แม่น้ำไนล์ของข้า..ไม่มีทางไหลย้อนกลับ

ลำดับตอนที่ #3 : o0O!!! เฮ้ย!!!เขาจักฆ่าท่านพ่อข้า ไม่นะ!!! พระองค์ทรงเลวจริงๆเพคะ(=_=!) 100%

ออกมาข้างนอกพระราชวัง
"ฮึ่ย!..ข้ามิกลับมาแน่ ตาบ้าเอ้ยยยย"ฉันแอบด่าทำเสียงหงุดๆหงิดพลางปัดเสื้อทั้งแขนทั้งขา ไอ้พวกทหารบ้ามันเลวร้ายเสียจริงๆ กล้าทำฉันได้ยังไงกัน
หึ!..แล้วอีตานั่นเหมือนกัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย พิลึกคนจริงๆเลย
"ชิส์! ฉันเกลียดนายที่สุดเลย ไอ้หน้าไหว้หลังหลอกเอ้ยยยย"
ฮึ่ย!!!...คงต้องหางานซะแล้วหล่ะ เงินที่มีอยู่ก็พอเลี้ยงตัวเองได้แค่ข้าวสองสามมื้อ
ไม่เป็นไร เราเดินเล่นชมเมืองดีกว่า เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ (ยังมีหน้ามาดีใจ=_=!)
เที่ยงวัน... ฉันเดินมาหาอะไรกินที่ร้านแห่งหนึ่ง
"ลุงๆ เอาน้ำเปล่ากับผลไม้"นี่แหล่ะคืออาหารที่ฉันจะกินแต่ละมื้อ เงินมันมีแค่นี้แหล่ะที่ฉันพอจะซื้อหาอะไรมาตุนท้องได้T^T!ช่างน่ากินเสียจริง
"ได้แล้วแม่หนู แต่แม่หนูไม่กินข้าวเหรอ วันนี้ร้านลุงลดพิเศษนะ"
"ไม่หล่ะค่ะ ถ้าไม่คิดเงินนี่หนูอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ"T^T!
"เอ่อ..ได้แล้ว น้ำเปล่ากับผลไม้"หลังจากนั้นลุงเขาก็ไม่หันมาพูดกับฉันอีกเลย
ฮือๆๆๆๆ ฉันม่ายยยอยากให้สางงงคมมมรังเกียจ ฮือๆๆๆ ฉันอาจจะต้องโดดเดี่ยวกลายไปเป็นคนขอทานตลอดชีวิตแน่ๆเลย
"นี่พวกหล่อนรู้มะว่าวันนี้น่ะจะมีการประหารกษัตริย์ด้วยหล่ะ จากเมืองอะไรนะ..นีเซียร์ใช่ป่าว ฉันก็ไม่รู้นะ แล้วพวกหล่อนหล่ะรู้กันบ้างไหม"
"แหมคุณเธอ เรื่องนี้น่ะ เขารู้กันไปทั่วบ้านทั่วเมืองกันแล้วหล่ะ เห็นว่าองค์ฟาโรห์ถึงกับจะควักไส้เขาออกมาแร่ขายเชียวนะ"
"หุๆ ที่เรารู้ข่าวเร็วขนาดนี้ก็เพราะสามีของเราน่ะเป็นถึงขุนนาง มันน่าภูมิใจจริงๆเลยนะเนี่ย"
พวกหล่อนพูดให้ทุกคนในร้านเกิดความเกรงกลัวและเคารพพวกหล่อน แต่สำหรับฉันนะเหรอ วิ่งเข้าไปหาพวกหล่อนเลย...
"อะ..อะไรนะ นี่พวกท่านพูดอะไรกัน กษัตริย์ที่ไหนจะโดนฆ่านะ"
"เย้ยยยยย!!! แล้วเจ้าเป็นใครกัน เมื่อกี้หูหนวกรึไงถึงไม่ยอมฟังที่ข้าพูดหา!!!"แม่นางคนแรกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโห
"ขะ..ข้าต้องขอโทษด้วย แต่ท่านบอกข้ามาเถอะว่ากษัตริย์ที่ใดรึ"
"เหอะ! ก็ได้ ถือว่าข้าทำบุญเพื่อลูกหมาตาดำขาวก็แล้วกันนะ กษัตริย์ที่ว่าเนี่ยปกครองเมืองนีเซียร์ เห็นว่าเป็นเมืองเล็กๆที่อยู่ใต้การปกครองของ
อียิปต์น่ะ หึ! นี่ข้าก็บอกเจ้าไปแล้วนะ ออกไปได้แล้วไป๊~"แม่นางว่าเสร็จพลางไล่ฉันให้ออกไป แต่ฉันก็ไม่อยู่ให้แม่นางไล่หรอกนะ
เพราะ...ฉันวิ่งออกมาก่อนแล้ว(ส่วนเงินค่าอาหารก็วางไว้บนโต๊ะแล้ว((ฉันไม่คิดจะเบี้ยวหรอกน่า)))
"ท่านพ่อ เป็นท่านรึไม่นะ ข้าชักจะสังหรณ์ใจไม่ดีเสียแล้ว"
หลังจากนั้นฉันก็วิ่งไปทางวังหลวงทันที
อือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงอื้ออึงของผู้คนจำนวนมากที่อยู่หน้าประตูหวังหลวงทำให้ฉันต้องชะงักและพยายามถามคนแถวนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น
"ท่านลุง ท่านพอจะรู้บ้างมั้ยว่า พวกเขากำลังมุงดูอะไรกันอยู่"
"กะ..ก็ข้าไปดูแล้วหล่ะ แต่ข้าอ่านไม่ออก ข้าก็เลยไม่รู้เรื่อง"
แสดงว่านั่นต้องเป็นประกาศอะไรซักอย่างแน่นอนเลย
"ขอบคุณมากค่ะท่านลุง"ฉันกล่าวขอบคุณลุงคนที่ฉันถามพลางวิ่งเข้าไปที่กลุ่มคนพวกนั้นทันที
"ข้าขอดูหน่อยนะๆ"ฉันว่าพลางแทรกตัวเข้าไปจนถึงป้ายประกาศนั่น
ฉันรีบกวาดสายตาทั่วทั้งแผ่น
"ท่านพ่อ ไม่นะ!!!"ฉันว่าพลางวิ่งออกมาจากกลุ่มคนที่กำลังมุงอ่านป้ายประกาศอยู่
"ท่านพ่อ ไม่นะ ท่านจะตายไม่ได้ หมอนั่นมันเลวนัก ข้าจักไม่ให้เขาทำกับพ่อได้"ฉันว่าพลางน้ำตาก็ไหลพรากออกมา
"เจ้าร้องไห้ทำไมรึ"ลุงคนเดิมที่ฉันถามตอนแรกเดินเข้ามาถามฉัน
"เอ่อ...คือ..ข้าแค่หิวน่ะค่ะ"
"เหรอ..งั้นหนูก็กินถั่วเขียวร้านลุงก่อนก็ได้นะ"
"ขะ..ข้าไม่มีเงินหรอกค่ะ"
"ช่างประไร แม่หนูน่ะเป็นคนดี ลุงไม่ว่าอะไรหรอก ไปกินเถิด จะได้อยู่รอด"
"ขอบคุณลุงมาก ข้าจะมิลืมบุญคุณของท่านลุงเลย"
หลังจากนั้นฉันก็จ้ำอ้าวๆมากินถั่วเขียวที่ลุงตักไว้ให้
"ถ้าอิ่มแล้วก็เล่าให้ลุงฟังหน่อยนะ"
"เห!?..เรื่องอะไรหรือท่านลุง"
"ก็เรื่องที่เจ้ากลุ้มใจถึงกับร้องไห้น่ะสิ"
"ทำไมข้าถึงปิดท่านลุงไม่อยู่นะ แต่ก็เอาเหอะ ไหนๆข้าก็เป็นลูกอกตัญญูอยู่แล้ว"
"อย่างไรรึ ลุงไม่เข้าใจ"
"คือ ข้าน่ะเป็นองค์หญิงของเมืองนีเซียร์ และตอนนี้พ่อข้าก็ถูกจับมาที่เมืองหลวงเพื่อที่จะรอการประหาร"
"งะ...งั้นป้ายประกาศเมื่อกี้ก็คือพ่อเจ้าต้องถูกประหารน่ะสิ"
"ใช่ค่ะท่านลุง ข้าคิดว่าเรื่องนี้ข้าต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยอย่างแน่นอน"
"ทำไมเจ้าถึงคิดอย่างงั้นหล่ะ ไหนลองเล่าให้ลุงฟังหน่อย"
"คือ..ข้าน่ะหนีพ่อกับแม่มาเพราะพ่อกับแม่จะจับข้าแต่งงาน ข้าหมดสติไประหว่างทาง เผอิญมีแม่ทัพคนสนิทขององค์ฟาโรห์มาพบข้าเข้า
เลยพาข้ามาให้องค์ฟาโรห์ ข้าจึงอยู่กับองค์ฟาโรห์ตั้งแต่เมื่อวานจนมาถึงวันนี้ตอนเช้า พระองค์ขอข้าแต่งงาน แต่ข้าคิดว่ามันเป็นเรื่องเหลวไร คนไม่รักกัน
แล้วเรื่องอะไรจะแต่งงานกัน พอข้าปฏิเสธพระองค์ พระองค์ก็ให้ทหารลากข้ามาส่งหน้าวัง และก็ได้มาพบกับลุงนี่แหล่ะ"
"เป็นอย่างงี้นี่เอง หนูน่ะ ควรจะแต่งงานกับพระองค์ไปนะเรื่องจะได้ไม่เป็นอย่างงี้ สงสัยที่หนูคิดว่าหนูคงมีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำให้พ่อหนูต้องถูกประหารน่ะ
อาจจะจริงอย่างที่หนูคิดก็เป็นได้"
"งั้นเหรอคะ เฮ้อ!~..แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามข้าจะไม่ยอมแพ้ค่ะ ข้าจะบุกเข้าไปแล้วพูดกับพระองค์ให้รู้เรื่อง"
"ลุงเอาใจช่วยหนูนะ^^"
"ค่ะ" ลุงคนนี้ก็แปลกนะ ทำไมถึงไม่ห้ามเรา หรือว่าเราว่าทำอะไรแปลกๆ หรือทำอะไรที่เป็นไปไม่ได้
แต่ก็เอาเถอะ ฉันจะลบคำว่าลูกอกตัญญูออกไปให้ดู!!!!(แล้วไปเป็นลูกอกตัญญูตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย=_=!)
"ประกาศจากองค์ฟาโรห์อีกฉบับ การประหารจะถูกจัดขึ้นในวัง และจะเลื่อนมาเป็นเวลานี้ หลังจากที่กษัตริย์แห่งเมืองนีเซียร์โดนประหารแล้ว
เราก็จะเสียบหัวประจานหน้าเมือง"ทหารนายหนึ่งตะโกนออกมาดังลั่น พอจบก็นำประกาศไปแปะข้างๆประกาศอันเก่า
...ฉันแทบทรุดตัวลงไปกองอยู่บนพื้น...ท่านพ่อT_T!!
"พระองค์ทรงโหดร้ายนัก"คุณลุงว่า
เราต้องสู้สิ สู้เพื่อท่านพ่อ...
ฉันคิดอย่างงั้นพลางพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วรีบวิ่งตรงไปที่หน้าประตูพระราชวัง แต่ก็มีเสียงไล่หลังตามมาจากคุณลุง
"วันหลังก็แวะมากินถั่วเขียวของลุงอีกนะ^^"ลุงว่า
ลุงเนี่ยนะT_^ทำหนูแทบช็อค!!!!
"ให้ฉันเข้าไปนะๆๆๆๆๆ!!!!!"ฉันโวยลั่น ในขนาดที่ทหารก็พยายามกันไม่ให้ฉันเข้าไป
"เจ้าเป็นผู้ใดกัน มีสิทธิ์อะไรมาเรียกร้องให้ตนเข้าไปในวัง"นายทหารคนหนึ่งถามขึ้น
"ข้าคือองค์หญิงแห่งเมืองนีเซียร์ ท่านพ่อของข้าจักโดนข้า ข้าต้องเข้าไปช่วยท่านพ่อ!!!!~><!!!!!"ฉันว่า ตอนนี้ฉันแทบจะไม่สนใครอีกแล้วนอกจากจะไม่อับอายขายหน้าผู้คนแล้ว
ฉันยังอยากจะเตะไอ้ทหารพวกนี้อีกด้วย(แต่เสียดายที่ฉันเตะไม่เป็น)
"หึ!...เจ้าเอาอะไรมาพูด เจ้าเนี่ยนะเป็นองค์หญิง น้ำหน้าอย่างเจ้าเป็นได้แค่คนขอทานเท่านนั้นแหล่ะ"
"ไม่นะ!!!!เจ้าไม่เชื่อข้าเหรอ เจ้านี่มันบังอาจนัก ให้ข้าเข้าไป ข้าจะไปช่วยท่านพ่อของข้า ให้ข้าเข้าไป><"
"มีอะไรกัน เสียงดังไปถึงเรือนของข้าเลย"
"ทะ..ท่านแม่ทัพโพลีอุส ท่านช่วยพ่อข้าด้วย ท่านช่วยพ่อข้าด้วยได้โปรด"
"หน็อย!~...เจ้ามาเรียกท่านแม่ทัพพล่อยๆอย่างงี้ได้ยังไง มาถือตัวสนิทอย่างงี้ได้ยังไง"
จู่ๆทหารที่พูดประโยคข้างต้นก็เข้ามาเตะฉัน
ฉันที่ถูกเตะก็ทรุดตัวลงไปบนพื้น T_T!ท่านพ่อ ข้าต้องช่วยท่านพ่อให้ได้
"ท่านโพลีอุส"
"เจ้า..."
"ท่านแม่ทัพ ท่านอย่าได้มาสนใจเลย แม่นางคนนี้น่ะ เดี๋ยวข้าจัดการเอง"
ปึก!
"โอ้ยยย!!!!"
"หยุด!!!เจ้าอย่าได้บังอาจแตะต้องแม่นาง พานางเข้าไปหาองค์ฟาโรห์ พระองค์จะทรงตัดสินโทษของนายเอง"
"ขอรับท่านแม่ทัพ"
ฉันโดนเกี่ยวแขนทั้งสองข้างโดยทหารสองนาย พลางฉุดลากฉันเข้าไปในวัง
"ท่านโพลีอุสท่านช่วยข้าด้วย ทำไมท่านถึงได้เชยชากับข้า ท่านช่วยข้าด้วยสิT_T!"ทหารพวกนี้โหดร้ายยิ่งนัก ฉันน้ำตานองท่วมใบหน้า
ตอนนี้ฉันเหมือนกับคนสิ้นหวัง ทำไมทุกๆคนที่ฉันเคยรู้จักถึงได้ทำเป็นไม่รู้จักฉันนะ
T_T!!!ฮือๆๆๆ ข้าคงไม่พ้นโทษสร้างความรำคาญแก่วังหลวงอย่างแน่นอน
อย่างน้อยๆก็จำคุกเป็นปี
"ฝ่าบาท ทางฝ่ายทหารดูแลประตูวังทางทิศเหนือนำแม่นางคนหนึ่งมาให้ท่านลงโทษพะยะค่ะ"
"เหรอ...ให้เข้ามาได้"
"พะยะค่ะ!"
หลังจากนั้นทหารสองนายก็พาแม่นางคนหนึ่งเข้ามา...
"เนเรซิส!!!!!"
"เจ้าบังอาจนัก...เรียกฝ่าบาทตรงๆอย่างงี้ได้ยังไงกัน!!!"คนผิวแทนออกหน้าตาเคร่งขรึมยืนอยู่เยื้องพระที่นั่งขององค์ฟาโรห์ดุขึ้น
"เงียบ!...ข้าจักตัดสินความผิดของนายเอง"
"ท่านพ่อข้าอยู่ไหน นายเอาท่านพ่อข้าไปไว้ที่ไหน!!!!~"ฉันเริ่มโวยวายถามถึงท่านพ่อ
"โอ้ยยยย"จู่ๆฉันก็ต้องทรุดตัวลงไปกองบนพื้น เพราะมีทหารข้างๆเอามือมากดบนหลังของฉัน มันแรงมากจนทำให้ฉันเจ็บหลังจนกระทั่งทรุดตัวลงมานอนกองบนพื้นพระตำหนัก
"จะ..เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ทหารเรียกหมอหลวงมา ส่วนเจ้าเตรียมตัวตายไว้ได้เลย"จู่ๆเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น องค์ฟาโรห์รีบวิ่งลงจากพระที่นั่งแล้วประคองหญิงสาวที่ล้มลงมานอนกองอยู่ที่พื้น
"เอามืออกไปไอ้คนชั่ว พ่อข้าอยู่ไหน!?"
...เจ้านี่นะ ขนาดตัวเองเจ็บขนาดนี้ ยังเป็นห่วงคนอื่น รู้มั้ยว่าตอนที่เจ้าเจ็บน่ะ หัวใจข้าแทบจะแตกสลาย...
"ถ้าเจ้ายังดิ้นไม่ยอมเชื่อฟังข้า พ่อเจ้าก็คงต้องลงนรกไม่ก็ขึ้นสวรรค์เป็นแน่"
"ทะ..ท่านพ่อ!!!ข้าขอโทษที่หนีท่านออกมา ข้าขอร้อง ท่านอย่าทำอะไรท่านพ่อของข้าเลยนะ ข้ายอมทำทุกอย่าง ตามใจท่าน"
"อย่างงั้นเหรออออ...ก็ไม่บอกตั้งแต่แรก หึ!..แล้วเจ้าจักปฏิเสธข้าเรื่องแต่งงานมั้ย"
"ข้า..ข้า..ข้าT_Tฮือๆๆๆ ช่วยท่านพ่อข้าด้วย ข้าขอร้อง"
หลังจากนั้นฉันก็หมดสติไป

ห้องบรรทมขององค์ฟาโรห์

"พวกเจ้า หมอหลวงอยู่ไหน ไปตามหมอมาเร็วเข้า!!!"เสียงตะโกนเซ็งแซ่ไปทั่วทั้งห้อง ทำเอาเหล่าข้าราชบริพารถึงกับตกใจจนกลัวขนชี้ตั้ง
"ฝะ..ฝ่าบาทท่านหมอมาแล้วพะยะค่ะ"
"เข้ามาเร็วเข้า!!!!"
หลังจากนั้นหมอหลวงจำนวนมากก็มาตรวจดูอาการของแม่นางที่นอนอยู่บนเตียง
...หลังจากที่หมอหลวงกลับไป ทุกคนในตำหนักไม่เว้นแต่ขุนนางคนสนิทขององค์ฟาโรห์ยังสงสัยเลยว่าแม่นางคนนี้เป็นใครกัน ถึงได้ทำให้องค์ฟาโรห์ทุกร้อนพระทัยได้ถึงขนาดนี้...
"เจ้าอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ข้าจะปกป้องเจ้าด้วยชีวิตของข้า"สุรเสียงตรัสขึ้นแผ่วเบากับคนตรงหน้าที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง...