำลักน้ำชาที่กำลังดื่มอยู่
"จะ..เจ้าว่าอะไรนะ เจ้ารู้ได้ยังไงกัน"ป้าชะนีตัวแรกถามขึ้น มือก็ถือผ้าเช็ดปากไปด้วย
"ข้าก็มิรู้อะไรหรอกค่ะ แค่เมื่อกี้ข้าให้สามีข้าไปซื้อของนิดๆหน่อยๆตรงร้านหัวมุมนู่น สามีข้าเห็นขบวนเสด็จก็เลยรีบวิ่งมาบอกข้า"
"แล้วเจ้ารู้รึไม่ พระองค์เสด็จมาทางนี้ทำไมกัน ท่านพี่ของพวกเราไปประชุมหมดแล้วมิใช่เหรอ"
"ใช่ๆ"
"ใช่"
"^^...แหม!~...องค์ฟาโรห์คงมาหาพวกท่านหล่ะมั้ง"
"พูดพล่อยๆ เจ้ามีอะไรมายืนยันฮะ เจ้าก็แค่นางกาลากิณี ทำงานในหอนางโลม เจ้าจักไปรู้อะไร อ้อ!...ก่อนองค์ฟาโรจะเสด็จมาเจ้าก็รีบๆไปซะ ถือว่าข้าไว้ชีวิตลูกหมาตาดำขาวอย่างเจ้าก็แล้วกัน"
=_=!!!ตาดำขาวอีกแล้ว หน็อย!~...เดี๋ยวพวกท่านจะได้รู้กัน
"ข้ามิไป ข้าจักดื่มน้ำชากับพวกท่านเสียก่อน"
"ไม่ได้! เจ้าจักมานั่งร่วมโต๊ะกับเราไม่ได้ เจ้าเป็นแค่ไพร่นะ ออกไปเลยไป แค่เจ้าข้ามกำแพงมาก็ต้องโดนจับแล้ว แต่นี่เจ้าอาจจะหนีมาได้ แ่ต่ข้าก็ไม่เอาเรื่องเจ้าหรอกนะ จะไปไหนก็ไปเลยไป"
"ใช่!อีนางไพร่"
กวบๆๆๆๆๆๆๆๆ
"พระสนมองค์ฟาโรห์เสด็จมาทางนี้แล้วพะยะค่ะ"
"ข้ารู้แล้ว..."
"นี่เจ้ามาทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย ข้าบอกให้รอที่เดิม เจ้านี่ซนเสียจริงๆ กลับไปข้าคงต้องลงโทษเจ้าหน่อยแล้ว"สุรเสียงดังขึ้น
"ถวายพระพรเพคะองค์ฟาโรห์ หม่อมฉันขออภัยที่มิได้รอพระองค์ที่เดิม"ฉันว่า ฮิฮิ ทำเนียนไปก่อน เดี๋ยวอีพวกป้าได้มีอึ้งยกใหญ่แน่
"ถ...ถวายพระพรเพคะองค์ฟาโรห์/../.."ป้าทั้งสามรีบลุกจากเก้าอี้มาก้มกราบที่พื้น
"พวกเจ้าเป็นใครกันรึ"
"พวกนางเป็นภรรยาของขุนนางน่ะเพคะ"ฉันว่าพลางเหลือบไปมองพวกป้าๆชะนีทั้งหลาย หุหุ ยิ้มไม่ออกหล่ะสิ
"งั้นเหรอ..อืมๆ แล้วเจ้ารู้จักพวกนางด้วยรึ"
"เมื่อตะกี้..."ฉันพยายามยืดเหมือนจะฟ้องเรื่องเมื่อกี้ที่พวกพี่เอ้ย!!ป้าชะนีว่าฉันว่าอีนางไพร่อะไรนั่นน่ะ แต่...
"คะ..คือหม่อมฉันกับพระสนมของพระองค์คุยกันได้ถูกปากถูกคอเพคะ ตะ..แต่หม่อมฉันก็มิได้ล่วงเกินพระสนมแต่อย่างใดนะเพคะ พวกเราทั้งสามคนดื่มชากับพระสนมแค่นั้นเองเพคะ"
"จริงอย่างที่นางว่ารึไม่"องค์ฟาโรห์หันไปถามทหารที่พระองค์ให้มากับฉัน
"เอ่อ..ข้าน้อย..."
"จริง! เมื่อกี้หม่อมฉันเพิ่งทำน้ำชาหกใส่เสื้อพวกนางเพคะ"
"เหรอ..เจ้านี่ซุ่มซ่ามจังนะ เฮ้อ!~.."
"หม่อมฉันมิกล้าว่าอะไรพระสนมหรอกเพคะ"
"หึ!..งั้นเจ้ากลับวังได้แล้ว"
"ลาล่ะท่านป้า พบกันใหม่คราวหน้าอย่าลืมเรียกข้าว่า...ไพร่อีกนะ"ฉันก้มลงไปกระซิบข้างหูป้าคนแรก
"หือ!!~..."ป้าแกเงยหน้าขึ้นมาถึงกับอึ้งๆ
"ฝากบอกอีกสองคนด้วยนะ"ฉันว่า
"เจ้า!เร็วๆหน่อยสิ ข้ายังมีเรื่องต้องทำอีกนะ"
"ก็นายไปก่อนก็ได้นี่ เดี๋ยวฉันขออยู่คุยกับท่านป้าทั้งสามคนก่อน"
"ไม่ต้องเลย ทหาร! พานางขึ้นม้า เราจะเข้าวัง"
หลังจากนั้นฉันก็ต้องยอมเดิน(ตึงตังอย่างคนอารมณ์เสีย หน็อย!~...ว่าจะอยู่ต่อให้ป้าพวกนั้นพูดอะไรไม่ออกซักหน่อย) แต่ก็ช่างเถอะ ขึ้นม้ากับวังดีกว่าู^^ฮิฮิ สนุกจริงๆเลยถึงจะโดนว่าแต่ก็ชอบ ฮ่าๆๆๆๆ
หลังจากที่ขบวนเสด็จเคลื่อนออกไป
พวกป้าชะนีทั้งสามคนก็กลับมานั่งที่เดิม
"นะ..นางคือพระ..พระสนมจริงๆเหรอ"
"จะ..เจ้าก็เห็นมิใช่เหรอ องค์ฟาโรห์ถะ..ถึงขนาดมารับนางกลับวังเลยนะ"
"งะ..งั้นเราคงต้องให้ท่านพี่ไปกราบขอโทษนางซะแล้วล่ะมั้ง"
"ละ..แล้วถ้าเราโดนประหารหล่ะ"
"ขะ..ข้าก็มิรู้เหมือนกัน..."
ป้าทั้งสามคนต่างทำหน้าโศกเศร้าสลดใจ เฮ้อ!~...นางเอกของเราไปก่อเรื่องไว้อีกแล้ว

...ชดใช้ ฮ่าๆๆๆๆ พวกป้าหน้าหงายหลังไปเลย ช็อคคคคโลกกกกก.......

นี่คือวีรกรรมในตลาดของนางเอกเองคร่า~