ฉันยังรอ....เพียงเธอคนเดียว

ลำดับตอนที่ #2 : ซาง ยาจิน

.................................. 4 ปีผ่านไป .............................


>>>>>>>>>>>>>>กรุงโซล<<<<<<<<<<<<<<<

"เฮ้อ! คิดถึงจังไม่ได้กลับมาตั้งนาน"เด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้น

หลังจากลงจากเที่ยวบิน อเมริกา-เกาหลี

"ยูริน มาเร็วสิจ๊ะไปดูบ้านใหม่กัน" แม่ตะโกนเรียกยูริน

"ค่า" เด็กสาวตอบกลับแล้วเดินไปที่รถ

เมื่อไปถึงบ้านที่นั้นเป็นบ้านที่น่ารักมากหลังใหญ่ผนังห้อง

ทาด้วยสีฟ้าอ่อนรับกับม่านสีชมพูที่ปลิวไสวได้เป็นอย่างดี

ยูรินวิ่งขึ้นบนทีลงชั้นล่างทีวิ่งเข้าห้องนู่นทีห้องนี้ทีกระโดด

โลดเต้นเหมือนเด็กได้ของเล่นชิ้นใหม่

"นี่เธอน่ะ เป็นเด็ก 3 ขวบหรือไงห๊ะ"เด็กหนุ่มตนหนึ่งพูดขึ้น

"นี่ พี่ฉันไม่ใช่เด็ก 3ขวบน่ะพี่ไม่เห็นหรือไงดูสิบ้านหลัง

นี้น่ารักจัง พี่ว่างั้นไหม" เธอถามยูคังพี่ชายคนเดียวของเธอ

"ก็ งั้น" พี่ยูคังตอบ

"หัดปากตรงกับใจบ้างสิพี่  เราไปช๊อปปิ้งกัเถอะพี่" ยูรินพูด

แล้วลากพี่ยูคังไปหน้าบ้าน

"นี่ จะไปก็ไปเองซิ พี่มีธุระ" พี่ยูคังพูดแล้วดึงแขนน้องสาวตัวดีไว้ไม่ให้ลากไป

"ธุระอะไรพี่เพิ่งมาถึงเองนะ หรือมีนัดกับสาวที่ไหนล่ะคะ ฉันไปเองก็ได้ บาย

ค่ะพี่" ยูรินหันไปล้อพี่แล้ววิ่งไป

"ยัยน้องตัวแสบ" พี่ยูคังตะโกนไล่หลังแล้วเดินไปอีกทางหนึ่ง

>>>>>>>>>>>>>>>ห้างซาโยคัง<<<<<<<<<<<<<

"โอ้โฮ้!ห้างนี้ใหญ่จังเลย แล้วเราจะไปที่ไหนก่อนดีล่ะ เฮ้อ!ไม่

เคยมาซะด้วย หลงแน่ฉัน" แล้วโยรินก็เดินเหม่อลอยไปเรื่อย

 เพราะความไม่ดูทางของเธอ ทำให้ไปชนโครมเข้ากับใคร

บางคน จนลงไปกองอยู่ที่พื้น

"โอ๊ย!ขอโทษค่ะ"ยูรินกล่าวขอโทษแล้วจับมือของเขา

ที่ช่วยพยุงให้ลุกขึ้น

"ไม่เป็นไร"ชายหนุ่มพูด"เธอไม่เคยมาที่นี่หรอ เห็นเธอเดิน

สะเปะสะปะน่ะ เดี๋ยวก็หลงหรอ ห้างนี้มันใหญ่มากเลยนะ"

"อืม ฉันไม่เคยมาน่ะ พึ่งกลับมาจากอเมริกา" ยูรินพูดชี้แจงให้

ชายหนุ่มฟัง

"ไปกับชั้นไหมล่ะ ไกนไอติมกัน" ชายหนุ่มพูดชวนเธอ

"ไปสิ ไปสิ ไปกินไอติมกัน" แล้วยูรินก็วิ่งนำหน้าไปจน

ชายหนุ่มต้องเรียก

"เฮ้ เดี๋ยวสิเธอรู้เหรอว่าร้านไอติมอยู่ที่ไหน"

"เออ นั้นสิร้านไอติมอยู่ไหนหรอ" ยูรินหยุดวิ่งแล้วหันหน้ากลับ

มาถามชายหนุ่ม พร้อมกับหน้าเอ๋อๆของเธประมาณว่า

'ฉันลืมไปน่ะว่าฉันไมรู้' ชายหนุ่มหัวเราะลั่นกับเด็กสาว

ตรงหน้าเพราะตวามบ้าบอไรเดียงสาของเธอ

"อะไรกันเธอนำทางโดยที่เธอไม่รู้ทางหรือไง โอ๊ย เธอ

นี่แปลกคนชะมัด" แล้วก็หัวเราะต่ออีกจนคนรอบข้าง

เริ่มหันมามอง

"นี่นายเลิกหัวเราะได้หรือยัง" ยูรินถามอย่างเซ็งๆเพราะตานี่
เดินหัวเราะมาตลอดทางจนถึงร้านไอติมมันยังไม่
หยุดเลย

"นี่ เธอชื่ออะไรน่ะยัยบ๊อง ชั้นชื่อซาง ยาจิน"ชายหนุ่มพูดขึ้น

หลังจากหยุดหัวเราะได้แล้ว

"ฉันชื่อ ซา ยูรินย่ะไม่ใช่ยัยบ๊อง  ตาเบ๊อก" ยูรินตอบพร้อมกัด
นิดนิดตามแบบฉบับของเธอ

"ฮ่า ฮ่า อยู่กับเธอไม่มีเบื่อจริงๆ" ยาจินพูด

"แต่ฉันอยู่กับนายแล้วเบื่อมากกว่า" ยูรินสวนกลับ

"ตรงไปตรงมาดีแฮะ ถึงได้บอกว่าไม่มีเบื่อถ้าอยู่

กับเธอ" ยาจินบอกอย่างอารมณ์ดี

แล้วก็ไปเดินช๊อปปิ้งกัน จนดึกแล้วยาจิน

ก็พายูรินกลับบ้าน