ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ฝันดีนะ ยัยมะเขือเทศแก้มแดง -- [ความรู้สึกนี้ มันอะไร]...
“รุ่นพี่...ทำดีกับฉันเพราะว่าฉันช่วยรุ่นพี่ไว้ใช่มั้ยคะ? รุ่นพี่แค่รู้สึกว่าต้องรับผิดชอบใช่มั้ยคะ? ถ้า...ถ้าหากว่าฉันหายเมื่อไหร่ รุ่นพี่ก็จะเลิกสนใจใช่มั้ยคะ? แล้ว...รุ่นพี่ก็จะกลับไปหาคู่ควงคนใหม่ของรุ่นพี่ใช่มั้ยคะ?”
“อะไรนะ? เธอคิดไปถึงไหนของเธอ?”
“ก็...”
“ฟังนะ คนอย่างฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นหนี้บุญคุณใครหรอก ^^ ฉันจะทำในสิ่งที่ฉันต้องการเท่านั้น ฉันไม่เคยคิดว่าจะต้องรับผิดชอบเธอเลยนะ”
“แต่ว่า...”
“มา นอนได้แล้ว ห้าทุ่มแล้วนะ” ฮันซอนพูดขัดเธอแล้วช้อนตัวเธอขึ้นจากรถเข็น ก่อนจะวางลงบนเตียงผู้ป่วยอย่างนุ่มนวล
“รุ่นพี่คะ...ฉัน...”
“ไม่ต้องคิดอีกนะว่าฉันแค่จะรับผิดชอบที่เธอช่วยฉันน่ะ ไม่เลย ฉันช่วยเธอทำดีกับเธอ ทั้งหมดฉันคิดเองทั้งนั้นแหละน่า นอนได้แล้วยูโจลิน” ฮันซอนพูดแล้วยิ้มบางๆ ให้เธอ ก่อนจะนั่งลงที่ข้างเตียง โจลินนอนกระสับกระส่าย ตอนนี้เธอไม่คิดอะไรแล้ว คำพูดของฮันซอนเมื่อครู่นี้ดังก้องกระเด้งไปมาอยู่ภายในหัวของเธอ มันหมายความว่าอย่างไรกันนะ? ทุกอย่างที่เขาทำเพราะเขาอยากทำ แสดงว่า...
เขาไม่ได้แค่รู้สึกผิด เขาทำดีกับเธอเพราะอยากทำจริงๆ...
แม้จะแค่ฝันไปเอง โจลินก็ยังอยากให้นาฬิกาหยุดอยู่แค่ตรงนี้...ไม่สิ...เธออยากให้มันหมุนต่อไป และอยากให้คนที่เฝ้าดูเวลาหมุนอยู่ข้างเธอคือ...
ลีฮันซอน...
ถึงจะแค่เพ้อฝันไปเท่านั้น เธอก็ยังยืนยันสิ่งนี้...
แต่ตอนนี้ เขาบอกว่าให้เธอนอนหลับไปได้แล้ว รุ่นพี่ฮันซอนนี่ช่างไม่รู้อะไรเลย เธอจะหลับลงได้ยังไงถ้าหากว่าเขายังนั่งอยู่ข้างๆ เตียงแบบนี้ โจลินนอนนิ่งตัวแข็งทื่อและพยายามข่มตาให้หลับ แต่รุ่นพี่ฮันซอนยังคงนั่งอยู่ข้างๆ เธออยู่เลย โจลินพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่หันหน้าไปทางซ้าย ฝั่งที่เขานั่งอยู่...
โจลินมองไปยังผนังห้องด้านตรงข้ามกับเตียงเธอ ตีหนึ่งแล้ว...เธอนอนตัวแข็งอยู่อย่างนี้จนถึงตีหนึ่งเลย...และแล้ว เธอก็เผลอ หันไปมองฮันซอนที่อยู่ทางฝั่งซ้ายจนได้...
ฮันซอนนอนหลับฟุบอยู่กับขอบเตียงผู้ป่วยอยู่ในเวลานี้ โดยที่ไม่รู้สึกตัว โจลินค่อยๆ ใช้มือยันตัวลุกขึ้นช้าๆ ใบหน้ายามหลับของฮันซอนช่างงดงาม เธอคิดขณะที่มองจ้องไปที่ดวงตาที่ปิดสนิท ขนตางอนยาว ใบหน้าขาวซีด ริมฝีปากเป็นสีแดงเรื่อๆ ริมฝีปากนุ่มที่เป็นเจ้าของเฟิร์สท์คิสของเธอไปแล้วเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ภาพเหตุการณ์ตอนนั้นวนกลับเข้ามาลอยเวียนในหัวเธออีกครั้ง ซึ่งนั่นส่งผลให้ใบหน้าของโจลินเริ่มร้อนและเป็นสีจัดขึ้นมาทันที...
มือของเธอยื่นไปหาฮันซอนช้าๆ โดยที่ตัวเธอเองไม่รู้ตัว...
ในชั่วเวลาที่ปลายนิ้วของเธอกำลังจะสัมผัสใบหน้าหล่อเหลางดงามของฮันซอนอยู่นั้นเอง ร่างสูงเพรียวของชายหนุ่มก็ขยับตัวช้าๆ โจลินสะดุ้งเฮือก เธอตื่นจากภวังค์ทันที เด็กสาวรีบนอนลงเหมือนเดิมก่อนจะซุกตัวลงไปในผ้าห่มด้วยความเร็วสูงกว่าปกติจนทำให้ผ้าห่มนั้นเลิกขึ้นไปกองตรงปลายเตียง แต่เธอไม่มีเวลาจะจัดมันแล้ว...
ห่างเพียงไม่กี่วินาที ฮันซอนก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยท่าทีงุนงง อะไรบางอย่างเฉียดใบหน้าเขาไปเมื่อกี๊ ปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา เขาไม่รู้ตัวว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮันซอนยกนาฬิกาขึ้นดู ตีหนึ่งกว่าแล้ว...เขาเผลอหลับไปตอนไหนกันนะ ฮันซอนสะบัดหัวไล่ความง่วงงออกจากตัว ก่อนจะเบนสายตากลับไปมองเด็กสาวที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
ตัวเธอสั่นน้อยๆ เหมือนกับว่ากำลังหนาว ฮันซอนรู้ทันทีว่าเพราะอะไร ผ้าห่มยุ่งยู่ยี่หมดและไปกองอยู่ตรงปลายเตียงนั่นเอง เขาส่ายหน้าเบาๆ แล้วอ้อมเตียงไปจัดผ้าห่มขึ้นมาห่มจนถึงคอเธอ ก่อนจะกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน...เขาอยากนั่งอยู่เฝ้าเธอที่นี่จนกว่าจะเช้า
ฮันซอนนั่งจ้องมองดูใบหน้าของเด็กสาว โจลินนอนหลับตาพริ้ม และเมื่อเขาเห็นเปลือกตาเธอขยับ เขาก็รีบนั่งนิ่งเงียบกริบทันที...เขากลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเพราะเขา เขาไม่อยากจะรบกวนการนอนหลับของเธอเลย…
ฮันซอนนิ่งอมยิ้ม เปลี่ยนท่าทางการนั่งเฉยๆ ไปเป็นนั่งเท้าคาง เขานั่งเท้าคางพลางครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่...
เด็กสาวขยับตัวเบาๆ เธอเผลอหลับไปจนได้ ฮันซอนหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว เขามองดูใบหน้าสีขาวซีดที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างสบายในอารมณ์ เธอพลิกตัวหันมาทางฮันซอน เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่อะไรบางอย่างจะดึงดูดให้มือของเขายื่นเข้าไปหาใบหน้าสวยใส ขาวเนียนของเธอ เขาเพิ่งเห็นหน้าเธอแบบใกล้ชิดที่สุดก็ตอนนี้...ใบหน้าของเธอซีดขาวราวกับสำลีนุ่ม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายสดใส แก้มสีแดงระเรื่อตลอดเวลา ริมฝีปากสีชมพูอ่อนได้รูป เขาค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วแตะลงไปที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอเบาๆ
ฮันซอนชะงักไปชั่วครู่ การสัมผัสเมื่อครู่ก่อให้เกิดอะไรบางอย่างขึ้นในหัวใจของเขา ชายหนุ่มถอยฉากกลับมานั่งที่เดิม มือของเขาประสานเข้าหากัน ตั้งแต่วันนั้นแล้วที่ความรู้สึกแบบนี้แวะเวียนมาทักทายเขาบ่อยครั้งที่อยู่ใกล้ๆ กับเธอ แม้จะเพิ่งเจอกันไม่กี่วัน แต่เธอก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาให้ความสนใจเป็นพิเศษ
ฮันซอนไล่ความคิดที่ไม่มีสาระออกไปจากหัว เขาคงต้องกลับบ้านแล้ว เขาก้มลงมองนาฬิกาข้อมือยี่ห้อหรูของเขาอีกครั้ง ตีหนึ่งสี่สิบ เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ และจรดปลายเท้าลงกับพื้นอย่างเงียบกริบที่สุดเท่าที่เขาจะสามารถทำได้ ฮันซอนเดินไปคว้าเสื้อโคตที่พาดอยู่บนเก้าอี้เดี่ยวมุมห้องขึ้นมาสวม
ชายหนุ่มหันกลับไปมองเด็กสาวที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงอีกครั้ง ก่อนที่ขาเรียวยาวของเขาจะก้าวเข้าไปหาเธอช้าๆ และในเวลาเพียงไม่กี่วินาที เขาก็ก้าวมาหยุดอยู่ข้างเตียงเธอเรียบร้อยแล้ว...
“หลับฝันดีนะ ยัยมะเขือเทศแก้มแดง...” เขาโน้มตัวลงกระซิบที่ข้างหูโจลิน ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบที่หน้าผากเธอเบาๆ...
ฮันซอนอมยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้งพร้อมกับที่สิ่งหนึ่งเริ่มก่อตัวขึ้นในใจโดยที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว...ก่อนจะเดินออกจากห้องผู้ป่วยพิเศษของโรงพยาบาลแอลเอชเจนเนอรัลด์ไป...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น