Forever Love Story...หนุ่มนักรักกิ๊กกั๊กสาวแก้มแดง

ลำดับตอนที่ #9 : คำถามที่ไร้คำตอบ...

เช้าวันต่อมา...





โจลินขยับตัวเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น...



นี่เธออยู่ที่ไหนกัน? โจลินถามตัวเองอย่างงุนงงพลางกวาดตามองไปรอบๆ ห้องผู้ป่วยอันกว้างใหญ่ไพศาลอยู่หนึ่งนาทีเต็มก่อนที่ความทรงจำเรื่องเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นจะผุดขึ้นในหัวเธอ



เด็กสาวหน้าแดงขึ้นมาทันทีที่เธอนึกเรื่องราวได้ทั้งหมด...เหตุการณ์ที่ดูดีจนเหมือนกับว่าเป็นความฝัน และเมื่อนึกถึงตรงนี้ โจลินก็ยกมือขึ้นหยิกแก้มสีแดงระเรื่อของเธอเบาๆ



“โอ๊ย!>_<” เธอร้องออกมาเบาๆ...ไม่ใช่ฝันแฮะ เธอไม่ได้ฝันไป เรื่องทั้งหมดเป็นความจริง ทั้งเรื่องที่รุ่นพี่ฮันซอนจ่ายค่ารถเมล์ให้เธอ ซื้ออาหารให้เธอ นั่งกินอาหารมื้อเย็นกับเธอและน้องสาวของเธอ เรื่องพวกอันธพาล เรื่องมีด เธอจำได้ว่า...ในวินาทีนั้นในหัวเธอไม่มีอะไรเลย นอกจากว่า เธอยอมให้เขาเป็นอันตรายไม่ได้ ชั่วเสี้ยววินาทีที่เป็นเวลาตัดสินใจ ร่างกายของเธอก็ไม่รอให้สมองสั่งการ มันก้าวไปบังตัวเขาไว้เอง...



ถึงตอนนี้ บาดแผลของโจลินเริ่มปวดขึ้นมาทันที เด็กสาวทำหน้าเบ้อย่างเจ็บปวด...



“สวัสดีค่ะ ^^ ฉันมาตรวจตอนเช้า”



ตอนเช้า? โจลินหันไปมองนาฬิกาบนผนัง เพิ่งจะเจ็ดโมงเท่านั้น และเธอก็นึกขึ้นได้อีกเรื่อง รุ่นพี่ฮันซอนหายไปแล้ว ทั้งห้องมีแค่เธอกับดารึลล์ที่นอนอยู่บนโซฟา งั้นเขากลับไปตอนไหนกัน เธอจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าตอนตีหนึ่ง เธอตื่นขึ้นมายังเห็นเขานอนฟุบอยู่ข้างเตียง และตอนที่เธอกำลังจะเอื้อมมือไปแตะใบหน้าอันงดงามของเขา เขาก็ขยับตัวสะดุ้งตื่นเสียก่อน เธอเลยต้องรีบล้มตัวลงนอนหลับตาเหมือนเดิม ส่วนเหตุการณ์หลังจากนั้นเธอก็จำได้เพียงเลือนรางเท่านั้น เธอจำได้ว่าผ้าห่มไปกองอยู่ตรงปลายเตียง แต่เขาลุกขึ้นมาซะก่อนเธอเลยไม่ทันได้จัดมันให้เข้าที่ แต่ตอนนี้ผ้าห่มมันห่มทั้งตัวเธอแล้ว...



แต่แล้ว สิ่งหนึ่งก็กลับเข้ามาในหัวเธออีกครั้ง มันเหมือนกับความฝัน...



เมื่อคืนนี้ ตอนที่สติของเธอเริ่มเลือนหายไป เธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างอุ่นๆ มาแตะที่ริมฝีปากของเธอ แล้วก็มีเสียงๆ หนึ่งดังก้องอยู่รอบตัว เสียงที่คุ้นหู และเธอไม่รู้ว่าเสียงนั้นพูดว่าอะไร สุดท้าย...เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นอ่อนโยนที่หน้าผากเธอ เด็กสาวยกมือขึ้นแตะที่หน้าผากเบาๆ



เกิดอะไรขึ้นกันนะ...



“เป็นไงบ้างคะ? ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า?” คุณพยาบาลสาวถามพร้อมรอยยิ้ม โจลินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปส่ายหน้า



“ไม่เจ็บแล้วหรือคะ? ขอฉันดูปากแผลหน่อยนะคะ ^^” เธอวางแฟ้มอันใหญ่ในมือลงบนโต๊ะ ก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาหาโจลิน



“อืมม...ปากแผลยังไม่ปิดเลยนะคะ ^^ เดี๋ยวตอนเย็นๆ คุณหมอจะมาตรวจอีกครั้งนะคะ เชิญคุณพักผ่อนได้เลยค่ะ อ้อ...อาหารเช้ากำลังจะมานะคะ” เธอพูดทิ้งท้ายไว้พร้อมกับรอยยิ้มหวาน ก่อนจะเปิดประตูเดินจากไป ทิ้งให้โจลินกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง



“ดารึลล์ๆๆ ตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินประเทศเหรอไง?”



“อือ...ฉันจะนอน”



“ถ้าไม่ตื่นจะไม่ได้กิน...” โจลินพูดได้เพียงเท่านี้ ก็ต้องหยุด เพราะเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียงของเธอส่งเสียงดังขึ้น เด็กสาวเอื้อมมือไปรับมา



“ฮัลโหล?”



“โจลินเหรอ? นี่ฉันเองนะ...”



‘นี่ฉันเองนะ’ คำพูดประโยคนี้ของฮันซอนหมุนวนเวียนในหัวโจลินจนเธอตาลาย



“อ๋า เอ่อ ค่ะ ^^”



“เป็นไงบ้าง? ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า?”



“ไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ”



“อืมม...เย็นนี้ฉันจะรีบไปนะ รักษาตัวดีๆ ล่ะ อ้อ แล้วอย่าลุกไปไหนคนเดียวล่ะ บอกคุณพยาบาล หรือไม่ก็พาดารึลล์ไปด้วยนะ ^^ ถ้าฉันกลับไปแล้วเธอไม่อยู่ในสภาพเดิมล่ะก็ เธอโดนแน่” ฮันซอนพูดกลั้วหัวเราะ และเสียงนั้นก็ทำให้หน้าของโจลินกลายเป็นสีแดงจัดอีกครั้ง เธอรวมรวบสติที่แตะกระจัดกระจายไปทั่วอีกครั้งก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทาที่เธอพยายามปรับให้เป็นปกติที่สุดแล้ว...



“ค่ะ ฉันจะระวังตัวค่ะ รุ่นพี่ก็เหมือนกันนะคะ”



“อะไร? ฉันน่ะเหรอ? ฉันไม่เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ อ้อ ฉันต้องไปแล้วนะ เธอดูแลตัวเองได้ใช่ไหม?”



“ได้ค่ะ”



“แล้วเจอกันเย็นนี้นะยัยมะเขือเทศแก้มแดง...” ฮันซอนพูดทิ้งไว้แล้วกดตัดสายไป โจลินยังคงถือหูโทรศัพท์ค้างไว้ท่านั้นอยู่ด้วยรอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้าที่เป็นสีแดงจัดสมชื่อมะเขือเทศของเธอ ความรู้สึกเป็นสุขท่วมล้นหัวใจ นี่แสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้บ้าไปเองคนเดียว รุ่นพี่ฮันซอนกำลังจะมาหาเธอตอนเย็นนี้ ความคิดนั้นทำให้โจลินแทบจะกระโดดกระแทกเพดานซะเดี๋ยวนั้น ถ้าไม่ติดอยู่ที่แผลที่หน้าท้องเนียนแบนราบของเธอ...





ณ ที่โรงเรียนมัธยมปลายซองดงอัน...ปีสาม ห้อง 2



ฮันซอนนั่งอมยิ้มพลางครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่างในใจ โดยที่ตัวเขาเองก็ยังไม่ค่อยจะแน่ใจว่าสิ่งที่เขากำลังคิดถึงอยู่นั้นคืออะไรหรือใครกัน

“เฮ้! ฮันซอน เป็นอะไรวะ ทำไมนั่งยิ้มเหม่ออยู่ได้?” ซึงฮอนที่ยืนเมียงมองฮันซอนอยู่นานตัดสินใจเดินเข้ามาและทักขึ้น ฮันซอนหันหน้าไปหาเขา ด้วยสีหน้ารำคาญใจสุดชีวิต



“อะไรเล่า! จะให้ฉันอยู่อย่างสงบซักวันไม่ได้เหรอไง”



“ก็...ก็ฉันคิดว่าแกไม่สบาย”



“ไม่สบายกะผีน่ะสิ!” ฮันซอนตวาดกลับอย่างไม่สบอารมณ์ เสียงของซึงฮอนทำให้ความรู้สึกสบายใจอย่างประหลาดของฮันซอนเลือนหายไปหมด ใบหน้าที่กำลังอมยิ้มอยู่เมื่อครู่กลับกลายไปเป็นใบหน้าบึ้งตึง บ้าชะมัด...เจ้าบ้าชินซึงฮอน ดันมารบกวนความสุขของเขาซะได้...



“เหม่อคิดถึงสาวน้อยคนนั้นเหรอไง ลีฮันซอน ^^” ซึงฮอนยังพูดไม่เลิก เขายังมองไม่เห็นสีหน้าบูดบึ้งของฮันซอน “แต่ก็น่าแปลกนะ ทำไมนายถึงให้ความสนใจผู้หญิงธรรมดาๆ ที่ไม่มีอะไรเลยอย่างยัยเด็กนั่นน่ะ สวยก็ใช่ว่าจะสวยอะไรมากมาย แต่ถ้าน่ารักน่ะใช่อยู่ เด็กคนนั้นน่ารักดี แต่ว่า...” ซึงฮอนพูดไปแล้วก็หยุด ฮันซอนที่กำลังจะอ้าปากตะโกนอีกครั้งก็เงียบไป ใช่...คำถามข้อนั้นก็เป็นสิ่งที่เขาอยากรู้เหมือนกัน ทำไมกันล่ะ...เด็กสาวตัวเล็กเท่าลูกแมวคนนั้นมีอะไรที่ทำให้เขาสนใจงั้นเหรอ...



ฮันซอนนั่งเท้าคางเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างพลางครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ แม่สาวน้อยแก้มแดง ผู้ที่หน้าแดงทุกครั้งที่เขาพูดอะไรด้วย นั่นหรือคือสิ่งที่ทำให้เขาสนใจขึ้นมา ไม่ใช่...ฮันซอนขมวดคิ้วแล้วส่ายหัว ไม่น่าใช่ มีผู้หญิงอีกหลายคนที่หน้าแดงเวลาเขาพูดอะไรด้วย ฮันซอนนั่งคิดจนสมองแทบระเบิด แต่คำตอบที่ได้กลับไม่มีเลย...



“เฮ้อ...ทำไมกันนะ....” โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่า...ท่าทางของเขาในตอนนี้ อยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งตลอดเวลา และใครคนนั้นก็กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างเงียบๆ อะไรบางอย่างที่มีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่ล่วงรู้...





.............................................................................



                                                                             To Be Continue...



ขอบคุณที่อุตส่าห์เข้ามาอ่านถึงตอนนี้นะคะ ^^ ยังไงถ้าชอบผลงานเรื่องนี้ ก็ช่วยไปอุดหนุนหนังสือของเจ้าหญิงด้วยนะคะ



\"ปิ๊งรักร้าย...นายตัวแสบ\"  (วางแผงแล้ว)

กับ

\"bloody sakura สะดุดรักสาวนักสู้\" (วางแผงเร็วๆ นี้) ทั้ง 2 เล่มนี้เป็นของสนพ. แจ่มใสนะคะ ^O^ ยังไงก้อขอฝากด้วยแล้วกันค่ะ ขอขอบคุณทุกคนอีกครั้ง (และล่วงหน้าค่ะ)



แล้วก็ ถ้าดีไม่ดียังไงก็ช่วยเม้น+โหวต เป็นกำลังใจและติชมหน่อยนะคะ ถือซะว่าช่วยเหลือเด็กน้อยมือสมัครเล่นตาดำๆ คนนี้ด้วยแล้วกันนะคะ ^^ ถ้าข้องใจอะไรก้อเมล์มาคุยกานได้ค่ะ



ถ้าหากว่าคิดว่าสนุกก็ช่วยบอกต่อๆ กันไปหน่อยแล้วกันนะคะ 555+ ((ได้ศอกจะเอาวาแระ)) ขอขอบพระคุณทุกท่านที่กรุณาเสียสละเวลาอันมีค่ามานั่งอ่านเรื่องนี้จนถึงตอนนี้นะคะ จะมาอัพทุกวัน (ถ้ามิมีอะไรขัดข้อง) ก็ช่วยอ่านๆ ต่อไปหน่อยละกันค่ะ ^&^



..................เจ้าหญิงผู้เลอโฉมค่ะ........................