เจ้าชายสุดหยิ่ง กะ เจ้าหญิงสุดสวย

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องไม่คาดฝัน ( ถูกคลุมถุงชน )

เจ้าชายสุดหยิ่ง กะ เจ้าหญิงสุดสวย

เรื่องไม่คาดฝัน ( ถูกคลุมถุงชน )

ตอนที่ 1

        อากาศที่หนาวเหน็บในกลางฤดูหนาว ท่ามกลางสายลมอ่อนๆ ต้นไม้ต่างๆถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดหิมะขาวบริสุทธิ์จนทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นสีขาวสะอาดตา เสียงนกร้องดังขับขานไป ทั่วทั้งบริเวนเหมือนเสียงดนตรีอันไพเราะ ทุกคนในเมือง ฟาราเซีย ต่างพากันทำกิจวัตรประจำวันอย่างเช่นเคย ใช้ชีวิตที่เรียบง่าย ไม่หรูหรา แต่มีเจ้าหญิงอยู่องค์หนึ่งที่คอยเอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ ใช้ชีวิตอย่างหรูหรา ฟุ่มเฟือย อยู่ในพระราชวัง มีนิสัยเอาแต่ใจ ร่าเริง ชอบทำเรื่องยุ่งๆให้พระราชาปวดหัวอยู่เป็นประจำ

วันนี้เป็นเช้าที่สดใสวันหนึ่งเหมือนเช่นทุกวันของเจ้าหญิงมาลีน่า แต่วันนี้นางกลับไม่มีความสุขเอาซะเลยเพราะ...

“เจ้าหญิงมาลีน่า ตื่นได้แล้วเพคะ”

สาวใช้ร่างท้วมเดินเข้ามาเขย่าตัวฉันเบาๆ และเดินไปเปิดม่านลายดอกไม้แสนสวยให้เปิดออก ทำให้แสงสลัวๆในยามเช้าสาดส่องเข้ามา แต่กลับไม่ส่งผลทำให้เจ้าหญิงตื่นได้เลย

        “เจ้าหญิงเพคะ เจ้าหญิงตื่นบรรทมได้แล้วเพคะ วันนี้องค์ราชาเรียกเจ้าหญิงเข้าเฝ้าแต่เช้านะเพคะ”

สาวใช้เห็นว่าเจ้าหญิงไม่ตื่นบรรทมซักที จึงตัดสินใจมาปลุกอีกทีและคราวนี้สาวใช้เขย่าตัวฉันแรงขึ้นอีกนิดหน่อย เพื่อหวังว่าเจ้าหญิงคงอาจจะตื่นบรรทม

        “อืมๆ...ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว ไม่เห็นต้องปลุกกันรุนแรงขนาดนี้เลยนี้”

พอฉันตื่นมาได้ ฉันก็ตำหนิสาวใช้เป็นการใหญ่

        “ขออภัยเพคะ องค์หญิง เดี๋ยวหม่อมฉันจะหยิบชุดมาให้นะเพคะ”

สาวใช้เห็นฉันตำหนิ ก็รีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่และรีบกุลีกุจอไปหยิบชุดกระโปรงฟูฟ่องสุดสวยเพื่อหวังจะเอาใจเจ้าหญิง

        “นี้ ฉันบอกกี่ทีแล้วว่า ฉันไม่ชอบใส่ชุดกระโปรง รีบเอาไปเก็บเลยนะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

ฉันรีบห้ามสาวใช้เป็นการใหญ่ ก่อนที่ฉันจะต้องใส่ชุดกระโปรงชุดนั้น พอฉันพูดจบ ฉันก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วเลือกชุดกางเกงที่ดูทะมัดทะแมงที่ออกจะดูเหมือนผู้ชายไปซักหน่อย

        “เออ....”

สาวใช้อ้ำอึ้ง หวังจะเอาใจแต่กลับเป็นว่าทำให้องค์หญิงไม่พอพระทัยยิ่งกว่าเก่าซะอีก

        “เจ้าไม่มีงานการทำรึ”

พอหลังจากเลือกชุดเสร็จฉันก็ถามสาวใช้ไปเพื่อหาทางไล่สาวใช้ไปทำอย่างอื่น น่ารำคายคอยตามฉันอยู่ได้

        “เออ...มีเพคะ”

สาวใช้ก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าสบนัยตาคู่นั้นของเจ้าหญิง

        “อ้าว...มีแล้วทำไมเจ้าไม่ไปทำละ ฉันดูแลตัวเองได้”

        “ถ้างั้น หม่อมฉันไปก่อนนะเพคะ”

สาวใช้ก้มหน้าก้มตารีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

พอผ่านไปได้ซักพัก ฉันก็ทำกิจวัตรประจำตัวเสร็จ รีบแต่งตัวออกจากห้องทันทีเพื่อไปหาท่านพ่อที่ห้องอักษร

ก๊อกๆ...ก๊อกๆ...

        “เชิญ”

เสียงท่านพ่อดังลอยมาจากด้านใน เพื่ออนุญาตให้คนข้างนอกเข้ามา

        “มีอะไรหรอคะ ท่านพ่อ เรียกลูกมาทำไมกัน”

พอเข้ามาได้ ฉันก็รีบถามจุดประสงค์ที่ท่านพ่อเรียกฉันมาทันที ฉันจะได้รีบเอาเวลาที่เหลือไปเที่ยวเล่น

        “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกลูก ลูกก็โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นทุกวันแล้ว คือว่า.....”

ท่านพ่อวางหนังสือที่อ่านค้างไว้ในมือลง แล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆฉัน

        “คืออะไรละท่านพ่อ ลูกจะได้รีบไปเที่ยวเล่นเร็วๆ”

ฉันเร่งคนเป็นพ่อให้พูดออกมาเร็วๆ อย่ามาอ้ำๆอึ้งๆ

        “ก็คืออย่างนี้ ลูกก็โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น พ่อก็แก่ขึ้นทุกวันๆ พ่อว่าลูกควรจะหาเจ้าชายสักองค์มาขึ้นครองบัลลังก์แทนพ่อได้แล้วนะ”

ฉันนั่งอึ้งเป็นก้อนหิน คิดทบทวนเรื่องที่ท่านพ่อพูดมาวนไปวนมา ฉันไม่เคยนึกถึงเรื่องแต่งงานเลย ฉันแค่อายุ 15 เองนะ จะให้คิดถึงเรื่องการแต่งงานได้อย่างไง

        “ท่านพ่อ!...ลูกเพิ่งอายุ 15 เองนะ แล้วอีกอย่างเดี๋ยวนี้เค้าเลิกการคลุมถุงชนแล้ว ยังไงลูกก็ไม่ยอมแต่งงานหรอก”

ฉันพูดกระฟัดกระเฟี้ยดอย่างรู้สึกโมโห

        “ไม่เป็นไร อายุ 15 ก็เยอะพอที่จะแต่งงานได้ แล้วอีกอย่างคนที่พ่อเลือกเอาไว้เค้าทั้ง หล่อ ฉลาด เก่ง นิสัยดี เป็นถึงเจ้าชายแห่ง คาโลทา เลยนะลูกเห็นแล้วต้องชอบแน่ๆ”

พ่อรีบพูดสรรพคุณของเจ้าชายแห่ง คาโลทา ออกมาซะมากมาย ทำให้ฉันยิ่งโมโหหนักเข้าไปอีก

        “ไม่เอาด้วยแล้ว ลูกจะหนีออกจากวัง จะไม่กลับมาที่นี้อีกเลย ฮือๆ.....”

ฉันร้องไห้ เดินกระฟัดกระเฟี้ยดออกจากห้องไปทันทีโดยไม่ฟังเสียงเรียกของท่านพ่อเลย ฉันรีบเดินกลับไปเข้าห้องทันทีและตัดสินใจว่าฉันจะหนีออกจากวังคืนนี้!!!..........

……….