แม่น้ำไนล์ของข้า..ไม่มีทางไหลย้อนกลับ

ลำดับตอนที่ #4 : ท่านทำให้ข้าเจ็บ แล้วอย่างงี้ท่านจะให้ข้ารักท่านอีกเหรอ...T_T! 100%

 ยามเช้าอันปรกติสุข แสงแดดเริ่มส่องจร้าสว่างเข้ามา ผ่านกระจกและม่านบางๆเข้ามาเล็กน้อย ทำให้คนที่นอนอยู่ข้างในไม่แสบตาแต่สามารถรู้ได้ว่าตอนนี้เช้าแล้ว...
"เฮ้อ!!!..."ฉันบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง ...ดูเหมือนว่านางจะมิรู้อะไรเลย..ทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์ ไม่่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นเมื่อวาน...
ปัง!
ประตูเปิดออกดังมาก ปรากฏร่างของชายผู้น่าเกรงขาม และชายที่ทำให้เธอ...ร้องไห้...เมื่อวาน ความจำของเธอเริ่มพัฒนาเรื่อยๆจนเธอสามารถจำและประติดประต่อเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้ เธอคิดถึงเรื่องเมื่อวานแล้วก็ทำให้เธอเจ็บที่หัวใจ และ..ไม่นาน ความกลัวก็ครอบคลุมหัวใจเธอ เธอ...กลัวเขาเสียแล้ว
"เจ้า!ฟื้นแล้วเหรอ เป็นเช่นไรบ้างบอกข้ามา"เขาที่รุดหน้าเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็วจนทำให้เธอต้องถอยกรูออกห่าง
ปึ่ก!
"โอ้ยย!!!><!!!"ฉันร้องโอดครวญ เพราะฉันถอยมากเกินไปจนตกเตียง
"จะ..เจ้าเป็นอะไรมากรึเปล่า ทำไมถึงได้ซุ่มซ่ามนัก"เขาเดินอ้อมมาประคองเธอไว้
"ท่าน...อย่าเข้ามา!!"ฉันรีบถอยกรูเข้าไปเมื่อมือของเขาสัมผัสกับตัวฉัน
"เจ้าเป็นอะไร นี่ข้าเองเนเรซิส ทำไมเจ้าถึงต้องหนีข้า เจ้ากลัวข้างั้นรึ!"เขาขึ้นเสียง
"ท่านพ่อข้า ท่าน..ท่านบอกข้ามานะ ท่านเอาท่านพ่อข้าไปไว้ไหน"นางพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
"เจ้ามิต้องเป็นห่วง ท่านพ่อเจ้าปลอดภัยดี ข้ามิได้แตะต้องหรือประหารเขาเลย"
"ท่านมัน..เลว ข้าเกลียดท่าน ทำไมท่านต้องทำแบบนี้กับพ่อของข้าด้วย ทำไมกัน"
"ก็ข้าไม่ทำแล้วไง เจ้าก็อย่าหนีข้าหรือทำเป็นกลัวข้าแบบนี้สิ ข้าไม่ชอบ!"พระสุรเสียงเริ่มเปลี่ยนจากอ่อนโยนเป็นหงุดหงิดแทน
"ถ้าพระองค์ไม่ชอบ พระองค์ก็ปล่อยหม่อมฉันไปสิ พระองค์จะมาตามจับหม่อมฉันทำไม"
"ข้ามิได้มาตามจับเจ้า ข้าแค่อยากจะช่วยเจ้า เพราะเมื่อกี้เจ้าล้มจากเตียง เจ้าคงจะเจ็บหน้าดู"
"ข้ามิเจ็บหรอกบาดแผลแค่นี้ แต่ข้าน่ะ..เจ็บใจที่เจอคนหน้าไว้หลังหลอกอย่างท่านเสียมากกว่า ข้ารู้ ที่ท่านเรียกพ่อข้ามาประหารก็เพราะท่านไม่พอใจที่ข้าปฏิเสธท่านเรื่องแต่งงาน แต่ท่านก็ทำกับพ่อข้าและข้าเกินไป ขนาดคุณลุงนอกวังเค้ายังหาว่าท่านใจร้ายเลย ท่านนะโหดเหี้ยม ไม่นึกถึงจิตใจของคนอื่นเสียบ้างเลย เอาแต่ตัวเอง พอหงุดหงิดแล้วก็หาเรื่องทำให้คนอื่นเดือดร้อน ท่านมิรู้บ้างหรือไงว่าข้าน่ะรักท่านพ่อของข้า และเป็นห่วงท่านพ่อของข้ามากขนาดไหน เมื่อวานตอนข้าจะเข้าวังมาช่วยท่านพ่อ คนของท่านคนนึงก็ทำเป็นไม่รู้จักข้า หึ!...หลังจากนั้นข้าก็ได้รู้ ว่าลูกน้องของท่านน่ะก็มิต่างอะไรจากท่านหรอกน่า...T_T!"ฮือๆๆๆ ทำไมฉันต้องมาเสียน้ำตาให้กับคนหน้าไหว้หลังหลอกด้วยนะ ไอ้คนแบบนี้มันชั่วชัดๆ เรามิสมควรเข้าใกล้ หรือให้เขามาเข้าใกล้เรา 
ฉันคิดได้ดังนั้น จึงหยิบดาบที่วางอยู่บนที่เก็บดาบแล้วก็ชักดาบขึ้นมาจ่อไปที่ตัวเขา
"ท่านออกไปนะT_T! ถ้ายังมายุ่งกับชีวิตข้าอีก มะ..ไม่! ถ้าท่านยังเข้ามาใกล้ข้าอีก ข้าจะฆ่านาย"ฉันว่าพลางแต่ตาก็หลับปี๋ไม่กล้ามองเหตุการณ์ตรงหน้า ฉันทำจริงนะ 
"ยังไม่ตอบอีก ข้าบอกว่าให้ท่านถอยออกไป ออกไปจากห้องนี้ซะ!!!!!"ฉันว่าพลางเริ่มเหวี่ยงดาบไปมาพลางตาก็หลับปี๋อยู่ดังเดิม
"ถ้าข้าตายเพราะเจ้า ข้าก็ยอม แทงข้ามาสิ เผื่อความเกลียดชังที่เจ้ามีต่อข้าจักได้หายไป"
เขาว่าพลางเริ่มขยับมาใกล้ๆฉัน
"ทะ...ท่านออกไป!!! อย่าเข้ามาใกล้ข้านะ"
"หึ! ข้าทำให้คนที่ข้ารักถึงกับเกลียดชังในตัวข้า สงสัยชีวิตนี้ข้าคงต้องตายแล้วไปเกิดใหม่ซะแล้วสิ เพราะข้าน่ะ...คงไม่เหลือใครให้รักอีกแล้วในโลกนี้"
เขาว่าพลางเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ มือไม้ของฉันสั่นขึ้นเรื่อยๆพลางดาบก็หลุดมือร่วงตกไปที่พื้น
"ท่าน..ท่านจักตายไม่ได้นะ แล้วประชาชนของท่านเล่า ท่านนี่ไม่คิดเสียบ้างเลย ท่านคิดว่าข้าเป็นคนใจบาปขนาดนั้นเชียวเหรอ ข้ามิมีวันฆ่าคนหรอก"ฉันว่าพลางเขาก็รุดหน้าเข้ามากอดฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้ดิ้นอะไรอยู่ในอ้อมกอดเขา เพียงรอเวลาให้เขาพูดทุกๆสิ่งภายในใจเขาออกมา T_T!ฮึกๆฮือๆ
"ตลอดเวลาหลายปีมานี้ ข้าไม่เหลือใคร ข้ามิมีใครอยู่เคียงข้างข้าเลย ท่านพ่อกับท่านแม่ข้าตายจากไปหมดแล้ว ตัวข้าถึงภายนอกจะดูโหดเหี้ยมจนบรรดาข้าราชบริพาร ขุนนาง รวมถึงตัวเจ้า กลัวจนตัวสั่น แต่ภายในใจข้านั้นกลับรู้สึกโดดเดี่ยวและเหงา มิมีใครกล้าคุยกับข้า
ไม่เว้นแม้แต่ญาติมิตร หรือสหาย พวกเขาต่างกลัวข้า และเอาแต่เคารพข้า"
"ตะ..แต่พวกเขาก็ต้องเคารพท่านเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ก็ในเมื่อท่านเป็นถึงองค์ฟาโรห์ ผู้ปกครองแผ่นดิน"
"หึ!..มันก็จริงอย่างที่เจ้าว่า ข้าเป็นถึงองค์ฟาโรห์ ปกครองแผ่นดิ ปกครองประชาชน มีอำนาจเหนือสิ่งใด แต่มีบางสิ่งที่ข้าไม่สามารถเอาอำนาจเข้าไปแลกได้..."
"อะไร..."
"มันคือหัวใจ ข้าต้องการแลกอำนาจกับหัวใจเจ้า ข้าต้องการความสุขในหัวใจข้า มิใช่ความอ้างว้างและโดดเดี่ยว"
"ข้ามิอยากเห็นท่านร้องไห้ แต่ข้าก็รับฟังท่านได้"
"แล้วเจ้าจักอยู่รับฟังข้าตลอดไปไหมหล่ะ"
"ทะ..ท่านพูดอะไรน่ะ"
"ข้าขอถามคำถามเหมือนเมื่อเช้านี้ เจ้าจักมอบหัวใจที่มีความสุขดวงน้อยๆของเจ้าให้กับข้าได้รึไม่ ...เจ้าจักแต่งงานกับข้าได้หรือไม่"
"ท่านนี่ถามอะไรง่ายๆจังเลยนะ หึ! แต่ถ้าข้าไม่แต่งกับท่าน ท่านก็ต้องไปจับแม่ข้ามาอีกคนน่ะสิ"
"ก็แล้วแต่เจ้าจะคิด"สุรเสียงตรัส พลางเปลี่ยนสีหน้าจากโศกเศร้าเป็นเจ้าเล่ห์
"แต่ถ้าข้าแต่งกับท่านแล้ว...เอ่อ..ก็ดี! ข้าจักได้เทียบหน้าติดกับท่านพ่อซักที และอีกอย่างข้าจักได้มีอะไรกินซักที เพราะเงินข้าใกล้หมดแล้ว"
"นี่เจ้าหวังเพียงแค่นี้เองเหรอ แล้ว..เจ้าไม่หวังสิ่งอื่นบ้างเหรอ"
"ไม่! ข้าจะแต่งงานกับท่านก็มีเหตุผลเพียงแค่นี้ ว่าแต่ ท่านพ่อข้าอยู่ไหน พาข้าไปหาท่านพ่อข้าเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
...นิสัยนางก็ยังไม่เปลี่ยน ยังคงคิดว่าข้าเป็นทาสของนางตามเดิม...หึๆ แต่ข้าได้นางมาแล้ว แค่นี้ข้าก็พอใจแล้ว...รอวันที่เจ้าจะหวังตัวข้าเอาไว้เถอะ วันนั้นแหล่ะ ข้าก็จะให้เจ้าทั้งตัวและหัวใจเลย...
ปึ่ก!
ฉันเปิดประตูออกมา
"ถวายบังคมพะยะค่ะพระสนม"
"พะ..โพลีอุสO0O!!!"พอฉันผลักประตูออกมานอกห้องก็เห็นโพลีอุสกำลังนั่งคุกเข่าอยู่
"ข้าน้อยมาหาฝ่าบาทพะยะค่ะพระสนม"โพลีอุสว่า
"ข้ามาแล้ว เจ้ามีเรื่องอันใดรึโพลีอุส"น้ำเสียงแปลกๆคล้ายๆกับคนขำขัน(อะไรก็ไม่รู้)ขององค์ฟาโรห์
"ท่านเอ่อ..กษัตริย์ของเมืองซีเนียร์ทรงรออยู่ที่ห้องโถงแล้วพะยะค่ะ"
"ท่านพ่อ!!!"โพลีอุสว่าเสร็จฉันก็อุทานขึ้น 'ท่านพ่อ ต้องเป็นท่านพ่ออย่างแน่นอน'(แล้วจะเป็นใครไปอีกหล่ะ)
ฉันวิ่งมาตามทางมากเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้ว่าห้องโถงอยู่ไหน แต่ก็สอบถามนางกำนัลที่เดินผ่านจนสามารถมาถึงห้องโถงได้อย่างราบรื่น
ปึ่ก! ฉันเปิดประตูห้องโถงออก
"พระสนม ถวายพระพรเพคะ"พอเปิดประตูเข้าไป นางกำนัลคนหนึ่งก็ทักฉันขึ้น 
"ท่านพ่อข้าหล่ะ"
"อีกประเดี๋ยวคงเสด็จมาเพคะ หม่อมฉันจัดโต๊ะและที่นั่งของพระองค์เอาไว้แล้ว เชิญนั่งเพคะ"นางกำนัลคนนั้นว่าพลางทำมือเหมือนเชื้อเชิญให้ฉันนั่งตรงที่นางได้จัดเอาไว้ให้
วุ้ยย!!!ไหนหล่ะท่านพ่อ ฉันยังไม่เห็นหัวใครซักคนเลย นอกจากพวกนางกำนัล
"ท่านพ่อข้าหล่ะ ท่านพ่อข้าอยู่ไหน"ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ!!!=_=!!!
"ฮะๆๆๆๆ...ข้าก็มิคิดว่าพระองค์จะทรงเอาเป็นพระสนม แต่ข้าได้คุยกับพระองค์ซึ่งๆหน้าแบบนี้ก็เป็นพระมหากรุณาธิคุณยิ่งแล้วพะยะค่ะ"ผู้ชายร่างท้วมกับองค์ฟาโรห์เดินมาด้วยกันพลางพูดจากันอย่างสนุกสนาน แต่นั่นทำให้ฉันอึ้งงงงง...!!!!
"ทะ..ท่านพ่อ!!!"
"อ้าว..ลูก ทำความเคารพองค์ฟาโรห์เร็วเข้า"
"ทะ..ท่านพ่อมิได้โดนเขาจับเหรอ"
"เขาที่ไหนกันหล่ะลูก"
"ก็องค์ฟาโรห์ไง"
"เปล่าหรอก ฮะๆๆๆๆ พ่อก็แค่ถูกเรียกมาสนทนาเรื่องลูกน่ะจ้ะ"
"ละ...แล้วทำไมในประกาศนั้นถึงบอกว่าท่านพ่อจะถูกประหารหล่ะ"
"ฮะๆๆๆ เจ้าอยากรู้เหรอว่า ทำไมข้าถึงได้ประกาศไปแบบนั้น"เขาละจากพ่อของนางมา
หานางแทนพลางกดนางให้นั่งลงบนตักของเขา
"เย้ยยยย!!! นี่ท่านทำบ้าอะไรของท่านเนี่ย!!!"
"ลิเรีย เจ้าอย่าพูดจาเสียมารยาทแบบนั้นสิ..!!"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ มิเป็นไรหรอกท่านเนลอส ข้ามิถือโทษโกรธเคืองสนมสุดที่รักของข้าหรอก"
"-///////- หยุดพูดแบบนั้นนะ ไม่งั้นข้าจะฉีกปากท่าน"
"จะเอาอย่างงั้นเหรอจ้ะที่รัก"
"-///////- ท่านเงียบไปเลย"ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนอันแข็งแรงของเขาแต่ก็ทำไม่ได้เลยต้องนั่งอยู่บนตักของเขา
"ข้าจักเล่าให้เจ้าฟังเองนะที่รัก คือ...ข้ากับท่านเนลอสน่ะ ตระเตรียมแผนการเอาไว้เพื่อล่าให้เจ้ามาหาข้ายังไงหล่ะ"
"แต่ทำไมท่านต้องทำอย่างนั้นด้วย แล้วประชาชนของท่านหล่ะ จะไม่เข้าใจผิดกระนั้นหรือ"
"หึ! ประชาชนอะไรกัน ก็แ่ค่พวกภรรยาของขุนนางนั่นแหล่ะ เจ้านี่มิรู้อะไรเกี่ยวกับอาณาจักรของข้าเลยนะ อาณาจักรของข้าน่ะแบ่งออกเป็นหลายกำแพง กำแพงที่อยู่ติดกับรั้วราชวังของข้าที่เจ้าไปเดินเที่ยวมาน่ะก็คือกำแพงของพวกขุนนางและที่เจ้าไปได้ยินพวกภรรยาขุนนางคุยกันก็ไม่แปลกเพราะพวกนางน่ะเป็นถึงภรรยาของขุนนางนี่นา...ฮะๆๆๆ ทีนี้เจ้ารู้รึยังหล่ะ.."
"นะ..นี่ท่านหลอกข้าเหรอO0O!!!!"ฉันถึงกับอึ้ง ทำไมฉันถึงได้โง่ปรักปรำแบบนี้นะ
"ข้าคงต้องพาเจ้าไปเรียกวิชาภูมิศาตร์ซักหน่อยแล้ว เจ้าว่าไงหล่ะอยากเรียนมั้ย"
"เห...!? แต่ถ้านายพาฉันออกไปศึกษานอกวังก็ได้นะ เพราะตอนนี้ฉันชักจะอยากรู้เรื่องอาณาจักรของนายซะแล้วหล่ะสิ"นางว่าอย่างดีใจออกนอกหน้า
....เฮ้อ!~...เขาชักกลัวซะแล้วสิว่า พอออกนอกวังไปพระสนมของเขาจะติดใจจนไม่อยากจะกลับวัง...