คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
1
โรงเรียนเซนต์มารีน่า 8.30 น.
~สวัสดีนักเรียนที่น่ารักทุกๆคน วันนี้โรงเรียนเราเปิดเรียนวันแรกหวังว่านักเรียนทุกๆคนคงจะมีความสุขกันนะ~
เสียงประกาศจากฝ่ายห้องวิชาการ จะบ้าตายนี่มันวันอะไรกันฟะ ทำไมคนมันถึงเยอะยังนี้เนี่ย -_-แล้วฉันจะโดนเหยียบตายมั๊ยนะ น่าคิดนะเนี่ย ^o^
"เฮ้ย ราเม็ง ราเม็งโว้ยยยยย" ใครเรียกฟะ รึว่าจะเป็นนางไม้ ไม่นะ ฉันทำบุญมาเยอะนะ ฉันยังไม่อยากโดนหลอกตอนนี้นะ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยราเม็งด้วยยยยย TT_TT
"ราเม็ง!!!" แล้วนางไม้นั่นก็เอามือมาสะกิดฉัน บรื๋อออออ สยองอ่ะ
"คะ...ใครน่ะ" ให้ตายสิราเม็งแกท่องไว้สิ กลางวันแสกๆนะ ผีเผอมันจะมีอะไรล่ะ ToT
"ฉันเอง" ฉันเอง???ฉันเองไหนฟะ แล้วแนจะไปรู้มั๊ยยะยัยผีนางไม้ ในที่สุดฉันก็เลยรวบรวมความกล้าหันกลับไปมอง
"เหวอออ OoO!!"
"ไรของแกเนี่ย ก็บอกแล้วว่าฉันเอง" ง่า ที่แท้ก็จินยองเพื่อนรักนี่เอง
ฮ่าๆ ไม่ต้องสงสัยกันหรอกว่าทำไมโรงเรียนฉันมีคนเกาหลีด้วย ก็เพราะว่าที่นี่น่ะเป็นโรงเรียนนานาชาติน่ะสิ ^-^
"จินยอง!!!ฉันหิว ไปเร็วเข้าก่อนที่ซิสเตอร์จะเรียกเข้าเรียน" ฉันรีบพาจินยองก้าวฉับๆออกจากหน้าเสาธงตรงไปโรงอาหารทันที
"ราเม็ง ทำอะไรของเธอเนี่ย นี่มันจะเก้าโมงแล้วนะ(โรงเรียนฉันเข้าตอนเก้าโมง)" ฉันไม่สนใจแล้วล่ะ ตอนนี้ในหัวฉันมันมีแต่คำว่า หิว หิว หิว แล้วก็หิว
"ช่างมันเซ่!! จินยองเธอจะไปเรียนก็ไปเลยนะ ชิ่วๆ" ฉันแกล้งไล่จินยอง (แน่ใจนะว่าแกล้ง)
"ก้อได้ ฉันไปแล้วนะ" หา จินยองจะไปจริงๆเหรอเนี่ย ให้ตายสิ ยัยคนนี้นี่
"ย่ะ ไปเลย" ฉันกลับไปบอกจินยอง เชอะๆๆๆ เพื่อนเค้าทำกันอย่างนี้เหรอ
ถึงฉันกับจินยองจะรู้จักกันมาปีกว่าๆแล้ว(ตั้งแต่ม.4 ตอนนี้เราอยู่ ม.5)แต่ยัยนี่ยังคงนิสัยเดิมได้แบบสุดๆ
จินยองไปเรียนแล้วตอนนี้ฉันยืนรอข้าวอยู่ที่โรงอาหาร อะไรกันอ่ะ เมื่อเช้าคนเยอะแยะตอนนี้เหลือฉันคนเดียวเอง แต่ช่างมันเหอะ โดดซักคาบสองคาบจะเป็นไรไป
"อ่ะ หนูราเม็ง ได้แล้วจ้ะ" ป้าคนขายยื่นข้าวให้ฉัน ฉันกับป้าเค้าจะสนิทกันเป็นพิเศษเพราะเวลาฉันมีเรื่องกับใครในโรงอาหารฉันจะให้ค่าปิดปากป้าแกตลอดเลย ฮิฮิ น่าภูมิใจป่ะ T^T
"แต้งกิ้วค่ะป้า" ว่าแล้วฉันก็ไปนั่งกินที่กลางโรงอาหาร เฮ้อ โรงเรียนนี่มันเงียบจังเนาะ ฉันล่ะเสียวถ้าฉันถูกซิสเตอร์จับได้ว่าฉันโดดเรียน ฉันต้องโดนเละแน่ๆ เพราะนี่มันเป็นครั้งที่ 33 แล้วไงล่ะ ตอนครั้งที่ 30 นะฉันถูกลงโทษให้พักนอกหอ ให้ตายดิ ยุงโคตรชุมเลย ฉันเกือบเป็นไข้เลือดออกแน่ะ -_-^^
"ง่ำๆๆ อร่อยจางเยย จินยองง สมน้ามน้าเธอม่ายยอมมากาบฉานเอง ง่ำๆๆ" ขณะที่ฉันกำลังบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างมีความสุข ลางร้ายเริ่มใกล้เข้ามาแล้ว
"ราเมยา!!!" เสียงออกสำเนียงฝรั่งๆ =o=!!!
"ซิสเตอร์!!! ToT" แง้งงงงง ซิสเตอร์มา ถึงว่าเมื่อเช้าตาขวากระตุกเป็นเจ้าเข้าเลย
"ราเมยา ยูต้องโดนทามโทด" แง่งงงง ซิสเตอร์ใจร้ายยยยย
เมื่อซิสเตอร์กล่าวคำเด็ดขาดฉันเลยจำใจต้องมารับโทษหน้าเสาธง โดยการเป็นราเม็งเฟรชชี่โรงเรียนยืนตากแดดสร้างวิตามินดีอยู่หน้าเสาธงเนี่ย T_T
"เธอเป็นใคร" ไอ้มนุษย์ผู้ชายหน้าตาดีที่สูงกว่าฉันเกือบฟุตถาม(มันโดนทำโทษเหมือนฉัน)
"นายจะรู้ไปทำอะไร" แล้วฉันก็ตอบไอ้นี่ ชิชะ แกไม่รู้จักฉันรึไง ฉันก็ ราเม็ง-ราเมยา ฮาเซกาว่า ยังไงล่ะ เฟรชชี่โรงเรียนน่ะ ไอ้อ่อน!!
"เหอะ ก็แค่ถามดู ไม่ใช่ฉันพิศวาสอะไรเธอหรอกนะ" โหย ไอ้นี่มันวอนเจงๆ
"ย่ะ หันกลับไปเลยไป๊" ฉันตะโกนกรอกหูไอ้อ่อน เย้ย ถึงมันจะหล่อก็เหอะแต่ปากเสียใช่ย่อยเลย
"ราเมยา!!! เพทาย!!!" ห๊ะ เมื่อกี้ซิสเตอร์เรียกไอ้นั่นว่าอะไรนะ เพทาย งั้นเหรอ
"ค่า/คร้าบ" ฉันกับไอ้ตาเพทายนั่นตอบพร้อมกัน
"นายชื่อเพทายเหรอ" แล้วฉันก็เปิดปากถามอีตาเพทาย
ความคิดเห็น